In Memoriam

1932 – 2025 De klanken van Muzieklust klonken voor Martien
 Met zijn fanfare, zijn vakmanschap en zijn hart voor Obdam
 liet Martien de Boer een blijvende indruk achter. In een overvolle kerk nam Obdam onlangs afscheid van Martien de Boer, 
een man die zijn dorp een warm hart toedroeg. Hij stond bekend als een vriendelijke en oprechte man, die altijd tijd had voor een praatje. Wie hem ontmoette, voelde zich gezien. Hij was het langst lid van fanfare Muzieklust – wel 77 jaar – waar hij met hart en ziel speelde. Tijdens zijn uitvaart droegen zijn kleinzoons hem op de klanken van de fanfare de St. Victor-kerk binnen, een eerbetoon dat hem trots zou hebben gemaakt. Na het vroege overlijden van zijn vader zette Martien, samen met zijn broer Niek, het familiebedrijf voort. Schilderwerken De Boer groeide onder hun leiding uit tot een van de bekendste schildersbedrijven van Noord-Holland.

Maak dansjes in de regen
 Verspreid geluk en lach
 Vang zonnestralen in de regen
 Vier het leven elke dag Deze tekst, die alles zegt over haar karakter, stond op de rouwkaart van Lidian Groot-Vriend.
Op 3 november overleed ze, nog maar 54 jaar oud. Lidian bracht kleur en vrolijkheid in alles wat ze deed – thuis, op haar werk en in de mensen om haar heen. Wat was ze gelukkig, thuis bij haar man Dennis, en kinderen Thijs, Luuk en Eva. Hun huis was gevuld met warmte, liefde en humor, en met zoveel herinneringen die nu extra waardevol zijn. Lidian was een positieve en krachtige moeder, die haar kinderen leerde het leven te vieren, ook als het tegenzat.

Truus Mettes werd geboren aan het begin van de crisisjaren als vijfde van veertien kinderen. Voor kind zijn was niet veel ruimte want er was werk aan de winkel: voor jongere broertjes zorgen, aardappelen schillen en het hele dorp door om kranten rond te brengen. Vader Mettes was koster en beheerder van het patronaat. Dat betekende voor Truus en haar zusters: de zaal klaarmaken, bedienen, afwassen en boenen. Vanaf haar tiende begon de oorlog, vanaf haar dertiende stopten haar schooljaren. Maar ze had toen wel een coupeuse-diploma op zak. Truus kreeg de opdracht om voor haar zieke zeventienjarige zus te zorgen. Als meisje van veertien zag ze haar zus sterven. Behalve in het eigen gezin, ging Truus ook twee dagen per week in de huishouding bij het gezin van Jozef Buis. Ze had dus een harde jeugd, maar wél gezellig met z’n allen in de bovenwoning van het patronaat. Bij een dansfeest in 1947 werd ze verliefd op Piet Ootes, die spoedig als militair naar Indië zou worden uitgezonden. Dat betekende twee-en-een-half jaar lang brieven schrijven. Al die tijd hield hun liefde stand. In 1951 trouwden ze. Een schuurtje achter het huis van Niek Koenis werd hun eerste woning. Daar werden Henk, Karin en Marja geboren.

Op 18 september is Nel de Moel – Neefjes overleden. Zij bereikte de leeftijd van 86 jaar. Nel groeide op in een Obdams gezin met 12 kinderen. Ze maakte mee hoe haar zussen hielpen in gezinnen als er weer een kleine was geboren en daardoor wist ze al snel dat ze kraamverzorgster wilde worden. Ze bleek daarvoor ‘in de wieg gelegd’ en hielp in veel gezinnen in Obdam en omgeving. Nadat Nel trouwde met timmerman Herman de Moel stopte ze, zoals toen gebruikelijk, met haar baan. Ze kon echter haar energie ruimschoots kwijt toen de kinderen Caroline, Janet, Jack, en Mandy werden geboren. Na de verhuizing naar de Hellemastraat werd hard gewerkt aan de inrichting van het nieuwe huis en het aanleggen van de tuin. Buitenshuis werd er veel aandacht besteed aan de nieuw opgerichte handbalvereniging.

