Nieuws

Honderd jaar geleden zou de uitbraak van een ziekte een reden zijn om kinderen na hun geboorte meteen te laten dopen. Je kon immers nooit weten of zij door de ziekte getroffen zouden worden en dan hadden ze alvast een toegangsbewijs voor de hemel. Nu denken we daar anders over. We zijn niet zo bang meer dat kinderen vroeg zullen sterven en willen in de kerk graag besmettingsgevaar vermijden. Dat heeft ertoe geleid dat doopsels werden uitgesteld. Tot afgelopen zondag. Op deze dag zijn er in onze kerk twee kinderen gedoopt: Kaay van Dam, die al in maart gedoopt zou worden en Jens Ursem, wiens doop op 6 september gepland was, maar wegens omstandigheden een week uitgesteld is. Kaay is de derde in het gezin van Dirk Jan van Dam en Sylvia Mak, Jens de vierde in het gezin van Jits en Ruth Ursem. Met dopen hadden beide families dus meer ervaring dan ik. Het was voor mij dan ook weer even wennen na al die tijd. Corona-proof dopen, dat kan niemand en mij lukt het helemaal niet. Ik moet de kinderen, en dan met name hun hoofdjes, voordat ik iets doe al aanraken om te weten waar ik het water moet gieten en de zalf moet aanbrengen. Gelukkig vult Onze Lieve Heer het nodige aan waarin wij tekortschieten en zo zijn er dan toch weer twee kinderen opgenomen in onze geloofsgemeenschap. Vince, de grote broer van Kaay, gaat dit jaar zijn Eerste Communie doen. Daarom waren alle Eerste Communicantjes uitgenodigd om bij het doopsel van Kaay aanwezig te zijn en een lied voor hem te zingen. Dat deden ze met veel enthousiasme. Zij zongen: ‘Iedereen is anders, niemand is als jij’… En zo is het natuurlijk ook. Dat beide jongetjes mogen uitgroeien tot mensen die op hun eigen manier liefde kunnen geven en liefde kunnen ontvangen, daar hopen wij op, daar bidden wij voor!

Op zaterdag 12 september was onze kerk de hele dag geopend in het kader van de landelijke Open Monumentendag. Het was de eerste keer dat we hieraan meededen. Speciaal voor deze dag hadden we een folder laten maken met foto’s en uitleg van de belangrijkste bezienswaardigheden van onze kerk. Leden van de Parochieraad zaten klaar met koffie en thee om mensen te ontvangen en rond te leiden. Pierre van Diepen speelde twee keer een half uur op het grote orgel. Er zijn door de dag heen zesentwintig mensen geweest die gebruik hebben gemaakt van de mogelijkheid om onze kerk te bekijken. Daarmee heeft de deelname aan de Open Monumentendag voldaan aan onze verwachtingen. Waarschijnlijk doen we volgend jaar weer mee. Het is een mooie manier om de drempel van de kerk te verlagen.

De koren en de werkgroepen in de parochie kun je vergelijken met de elftallen van een voetbalclub. Momenteel spelen door omstandigheden sommige elftallen niet, maar de club ligt niet helemaal stil. Er zijn elftallen die wel spelen en er zijn dus af en toe wedstrijden. Ook de kantine is nog regelmatig open en de velden moeten natuurlijk bijgehouden worden. Er zijn dus nog steeds mensen actief, maar die groep is niet groot, omdat er veel mensen zijn die een verhoogd risico hebben op corona. Van de elftallen die niet spelen, zien we helaas bijna niemand op de club. Sommigen kunnen niet komen, vanwege het risico dat ze lopen en het is dus begrijpelijk dat die mensen zich niet laten zien, maar anderen zouden misschien toch nog kunnen helpen om de boel draaiende te houden. Kennelijk voelen veel mensen zich niet zozeer lid van de voetbalclub als wel lid van hun eigen elftal. Dat zijn ze natuurlijk ook op de eerste plaats en daardoor realiseren ze zich misschien helemaal niet dat er op de club toch nog heel wat te doen valt en dat er nu minder mensen zijn om te helpen. Dus: ligt je werkgroep of je koor een tijdje stil en behoren jij en je huisgenoten niet tot de risicogroep, dan ben je meer dan welkom om je in deze crisistijd op een andere manier in te zetten voor de parochie. Laten we proberen met elkaar zoveel mogelijk activiteiten op peil te houden.  

