In Memoriam

Vallen en opstaan, zo is het leven. Carlo van Diepen wist dat als geen ander. Zoals één van zijn zoons het treffend uitdrukte: hij moest klaverjassen met slechte kaarten, maar wist alles eruit te halen wat erin zat. Carlo en zijn broer Herman werden op 31 maart 1971 geboren, Herman als nummer zes, Carlo als nummer zeven in het gezin van Herman en Gré van Diepen. Net als zijn vader, was Carlo boer in hart en nieren. Op zijn beurt heeft Carlo de liefde voor het boerenleven weer overgedragen op zijn zoons. Herman en Carlo waren een hechte tweeling. Vanaf hun geboorte tot de dood van Carlo trokken ze heel veel met elkaar op. Wel hadden ze allebei een eigen gezin. Carlo bracht Marlène van Diepen mee naar de boerderij en daar kwamen nog vier van Diepentjes bij: Lisa, Sem, Nick en Daan.

Riet Potter wordt als oudste van drie kinderen geboren op 26 maart 1937 aan de Beukenlaan in Heerhugowaard. Enkele jaren later krijgt ze een broertje, Freek, en als ze 11 jaar is wordt haar zusje Gre geboren. Ze groeit op aan de Jan Glijnisweg in Heerhugowaard, waar haar vader een tuinderij had. Als kind hielp ze al mee op de bouw. Nadat haar zusje geboren was, werd ze van school gehaald om haar moeder te helpen. Hoewel ze goed kon leren, kan haar droom om verpleegster te worden daardoor niet uitkomen. Riet kreeg verkering met Niek Blank. Hij had een fiets en ze hebben, met Riet achterop de bagagedrager, tochtjes gemaakt. Ook zijn ze zo naar kermissen en cafés gegaan. Op 9 mei 1958 trouwden Niek en Riet. Ze gingen wonen in een oude boerderij aan de Dorpsweg in Hensbroek. Daar werden relatief snel achter elkaar vijf dochters geboren: Lisette, Joke, Irma, Margo en Gerda. De hectiek die dit alles met zich mee bracht heeft een zware wissel getrokken op het leven van Riet. Ze had weinig energie, maar dat verhinderde haar niet om het in huis gezellig te maken. Zodra de natuur het toeliet stond er wel een vaas op tafel met bloemen uit eigen tuin. Nadat de dochters waren uitgevlogen, werden de oude koeienstal en de deel gesloopt. De boerderij werd verkocht en ernaast lieten Niek en Riet een huis bouwen. Daar hebben ze prettig gewoond totdat ze in 2009 verhuisden naar de Veilinghof in Obdam. In die tijd gingen Niek en Riet jaarlijks samen op vakantie met een georganiseerde busreis. Riet hield van natuur en cultuur. Zowel de fjorden in Noorwegen als het Alhambra in Spanje konden haar bekoren. Ook zijn ze een keer naar Nieuw Zeeland naar de zus en broer van Niek gevlogen. Toen er kleinkinderen kwamen paste Riet regelmatig op. Ze vond het jammer dat ze, toen de kleinkinderen groter werden en ze hun eigen leven opbouwden, hen minder zag. In oktober werd Riet ziek met als gevolg een delier. Daarna is ze eigenlijk niet meer de oude geworden. Met Kerst heeft ze nog genoten van alle visite die bij haar langs kwam. Begin januari is ze gevallen waarna het voor haar niet meer veilig was om in haar eigen huisje te blijven. Ze verhuisde naar de Oude Trambaan in Alkmaar. Daar was ze op haar plek. Haar gezondheid bleef echter achteruit gaan. Op 16 februari is ze in de armen van haar dochters overleden. Een paar dagen later, op Aswoensdag, hebben we afscheid van haar genomen in de Sint Victorkerk, waarna zij in Heerhugowaard is gecremeerd. Moge zij rusten in vrede. Pastor Bert Glorie