Dankbaar kijk ik terug op een mooie en onbezorgde jeugd in de jaren zestig en zeventig, in ons knusse huisje aan de Dorpsstraat. We hadden geen verwarming, maar een kolenkachel. Als het vroor lag er een ijslaagje op de dekens en stonden de ijsbloemen op de ramen. 
De ingebouwde kasten roken muffig en we werden nog gewassen in de gootsteen. Op de kamertafel lag een Smyrna-tafelkleed. De lage zit bestond uit een kloostertafeltje en twee leunstoeltjes. Datzelfde tafeltje stond de afgelopen dagen bij haar, vol lieve kaarten. Mijn moeder was altijd thuis. In die tijd kwamen de bakker, de slager en de melkboer nog aan de deur. Ze hield niet van buiten zitten in de zon; ik denk dat ze mede daardoor bijna geen rimpels had. Zo leefde en zorgde mijn moeder voor haar gezin, in een tijd zonder luxe. We liepen er altijd mooi gekleed bij. Dat had ze van haar vader meegekregen, die zei:
“Goed gekleed en goed gevoed, om je nek een bontje en op je hoofd een mooie hoed.”
Voor kleding gingen we samen een dagje naar Hoorn. “Wel naar Intema hoor” – een C&A’tje, dat kon niet. Tot het laatst hield ze die voorkeur voor merkkleding en die afkeer van goedkope winkels. 

Ze is geboren op 7 januari 1937 als achtste kind van Gerardus Keuning en Cornelia Kok. 
Ze was een sterke, stoere vrouw met het hart op de tong. Ze was gastvrij, hield van gezelligheid met een biertje en een sigaretje. Sinds 1957 was ze getrouwd met Nic Boots uit Spierdijk. Ze kregen één zoon en vier dochters en woonden aan de Zwarteweg in Obdam. De kinderen werden groot en er kwamen kleinkinderen en achterkleinkinderen, waar ze trots op was en erg van genoot.
Ze heeft ook verdriet gekend door het verlies van haar kleinzoon Justin, schoonzoon Theo, haar man Nic en dochter Anjo.
De laatste jaren aan de Poststraat waren gelukkige jaren met veel saamhorigheid en zorg om dat kleine moedertje dat steeds brozer werd.
Wij gedenken haar in liefde. De Bootsjes

Op 26 juni is Fien Brink – Boode op 93-jarige leeftijd overleden. Zij was een lieve, altijd blije en opgewekte vrouw, maar kon ook recht voor zijn raap zijn. Ze hield van gezelligheid en was gek op voetbal. Ze genoot van het leven op haar eigen, unieke manier.   Ze ontmoette tijdens het oppassen bij haar zus Nic Brink en samen kregen ze drie kinderen. Er kwamen schoonkinderen bij en wat waren ze rijk toen er kleinkinderen kwamen. Fien heeft op latere leeftijd haar rijbewijs gehaald. Dit was een uitkomst na de hersenbloeding van Nic. In de ‘pausmobiel’ trokken ze er samen op uit en hebben ze veel plezier beleefd. Helaas hebben Fien en haar gezin Nic veel te jong moeten loslaten en volgde er een zware tijd voor hen.

‘Wat is ’t leve mooi’; dat staat op het houten plankje dat op de rouwkaart van Kees van Velzen is afgebeeld. Het zegt alles over de man die Kees was: optimistisch, blij en opgewekt. Kees overleed op 23 juni op 87-jarige leeftijd. Hij was de oudste in het gezin van Velzen, en moest, zoals dat toen ging, op zijn twaalfde mee met z’n vader om te werken op het land. Na zijn diensttijd werd hij stukadoor. Kees ontmoette Gré Vriend in de Zuidermeer, het was liefde op het eerste gezicht. Het huis op de B.B-laan werd gekocht en tot hun geluk kwamen er al snel vier kinderen: Ingrid, Angelien, Ilonka en Arjen, die een heerlijke jeugd hebben gehad. Het gezin groeide met schoonzonen, een schoondochter en zeven kleinkinderen. Allemaal kwamen ze graag bij Kees en Gré langs, de deur stond altijd voor iedereen open.

