In Memoriam

Op 5 mei is Riet Wester-Hoogewerf overleden. Ze werd 94 jaar. Riet groeide op in een groot gezin. Vanuit het protestantse Hensbroek gingen de Hoogewerfjes iedere dag lopend naar het katholieke Obdam: eerst te kerk en daarna naar school. 
Na de lagere school had Riet wel door willen leren, maar, zoals voor de meesten in die tijd, zat dat er niet in. Ze hielp thuis in de huishouding en heeft op de naaischool haar diploma’s tot coupeuse behaald. Vlak na de oorlog ontmoette Riet op een dansavond Arie Wester. Hij stond op het punt naar Nederlands-Indië te vertrekken. Al brieven schrijvend kwam het tot verkering. Na terugkomst trouwden ze en gingen wonen aan de Bosstraat in Obdam. Na het overnemen van de melkzaak van Arie’s vader werden de woning en winkel aan de Dorpsstraat betrokken. Het gezin groeide door de komst van zeven kinderen. Door latere aanhang en kleinkinderen werd het huis bij verjaardagen en andere feestdagen steeds voller. Samen hebben Riet en Arie ruim 40 jaar aan de Dorpsstraat gewoond. Na hun pensionering verhuisden ze naar De Melcksloot.

‘Kom, we gaan naar huis!’; dat staat bij een foto achterop de rouwkaart van Henk Rood.
Ans pakt de hand van haar man Henk en samen lopen ze zo het Paradijs in. 
Samen, na twee jaar zijn ze weer samen. En wat is dat een fijne gedachte voor de kinderen en kleinkinderen. Het overlijden van Ans in 2022 was een enorme klap voor het gezin Rood. Henk raakte erg in de war en kon niet meer alleen wonen. Gelukkig was er een kamer voor hem in Zorgcentrum Weidehof in Spanbroek. Daar is hij op woensdag 7 februari op 89-jarige leeftijd rustig overleden. Henk kwam uit een groot bakkersgezin in Spierdijk. Hij ging na zijn diensttijd werken bij de smederij van Arie Floris. In de jaren ’60 begon hij samen met zijn grote liefde Ans Mulder een staalbedrijf, een doe-het-zelfzaak en een benzinepomp aan de Dorpsstraat in Obdam. Hun vier kinderen; Janhein, Erna, Lian en Cindy, hielpen als vanzelfsprekend mee in het bedrijf, in de winkel of aan de pomp. Het was, mede daardoor, een heel hecht, warm en lief gezin.

Als het tiende en jongste jochie van het gezin Smit werd Kees op 17 maart 1934 geboren in Hensbroek. Hij werd opgevoed door zijn zusters, omdat zijn moeder op jonge leeftijd was overleden. Zes dagen in de week, lopend van Hensbroek naar Obdam, eerst naar kerk en dan naar school. Zo ging dat. Maar leren was niets voor Kees. Werken lag hem beter. 
Bij Bakker op de Zwarteweg ging hij in de kost om te werken en in dezelfde periode, in het uitgaansleven, heeft hij Tiny Ursem ontmoet. Ze zijn op 27 januari 1960 getrouwd en kochten daarna Dorpsweg 128 in Hensbroek.
Een jaar later werd hun zoon Jos geboren en drie jaar later kwam Peter.


Gre Brink werd op 8 november 1938 geboren in de Wogmeer, in een warm en druk gezin. Zij was de zesde van uiteindelijk veertien kinderen. In 1969 kwam ze Jan Bankras tegen. Ze trouwden in 1970 en gingen wonen aan de Zwarteweg. Hun liefde werd bezegeld met vier kinderen: Claudia, Audrey, Bianca en Barend-Jan. Ze was een echte gezinsmoeder, die altijd voor haar kinderen klaarstond. Maar ook voor anderen was ze heel gastvrij. Ze hield ervan om in de keuken te staan en ervoor te zorgen dat iedereen het goed bij haar had. In het jaar 2000 waren haar drie dochters tegelijkertijd zwanger van hun eerste kind. Zo werden in korte tijd haar eerste drie kleinkinderen geboren. Een grote tegenslag was dat ze van Arjan, het kindje van dochter Claudia, ook weer afscheid moest nemen. Er kwamen uiteindelijk zeven kleinkinderen, voor wie ze nog altijd even belangstellend en gastvrij bleef, ook al werd haar gezichtsvermogen, en later ook haar gehoor, steeds minder. Ze deed haar best om overal bij te zijn en alle gesprekken te volgen, maar het ging steeds moeizamer.