Riet Schutte werd in 1927 geboren in Wognum. Ze bracht haar jeugd door op de fruitkwekerij van haar ouders met haar zus Lies en haar broer Karel. Na de lagere school en de naaischool was ze thuis nodig. Het niet mogen doorleren was een groot gemis. Dat stak ze niet onder stoelen of banken. Op 25-jarige leeftijd trouwde ze met Piet Groot. Al gauw konden ze het boerenbedrijf overnemen van zijn ouders in Zandwerven. Piet was ook kolenboer en was dus vaak op pad om bij zijn klanten kolen en briketten te bezorgen. Intussen verkocht Riet petroleum aan huis. Piet en Riet kregen vier kinderen: Agaath, Kees, Hetty en Marian. Aan het drukke leven op de boerderij kwam een einde toen Piet besloot bij de plantsoenendienst van de gemeente Spanbroek te gaan werken. Ze kochten een nieuwe bungalow in Spanbroek. Riet hield van netheid, maar ook van gezelligheid, dus de collega’s van Piet, maar ook de vriendinnen en vrienden van de kinderen konden altijd bij haar terecht voor een koppie. Toen Piet met pensioen ging, kochten ze een stacaravan in Garderen, waar de kinderen met hun gezinnen vaak gingen logeren. Uiteraard werden de kleinkinderen door oma in de watten gelegd. Een grote klap voor Riet was het overlijden van haar Piet. Ze kon slecht wennen aan het alleen-zijn, maar wilde niet klagen. De laatste jaren woonde ze in de Horstenburgh, waar ik haar heb leren kennen als een opgewekte vrouw die veel belangstelling had voor iedereen in haar omgeving. Haar gezondheid ging langzaam achteruit en ze begon wat te vereenzamen, maar als er wat te doen was in de familie, dan wilde ze daar nog graag bij zijn. Een paar weken geleden werd ze ziek en verdween haar wilskracht. In alle rust is zij op 26 januari gestorven. We hebben in de Sint Victorkerk afscheid van Riet genomen op dinsdag 31 januari, waarna ze in besloten kring is gecremeerd. Riet hing aan het leven totdat ze het moest loslaten. Moge zij nu rusten in vrede. Pastor Bert Glorie

Mam is geboren en getogen Obdamse, 93 jaren lang. Ze kende zoveel mensen en zoveel mensen kenden haar. Een vrouw, een moeder die altijd klaar stond om hulp te bieden daar waar nodig. Naast haar liefdevolle zorg voor kinderen en kleinkinderen, heeft ze ook lange tijd voor haar ouders gezorgd. Mam studderde graag in huis, bakte heerlijke cake en appeltaart, had altijd de koffie klaar en was belangstellend voor iedereen. Ze was lid van het vrouwenrondje, van KVG en de gymvereniging, had een kaartclubje, hield van de kermis en carnaval, zong jarenlang in het Parochiekoor en was gastvrouw op de pastorie. Op latere leeftijd leerde ze zwemmen in het nieuwe openluchtbad en heeft daar zoveel fijne uren doorgebracht. De vierdaagse en vele marathons heeft ze gezwommen, samen met haar jongste dochter.

‘Loslaten is de mooiste en de moeilijkste vorm van echte liefde…’ Deze zin schreef de familie op de rouwkaart van Gré Bankras – Gieling. Loslaten betekent dat je afscheid van iemand moet nemen. Maar als het je moeder of oma is, die er je hele leven voor je was, die onvoorwaardelijk van je hield, dan wil je haar eigenlijk niet loslaten. Sterker nog, je wilt haar vasthouden en koesteren.

Ria Smit werd op 20 maart 1939 geboren op een boerderij in Hauwert. Als meisje moest ze thuis veel werk doen, maar ze was een aanpakker en dat is ze haar leven lang gebleven. Braaf was ze niet, zelfstandig wel. Na de huishoudschool in Bergen en enkele jaren werken thuis, gaf ze zich zonder overleg met haar ouders op voor de opleiding kraamverzorging. Dat werk heeft ze vier-en-een-half jaar gedaan. In die tijd ontmoette ze Jan Dekker uit de Berkmeer, met wie ze trouwde. Zo werd ze nu zelf boerin. Jan en Ria kregen vier dochters: Marion, Veronique, Judith en Nathalie. Toen er kleinkinderen kwamen, kreeg ze de gelegenheid om bij haar eigen dochters te kramen. Intussen bleef ze hard werken op de boerderij.

Op 11 oktober overleed Tini Vlaar – de Wildt. Ze was echtgenote van Piet Vlaar, trotse (schoon)moeder van Peter & Alice, Paul en Simone & Ruud en een geweldige oma voor haar vier kleinkinderen. Het was voor het gezin een grote schok toen zij op donderdag 6 oktober met een herseninfarct in het ziekenhuis werd opgenomen. Er kwam een zware hersenbloeding achteraan. Ze was in één klap halfzijdig verlamd. Ze kon niet meer slikken en niet meer bewegen. Het was vrij snel duidelijk dat ze dit niet zou gaan overleven. Na vijf dagen – waarin het gezin veel bij haar was – is Tini op 83-jarige leeftijd overleden.