Tot voor kort was er aan het begin van het schooljaar altijd een gezinsviering. Meestal had die viering als thema: we pakken de draad weer op. Helaas is ons jeugdkoor ter ziele en behoren gezinsvieringen tot het verleden, maar het thema is nog steeds actueel. In maart moesten we noodgedwongen de draad neergooien. We moesten stoppen met de voorbereidingen voor de Eerste heilige Communie en het Vormsel, de koren moesten stoppen met repeteren en zelfs het dopen van kinderen moest worden uitgesteld. Maar zo goed en zo kwaad als het gaat pakken we nu de draad weer op. Het doopsel van Kaay van Dam uit Hensbroek, dat in maart zou plaatsvinden, gaat volgende week zondag door, met de Eerste Communicantjes erbij. Jens Ursem, die in mei geboren werd in Obdam ‘Noord’ (de Langereis) wordt komende zondag al gedoopt. Ook de koren gaan langzaamaan weer van start. En dan zijn er natuurlijk de voorbereidingen voor Eerste Communie en Vormsel, die nu in enkele weken worden afgerond. De toekomst blijft onzeker, maar toch… We pakken de draad weer op!

Laatst was ik op een vrijdagavond in de Dionysiuskerk in Heerhugowaard. Er was ‘muzikale aanbidding’. Dat wilde ik wel eens meemaken! Wat heb ik daar mijn hart aan opgehaald! Zingen of desnoods zachtjes neuriën om God te loven, ik wist pas dat mijn behoefte daaraan groot was, toen ik daar zat. Voorin de kerk werd het Allerheiligste uitgesteld, dat is een grote hostie in een monstrans. Zo was de Heer in ons midden. Hoewel ik daar natuurlijk niets van zie, wordt voor mijn gevoel de sfeer toch meteen anders wanneer dat gebeurt, ook daar in die grote Dionysiuskerk. Maar meer dan de gewijde sfeer rond het Allerheiligste, trof mij de muziek, die verzorgd werd door leden van één familie. Het waren tieners en twintigers, die meditatieve liederen zongen, soms éénstemmig, dan weer meerstemmig. Eén van hen speelde gitaar en af en toe was er ook een pianiste die meespeelde. Het waren geen geoefende zangers en de liederen waren heel eenvoudig, maar wat ging er een rust vanuit! De pastoor las een stukje voor uit de bijbel, er was ruimte om een voorbede uit te spreken en verder was er stilte en zang. En als kerkgangers neurieden wij mee… Het was voor mij echt thuiskomen. Sommige liederen kende ik, andere niet, maar doordat de melodieën vaak herhaald werden, kon ik ook met die liederen al gauw meedoen. Jullie weten wel dat ik van zingen houd. Het maakt me niet uit in welk genre. Een jaar of tien geleden ben ik een week op het Schotse eiland Iona geweest, in een oecumenische kloostergemeenschap waar veel eenvoudige liederen worden gezongen. Twee jaar geleden was ik in het Franse Taizé, ook een bron van meditatieve zang… Ook daar voelde ik me erg gelukkig omdat ik zoveel kon meezingen… Ook hier in de Sint Victorkerk hoef ik me niet ontheemd te voelen. Vrijwel elke viering wordt wel opgeluisterd door één van onze drie koren. Helaas kunnen de koren in deze coronatijd nog niet op volle sterkte repeteren, laat staan zingen. In de afgelopen maanden heeft het Parochiekoor dit op creatieve wijze ter hand genomen. Vanaf 7 juni, toen we weer een voorzichtig begin mochten maken, waren er elke zondag een stuk of zes zangers en zangeressen die de viering opluisterden, met Pierre van Diepen of Gerie Dignum achter het orgel. Entre-Deux en Sing@Victor konden nog even de kat uit de boom kijken, maar nu komt de tijd weer aan dat er ook op zaterdagavond vieringen zijn. Zingen met het hele koor, dat mag niet. Bovendien zijn er koorleden die niet willen zingen, omdat ze tot de risicogroep behoren of een huisgenoot hebben die een verhoogd risico loopt om corona te krijgen. Maar er zijn misschien ook koorleden en muzikanten die het als een uitdaging zien om toch iets te laten horen, hoe eenvoudig ook. Kerkliederen zijn er in soorten en maten, dus er zijn altijd mogelijkheden. Mocht het nodig zijn, dan denk ik er graag over mee. Want ik zal toch niet de enige zijn die er behoefte aan heeft om mee te zingen of desnoods zachtjes mee te neuriën om God te loven. Ja, thuis kan dat ook, maar het is toch heel wat sfeervoller als we dat weer samen doen in onze Sint Victorkerk.