‘Het ontbrak ons vroeger aan niets, alles deed jij voor ons en altijd met een lach op je gezicht.’ Dat vertelde Peter, de oudste zoon van Loes Jonker, mede namens zijn broer Hans, tijdens haar uitvaart. Loes werd in 1928 geboren in het grote gezin van bakker Dekker aan de Dorpsstraat in Obdam. Na de huishoudschool in Bergen werd ze door haar ouders, zoals dat in die tijd ging, ingezet om te helpen, thuis en bij de buren. Zo kwam ze onder andere terecht bij kapper Immink. Nadat haar vader overleden was, verhuisden ze naar de Burgemeester de Boerlaan, waar Loes thuis bleef om haar moeder te verzorgen. Nadat ook zij gestorven was, trouwde Loes met Piet Jonker en werd zij de moeder van Peter en Hans. Na de verkaveling lieten Piet en Loes een huis bouwen aan de Poststraat, op het land dat de vader van Loes vóór die tijd huurde.

Jo Sinnige groeide op in een kinderrijk gezin aan de Oostdijk in Heerhugowaard. Haar ouders hadden een boerderij en een landbouwbedrijf. Jo was er een van een tweeling. Op 25-jarige leeftijd verongelukte haar tweelingbroer Theo. Praten over je gevoelens deed je vroeger niet. Daardoor is het verlies van haar broer traumatisch voor Jo geweest. Op de Swanner kermis in Heerhugowaard ontmoette ze Kees Heddes. Na hun huwelijk in 1949 trokken ze in bij de ouders van Kees in Hoeve Arko aan de Kaag. Er werden zes kinderen geboren. Verdrietig was dat hun zoon Keesje gehandicapt werd geboren en op 2,5 jarige leeftijd overleed. Jo had het druk met het huishouden, de kinderen verzorgen, een inwonende knecht en haar schoonmoeder. In de avonduren naaide ze kleding voor haar kinderen en er was altijd ruimte voor logees, vrienden en vriendinnen.

Lief, zorgzaam, positief, optimistisch en blij: deze karaktereigenschappen horen bij Aad. Aad was de jongste van het gezin Steltenpool. Hij had vijf broers: Jan, Joop, Theo, Siem en Toon. Zijn moeder was de laatste jaren van haar leven ziek en Aad heeft toen veel voor haar gezorgd. Aad werd verliefd op Mien de Boer en met haar ging hij trouwen. Ze gingen wonen in de Horstenburghstraat waar Astrid werd geboren. Eind 1961 verhuisden ze naar hun nieuwgebouwde woning aan de Van Wassenaerstraat. Daar werden Frank en Jolande geboren. Aad en Mien hielden beiden van gezelligheid en feestjes. In de beginjaren van hun huwelijk was Aad tuinder. Toen Martien De Boer vroeg om bij hem glaszetter te worden heeft hij dat met beide handen aangepakt. Aad was een harde werker. Tot groot verdriet werd Mien ziek en overleed veel te jong.

‘Het leven is hard en bonkig’, het is een bekende uitspraak van Ans Groot-Huiberts. Ans is in 1934 geboren aan de Berkmeerdijk. Tot groot geluk van haar ouders, was er na zes jongens eindelijk een meisje in het gezin Huiberts. Als boerendochter had Ans het altijd druk in en om de keuken en als het huishouden af was moest zij mee met de broers; om slootje te springen, bomen te klimmen en kattenkwaad uit te halen op de dijk. Ans trouwde met Niek Groot, en ze kregen samen drie kinderen; Jacqueline, Vranck en Silvia. Ze maakte veel kleding zelf, voor de kinderen maar ook voor heel veel andere mensen in het dorp.

