Nieuws

Tot voor kort was het in onze parochie een goede gewoonte om op donderdagmiddag Stille Aanbidding te houden. In de dagkapel werd de monstrans uitgesteld met het Allerheiligste, de gewijde hostie. Hierbij kon dan gedurende een uur worden gebeden. Toen ik hier drie jaar geleden kwam, bestond die gewoonte nog op papier. De Stille Aanbidding werd nog vermeld in de Kerkvizier, maar er was niemand meer die van die gelegenheid gebruik maakte. Ik wil het in de komende Adventstijd weer proberen. Op de donderdagen 6, 13 en 20 december zal tussen 14.00 en 15.00 uur het Allerheiligste worden uitgesteld in de Marcuskapel. Wie mee wil bidden, is van harte welkom. U kunt het hele uur komen bidden, maar dat hoeft niet. Zelf probeer ik er wel het hele uur te zijn. Er liggen blaadjes klaar met teksten die u kunt overwegen, maar u kunt natuurlijk ook de Rozenkrans bidden. Wie durft het aan om mee te doen?

Dit weekend en de komende dagen is Sinterklaas nog in ’t land en wie weet wat er zo her en der nog door de schoorsteen naar beneden wordt gegooid… Zelf heb ik Sinterklaas dit jaar wel heel erg op de proef gesteld, door een cadeau te vragen dat met geen mogelijkheid door de schoorsteen kan, maar zolang Zwarte Piet er nog bij is, heb ik er alle vertrouwen in dat het wel op één of andere manier voor mekaar komt. En er zijn in Obdam gelukkig nog echte Zwarte Pieten genoeg, dus er is er vast en zeker wel eentje bij die raad weet. Cadeautjes krijgen, cadeautjes geven, rijmen en surprises maken, het is een prachtig stukje Nederlandse traditie dat we wat mij betreft nog lang in ere houden. Ook in de kerk klopt ons hart vol verwachting. Wij kijken al uit naar de geboorte van het Kerstkind. In het weekend van 2 december begint de Advent, de tijd van de laatste vier weken voor Kerstmis. We steken de kaarsen van de Adventskrans aan, ieder weekend een kaarsje meer. De lezingen stralen hoop en verwachting uit. Met de Advent begint ook het nieuwe kerkelijk jaar. Dat begint dus komend weekend. We beginnen dan te lezen uit een ander evangelie. In het afgelopen jaar stond het evangelie van Marcus centraal. In het komende kerkelijk jaar lezen we voornamelijk uit het evangelie van Lucas. Maar in Obdam maken we daar een uitzondering op, want wij lezen komende zondag nog enkele stukjes uit Marcus. Daar hebben we een goede reden voor, want we gaan onze dagkapel toewijden aan de evangelist Marcus. Het Marcusbeeld uit de kerk van Hensbroek krijgt daar zijn nieuwe vaste plek. Maar daarna slaan we een bladzijde om en beginnen we te lezen uit het evangelie volgens Lucas, niet alleen in het weekend in de kerk, maar ook iedere donderdagochtend, in de Marcuskapel.

Op vrijdagmiddag 2 november werd ik gebeld door Sis Groustra: ‘Vind je het goed als ik een aantal lichtjes neerzet op het pad naar de kerk?’ ‘Natuurlijk!’ antwoordde ik. Dus zo gezegd, zo gedaan. Zelf heb ik er letterlijk en figuurlijk geen kijk op, maar ik kan me toch wel wat voorstellen bij lichtjes in het donker. En ik vind alles wat de sfeer verhoogt natuurlijk prima. Zo begonnen we die avond in de juiste stemming aan de viering van Allerzielen. Het koor Sing@Victor werkte daar ook aan mee. Met hun vlotte, melodieuze liederen hielden ze de zwaarmoedigheid op afstand. Zo herdachten we de overledenen van het afgelopen jaar, telkens met een foto op het scherm, een kaars die door familieleden werd aangestoken en een kort in memoriam. Maar uiteraard werd er ook voor andere overledenen gebeden en was er een kaars die voor hen werd aangestoken. Daarna werd in de kerk het licht doorgegeven. Iedereen had daarvoor een kaarsje gekregen. Dat hadden we zo nog nooit gedaan met Allerzielen. De inspiratiebron van dit gebaar was Barry Reus. Het was een wens van hem om dat tijdens zijn avondwake zo te doen. Veel mensen vonden dit zo mooi, dat we besloten dit nu weer te doen. En ook nu was het goed. Het licht aan elkaar doorgeven op Allerzielen, waarom zou je het niet doen. Het zegt iets over de minder negatieve kijk die we anno nu hebben op de dood. Allerzielen was van oorsprong een dag van gebed voor de zielen in het vagevuur. Maar tegenwoordig gaan we ervan uit dat onze doden het nu al goed hebben in de hemel. Ja, daar ga ik zelf ook van uit. De hemel, dat is voor mij het licht. Het licht waar ik nu nog geen kijk op heb, maar waarin ik dan, net als alle andere mensen, opgenomen zal zijn en dat ik dan mag ervaren net als iedereen. Stiekem kijk ik er al naar uit!