*19-08-1931   –   † 26-09-2022 Op 26 september is Truus Leek-Hoff overleden. Ze is geboren in Grootebroek en groeide op in een gezin met drie broers en vijf zusjes. Ondanks de oorlog had ze een fijne jeugd. Ze trouwde in 1955 met Tampe Leek en ze gingen in de Bosstraat wonen. Samen kregen ze zeven kinderen: eerst drie dochters en toen vier zonen. Truus hield van reuring en gezelligheid om haar heen. Ook deed ze graag spelletjes: klaverjassen, familie Poen en Rummikup. Ze was maar wat trots op haar tuin. Dat was haar grootste hobby; iedereen mocht haar tuintje zien! Toen Tampe in 2002 overleed, vond Truus het moeilijk om haar draai weer te vinden. Maar dankzij het klaverjassen kwam ze weer onder de mensen. Na een paar jaar ontmoette ze Piet Wester en tot Piet zijn dood in 2021 hebben ze samen nog vele mooie jaren met elkaar gehad. Truus genoot intens als al haar kinderen en (achter)kleinkinderen bij haar waren zoals met de kermis – tevens haar verjaardag – en Sinterklaas.

* 27 april 1948 – † 4 september 2022 “Ons vooruit gevlogen…” Dit gedicht las Henk voor in de afscheidsviering van zijn moeder. En slechts één maand later is zijn vader Gerard haar al achterna gevlogen. In zo’n korte tijd je beide ouders verliezen is niet te bevatten. Gerard was een intelligente en wat ijdele man: doctorandus in de economie en werkzaam als belastinginspecteur. Hij zag er altijd keurig verzorgd uit, want Gerards vader had hem meegegeven: “Een van de Weerd gaat nooit de straat op zonder de juiste kleding of ongekamd haar!” Hier heeft Gerard zich aan gehouden en zo is het ook zijn lijfspreuk geworden.

Op woensdagochtend 24 augustus overleed Peter Koning. Hij was 69 jaar. En dat is veel te jong. Hij had nog zo’n mooie tijd voor zich kunnen hebben, het had zo anders moeten lopen. Maar hij was ziek, opgenomen in het ziekenhuis in Hoorn en werd daar door een herseninfarct getroffen. Het was snel duidelijk dat er geen hoop meer was. Peter is geboren en getogen op Kerkweg 17, en tot het laatst woonde hij daar, samen met zijn vrouw Ank. Hij was de negende in de rij in het gezin Koning. Na de lagere school ging hij naar de Ambachtsschool. Op jonge leeftijd werkte hij al bij bakker Braas en later bij de snackbar van familie Breg. Het leverde hem, naast de bijnaam ‘Piet Patat’, de liefde van zijn leven, Ank, op.

* 5 februari 1951 – † 30 juli 2022 Zondagmiddag 31 juli luidden de kerkklokken feestelijk door Obdam ter ere voor de doop van Julia. Een paar uur later luidden de klokken weer. Nu waren het de overlijdensklokken voor Ria. Op één middag luidden twee keer de klokken van onze Sint Victor Kerk, voor Ria en voor haar kleindochter. Vreugde en verdriet zo dicht bij elkaar. Ria groeide op in Haarlem en als jongste van het gezin ging zij haar eigen weg. Zij had zo haar eigen kijk op het leven en trok vaak haar eigen plan. Zevenenveertig jaar geleden trouwde ze met Gerard. In de jaren zeventig en tachtig werkte Ria als wijkverpleegkundige in Obdam. Het leiden van het consultatiebureau en het doen van huisbezoeken was haar specialisatie. Met liefde en zorgvuldigheid begeleidde zij jonge moeders met hun pasgeboren kinderen.