Joop Dekker werd in 1930 geboren als zoon van bakker Dekker. Maar hij volgde zijn vader niet op in de bakkerij. De warme bollen verruilde hij voor de kouwe bollen, zoals dochter Liesbeth vertelde in zijn uitvaartmis. Samen met een broer en twee neven begon hij een klein tuindersbedrijfje. Omdat de Dekkers goed waren in hun vak, konden hun gezinnen ervan leven. Joop zelf had in elk geval niet veel nodig. Zijn kinderen typeerden hem als: altijd vrolijk, altijd blij. Ik heb hem nooit boos gezien’, beaamde zijn vrouw Bets. Joop bracht zijn laatste jaren samen met Bets door in huize Avondlicht in Hoorn. Nu waren ze terug in Obdam, niet alleen de geboorteplaats van Joop, maar ook de woonplaats van hun drie kinderen, Gertruud, Liesbeth en Johan. Voor Joop was de cirkel rond. We hebben van deze tevreden en dankbare man afscheid genomen in de Sint Victorkerk op zaterdag 21 oktober. Zijn gezin begeleidde hem die middag naar het crematorium. Pastor Bert Glorie

Sjaan Pancras werd geboren in 1937 in Harenkarspel en groeide op in het Waarland in een tuindersgezin met veel kinderen waar het altijd aanpakken was. Ze ontmoette Niek Jonker op een dansfeest ergens in een van de dorpen. Ze vonden elkaar direct leuk, maar om de een of andere reden kwamen ze elkaar pas een jaar later weer tegen. Vanaf toen was het “aan” tussen hen. Na een verloving van maar liefst drie jaar zijn ze in1965 getrouwd. Ze kochten een huis aan de Dorpsstraat en daar werden ze verblijd met drie kinderen: Marjo, Nico en Sandra. Op de donderdag en in de zomer werkte Sjaan vaak op het terras van Peetoom in Schagen en ook had ze wat adresjes waar ze schoonmaakte. Ze was een moeder die altijd voor de kinderen klaar stond en hielp ook veel op de basisschool. In 1980 verhuisde het gezin naar de Handelskade, naar een nieuw huis dat Sjaan en Niek zelf hadden laten bouwen. Het huis had een grote tuin, waar Sjaan veel tijd aan besteedde en die er dan ook perfect uitzag. Zingen was haar lust en haar leven. Ze zong bij de operette in Spanbroek en in Obdam zong ze bij het Parochiekoor en Brio, en tot het laatste toe bij Entre-Deux. Met de kinderen gingen Sjaan en Niek ieder jaar op vakantie naar Ponypark Slagharen. Toen de kinderen het huis uit waren, hadden ze tijd voor grotere reizen, onder andere naar Nieuw-Zeeland en naar Las Vegas. Sjaan is op latere leeftijd ook nog gaan langlaufen in Oostenrijk. Ook tenniste ze graag. Dat hield ze vol tot haar tachtigste. Vier jaar geleden overleed Marjo na een slopende ziekte. Het verdriet om haar dood legde een grauwsluier over het leven van Sjaan. Van het nieuwe appartement in Florisstate dat Sjaan en Niek betrokken, kon ze nauwelijks genieten. Pas het laatste jaar leefde ze weer wat op. Begin september werd duidelijk dat ze ongeneeslijk ziek was. Vanaf dat moment ging het met haar gezondheid snel bergafwaarts. Op 27 september werd ze naar het hospice in Hoorn gebracht, waar ze een dag later overleed. Op donderdag 5 oktober hebben we afscheid van Sjaan genomen in de Sint Victorkerk. Uiteraard zong daarbij het koor Entre-Deux. De dag daarna vond in besloten kring de crematie plaats. Moge zij rusten in vrede. Pastor Bert Glorie