Op maandag 5 november was het zover. Ik mocht de Admissio ontvangen, de toelating tot de priesteropleiding, waarmee ik opgenomen ben onder de kandidaten voor de wijding. Het was een mooie gebeurtenis in het Julianaklooster in Heiloo. Daar is het seminarie van ons bisdom gevestigd. Daarom vond daar de plechtigheid plaats. Om 18.00 uur was er een mis waarin bisschop Punt voorging. Na de preek werd allereerst een jongeman naar voren geroepen die dit jaar (op 17 november) tot diaken wordt gewijd. Hij las de geloofsbelijdenis voor en de eed van trouw die aan de wijding vooraf moet gaan. Daarna was het mijn beurt om naar voren te komen. Op de vraag of ik bereid was priester te worden kon ik uit volle overtuiging antwoorden met: ‘Ja, dat wil ik!’. Na de mis was er een overheerlijke buffetmaaltijd. De merendeels Spaanstalige studenten van het seminarie in Heiloo en het seminarie in Nieuwe Niedorp lieten daarna nog van zich horen met opzwepende muziek uit diverse landen. Ook bij de mis en de buffetmaaltijd waren deze studenten volop in touw. Ze hebben er een mooi feestje van gemaakt. Ik kijk er met veel dankbaarheid op terug. Dat gevoel van dankbaarheid was er de hele dag al, vanaf het moment dat ik opstond. Ik voel me natuurlijk dankbaar naar mijn familie toe en naar alle mensen die mij hebben gesteund door hun gebed en hun bemoedigende woorden, maar vooral dankbaar jegens God. Kennelijk is dit de weg die ik moet gaan, de weg waartoe ik geroepen ben. De volgende stap op die weg is de aanstelling tot lector. Daarna volgt de aanstelling tot acoliet. In november 2019 kan dan de diakenwijding plaatsvinden en, als alles goed gaat, in mei 2020 de priesterwijding. Maar er is ook een parallelbaan, en die loopt door Obdam. Het is de weg waarlangs ik samen ga met jullie, parochianen van de Sint Victorkerk. Al die stappen richting priesterwijding, ik zou het niet volhouden als ik niet ook op die andere baan mocht lopen, waar het gaat om mensen, om leven en dood en alles wat daar tussenin zit. Laten we proberen het met elkaar vol te houden: ‘samen-kerk’ zijn, samen het geloof door te geven, met de talenten die we hebben en met onze tekorten die God op zijn manier maar moet aanvullen. Uiteindelijk is de kerk niet van ons, maar van Hem. Laten we daarom blijven bidden en om zijn steun blijven vragen, voor onszelf, voor elkaar en voor onze parochie.

Afgelopen maandagochtend, 5 november, stond ik op met een groot gevoel van dankbaarheid. Het was de dag waarop ik de Admissio zou ontvangen, de toelating tot de Priesteropleiding. Dat gevoel van dankbaarheid bleef de hele dag bij me. Op het Seminarie in Heiloo vond om 18.00 uur de Eucharistieviering plaats waarin ik van bisschop Punt de Admissio ontving. Ik kon in volle overtuiging ‘ja’ antwoorden op de vraag of ik bereid ben priester te worden. Het was voor mij een zeer bijzondere dag. Een groot aantal familieleden en vrienden waren erbij aanwezig. Ook van de studenten van het Seminarie en van veel priesters mocht ik gelukwensen ontvangen. Het valt me nu niet moeilijk om voort te gaan op de weg die voor mij bestemd lijkt te zijn. Meer dan ooit voel ik me gesteund, ook door parochianen en mensen uit onze regio. Ik ben dankbaar voor die steun, maar ik voel me vooral dankbaar jegens God. Ik denk toch dat Hij het is die mij leidt en richting geeft. Bert Glorie  Op de website van het Bisdom, vindt u meer foto’s: https://www.bisdomhaarlem-amsterdam.nl/?p=news&id=3502&t=Nuntius+op+bezoek+in+Heiloo#

Tijdens de Eucharistieviering van zaterdagavond 27 oktober is de Victorspeld uitgereikt aan John en Anja Koning. De Victorspeld is een ereteken voor vrijwilligers die zich verdienstelijk hebben gemaakt voor de Sint Victorparochie. Via hun kinderen hadden wij de verzekering gekregen dat John en Anja aanwezig zouden zijn. Zelf hadden zij zich verdekt opgesteld achterin de kerk, zodat zij door hun ouders niet gezien zouden worden. Daardoor zou de verrassing compleet zijn. Het plannetje lukte. John en Anja waren totaal verrast. Er was voor gekozen om de speld in deze viering uit te reiken, omdat het een viering was waarvoor alle oud-Lourdesgangers waren uitgenodigd. John en Anja horen bij deze categorie. Allebei zijn ze eerst als pelgrim en daarna als vrijwilliger naar Lourdes geweest. John heeft bovendien tot voor kort deel uitgemaakt van onze Lourdeswerkgroep. Maar er is veel meer wat ze voor de parochie hebben gedaan en nog doen. John is gedurende acht jaar lid geweest van het Parochiebestuur met als aandachtsveld technische zaken. Hij is ook jarenlang coördinator geweest van de kerkradio. Bovendien doet hij samen met Anja de ledenadministratie. Met alle adreswijzigingen die er wekelijks binnenkomen, is dat geen kleinigheid. Sinds kort is er vanuit het bisdom een nieuw programma voor de ledenadministratie verplicht gesteld. John en Anja hebben zich onmiddellijk dit programma eigen gemaakt. Ook de parochianen uit Hensbroek die nu tot de Sint Victorparochie behoren, hebben zij in hun database verwerkt. Anja doet naast de ledenadministratie de coördinatie van de actie Kerkbalans. John behartigt het administratieve gedeelte van deze actie. Bovendien is Anja ook nog coördinator van de stencilgroep. In die hoedanigheid stencilt ze de flyers voor de Lourdeswerkgroep en allerlei boekjes die wij als parochie zelf maken. John en Anja doen hun vrijwilligerswerk voornamelijk vanuit hun eigen huis, daardoor weet niemand hoeveel uren ze eraan besteden, maar het zijn er ongetwijfeld heel veel. Ik ben heel blij met vrijwilligers zoals John en Anja die op de achtergrond, vrijwel onzichtbaar, veel werk verzetten. De Victorspeld hebben ze dan ook van harte verdiend. Het was Win Bijman, voorzitter van onze Parochieraad, die hen de Victorspeld mocht opspelden. Ellen de Boer, ook lid van onze Parochieraad, overhandigde hen elk een bos bloemen. Anja en John, ik wil jullie heel hartelijk bedanken voor jullie inzet en trouw.