Wij doen mee! Graag nodigen wij u uit om een kijkje te nemen in onze prachtige Sint Victorkerk. Op zaterdag 12 september is de kerk open van 11.00 uur tot 16.00 uur. Er zijn vrijwilligers aanwezig die u alles kunnen vertellen over wetenswaardigheden van de kerk en u kunnen leiden langs kerkschatten en allerlei ruimten. Er liggen boeken met informatie over de kerk en zijn vrijwilligers. Ook de gratis mee te nemen folder, geeft beknopt weer welke schatten er in onze kerk te vinden zijn. Om 13.00 uur en om 15.00 uur verzorgt onze organist Piërre van Diepen een prachtig orgelconcert van ongeveer een half uur. Kortom: grijp uw kans om te genieten van ons cultureel historisch erfgoed. U bent meer dan welkom! De parochieraad Sint Victor Folder Sint Victorkerk 2020 drieluik2

Veel is er veranderd in de maanden dat het coronavirus over de wereld gaat. Van sommige mensen zijn de fundamenten onder hun bestaan weggeslagen. Dat geldt ook voor mensen hier in Obdam. Onder de kerk sla je niet zo gauw de fundamenten weg. Dan heb ik het natuurlijk vooral over de mensen die met elkaar de kerk vormen. Je kunt blijven bidden en blijven vertrouwen op een God die uiteindelijk alles nieuw maakt. En je kunt natuurlijk het een en ander blijven doen, ook al moet dat nu anders dan voorheen. Zingen bijvoorbeeld wordt nog steeds ontraden. Als koor kun je dus nauwelijks repeteren, laat staan een viering opluisteren. Het is dus wel even zoeken naar manieren om dat toch te doen. Daar is veel creativiteit voor nodig. En ook als kerkganger ondervind je beperkingen. De uitvaarten die er in de afgelopen maanden zijn geweest, waren dan ook niet te vergelijken met de uitvaarten in de tijd daarvóór. Toch waren de uitvaarten door hun intimiteit en kleinschaligheid vaak wel mooi… maar anders! Communie uitreiken, om nog maar eens iets te noemen, gaat ook niet meer zoals vroeger. We hadden het plan opgevat om de communie op dienbladen aan te bieden, op papieren onderzettertjes. Dat hebben we twee maanden zo gedaan, maar we zijn er toch weer vanaf gestapt. We volgen nu het protocol van het bisdom, waarbij de communie van achter een scherm wordt uitgereikt met een pincet of met handschoentjes aan. Dit is veiliger en we blijven daarmee vasthouden aan het idee dat je de communie ontvangt en niet zelf neemt. En wat te denken van de bezoekjes die door onze huisbezoekers worden afgelegd. Zij komen juist bij de meest kwetsbare mensen. Kunnen ze daarmee wel doorgaan… Zo waren er deze zomer veel vragen waarover we het hoofd moesten breken en op de meeste vragen zijn geen pasklare antwoorden, want de situatie verandert telkens weer. Maar laten we in elk geval de moed niet verliezen. Laten we proberen door te gaan, zij het op een andere manier, met de dingen die we belangrijk vinden. Laten we ervoor proberen te zorgen dat de kerk blijft staan, letterlijk en figuurlijk.