Jacques Neefjes werd in 1935 als jongste van zeven kinderen geboren in een tuindersgezin in Wervershoof. Hij had een fijne jeugd, waarover hij graag vertelde. Hij had het geluk dat hij de Mulo mocht doen en daarna de kweekschool voor onderwijzers. Dat was aan Jacques wel besteed. Hij was een geboren leraar. Na enkele jaren les gegeven te hebben op basisscholen in Grootebroek en Obdam, werd hij leraar plantenteelt aan de tuinbouwschool in Obdam, later in Heerhugowaard. Hij was al over de dertig toen hij op een dansavond Fiet Schoone uit Lisse ontmoette. Zij werd de liefde van zijn leven. Ze trouwden en gingen wonen aan de Dorpsstraat aan het eind van het dorp.

Op 20 juli 1937 werd, tot het grote geluk van zijn ouders, eindelijk een jongetje geboren in het gezin Neefjes. Na zes dochters was het natuurlijk prachtig om een zoon te krijgen. Jan Neefjes had een heerlijke jeugd aan de Burgemeester Dekkerstraat. Zijn moeder verwende hem, hij was haar oogappeltje; Jan mocht niets tekort komen.. Na Jan werden er nog vijf kinderen geboren. Het was een druk maar gezellig gezin. Jan ging op jonge leeftijd al bij zijn zwager in de bollen werken. Bloemen, en dan vooral tulpen, waren echt zijn passie, dus maakte hij van zijn hobby zijn werk. Toen hij 27 jaar was, leerde hij Mieke, een lief meisje uit Slagharen kennen. Het was liefde op het eerste gezicht. Ze trouwden al snel en gingen aan de Hellemastraat wonen. Er kwamen twee zonen; Theo en Erik. De jongens hadden een fijne jeugd, Jan was een hele lieve, zorgzame vader. Hij leerde de jongens respect te hebben voor alles dat leeft, en vooral om eerlijk te zijn. Hij had altijd vertrouwen in de ander, zei dan ook vaak: ‘Alles komt goed’. En dat was dan ook zo.

‘Dankbaar dat ik er getuige van mocht zijn’. Deze tekst stond in haar eigen handschrift op de rouwkaart van Ans. Ze schreef dat altijd op kaarten die ze stuurde bij verjaardagen en jubilea. Want dankbaar was ze. Ze nam het leven niet voor vanzelfsprekend aan. Ans genoot van de kleine dingen. Twee dagen voor haar overlijden heeft ze haar levensloop met haar dochters beschreven. Ans is in 1942 geboren als achtste kind in een groot tuindersgezin aan de Jaagweg in Avenhorn. Ze heeft een prachtige jeugd gehad, met veel warmte en gezelligheid. Ans ging naar de huishoudschool en later naar de naaischool. Uiteindelijk ging ze werken in Obdam bij De Heer van Wassenaer. In 1962 ontmoette ze Piet van ’t Hoff, met wie ze een paar jaar later trouwde. Ze woonden aan de Poststraat en kregen drie dochters: Marlène, Ivonne en Irma. Helaas werd Piet ziek en werd het leven te zwaar voor hem. Hij koos ervoor om in 1983 uit het leven te stappen. Ans moest door, samen met haar drie meiden. En ze ging door, ze was een ontzettend stoer en sterk mens.

Op donderdag 4 mei, toen bij ons de vlaggen halfstok hingen, overleed Gert-Jan (Gerrit) de Boer op zijn geliefde eiland Bonaire. Hij was pas 59 jaar. Gert-Jan is geboren aan de Dorpsstraat 172, in een groot gezin. Hij leerde Ellen de Vries kennen, een meisje uit Heerhugowaard. Een paar jaar na hun huwelijk zijn ze gaan wonen in het ouderlijk huis van Gert-Jan en na achttien jaar trokken ze in hun mooie woning aan de Hellemastraat. Ze waren bijna veertig jaar getrouwd en werden gezegend met drie kinderen; Ramona, Paulien en Luc en drie mooie kleinzoons. Het geluk was compleet. Gerrit was een echte familieman, hij was dol op zijn gezin en hield erg van gezelligheid en veel mensen om zich heen. De deur stond altijd open, het bier stond altijd koud en zijn bulderende lach werkte aanstekelijk.