Het was de oude bijkeuken van de pastorie, maar al lang geleden werd deze ruimte omgebouwd tot dagkapel. Het is sindsdien een echte kapel met een altaar en een tabernakel (bergplaats voor gewijde hosties). Er hangen kruiswegstaties, er staat een Mariabeeld en er staan zesentwintig stoelen. Op donderdagochtend 09.00 uur komen we daar altijd samen voor een viering. En het grootste deel van de stoelen is dan bezet. Er is een vaste groep mensen die vrijwel iedere week komt. Toen ik na de sluiting van de Marcuskerk in Hensbroek het Marcusbeeldje in handen kreeg, wist ik meteen: dit beeldje valt in onze kerk in het niet, maar in de kapel kan het een mooi plaatsje krijgen. Het lag al in de planning om de dagkapel op te knappen. Dat is in de afgelopen maand gebeurd. Er is geschilderd en gesausd, er is nieuwe vloerbedekking gelegd, en opnieuw gekeken naar de inrichting en uiteraard is er een plekje gezocht voor Marcus. Peter Wortel en Jan Beentjes hebben er hard aan gewerkt en het is allemaal gelukt. Donderdag 25 oktober konden we, nadat we drie weken moesten uitwijken naar de kerk, weer terecht in onze mooi opgeknapte dagkapel. Het eerste lied dat we daar zongen was: ‘Zomaar een dak boven wat hoofden…’. Maar het dak van de kapel is natuurlijk helemaal niet zomaar een dak. Het is wel zo dat het oude bijkeukenplafond er nog steeds in zit, maar intussen is het al jaren het dak van een gewijde ruimte, het dak van onze dagkapel die binnenkort een nieuwe naam krijgt: de  ‘Marcuskapel’. In de volgende Rotonde leest u hier meer over.

Als ik tegen mensen vertelde dat ik voor mijn Priesteropleiding nog twee extra tentamens moet doen, dan hoorde ik ze soms denken: die Priesterwijding van jou, die komt met Sint Juttemis. Zelf bleef ik de moed er nog wel inhouden, maar soms bekroop mij toch twijfel. Maar nu lijkt er toch licht te gloren aan het einde van de tunnel. Op maandag 5 november wordt aan mij door bisschop Punt de Admissio verleend, de toelating tot de kandidatuur voor de Priesterwijding. Dat gebeurt in Heiloo, in de kapel van het Seminarie, het voormalige Julianaklooster. Ik ben dankbaar dat het nu zover is en ik weet zeker dat ik het niet volgehouden had zonder de morele steun en het gebed van heel veel parochianen. Blijf alstublieft voor mij bidden, want de weg is nog lang. Maar zelfs als mijn Priesterwijding pas met Sint Juttemis plaatsvindt, dan weten we nu in elk geval zeker dat Sint Juttemis elke dag een dagje dichterbij komt.

Er is een tijd geweest dat er in de Sint Victorkerk een dameskoor was en een herenkoor. Ik vermoed dat in die tijd beide koren ook wel eens samen hebben gezongen, zodat er vierstemmige missen konden worden uitgevoerd. Maar pas in 1968 kwam het zover dat beide koren werden samengevoegd tot een gemengd koor, het Parochiekoor. Op zondag 18 november viert dit koor zijn vijftigjarig bestaan met een mooie mis van Mozart en een gezellig samenzijn voor leden en genodigden. De voorbereidingen zijn in volle gang en het is ongetwijfeld de moeite waard om op 18 november naar het koor te komen luisteren. Voorgangers in de viering zijn pastor Paul Vlaar en ik.