Ondernemend, vooruitstrevend, stoer en sterk en een harde werker, dat zijn de eerste woorden die in dochter Liesbeth opkomen als zij haar moeder mag typeren. Bets Zuurbier werd geboren in Spanbroek in een boeren-, muzikale familie en was zelf ook muzikaal en speelde piano. In de jaren vijftig had ze al een brommertje en daarna als een van de eerste vrouwen in de omgeving een eigen auto, Een Mini. Haar eerste vakantie was naar Egypte waar ze een piramide heeft beklommen en op het bovenste puntje heeft gestaan. Ze speelde handbal op het hoogste niveau en zelfs in het Nederlandse team. Sterke armen had ze. Die had ze gekregen van het koeien melken. Totdat ze op vijfendertigjarige leeftijd met Joop Dekker trouwde, was ze kraamverzorgster van beroep. Door haar huwelijk met Joop raakte ze gebonden aan zijn bollenbedrijf. Maar op vakantie gaan met de kinderen, dat kon evengoed.

Lucia van Duin werd geboren op 23 januari 1942 als elfde van zestien kinderen in het gezin van Willem van Duin en Neeltje Bakker aan de Dorpsstraat. In hun tienertijd hadden Lucia en Nico Neefjes al een oogje op elkaar. Dit resulteerde in een verloving. In 1964 trouwden ze en kochten hun eerste huis aan de Poststraat. Daar mochten zij hun dochters Mariëlle en Leonie verwelkomen. Eind jaren ’60 verhuisden ze naar de Hellemastraat. Daar werden Carola en Arnoud geboren. Vóór haar trouwen werkte Lucia in het huishouden van diverse gezinnen en in het tuindersbedrijf van haar vader. Ook was zij leidster van de gidsen. Vanaf het moment dat de Brink in gebruik werd genomen heeft Lucia een grote rol gespeeld in het beheer en het onderhoud. Zij regelde ook de vrijwilligers die meehielpen aan het onderhoud en de activiteiten in de Brink. Ze heeft zich al die jaren ingezet voor de dagelijkse gang van zaken en was daarnaast een goed bestuurder. Pas vanaf 1977 kreeg de Brink de beschikking over een beroepskracht. Na die tijd bleef zij actief betrokken bij de Brink en gaf zij in de praktijk leiding aan de beroepskracht.

Jack werd geboren op 15 juli 1939 als vierde kind in de familie de Groot aan de Oude Posthuisstraat in Heemstede. Hij kwam in een warm nest met twee zussen en een broer en een jaar later kwam daar nog een broertje bij. Zijn eerste jaren stonden in het teken van de oorlog met de nodige spanningen in het gezin en daarna de lagere school waar de verhalen over missie en Afrika als een spannend avontuur werden gebracht. Zoiets wilde Jack ook wel. Hij ging ‘op studie’ bij de Witte Paters in Sterksel. Dat was een hele onderneming als jonge tiener, maar hij vond er veel vrienden en een goede opleiding. Na 6 jaar Sterksel werd de studie tijdelijk voortgezet in Santpoort totdat de studenten moesten uitwijken naar Boeckel in België. Daar begonnen de twijfels toe te slaan en na een jaar kwam Jack weer thuis wonen en ging, nadat hij zijn dienstplicht had voltooid, naar de Kweekschool in Beverwijk. Zijn eerste baan vond Jack op de Jozefschool in Beverwijk. Hij had het er erg naar zijn zin met leuke collega’s.