Op zaterdag 23 juli, kort na middernacht overleed Thijs op 16-jarige leeftijd. ‘Als je het niet meer trekt, moet je gaan duwen.’ Dat is de lijfspreuk van Thijs. En dat zegt alles over de bijzondere en nuchtere jongen, die Thijs was. Hij was altijd positief, bij hem was het glas altijd halfvol. Thijs groeide op aan de Dokter Lohmanstraat met zijn ouders Edwin en Charon, broer Milan en zus Esmay. Hij hield niet van school, maar maakte er het beste van. Leren vond hij niet leuk maar de gezelligheid op school wel. Van jongs af aan hield hij van die gezelligheid; thuis met de familie, op vakantie met de caravan in Estartit, met de buren, met zijn vrienden. Als Thijs er bij was, werd er gelachen en was het gezellig. Afgelopen december werd hij moe, heel moe. Thijs was ziek, en werd uiteindelijk in het Prinses Máxima Centrum in Utrecht opgenomen. Hij bleek kanker te hebben. Hij klaagde nooit, dat vond hij verloren energie. Thijs zei: ’t is wat het is’, als hij weer een slechtnieuwsgesprek kreeg. Met zijn nuchtere Westfriese houding en zijn humor heeft hij veel losgemaakt in het ziekenhuis. Wat een sterke, bijzondere en wijze jongen was hij.

Op 28 mei is Kees Bakker overleden. Hij was 87 jaar. Kees groeide op in een fijn gezin met 12 kinderen, waarvan hij de oudste was. Zijn vader had een gemengd bedrijf, dat Kees later samen met zijn broer Puck over zou nemen. Kees leerde Nel kennen, een meisje uit Wognum. Na zes jaar verkering trouwden ze en gingen wonen aan de Burgemeester de Boerlaan. Ze kregen zes kinderen. In 1987 verkochten hij en Puck het bedrijf en brak er een nieuw hoofdstuk aan in de Horstenburgstraat. Kees kreeg meer tijd om zich in te zetten voor de gemeenschap. Zo werd hij onder andere  drager bij begrafenisvereniging Tobias. Er kwam ook tijd om lange en verre reizen te maken met Nel, familie opzoeken in Canada, Australië en Nieuw Zeeland. Kees hield veel van sport, voornamelijk handbal en voetbal. Hij heeft tot z’n 50ste gevoetbald, waarbij de derde helft heel belangrijk was! Daarna bleef hij actief, want hij werd handbal- en voetbalcoach, floot wedstrijden en was beheerder van de sporthal.

Op 20 mei is op 81-jarige leeftijd Gerard Verlaan overleden. Hij werd geboren in Vinkeveen/Waverveen. Toen zijn vader stierf moest hij als oudste zoon het agrarische bedrijf gaan runnen. Hij deed dat samen met een oom totdat hij in Aalsmeer bij een bloemenvermeerderingsbedrijf aan de gang ging. Inmiddels was hij getrouwd met Anneke. Het werk lag hem goed en leidde ertoe dat hij met Jaap en Jan Borst een eigen bedrijf startte in Hensbroek: het inmiddels wijd en zijd bekende Bovebo. Gerard en Anneke kregen drie kinderen: Peter, Robbert en Mirjam. In 1987 werd duidelijk dat Gerard het aan zijn hart had en geopereerd moest worden. In 1995 heeft hij afscheid genomen van zijn bedrijf, omdat meewerken niet meer ging.

Nel werd geboren op 11 januari 1936 in Obdam als derde van vijf kinderen. Het was een hecht gezin, vader Jaap was bollenbouwer, moeder Trien zorgde voor de kinderen en het huishouden. Toen Nel vier was werden beide ouders ernstig ziek. Vader overleed, moeder herstelde van de ziekte en werd kostwinner. De kinderen moesten meehelpen met alles wat maar nodig was in huis en waren dus al snel heel zelfstandig. Nel was een blij kind. Ze ging graag naar school en kon ook goed leren. Lezen, spelletjes doen en zingen waren favoriete bezigheden van haar. Al vanaf heel jong hield Nel van naaien en kreeg daar ervaring mee. En daarom werd zij bij gezinnen aan huis gevraagd om kapotte kleding te herstellen en/of nieuwe te maken. Zo kon ze ook haar centje bijdragen aan het gezin thuis.

‘Wie u was en wat met liefde is gegeven, zal altijd in ons hart verder blijven leven’. Deze woorden hebben de kinderen op de rouwkaart geschreven. Iedereen die Afra gekend heeft, zal deze tekst onderschrijven. De kinderen groeiden op in een warm en veilig nest en kregen alle vrijheid om te spelen en te leren. Daarnaast waren er de wijze levenslessen die maakten dat zij konden groeien als mens. En niet alleen haar kinderen hebben dit mogen ervaren. Ook naar de mensen om haar heen was Afra een warme en betrokken vrouw, die geïnteresseerd was in haar medemens. Daarbij maakte het niet uit wie je was, iedereen was welkom. Sociaal als ze was, gingen haar contacten van hart tot hart. Het heeft er mede voor gezorgd dat zij vrijwilliger van het jaar van de Gemeente Koggenland werd en een koninklijk onderscheiding ontving.