Steeds vaker wordt er door de familie van een overledene aan de leden van onze Avondwake- en Uitvaartgroep gevraagd: ‘Doe jij dit werk gratis, of krijgen we een rekening toegestuurd?‘ Het antwoord luidt steevast: ‘Het is allemaal vrijwilligerswerk‘. Vaak volgt er dan een verbaasde reactie: ‘O ja? Al die uren die je erin hebt gestopt… en de manier waarop je het hebt gedaan…’. Zo krijgen de leden van onze Avondwake- en Uitvaartgroep heel wat complimenten, maar al met al blijft het voor hen vrijwilligerswerk. Als ze horen, per e-mail of telefoon, dat er om een avondwake of een uitvaart wordt gevraagd, laten ze vaak alles waar ze mee bezig waren uit hun handen vallen, om zich te kunnen concentreren op het voorbereiden van een passende avondwake of uitvaart. Het is heel dankbaar werk, maar niet van tevoren te plannen. Het vereist dus veel flexibiliteit. Er wordt gezegd dat er in de uitvaartbranche goed geld te verdienen valt. Dat is misschien waar, maar het geldt niet voor de leden van onze Avondwake- en Uitvaartgroep. Hun werk wordt wel op prijs gesteld, maar de waarde ervan is veel hoger dan de prijs die ervoor wordt betaald. Er zijn mensen die dat inzien en zelf het initiatief nemen om degene die hen vanuit deze werkgroep heeft bijgestaan op één of andere manier te belonen. Ik kan me dat goed voorstellen, want deze mensen doen echt fantastisch werk. Ook voor mij is het een zegen dat ze er zijn. Zonder hun hulp zou ik niet in staat zijn uitvaarten te doen. Ik wil vanaf deze plaats dan ook de leden van onze Avondwake- en Uitvaartgroep hartelijk bedanken voor de ondersteuning die ik van hen krijg en voor de manier waarop zij de avondwakes en uitvaartdiensten verzorgen. Momenteel zijn zij druk bezig met het voorbereiden van de viering van Allerzielen. In deze viering gedenken wij al onze dierbare overledenen. We staan stil bij degenen van wie we in het afgelopen jaar afscheid hebben genomen in de St. Victorkerk. U bent allen welkom in deze viering: vrijdag 2 november om 19.00 uur. En als het u iets lijkt om zelf lid te worden van onze Avondwake- en Uitvaartgroep, laat het maar weten aan mij, aan één van de leden of aan coördinator Gerrit Bakkum, tel. 0226-452283. Het is telkens weer een bijzondere ervaring om met de familie van een overledene rond de tafel te gaan zitten en een passende avondwake of uitvaartdienst voor te bereiden en die dan ook zelf met de familie tot een goed einde te brengen. Het is misschien wel het mooiste en meest dankbare vrijwilligerswerk dat je binnen de parochie kunt doen. Pastor Bert Glorie

Op zondag 7 oktober wordt voor de twaalfde keer de Kapellentocht gelopen, een wandeltocht van het Mariakapelletje bij de kerk naar de kapel van Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo. We lopen deze tocht van 25 km in verbondenheid met Maria, de patrones van beide kapellen, in verbondenheid met Sint Victor, de patroon van onze parochie, wiens gedenkdag op 10 oktober valt, in verbondenheid met elkaar en ook in verbondenheid met alle mensen die wij op die dag gedenken. Vanaf 07.00 uur zijn deelnemerskaarten à € 8,00 te verkrijgen bij het Mariakapelletje. Om 07.30 uur gaan we van start. Onderweg drinken we een kopje koffie in restaurant de Alkmaarse Poort. Om 13.30 uur is er bij Onze Lieve Vrouw ter Nood een Eucharistieviering, waarin de pastores Bert Glorie en ÁlvaroRodríguez Luque voorgaan. Het koor Sing@Victor verzorgt de zang. Ook parochianen die niet meelopen, zijn bij deze viering van harte welkom. Kom dus gerust op de fiets of met de auto naar Heiloo en neem zo deel aan de verbondenheid die de Kapellentocht kenmerkt. Er is in het weekend van 6 en 7 oktober géén viering in de St. Victorkerk.

Vorige week dinsdag ben ik teruggekomen van een stille retraite bij de Benedictinessen in Tegelen. Deze zusters zijn stille aanbidders van Jezus, als ik dat zo mag zeggen. In de kapel van het klooster is er dag en nacht een grote hostie in een monstrans zichtbaar en er is altijd minstens één zuster die daarbij bidt. Men noemt dat altijddurende aanbidding. Deze aanbidding van Jezus, aanwezig in de gedaante van het Heilig Sacrament, gebeurt in stilte, behalve op de gebedstijden als alle zusters erbij zijn. Dat is vijf keer per dag een half uurtje. Naast deze gebruikelijke gebedstijden is er ook dagelijks een Eucharistieviering. Als gasten van het klooster deden wij, de studenten van het seminarie in Heiloo, met al deze gebedstijden mee. Bovendien kregen we drie keer per dag een inleiding op een evangelietekst. En wij konden uiteraard ook meedoen met de stille aanbidding wanneer wij maar wilden, dag en nacht dus. In zo’n omgeving kom je er vanzelf toe om veel te bidden. Hoewel ik dat allemaal heel inspirerend vond, was ik toch erg blij weer terug te zijn in de parochie. Ik rolde meteen weer in het vergadercircuit. Ik vind dat prima, want tijdens vergaderingen hoor je nog eens wat. Daar had ik na al dat bidden in stilte wel behoefte aan. En je weet meteen weer waarvoor je het doet. Zo hadden we diezelfde dinsdag waarop ik terugkwam een vergadering van de avondwake- en uitvaartgroep. Dan gaat het over de mensen die overleden zijn, over de avondwakes en uitvaarten die we gedaan hebben, over de viering van Allerzielen. En dan denk ik:’Hier wil ik bij zijn! Ik wil weer naar mensen toe, horen hoe het met ze gaat…’. Ook de huisbezoekersgroep kwam diezelfde week weer bij elkaar. Dat zijn mensen die namens de parochie op bezoek gaan bij zieken, nabestaanden van overledenen, mensen met een beperking en oudere ‘kroonjarigen’. Gelukkig zijn er nog steeds mensen die dat graag willen doen. Als er iemand is die een bezoekje van mij wil ontvangen, dan hoor ik dat vaak van hen. Maar er zijn natuurlijk ook mensen die zelf de pastorie bellen of langskomen als ze me willen spreken en mensen die vragen of ik hun vader, moeder, buurvrouw enz. een keer wil komen bezoeken. Dat kan allemaal. Helaas moet ik af en toe wel weer weg, dat blijft voorlopig nog wel doorgaan. Tijdens de retraite kreeg ik een mailtje van de studierector van het seminarie met het dringende verzoek om twee cursussen moraaltheologie te gaan volgen in Heiloo. Ik ben wel blij dat de honneurs goed worden waargenomen als ik er niet ben. Vlak voordat ik op retraite ging, overleed Pieter van Zijl. Voor zijn avondwake en uitvaart werd uitstekend gezorgd. Ook de vieringen in De Horstenburgh en in de kerk, met na de zomer weer het eerste optreden van Entre-Deux, konden gewoon doorgaan. Maar… wat is nu de moraal van dit verhaal? Tja, laat me daar nog maar even over nadenken. Ik weet het misschien als ik die twee cursussen gevolgd heb.