Op 19 april is Gesina Stadegaard op de leeftijd van 92 jaar overleden. Ze was de negende van tien kinderen en groeide op in het gezin van caféhouder Stadegaard tegenover de kerk. Later woonde ze aan de Dorpsstraat en de Van Wassenaarstraat en de laatste jaren werd ze liefdevol verzorgd in de Horstenburgh. Ondanks tegenslagen was Gesina een optimistische vrouw, blij met bezoek en vatbaar voor humor. Op jonge leeftijd kreeg ze een aandoening aan haar knie, waardoor lopen voor haar moeilijker werd. Met hulp van familie werd haar fiets aangepast en toen er later een Daf kwam ging de wereld helemaal voor haar open. Ze ging er op uit: naar haar administratieve werk in Hoorn, op bezoek bij familie en bekenden, naar de bedevaart in Laren en op vakantie. Meermalen bezocht ze familie in Australië. Dan had ze ook nog haar clubjes: klaverjassen en later Keezen; dat ging er gezellig aan toe met borreltjes en hapjes en lachen. Gesina was handvaardig: ze naaide kleren, maar deed ook aan handwerken, Pergamano, oorbellen maken en mozaïeken. Daarnaast was ze muzikaal. In het spoor van haar muzikale vader speelde ze piano en zong samen met haar zussen en in verschillende koren. Het was dan ook heel passend dat het parochiekoor bij de uitvaart de gezangen heeft verzorgd. Een uitvaart en gezangen die passen bij Gesina, want ze was een gelovige vrouw. Het katholieke geloof kreeg ze mee van thuis en ze heeft het haar leven lang behouden. Ze deed voor anderen wat er gedaan moest worden. Zo heeft zij altijd als dat nodig was gezorgd voor familieleden die ziek waren. Toen haar gezondheid achteruit ging heeft ze in het najaar de ziekenzalving mogen ontvangen. Met haar familie sprak ze openlijk over haar naderende einde. Ze moest daarbij wel beloven haar ouders en andere overleden familieleden de groeten te doen: “Ik krijg het nog druk daarboven, ze zijn er allemaal!” Ze mocht gaan, dat vond ze zelf ook. Toch kon ze in de maanden daarna nog genieten van kleine dingen. Zo kwam ze de winter nog door, maar uiteindelijk ging het echt niet meer. Op Paaszaterdag bij het krieken van de dag heeft Gesina het leven losgelaten. En nu is zij zelf op weg gegaan naar dat huis van de hemelse Vader, het huis waar Jezus een plaats voor haar bereid heeft. Zij zal daar welkom zijn. De engelen zullen haar opvangen. Peter van Diepen

Fred Huurdeman werd geboren op 20 december 1953, drie maanden te vroeg. Hij bracht zijn jeugd door in internaten in de omgeving van Nijmegen. Gelukkig was er iemand die hem enorm stimuleerde en aan wie hij in zijn latere leven dan ook met liefde en bewondering terugdacht: zuster Gertrudis. Fred werd thuisgehaald in een pleeggezin in Oudendijk en kon als timmerman aan het werk bij Mulder. Met carnaval bleef Nijmegen echter trekken. Zo ontmoette hij Sylvia. Het was liefde op het eerste gezicht. Zij ging met hem mee naar Obdam. Fred besteedde veel vrije tijd aan vrijwilligerswerk. Al in Nijmegen was hij vaak scheidsrechter geweest. Dat ging hij nu ook doen bij Victoria-O. Veel voetballers zullen zich Fred herinneren als de scheidsrechter die hen uitlegde wat er verkeerd was gegaan en wat ze voortaan beter konden doen. Bij Victoria-O, maar ook bij andere clubs, is er dan ook in de afgelopen weken voor veel wedstrijden een minuut stilte gehouden om hem te gedenken. Voor De Omring reed Fred mensen naar de dagbesteding en Fred was ook een fervent zanger. Tot het laatst zong hij in het Parochiekoor, maar ook bij Entre-Deux en andere koren toonde hij zijn kwaliteiten als stemvaste tenor.