Op 24 april is Ans Rood-Mulder overleden. Ze was 85 jaar. Ze groeide op in een groot muzikaal en gezellig gezin en ging na de lagere school naar de huishoudschool. In 1960 trouwde Ans met Henk Rood. Samen kregen ze zoon Janhein en drie dochters, Erna, Lian en Cindy. Ze hadden het goed met elkaar. Henk en Ans begonnen een staalbedrijf, een doe-het-zelfzaak en een tankstation aan huis aan de Dorpsstraat. Wat deed Ans veel; ze nam tijd voor mensen die in de winkel langskwamen voor een praatje, ze deed de administratie en zorgde voor het gezin. Ze kookte bijzondere gerechten en bakte de lekkerste appeltaarten. Het gezin was hecht, chaotisch soms, maar vooral heel warm en lief. Ans was zo trots op haar kinderen en kleinkinderen, en zij op haar.

Op 12 april is Kitty Driessen overleden; ze werd 89 jaar. Kitty groeide op in een groot gezin. Vanwege de ziekte van haar moeder nam ze als oudste de zorg voor het gezin op zich. Dat is haar zwaar gevallen, temeer daar ze zelf op jonge leeftijd door tuberculose werd getroffen. Ze heeft desondanks van alles ondernomen, onder meer door het volgen van studies coupeuse, handelsavondschool en verpleegkundige. Kitty ontmoette Harry en trouwde met hem in 1967. Er werden twee kinderen geboren. Ondertussen bleef Kitty werken als wijkverpleegkundige. Daarnaast verrichtte ze allerlei andere activiteiten. Zo zat ze voor de toenmalige Gemeente Partij Obdam acht jaar in de gemeenteraad. Kitty was een gedreven vrouw die zich inzette voor haar gezin. Het was niet altijd eenvoudig gevoelens met haar te delen. Ze liet zich daarin niet zo kennen en reageerde soms wat afstandelijk. Toch was het mogelijk tegenover haar ook een eigen mening te hebben als die van de hare afweek.

Op 3 april is Willem Vriend overleden; hij bereikte de leeftijd van 90 jaar. Hij groeide op in Sijbekarspel en trouwde met Ria van Kampen uit Obdam. Het gemengde bedrijf van zijn vader vormde hij om tot een bollenbedrijf. Willem was tulpenkweker maar ook intensief bezig met mechanisatietechniek. In die branche bezocht hij beurzen en onderhield hij veel contacten. Niet alleen in het bedrijf maar ook op persoonlijk vlak kon hij stellig en georganiseerd te werk gaan. Hij stond voor zijn mening en ging graag discussies aan. 32 Jaar terug zijn Willem en Ria verhuisd naar Obdam en is het bedrijf overgedragen aan de volgende generatie. Ze hebben met veel plezier gewoond in de Van Wassenaerstraat, waar vooral Ria ervan genoot weer dicht bij haar familie te zijn. Zo heeft Willem samen met Ria ook hier nog een goede tijd gehad. De laatste jaren van haar leven had Ria veel zorg nodig. Maar Willem was er altijd voor haar. Zo kreeg hij de kans om zijn lieve, zachte kant te laten zien.

Na een leven van pastorale zorg en missionaire toewijding aan velen is van ons op 21 maart 2022 om 02.00 uur in Missiehuis Vrijland,  op de leeftijd van 92 jaar, heengegaan Father Theo Beemster, missionaris van Mill Hill. Moge hij rusten in vrede. De wieg van onze oud-pastoor stond in Hoogkarspel, waar hij op 14 maart 1930 geboren werd in het tuindersgezin van Piet Beemster en Catharina Maria Windt. In zijn jonge jaren zal het in het gezelschap van zijn vier zussen en broer niet hebben ontbroken aan gezelligheid. Maar op 12-jarige leeftijd, in 1942, verliet hij al het ouderlijk huis om zich aan te melden bij het opleidingshuis van de missionarissen van Mill Hill in Hoorn. Dat beviel goed en hij zette door naar Haelen (1948) en Roosendaal (1950). Met als bekroning de gebruikelijke vierjarige inleiding op de theologie in St Joseph’s College Mill Hill, waar hij in 1956 zijn missionaire opleiding afsloot.