Van 5 tot 12 augustus verbleef ik samen met Ariejan Kuin in het klooster van de broeders van Taizé. Het ligt in Bourgondië, maar het leven is er niet bepaald Bourgondisch. De omstandigheden zijn er sober, om niet te zeggen primitief. Gezellig is het er wel, want het zit er vrijwel het hele jaar vol jonge mensen uit allerlei landen. In die week in augustus waren dat er zo’n drieduizend. Zij kamperen er in eigen tenten of in tenten van het klooster. Het hele activiteitenprogramma is afgestemd op jongeren. Ouderen worden in beperkte mate toegelaten. Voor hen zijn er enkele barakken met stapelbedden. ArieJan en ik kregen in zo’n barak een plaatsje. Het was- en plasgebeuren vond in een ander gebouw plaats, gelukkig niet ver van onze barak, zodat ik het al gauw zelf kon vinden. Ik begrijp nu waarom er mensen zijn die graag een paar weken per jaar gaan kamperen: dan zijn ze de rest van het jaar weer blij met hun eigen huis: eigen tafels en stoelen, serviesgoed, glazen… in Taizé is dat er allemaal nauwelijks. Zelfs in de kerk zit je meestal op de grond of op een traptrede. Glazen zijn er al helemaal ver te zoeken, want dit klooster is niet beroemd om zijn bier of wijn. De bedoeling is dat er niet wordt gedronken. Er is een bar, maar die is per dag maar een uurtje open. Taizé is beroemd om zijn liederen. In onze parochie heeft het koor Sing@Victor al enkele liederen van Taizé op het repertoire staan. Het zijn korte, meditatieve liederen die vaak herhaald kunnen worden. Liederen van Taizé duiken ook steeds vaker op in de bekende zondagsmisaaltjes. Vooral meerstemmig gezongen zijn deze liederen heel mooi. Het klooster van Taizé is in 1940 gesticht door de Zwitserse protestant Roger Schütz, maar vrijwel vanaf het begin waren er ook katholieke broeders. Het is nog steeds zo dat Taizé ruimte biedt voor verschillende geloofsrichtingen. Jongeren kunnen er in de vieringen, door Bijbelintroducties en in gespreksgroepjes, met elkaar hun geloof ontdekken of verdiepen en daarbij hun eigen identiteit als katholiek of protestant behouden. Als ouderen deden wij een deel van het programma samen met de jongeren. Dat betrof vooral de vieringen, iedere ochtend, middag en avond, vieringen met veel stilte, veel korte Bijbelteksten die voorgelezen werden in diverse talen, en uiteraard die mooie liederen. Iedere middag kon jong en oud meedoen aan de koorrepetitie. Dat heb ik me niet laten ontgaan. Verder hadden wij als ouderen eigen gespreksgroepjes en elke dag een aparte inleiding op een Bijbelgedeelte. Taizé werkt met een jaarthema en dat is dit jaar ‘vreugde’. We kregen van één van de broeders, een Canadees die uitstekend Engels en Frans sprak, iedere dag een Bijbelintroductie over de vreugde in het evangelie van Lucas: van de vreugde die de engel aanzegt aan de herders bij de geboorte van Jezus in Bethlehem tot de vreugde over de opstanding van Jezus uit de dood. Het lijden van Jezus en ook het lijden in de wereld werd gelukkig niet gebagatelliseerd. Het waren zeer goede inleidingen waar ik veel aan heb gehad. Ook met mijn gespreksgroep trof ik het. Er waren te weinig Nederlanders om een groep te vormen, maar voor mij hoefde dat ook niet. Ariejan koos voor een Engelstalige groep, maar mij leek het leuk om naar een Duits sprekende groep te gaan. Het eerste kwartier was dat wel even wennen, want alle andere leden van de groep hadden Duits als moedertaal en dat praat onderling toch wel wat makkelijker, maar ik voelde me al gauw thuis. Een lutherse predikant ontpopte zich als de informele leider van de groep. En toeval bestaat niet, want er waren tussen al die duizenden mensen in Taizé maar twee blinden en die kwamen uitgerekend bij elkaar in het gespreksgroepje terecht. Hij, een psycholoog uit Wenen met de mooie naam Marco Blumenreich en ik hebben het prachtig gevonden dat wij elkaar mochten ontmoeten. We hebben veel met elkaar opgetrokken, Marco en ik, maar ook met de Lutherse predikant bleek ik goed te kunnen opschieten. Iedere groep moet ook corveediensten verrichten. De vrijwilligersjob van onze groep was het voorbereiden en het uitdelen van het ontbijt. Ik kreeg, als priester in spe, de schone taak het brood uit te delen. Daar stond ik dan elke ochtend achter een kist met stokbroodjes terwijl de mensen met hun dienblaadjes langs liepen. Ik mocht iedereen een broodje aanreiken. Ariejan en ik hebben een mooie week gehad in Taizé. Graag zou ik er nog een keer heen gaan, maar dan liefst met een groepje jongeren uit onze regio. Het hele gebeuren maakt zeker op jongeren een diepe indruk: de sfeer, de activiteiten, de onderlinge contacten… Zelf wilde ik al naar Taizé toen ik achttien was, maar in die tijd is het er niet van gekomen. Dit jaar gelukkig alsnog!