‘Een aardige man’, zei een oude buurvrouw uit de Poststraat, toen ik haar vertelde dat Kees Reus overleden was. ‘Kees was echt een aardige man’, zei ze nog eens. En inderdaad, dat beeld rijst op als je luistert naar de verhalen die zijn vrouw Afra, zijn kinderen Niels, Hank en Nicole en zijn kleinkinderen over hem vertellen. Kees was een man die voor zijn kinderen en kleinkinderen door het vuur ging. Hij overleed op 25 februari op 85-jarige leeftijd. Kees groeide op in een gezin van twaalf kinderen. Zijn moeder overleed jong, maar hij en de andere kinderen Reus waren meer dan welkom in het gezin van zijn oudste zuster Bets. Na zijn diensttijd bij de marine tekende Kees voor zes jaar bij. Kort daarna kreeg hij verkering met Afra Spronk en niet veel later werd hij uitgezonden naar Curacao. Maar Kees had Afra al in zijn hart gesloten. Toen hij na anderhalf jaar terugkwam werd duidelijk dat Kees en Afra echt elkaars grote liefde waren en daar is nooit meer verandering in gekomen. In zijn broer Piet vond Kees een sportmaatje en samen hebben ze heel wat kilometers gereden. De ronde van Spierdijk heeft hij zelfs een keer gewonnen.

Jan werd geboren in september 1931 in de Schermer bij Ursem. Daar had hij een gelukkige jeugd in een gezin met twee broers en drie zussen. Hij ging werken bij zuivelfabriek de Prinses, waar hij opklom tot chef laboratorium. Net als veel andere mannen moest Jan in militaire dienst. Hij koos voor de marine en werd matroos. Tijdens een verlof ging hij naar de Landbouwtentoonstelling in Opmeer, in uniform. Daar raakten Jan aan de praat met Trien Dekker. Een maand later zagen ze elkaar weer en raakte het ‘an’. In 1957 konden ze trouwen, want ze kregen een huis toegewezen in Rustenburg, in de Drinksmeer. Daar werden hun kinderen Jos en Jolanda geboren.
Op zijn 59e kon Jan met de VUT. Wat hij prachtig vond, was het kweken van sneeuwklokjes. Jarenlang is hij samen met zijn broer Jaap daarmee bezig geweest. In 1992 werd er darmkanker geconstateerd. Hij moest een operatie ondergaan en zware bestralingen. Hij kreeg een stoma, waarmee hij gelukkig goed kon leven.
In Rustenburg hebben Jan en Trien een mooie tijd gehad. De kinderen gingen trouwen en na verloop van tijd kwamen er vier kleinkinderen. Daar was Jan gek mee en erg trots op.
Na 48 jaar in Rustenburg gewoond te hebben, verhuisden Jan en Trien naar Obdam, naar de Melcksloot.

Op 14 februari overleed Corry Dekker-Rood op 93-jarige leeftijd. 
Corry is, als middelste van negen kinderen, geboren in Heerhugowaard in bakkersgezin Rood. Het schoolhoofd zag dat ze veel in haar mars had en zelf wilde ze graag verpleegster worden, maar helaas mocht ze niet doorleren. Ze was nodig in de bakkerij. Dat vond ze jammer maar ze accepteerde het wel. Toch ontplooide en ontwikkelde ze zich en was ze haar tijd ver vooruit; zo haalde zij op haar 18de als eerste vrouw van Heerhugowaard haar rijbewijs. Corry leerde Henk Dekker kennen, ze trouwden en gingen wonen aan de Dorpsstraat 198, en kregen zes kinderen; Marcella, Guido, Jacintha, Ronald, Arthur en Emil. Corry was een ruimdenkende, warme en humoristische vrouw. Ze was gastvrij en royaal en had voor iedereen een vriendelijk woord. 



‘Dit hadden we niet afgesproken’. Dat is wat bovenaan de rouwkaart van Ton Steltenpool staat. Nee, zo moest het niet gaan. Er waren nog zoveel plannen, Ton en Yvonne zouden nog zoveel samen met het gezin ondernemen. Maar het mag niet zo zijn. Op zaterdag 8 februari stond het mooie grote hart van Ton stil en moest het gezin afscheid nemen van hem. Hij was nog maar 69 jaar oud. Ton was een Obdammer, geboren in het grote gezin Steltenpool aan de Zwarteweg. Toen hij 19 jaar was, leerde hij Yvonne Hoogewerf kennen op de Hensbroeker kermis. Ze trouwden in 1981 en kregen twee lieve dochters; Ingrid en Tirza. Samen hebben ze veel leuke dingen gedaan, stedentrips gemaakt, theatervoorstellingen en concerten bezocht.