Alie Dekker groeide op in een groot Obdams gezin: in de Dekkershoeve op Dorpsstraat 72 had ze een mooie jeugd. Na de lagere school volgde ze nog 2 jaar de naaischool en ze werkte vanaf haar 16e jaar in verschillende huishoudens. In haar vrije tijd was ze onder meer actief als leidster bij de gidsen. Alie trouwde met Jan Dekker en ze betrokken de boerderij aan de Berkmeerdijk. In de loop van de tijd werd het bedrijf uitgebreid en gemoderniseerd. Er kwamen zes kinderen: Pieter, Theo, Corine, Han, Lida en Rob. Gaandeweg is daar de nodige aanhang bijgekomen en kwamen er klein- en achterkleinkinderen.

* 9 april 1938 – † 7 mei 2023 Ella is geboren in de Vondellaan te Beverwijk, in een klein huisje dat tussen grote en dure huizen stond. Haar moeder kon trots zeggen: ”Wij wonen op stand!” Vader had een tuinderij en van hem heeft Ella de liefde voor tuinieren meegekregen. Doordat Ella al op jonge leeftijd epileptische aanvallen kreeg, werd zij heel beschermd opgevoed. Ella heeft gewerkt bij een naaiatelier en ze verdiende haar geld als kinderoppas.

* 9 juli 1933 – † 21  maart  2023 Aaltje is geboren in Volendam en ze was maar wat trots op dit mooie dorp. Doordat zij doof werd geboren, moest zij vanaf haar vijfde tot haar achttiende jaar naar het doveninstituut in Sint-Michielsgestel. In die tijd mocht zij alleen in de zomervakantie naar huis. Aaltje was creatief met naald en draad en haar werk als coupeuse heeft zij op het instituut geleerd. Toen ze haar man Piet Bankras ontmoette was ze heel gelukkig. Ze begrepen elkaar en leefden in hún speciale wereldje. De schoenmakerij van Piet was een begrip in Obdam. De meeste dorpsgenoten lieten daar hun schoenen repareren; met nieuwe hakken en zolen konden je schoenen weer een tijdje mee. Bij Aaltje kon je kleding brengen voor verstelwerk en uit een lap stof kon zij iets moois maken.

Toen we zaterdag bij mam om een koppie waren, vertelde ze dat ze zo’n drukke en gezellige week voor de boeg had: gastvrouw in de pastorie, keezen in de Brink, klaverjassen met vriendinnen en uit eten bij de Horstenburg. Maar die dinsdagavond 14 maart werd alles anders.. Mam is 78 jaar geleden als vierde van negen kinderen van Trien Munster en Siem Sneekes geboren aan de Obdammerdijk. Het was een echt tuindersgezin, mam vertelde altijd dat ze na school mee moest helpen op het land. In 1966 kreeg ze verkering met Arie Vriend, twee jaar later kochten ze het huis aan de Dorpstraat en trouwden ze. Wij zijn er alle drie geboren en hebben een prachtige jeugd gehad. Alles kon, alles mocht, als het maar knap ging! Vriendinnen mochten altijd blijven logeren.