Mijn vorige stukje schreef ik op 1 augustus. Ik eindigde met de wens dat het in Obdam rustig zou blijven tussen het moment dat ik het schreef en het moment dat u het las. Die hoop bleek ijdel. Die wens kwam niet uit. Op donderdag 9 augustus stierf plotseling Danique Huiberts op de leeftijd van 19 jaar. Op de vraag waarom dat moest gebeuren, hebben we geen antwoord. We hebben er geen verklaring voor. Van de wil van God weet ik niet veel, maar ik weet toch zeker dat dit niet de wil van God was. God wil dat we iets proberen te maken van ons leven hier op aarde. Gelukkig heeft Danique dat in haar korte leven wel gedaan, maar we hadden haar graag meer tijd gegund. Van sommige mensen is het leven veel te kort, van andere mensen bereikt het leven een respectabele lengte. Het leven van Piet Stuyt viel in die laatste categorie. Hij stierf op 19 augustus. Het In Memoriam van hem wordt binnenkort geplaatst op de website. Gelukkig zijn de laatste weken van augustus, inclusief de kermis, betrekkelijk rustig verlopen. En zo zijn we langzaam de maand september ingerold. De scholen zijn weer begonnen en ook het kerkelijk leven heeft zijn gewone gang hernomen. En er zijn zowaar weer drie kinderen die aangemeld zijn om gedoopt te worden. Het gaat om Sem van Baar, Saar Ursem en Joëlle Ootes. De toediening van het Doopsel vindt plaats op zondag 9 september om 12.30 uur. Pastor Nico Knol is de Doopheer. Zelf ben ik een groot deel van de maand augustus op vakantie geweest. Eerst een week naar het Franse Taizé, daarna naar Engeland. Over mijn belevenissen in Taizé vertel ik u in het volgende stukje wat meer. Maar ook in september ben ik weer een paar dagen weg. Het gaat deze keer om een verplichte retraite in het Limburgse plaatsje Tegelen. Ik eindig dit stukje daarom met een gedicht van Toon Hermans dat ik een beetje heb bewerkt. Ik móet nog zóveel doen, zei Jos, ik móet nog zóveel regelen, ik móet nog even naar Den Bosch en ik móet nog gauw naar Tegelen. Ik móet nog naar een klooster En ik móet naar tante Jansie En als’t uitkomt in mijn rooster móet ik ook nog op vakantie. Jos had van reizen geen plezier want waar hij ook maar kwam dacht hij al na een dag of vier: ik wil weer naar Obdam!

Het is woensdag 1 augustus nu ik dit schrijf en er kan dus nog heel wat gebeurd zijn tussen het moment van schrijven en het moment waarop u dit leest. Toch waag ik het erop iets te vertellen over de afgelopen weken. Het was warm als nooit tevoren! In de kerk gingen we in zomertempo door, met elke zondag een viering in de kerk, elke donderdag een viering in de kapel, op vrijdagavond in De Horstenburgh… en ook het werk van de tuinkabouters ging door. Zij bleven hun werk doen, net als de kosters, de gastvrouwen, de medewerkers van het secretariaat en de hulp in de huishouding. In deze zomer zijn er ook weer parochianen gestorven. We hebben afscheid genomen van Piet Harsveld, Emma Leek-de Leeuw, Ria Ineke, Siem Bakker en Piet Klaver. Ook Jan Ursem kwam te overlijden. Ik heb hem de Ziekenzegen mogen geven. Jan Ursem was een bekende Obdammer over wie ik veel goeds heb gehoord en die vroeger ook wel in de kerk kwam. Persoonlijk vind ik het jammer als zo iemand geen kerkelijke uitvaart krijgt, want de kerk is een mooie plaats van samenkomst en de uitvaart is een gelegenheid waarbij men uiting kan geven aan gevoelens, gevoelens van verdriet, van dankbaarheid, van medeleven, niet alleen tegenover de nabestaanden, ook tegenover God. En dan had ik waarschijnlijk zelf ook iets mogen zeggen… Bij Jan Ursem zou dat ongetwijfeld gegaan zijn over de derde helft. Ik heb van de derde helft van zijn leven alleen de extra tijd meegemaakt, een tijd die eigenlijk te lang duurde. De scheidsrechter had misschien wel wat eerder mogen affluiten! Maar ik heb natuurlijk ook gehoord hoe Jan en zijn vrouw Annie jarenlang in De Konkel hebben gestaan, daar alles deden wat nodig was en voor alle voetballers en voetballiefhebbers de derde helft vaak tot een feest hebben gemaakt. Veel Obdammers zijn hem daar nog altijd dankbaar voor. Zulke dingen mogen in de kerk hardop gezegd worden… maar gelukkig ook elders! Ik ga er maar vanuit dat dat in elk geval gebeurt. Pastor Bert Glorie