Op 11 mei 1941 werd Jan Bankras geboren als jongste kind in een groot tuindersgezin. Ik heb hem leren kennen toen ik als pastoraal werker naar Obdam kwam. Het duurde niet lang of ik werd door hem en zijn vrouw Gre uitgenodigd om kennis te komen maken. Ondanks dat Gre al bijna niets meer kon zien en horen, was hun gastvrijheid groot. Al heel gauw spraken we af dat ik het jaar daarop de fietstocht van de Rabobank samen met Jan zou rijden op de tandem. Dat typeert Jan. Hij zag wat er gebeuren moest en ging dat doen. En zo hebben we dus die eerste tocht samen gereden. Maar een belangrijker initiatief van Jan, waarvan ik nog steeds de vruchten pluk, is de oprichting in 2001, samen met Ina van Schagen, van de Lourdesstichting. In veel parochies is het Lourdeswerk zo goed als ter ziele, maar niet hier in Obdam. Jan was ook één van de oprichters van Entre-Deux. Hij was een harde werker, dat kon ik aan alles merken, maar hij hield ook van de gezelligheid.

Op 31 januari is Marcel Veldman overleden. Hij werd 89 jaar. Marcel groeide op in Heerhugowaard – Noord als zevende in een gezin met dertien kinderen. Anders dan zijn vader en oudere broer had hij niet zo veel met het agrarische bedrijf. Veel meer voelde hij zich thuis op de mulo en de kweekschool. Al op zijn 19e jaar werd hij onderwijzer op lagere scholen in Heerhugowaard en Nibbixwoud. Vanwege zijn aanstelling als leraar op de tuinbouwschool verhuisde bij naar Obdam. Inmiddels was hij getrouwd met Riet en samen werden ze de ouders van Jan en Marian. Marcel heeft duidelijk zijn voetsporen in Obdam achtergelaten. Hij zong bij Brio, totdat de maandagavond werd ingeruild voor het starten van dorpsblad De Rotonde. Vele jaren heeft hij daarvoor de redactie en later de administratie verzorgd. Zelf beoefende hij geen sport maar was hij trouw bezoeker van de voetbal en actief deelnemer aan de derde helft in de Konkel.

“Ik heb jullie lief en als je eens de weg alleen zult moeten gaan, zul je mij met een glimlach en met een ‘Welkom thuis’ bij de toegangspoort zien staan”. Met deze regels eindigde een gedicht dat Mieke zelf geschreven had. Zo stond ze dus in het leven: niet bang voor de dood, onbevangen en met een diep geloof. Mieke Veldman werd geboren op 8 februari 1954 en groeide op in ’t Veld, waar haar vader koster was. Het katholieke geloof kreeg ze dus met de paplepel ingegeven. De man met wie ze trouwde, de Obdammer Siem Koning, kwam uit een vergelijkbare katholieke familie. Toch waren er verschillen: Mieke was enig kind, Siem kwam uit een groot gezin. En de moeder van Mieke kwam niet uit West-Friesland, maar uit Scheveningen. Mieke en Siem woonden aan de Obdammerdijk, in het ouderlijk huis van Siem.

Op 16 december is Riet Tielen – Brink overleden. Ze bereikte de leeftijd van 96 jaar. Riet werd geboren in de Wogmeer en heeft daar meer dan 70 jaar gewoond. Zij trouwde met Herman en ze werden de ouders van een groot gezin met 11 kinderen. Helaas is Benny in 1960 kort na zijn geboorte overleden. Aanvankelijk kerkte het gezin in Spierdijk en werd daar de lagere school bezocht. Vanaf 1968 startten de kerk en katholieke lagere school in Hensbroek. Riet en Herman hebben zich volop ingezet voor de start en instandhouding van de parochiekerk en waren trouwe kerkgangers. Riet had haar handen vol aan haar gezin. Ze was het toonbeeld van hartelijkheid en zorgzaamheid en ze was zeer betrokken. Ze gaf eigenlijk alleen maar liefde en er werd alles aan gedaan om haar kinderen een goede toekomst te geven. Dat was niet makkelijk. Ondanks dat het gezin het niet breed heeft gehad was er altijd eten en waren vrienden en vriendinnen welkom. Ook logeren was geen enkel probleem. Natuurlijk waren er heel veel meningen, maar Riet trok haar eigen plan. Ze hield altijd zelf de regie in handen; dat was een van haar sterke kanten. Wel maakte ze zich wel eens snel zorgen. De kinderen kunnen zich niet of nauwelijks herinneren dat ze kwaad is uitgevallen.