Vallen en opstaan, zo is het leven. Carlo van Diepen wist dat als geen ander. Zoals één van zijn zoons het treffend uitdrukte: hij moest klaverjassen met slechte kaarten, maar wist alles eruit te halen wat erin zat. Carlo en zijn broer Herman werden op 31 maart 1971 geboren, Herman als nummer zes, Carlo als nummer zeven in het gezin van Herman en Gré van Diepen. Net als zijn vader, was Carlo boer in hart en nieren. Op zijn beurt heeft Carlo de liefde voor het boerenleven weer overgedragen op zijn zoons. Herman en Carlo waren een hechte tweeling. Vanaf hun geboorte tot de dood van Carlo trokken ze heel veel met elkaar op. Wel hadden ze allebei een eigen gezin. Carlo bracht Marlène van Diepen mee naar de boerderij en daar kwamen nog vier van Diepentjes bij: Lisa, Sem, Nick en Daan.

Riet Potter wordt als oudste van drie kinderen geboren op 26 maart 1937 aan de Beukenlaan in Heerhugowaard. Enkele jaren later krijgt ze een broertje, Freek, en als ze 11 jaar is wordt haar zusje Gre geboren. Ze groeit op aan de Jan Glijnisweg in Heerhugowaard, waar haar vader een tuinderij had. Als kind hielp ze al mee op de bouw. Nadat haar zusje geboren was, werd ze van school gehaald om haar moeder te helpen. Hoewel ze goed kon leren, kan haar droom om verpleegster te worden daardoor niet uitkomen. Riet kreeg verkering met Niek Blank. Hij had een fiets en ze hebben, met Riet achterop de bagagedrager, tochtjes gemaakt. Ook zijn ze zo naar kermissen en cafés gegaan. Op 9 mei 1958 trouwden Niek en Riet. Ze gingen wonen in een oude boerderij aan de Dorpsweg in Hensbroek. Daar werden relatief snel achter elkaar vijf dochters geboren: Lisette, Joke, Irma, Margo en Gerda. De hectiek die dit alles met zich mee bracht heeft een zware wissel getrokken op het leven van Riet. Ze had weinig energie, maar dat verhinderde haar niet om het in huis gezellig te maken. Zodra de natuur het toeliet stond er wel een vaas op tafel met bloemen uit eigen tuin. Nadat de dochters waren uitgevlogen, werden de oude koeienstal en de deel gesloopt. De boerderij werd verkocht en ernaast lieten Niek en Riet een huis bouwen. Daar hebben ze prettig gewoond totdat ze in 2009 verhuisden naar de Veilinghof in Obdam. In die tijd gingen Niek en Riet jaarlijks samen op vakantie met een georganiseerde busreis. Riet hield van natuur en cultuur. Zowel de fjorden in Noorwegen als het Alhambra in Spanje konden haar bekoren. Ook zijn ze een keer naar Nieuw Zeeland naar de zus en broer van Niek gevlogen. Toen er kleinkinderen kwamen paste Riet regelmatig op. Ze vond het jammer dat ze, toen de kleinkinderen groter werden en ze hun eigen leven opbouwden, hen minder zag. In oktober werd Riet ziek met als gevolg een delier. Daarna is ze eigenlijk niet meer de oude geworden. Met Kerst heeft ze nog genoten van alle visite die bij haar langs kwam. Begin januari is ze gevallen waarna het voor haar niet meer veilig was om in haar eigen huisje te blijven. Ze verhuisde naar de Oude Trambaan in Alkmaar. Daar was ze op haar plek. Haar gezondheid bleef echter achteruit gaan. Op 16 februari is ze in de armen van haar dochters overleden. Een paar dagen later, op Aswoensdag, hebben we afscheid van haar genomen in de Sint Victorkerk, waarna zij in Heerhugowaard is gecremeerd. Moge zij rusten in vrede. Pastor Bert Glorie