‘Loslaten is het nieuwe houvast.’ Een man uit Obdam las deze spreuk in de krant op de dag van zijn dood. Ja, hij las die ochtend de krant in de wetenschap dat hij die avond gestorven zou zijn. De dokter was besteld. “Dit wordt mijn spreuk,” zei hij tegen zijn vrouw. Loslaten, dat moest hij, zoals iedereen die sterft. Maar wat is dan het nieuwe houvast? Het nieuwe houvast is misschien dat we alles bij het loslaten toch graag onder controle willen houden. Geen lange lijdensweg, geen doodsstrijd, geen ellende voor de naasten. De tijd van sterven en de manier waarop, worden in overleg met de arts bepaald. En dan is het zover. Er komt eerst een verpleegkundige en daarna komt de dokter zelf. Voor degene die uit het leven wil stappen, is het een bewuste keus. Maar de naasten staan net zo machteloos toe te kijken als bij een ander sterfbed. Ik respecteer de mensen die voor euthanasie kiezen, maar als ik me afvraag of ik het zelf ook zou willen, dan is mijn antwoord: nee. Niet die spuit of dat drankje op het laatste moment. Misschien dus wel die lijdensweg, die doodsstrijd. En de hoop dat ik mijn leven uit handen kan geven, dat ik kan loslaten en me kan concentreren op mijn oude houvast: God.

Begin mei kwam Jacques Neefjes hier met een klein zonnebloemplantje. Al eerder hadden we het over zonnebloemen gehad, naar aanleiding van een gedicht dat hij geschreven had. Nu wilde hij mij dit plantje geven zodat ik zelf kon ervaren hoe groot zo’n zonnebloem wel kon worden. Jacques heeft niets teveel gezegd. Onze Tuinkabouters hebben het plantje vlakbij mijn achterdeur geplant, zodat ik gemakkelijk kon bijhouden hoe hij groeide. Inmiddels is hij zo hoog geworden dat ik er niet meer bij kan. Ik ben op een stoel gaan staan om de drie bloemen te kunnen voelen die erin zitten, maar ook toen kon ik daar amper bij. Ongelofelijk hoeveel kracht de natuur heeft om binnen een paar maanden uit een klein plantje zo’n grote stam met bladeren en bloemen tevoorschijn te laten komen! Dank aan de Tuinkabouters en aan Jacques Neefjes, wiens gedicht u hieronder kunt lezen. Ik wens u een zonnige zomer en een gezellige kermis. Ode aan de zonnebloem Ik heb iets met zonnebloemen Dat begint al met de naam Twee heel positieve zaken Komen in dat woord tesaam Een Italiaan zegt: Gira sole “volg de zon en draai mee” En mocht je wat droef gestemd zijn Brengt dat je op een goed idee En als je de groei gaat volgen: Ze wordt hoog in korte duur Dan kun je wel even stilstaan Bij het wonder der natuur Zo is de zonnebloem symbool van Optimisme en levenskracht En de bloem is altijd vrolijk Het is of ze naar je lacht Zijtakken, het lijken armen Heeft een ras, da’s Kong F1 En als je daar lang bij stilstaat Slaat ze die armen om je heen Och, dat laatste is fantasie toch, Hou het hoofd een beetje koel! Maar de gedachten van een omhelzing Geeft je een goed gevoel En zo de balans opmakend Van dit bloemrijke gedicht Optimisme, positief en…. Van het donker naar het licht. Als we dat de mensen brengen Die we ontmoeten op ons pad Dan is dat een goede boodschap In de zonnebloem gevat