Ik zal een jaar of tien geweest zijn toen ik op de radio een interview hoorde met Jan van Beveren, de toenmalige keeper van PSV. Hij vond dat de doelen breder moesten zijn, zodat er meer gescoord kon worden en wedstrijden spannender zouden worden. Op dat moment drong plotseling tot mij door dat regels willekeurig zijn. We zijn eraan gewend en iedereen die wil meedoen houdt zich eraan, maar ze hadden net zo goed anders kunnen zijn. Als je regels wilt veranderen, dan kun je dat niet in je eentje doen. Als Jan van Beveren zelf aan de gang zou zijn gegaan om de doelpalen in het Philips Stadion wat verder uit elkaar te zetten, zou de hele voetbalwereld over hem heen gevallen zijn. Dat heeft hij dan ook niet gedaan. De doelen op de voetbalvelden zijn overal ter wereld even breed, in elk geval bij clubs die aan een serieuze competitie mee willen doen. En ze zijn nog net zo breed als vijftig jaar geleden, ook al sneed het argument van Jan van Beveren zeker hout. Maar een regel verander je niet makkelijk. Zelfs vernieuwingen die door grote groepen gewenst worden, leveren felle discussies op en veel weerstand. En er zal altijd een groep zijn die weigert mee te veranderen. Zo gaat het overal en zeker ook in de kerk. Hier ligt alles nog gevoeliger, omdat veel regels worden beschouwd als heilig, als min of meer rechtstreeks afkomstig van God. Als je aan die regels gaat tornen, welk beeld roep je dan op bij al die mensen die zich hun leven lang aan die regels gehouden hebben. Zeg je dan tegen ze: die regel was achteraf toch niet heilig, dus we hebben hem maar afgeschaft. Dan vallen die mensen in een diep gat, dan wordt de kerk voor hen onbetrouwbaar. Dat is in de jaren zestig gebeurd, toen sommige kerkelijke regels versoepeld werden. Heel veel mensen voelden zich toen door de kerk belazerd. Ze waren teleurgesteld en verlieten de kerk of accepteerden de veranderingen maar gedeeltelijk en dan nog met heel veel moeite. Er waren ook mensen die blij en opgelucht adem haalden en de vernieuwingen toejuichten. Voor hen gingen de veranderingen vaak niet snel genoeg. “Hadden we dat allemaal maar niet gedaan”, zuchtte paus Benedictus. Hij had het liefst veel hervormingen teruggedraaid, maar aanvaardde toch de meeste veranderingen en dacht erover door. Zijn opvolger, paus Franciscus, kijkt liever vooruit dan achterom, waarbij hij veel begrip heeft voor de manier waarop mensen bepaalde regels ervaren en de gevolgen die zij daarvan ondervinden. Maar tot grote veranderingen leidt dat niet. En als ik zelf paus zou zijn, zou ik me ook nog wel een paar keer bedenken voordat ik iets zou veranderen. Want wat roep je over jezelf en over de kerk af… Nee, het is niet vruchtbaar om continu over de regels te mekkeren. Dat begreep Jan van Beveren ook al. Je kunt beter gewoon blijven meevoetballen en de regels aanvaarden zoals ze zijn, want meestal zijn die regels zo slecht nog niet, en we zijn er in elk geval aan gewend.

Wekelijks bezoeken circa 25 mensen op donderdagochtend onze Kapelviering, een viering die in deze tijd niet zoals gewoonlijk in de Marcuskapel, maar in de kerk plaatsvindt. Ineke van Wijk en Ans Rood hebben meer dan vijfentwintig jaar week om week deze vieringen verzorgd. Op donderdag 6 augustus deden ze dat samen voor het laatst. Al eerder kreeg Ans Rood de Victorspeld als eerbetoon voor het vele vrijwilligerswerk dat zij heeft gedaan voor de parochie. Ze schreef honderden liederen, gedichten en andere teksten voor vieringen van het Jongerenkoor. Nu nog helpt ze af en toe bij het samenstellen van vieringen voor Sing@Victor. Nu was het de beurt aan Ineke van Wijk om de erespeld van de parochie in ontvangst te nemen. Toen Ineke in Obdam kwam wonen werd zij op aanraden van haar man Frits lid van het Parochiekoor. Het bleek een gouden greep. Ze ging daarnaast naar de pastorale school in Hoorn en ontwikkelde zich zo verder op religieus gebied. Met kennis van zaken en vanuit een kritische maar doorleefde kijk op het geloof verzorgde zij de Kapelvieringen. Ze ging tevens voor in avondwakes bij overledenen in de Sint Victorkerk en bij kerkdiensten in De Horstenburgh. Momenteel is ze nog penningmeester van het Parochiekoor. Met dit alles heeft ze de Victorspeld meer dan verdiend. In hun laatste viering lieten Ans en Ineke nogmaals op persoonlijke wijze horen vanuit welke overtuiging zij dit al die jaren hebben gedaan. Daarna zongen ze samen een Marialied. Namens de vaste bezoekers van de Kapelvieringen deed Alie Luken een woordje, waarbij zij haar bewondering voor Ans en Ineke niet onder stoelen of banken stak. Daarna ontvingen beide dames als dank namens de vaste bezoekers een kleine icoon, een kaars en een cadeaubon van de Abdijwinkel in Egmond. Maar ook Hanneke Ocheda en José Kruijer, die het stokje van Ans en Ineke hebben overgenomen, gingen niet met lege handen naar huis. Zij kregen elk een fles Abdijwijn als teken van waardering. Daarna mocht ik Ans en Ineke toespreken. Voor Ans betekent het stoppen met de Kapelviering het einde van haar vrijwilligerswerk voor de parochie. Daarom overhandigde Win Bijman, als voorzitter van de Parochieraad, aan Ans een bos bloemen en een Victorkaars. Ook Ineke kreeg van Win een bos bloemen, waarna hij bij haar de Victorspeld opspeldde. De viering werd beëindigd met een danklied. Daarna was er achterin de kerk voor iedereen koffie met iets lekkers. Afscheidslied voor Ineke & Ans   –  Melodie: Land of hope and glory Hoe lang is het geleden, Ineke en Ans, Ja, het was pastoor Beemster, die gaf jullie de kans. Bidden zingen en preken, jullie konden het wel; om en om alle weken vieren in de kapel, om en om alle weken vieren in de kapel. Elke donderdagochtend een persoonlijk verhaal. Altijd heel inspirerend met een goede moraal. Een mooi lied voor Maria, in oktober of mei. Jullie zongen het samen en wij luisterden blij, Jullie zongen het samen en wij luisterden blij. Wij gaan jullie bedanken voor die prachtige tijd. Blijf voorlopig maar komen, niemand wil jullie kwijt. Hier zijn jullie steeds welkom, ’t blijft ook jullie kapel. Ook al nemen we afscheid, ’t is nog lang geen vaarwel. Maar nu zingen wij samen: dames, dank jullie wel!