Riet Schutte werd in 1927 geboren in Wognum. Ze bracht haar jeugd door op de fruitkwekerij van haar ouders met haar zus Lies en haar broer Karel. Na de lagere school en de naaischool was ze thuis nodig. Het niet mogen doorleren was een groot gemis. Dat stak ze niet onder stoelen of banken. Op 25-jarige leeftijd trouwde ze met Piet Groot. Al gauw konden ze het boerenbedrijf overnemen van zijn ouders in Zandwerven. Piet was ook kolenboer en was dus vaak op pad om bij zijn klanten kolen en briketten te bezorgen. Intussen verkocht Riet petroleum aan huis. Piet en Riet kregen vier kinderen: Agaath, Kees, Hetty en Marian. Aan het drukke leven op de boerderij kwam een einde toen Piet besloot bij de plantsoenendienst van de gemeente Spanbroek te gaan werken. Ze kochten een nieuwe bungalow in Spanbroek. Riet hield van netheid, maar ook van gezelligheid, dus de collega’s van Piet, maar ook de vriendinnen en vrienden van de kinderen konden altijd bij haar terecht voor een koppie. Toen Piet met pensioen ging, kochten ze een stacaravan in Garderen, waar de kinderen met hun gezinnen vaak gingen logeren. Uiteraard werden de kleinkinderen door oma in de watten gelegd. Een grote klap voor Riet was het overlijden van haar Piet. Ze kon slecht wennen aan het alleen-zijn, maar wilde niet klagen. De laatste jaren woonde ze in de Horstenburgh, waar ik haar heb leren kennen als een opgewekte vrouw die veel belangstelling had voor iedereen in haar omgeving. Haar gezondheid ging langzaam achteruit en ze begon wat te vereenzamen, maar als er wat te doen was in de familie, dan wilde ze daar nog graag bij zijn. Een paar weken geleden werd ze ziek en verdween haar wilskracht. In alle rust is zij op 26 januari gestorven. We hebben in de Sint Victorkerk afscheid van Riet genomen op dinsdag 31 januari, waarna ze in besloten kring is gecremeerd. Riet hing aan het leven totdat ze het moest loslaten. Moge zij nu rusten in vrede. Pastor Bert Glorie

Mam is geboren en getogen Obdamse, 93 jaren lang. Ze kende zoveel mensen en zoveel mensen kenden haar. Een vrouw, een moeder die altijd klaar stond om hulp te bieden daar waar nodig. Naast haar liefdevolle zorg voor kinderen en kleinkinderen, heeft ze ook lange tijd voor haar ouders gezorgd. Mam studderde graag in huis, bakte heerlijke cake en appeltaart, had altijd de koffie klaar en was belangstellend voor iedereen. Ze was lid van het vrouwenrondje, van KVG en de gymvereniging, had een kaartclubje, hield van de kermis en carnaval, zong jarenlang in het Parochiekoor en was gastvrouw op de pastorie. Op latere leeftijd leerde ze zwemmen in het nieuwe openluchtbad en heeft daar zoveel fijne uren doorgebracht. De vierdaagse en vele marathons heeft ze gezwommen, samen met haar jongste dochter.

‘Loslaten is de mooiste en de moeilijkste vorm van echte liefde…’ Deze zin schreef de familie op de rouwkaart van Gré Bankras – Gieling. Loslaten betekent dat je afscheid van iemand moet nemen. Maar als het je moeder of oma is, die er je hele leven voor je was, die onvoorwaardelijk van je hield, dan wil je haar eigenlijk niet loslaten. Sterker nog, je wilt haar vasthouden en koesteren.

Ria Smit werd op 20 maart 1939 geboren op een boerderij in Hauwert. Als meisje moest ze thuis veel werk doen, maar ze was een aanpakker en dat is ze haar leven lang gebleven. Braaf was ze niet, zelfstandig wel. Na de huishoudschool in Bergen en enkele jaren werken thuis, gaf ze zich zonder overleg met haar ouders op voor de opleiding kraamverzorging. Dat werk heeft ze vier-en-een-half jaar gedaan. In die tijd ontmoette ze Jan Dekker uit de Berkmeer, met wie ze trouwde. Zo werd ze nu zelf boerin. Jan en Ria kregen vier dochters: Marion, Veronique, Judith en Nathalie. Toen er kleinkinderen kwamen, kreeg ze de gelegenheid om bij haar eigen dochters te kramen. Intussen bleef ze hard werken op de boerderij.