Op 17 november, heel vroeg in de nacht overleed Els van den Berg-van Kampen op 78-jarige leeftijd in het Hospice in Schagen, in het bijzijn van haar twee kinderen en schoondochter. Els is geboren in 1943 in een groot Obdams gezin. Ze ontmoette haar grote liefde Koos en trouwde met hem in 1965. Ze kregen twee kinderen, Mark en Debbie. In 1977 vertrok het gezin naar Den Helder en later naar Julianadorp omdat Koos bij de Marine werkte. Els miste haar familie in Obdam maar met haar open en vrolijke karakter kon ze snel haar draai vinden. Toch verhuisde het gezin in 1988 terug naar Obdam. Els heeft diverse baantjes gehad in de horeca, waar ze onder andere bruiloften en partijen verzorgde. Ze hield erg van feesten; carnaval, kermis, het West-Fries cabaret. Els was erbij! Een groot geluk voor haar en Koos was de komst van de twee kleinkinderen. Wat heeft ze van hen genoten. Het plotselinge overlijden van Koos, 15 jaar geleden, was een klap voor haar. Toch kon ze daar, mede door haar positieve karakter, goed mee omgaan.

Op zaterdag 23 oktober, nog geen drie weken na zijn broer Herman, overleed Nico Neefjes op 82-jarige leeftijd. Nico, een markante, charismatische man, een Obdammer in hart en nieren. Hij heeft geen makkelijke jeugd gehad, met het verlies van zijn vader en twee zusjes op jonge leeftijd. Moeder moest alle zeilen bijzetten. Nico had interesse in het timmervak en kon aan de slag bij Mulder. Een sociale werkgever die zag hoe moeilijk het gezin van moeder Neefjes, het had. Nico kreeg dan ook het royale salaris van 25 gulden. Toen hij 18 jaar was, kreeg hij verkering met Lucia van Duin. Hun huwelijk werd gezegend met drie dochters en een zoon. Nico werkte bij verschillende aannemers totdat hij bij Heddes terecht kwam. Kees Heddes zag wel dat het timmervak niet echt zijn passie was, Nico was veel meer een man van het woord. Kees stimuleerde hem om te gaan werken voor de bond, met verschillende studies tot gevolg.

In de nacht van 4 op 5 oktober overleed Herman Neefjes. Herman is geboren op 15 november 1944 aan de Dorpsstraat in Obdam, en heeft zijn hele leven in Obdam gewoond. Hij heeft op jonge leeftijd veel meegemaakt. Zijn vader stierf toen hij drie jaar oud was. In datzelfde jaar, op 1e en 2e Kerstdag, stierven twee van zijn zussen op twee- en zevenjarige leeftijd. Zijn moeder hield hem nog een jaar thuis van de kleuterschool om haar gezelschap te houden. Het talent van anderen gezelschap houden heeft hij nooit verloren. Herman ontmoette zijn vrouw Anneke in 1968, ze trouwden vijf jaar later en kregen drie kinderen. Ze vormden een liefdevol, warm en veilig gezin.

We herdenken Boukje Klaver-Bakker Geboren op 22 september 1931 en overleden op 20 april 2021. Haar leven begon op de Koningspade in Hoogwoud, waar zij één van de vijftien kinderen was van Dirk Bakker en Siebrigje Mulder. Toen zij vader ontmoette, besloten ze in Obdam te gaan wonen. Op Dorpsstraat 62 kregen ze vier dochters en drie zoons en gingen ze verder met het bedrijf van haar man Piet. Ze hebben daar samen hard aan gewerkt, wat geleid heeft tot een succesvol elektrotechnisch bedrijf. Moeder was geen onbekende. Zij deelde haar liefde en belangstelling, ook in ’t wel en wee van anderen. Een gezellige, lieve en zorgzame vrouw. Samen met vader en ons allemaal in liefde geleefd. Zij ging, maar wij houden haar liefde vast. Ons leven is vervuld met dankbare herinneringen aan haar. Dat zij moge rusten in vrede en in onze harten blijft voortbestaan. Mam, Ik glimlach eventjes naar boven, ik weet niet of je dat kunt zien. Ik wil daar zo graag in geloven, ik neem genoegen met “misschien”. Sis Groustra-Klaver