Voor mij begint de vakantietijd als de Tour de France begint. In mijn schooltijd begon die altijd op de laatste donderdag van juni. Op het blindeninstituut was dan de laatste schoolweek bezig. Die vrijdag mochten we dan naar huis, voor een heerlijke grote vakantie. Misschien krijgt u een dergelijk vakantiegevoel als hier de wielerronde wordt gehouden. Dit jaar vielen het begin van de Tour en de wielerronde nagenoeg gelijk. Nu moest het dus echt wel vakantietijd zijn! Ook in de kerk doen we het voorlopig rustig aan. Iedere donderdagochtend is er een viering in de kapel en iedere zondagochtend komen we samen in de kerk, de ene week met zang van het Parochiekoor, de andere week met samenzang. Zo blijven we doorgaan tot zaterdag 8 september, dan zingt het koor Entre-Deux weer. Ook de tuinkabouters, de gastvrouwen en de mensen van het secretariaat kunnen het wat rustiger aan doen, maar ook zij gaan de hele zomer gewoon door. Bij het secretariaat kunt u zoals gewoonlijk op donderdagmiddag aankloppen en op dinsdag- en donderdagochtend is de pastorie open. Alleen op vrijdagochtend zijn er enkele weken geen gastvrouwen. Zelf ga ik begin augustus op vakantie. Ik ga een week naar Frankrijk, naar het klooster in Taizé, waar veel jongeren komen van over de hele wereld. Het was altijd al een wens van mij om daar een week heen te gaan. Dat gaat nu dus gebeuren. Daarna ga ik tien dagen naar Engeland, wandelen langs de Hadrian’s Wall, de muur die de Romeinse keizer Hadrianus heeft laten bouwen om de Schotten buiten de deur te houden. Maar voorlopig ben ik dus nog thuis.

Rijd je graag auto en vind je het niet erg om af en toe een H. Mis bij te wonen, dan ben je de chauffeur die ik zoek. Graag wil ik wat vaker naar een Eucharistieviering gaan op tijden en plaatsen waar dat mogelijk is. Maar hoe kom ik er? Als jij me zo nu en dan wel zou willen rijden, neem dan contact met me op. pastorbert@sintvictorparochie.nl of 06-27318504.

Op 9 juni werd ik 56 jaar. Die avond was er een viering in onze kerk met het koor Sing@Victor. Daarna was iedereen uitgenodigd voor een kopje koffie in de pastorietuin. Dank voor alle goede wensen die ik bij gelegenheid van mijn verjaardag heb ontvangen. Dank ook voor alle kaarten die ik heb gekregen, vaak met een goed voelbaar reliëf. Dank ook voor alle cadeautjes. Het maakt me een beetje verlegen, maar het is natuurlijk ook wel fijn om je zo gewaardeerd te weten. Nogmaals hartelijk dank!

In een goed gevulde kerk vierden we op zondag 20 mei het Pinksterfeest. Op de blije klanken van het koor: ‘Veni Creator Spiritus’(Kom Schepper Geest), kwam ik met de lector en de misdienaars de kerk in. En dan word je zelf ook blij. Er worden mooie verhalen voorgelezen, zoals het verhaal van de apostelen die zo enthousiast beginnen te spreken, dat alle omstanders hen horen praten in hun eigen moedertaal. En dan denk ik aan de vele buitenlandse priesters die hier zo enthousiast het geloof komen verkondigen, dat we hen horen praten in onze eigen moedertaal. Nog niet in het West-Fries, maar vaak toch wel in behoorlijk Nederlands.

Op donderdag 24 mei was er in De Horstenburgh een middag die helemaal in het teken stond van de verering van Maria. Enkele ‘Vrienden van het Gregoriaans’ zongen zes Gregoriaanse Marialiederen; de dames Ans Rood, Trudie Matena en Ineke van Wijk zongen enkele mooie meerstemmige Marialiederen uit hun jeugd en zelf zong ik met pianist Vincent Molenkamp twee bekende Ave Maria’s, van Schubert en van Gounod. Vincent Molenkamp begeleidde ook een aantal Marialiederen, die door vrijwel alle aanwezigen werden meegezongen. Verder las Edith Goorman een gedicht voor van pastor Paul Vlaar en was er een PowerPointpresentatieover Lourdes. Mary Leek las ‘Een stukje levensweg van Maria’ voor. Als afsluiting werd gezamenlijk het lied ‘Te Lourd’op de Bergen’gezongen. Dit alles speelde zich niet af in de kapel, maar in de eetzaal, waar wij voor het eerst gebruik maakten van de nieuwe tafels en stoelen die daar die ochtend geplaatst waren. Uiteraard werd er koffie geschonken en was er later een drankje en een hapje, waar het personeel van De Horstenburgh voor had gezorgd. Zo vond deze Mariamiddag plaats in een gemoedelijke sfeer. Ik dank de leden van de Lourdeswerkgroep en alle anderen die aan deze middag hebben meegewerkt. en speciaal woord van dank voor de activiteitenbegeleidster en het overige personeel van De Horstenburgh. Volgens velen was deze Mariamiddag voor herhaling vatbaar. Ik sluit me daar van harte bij aan en ik ben blij dat we dit als parochie samen met De Horstenburgh konden organiseren.

Vrijdag 25 mei was er binnen twee weken een tweede trouwtje in de kerk. Jolanda Stuijt en Marcel Spil gaven elkaar het jawoord. Op 2 juni is er opnieuw een bruidspaar in de kerk. Dan zijn het Fiona Klinkenberg en Henk van Vliet die elkaar eeuwige trouw beloven. Ik vind het prachtig als mensen in de kerk hun liefde en trouw willen bevestigen. Ze doen dat op die manier toch ook onder het oog van God. Hopelijk geeft dat hen juist in moeilijke tijden een stimulans om er samen uit te komen.

Vrijdagavond worden 22 kinderen uit onze parochie gevormd. Daarmee sluiten ze een periode van voorbereiding af op dit sacrament, waardoor ze volledig opgenomen zijn in de geloofsgemeenschap. Ze ontvangen een gave van God, de Heilige Geest. Dat die Geest mag doorwerken in hun verdere leven, laten we daarvoor bidden!