Trudy Schijvenaars werd in 1937 geboren in Oud-Gastel in West-Brabant. In Bussum ontmoette ze de Groninger Jos Gorter die in Amsterdam werkte. Ze trouwden en vonden een huis aan de Hellemastraat in Obdam. Hier groeiden hun zoons op, Geert-Jan en Eddo. Jos verdiepte zich graag in het geloof. Zo raakten Jos en Trudy betrokken bij een gespreksgroep die van lieverlee een vriendengroep werd. 

‘Met veel liefde ging je door het leven’, schreven de zoons op de rouwkaart. Zo was Trudy. Ze was oprecht geïnteresseerd in de verhalen van anderen. Ze vroeg weinig aandacht voor zichzelf. Met haar ging het altijd goed. Ze was altijd bescheiden en op de achtergrond. Trudy is jarenlang gastvrouw geweest op de pastorie. Samen met een collega kwam ze dan eens in de veertien dagen een ochtendje koffie schenken. Ze deden ook wel andere klusjes, maar soms was er niet veel te doen en hadden we de tijd om rustig met elkaar te praten. Zo heb ik Trudy leren kennen. En zo heb ik ook ervaren hoe groot haar belangstelling was voor andere mensen. Ze hield niet van roddelen, helemaal niet. Ze was oprecht geïnteresseerd. Een echte Obdamse is Trudy nooit geworden, maar de mensen die haar kenden, kwamen graag bij haar en ze bleven komen, ook toen haar gezondheid achteruit ging.

‘Huil niet omdat ik er niet meer ben maar glimlach omdat ik er was. Ik heb een mooi leven gehad.’ Deze tekst moest op de rouwkaart komen van Adrie Bakker. Dat had hij zelf zo bepaald. Ook had hij al twee keer een brief geschreven waarin hij de belangrijkste gebeurtenissen uit zijn leven had opgesomd en zijn familie en vrienden voor hun bijdragen aan zijn mooie leven had bedankt. Adrie was op het ergste voorbereid. Al jarenlang hield hij er rekening mee dat hij plotseling zou kunnen overlijden. Dat gebeurde in zijn eigen huis aan de IJvelandssloot in alle rust op donderdag 28 november 2024.

Nel Weel werd in Zuid-Scharwoude geboren in de jaren dertig. In deze jaren en in de oorlog die daarop volgde, werd haar karakter gevormd. Ze was een vrouw die vrede wilde. Ze groeide op in een gezin waar veel armoede was en wilde vooral graag zorgen voor een ander. De kraamzorg was haar doel. Dat is er helaas nooit echt van gekomen. Wel heeft ze gebakerd bij familieleden en later nam ze haar kinderen ook veel zorg uit handen. In 1957 trouwde ze met Nic Gieling uit de Wogmeer. Ze gingen wonen in Obdam en kregen vier kinderen: John, René, Frank en Helma. Toen in de jaren zeventig de welvaart toenam, kochten ze een huis aan de Horstenburgstraat. Nel sloeg haar vleugels uit. Ze ging werken bij bakker Dekker, waar ze enorm van genoot, en ook verenigingen deden nooit tevergeefs een beroep op haar. Zo zat ze vaak in het ééndagsbestuur van het vrouwengilde. Dat leidde ertoe dat ze met enkele andere dames het West-Fries Cabaret gezelschap ‘Effies Omkoiken’ oprichtte, waarin ze vooral met de vertolking van de Zangeres zonder Naam met de lange armen wereldberoemd werd in West-Friesland.