Fotografe Diana Nieuwold is onlangs in onze kerk geweest en heeft een aantal prachtige foto’s van onze kerk gemaakt. Zie hier het linkje naar deze foto’s op haar website: https://kerkfotografie.nl/sint-victor-obdam/

We beleven een zomer zonder sportwedstrijden, zonder grote feesten en kermissen, zonder verre vakanties en voor veel mensen is dit ook nog een zomer zonder veel bezoek. Een saaie zomer, zou je kunnen zeggen. Maar kijk ook eens naar wat er allemaal nog wel kan… Voor mij springt dan één ding erbovenuit: bidden. Op het seminarie drongen ze er altijd al bij mij op aan: Doe elke dag je breviergebeden! En ik: ik kon er maar niet aan wennen. Ik dacht er gewoon niet aan. Eigenlijk vond ik het min of meer tijdverspilling. Toen alle activiteiten ineens stillagen ben ik het van lieverlee vaker gaan doen, maar het duurde een tijd voordat de regelmaat er goed inkwam. En nu: nu hoort het gewoon bij mijn dag en ik krijg er steeds meer plezier in. Met de vaste gebeden ben ik inmiddels vertrouwd geraakt. De wisselende teksten verrassen me vaak, omdat ik ze nog niet kende of omdat ik erdoor op goede gedachten kom. Want bidden houdt je hoopvol. Bidden doet je de moed niet verliezen. Misschien is het ook iets voor u… Neem er de tijd voor… Probeer in de sfeer te komen… Bid de gebeden die u kent, lees een stukje uit de bijbel of wees gewoon een tijdje stil… Voor mij hoort regelmatig bidden nu bij het nieuwe normaal. En de saaie zomer is een weldadige zomer geworden. Bert Glorie

Vorig jaar gingen we voor het eerst als pastores-team een dagje uit. Het was een idee van Álvaro. Hij nam ons mee op een verrassingstocht die bleek te eindigen op het Binnenhof. De dag werd afgesloten met een diner op een terras in Scheveningen. Meteen daarna bood ik aan om het uitje voor dit jaar te organiseren, want ik wist al waar ik met mijn collega’s naar toe wilde: naar Dokkum, naar de Bonifatiusbron. Ik was er ooit eerder geweest en vond het een bijzondere plek. In mijn enthousiasme, maar ook om praktische redenen, kon ik de bestemming niet geheim houden. Maar dat mocht de pret niet drukken. Het was heel mooi om met elkaar letterlijk en figuurlijk bij één van de bronnen van ons geloof te zijn. Zoals op veel heilige plaatsen voelden we een bijzondere energie. Dat konden we nog duidelijker voelen toen we samen de Eucharistie vierden. Na een stadswandeling en een lunch in Dokkum, reden we naar Harlingen waar we weer heerlijk hebben gegeten. Het was goed om op die manier eens met elkaar op stap te zijn. Ondanks dat de corona-maatregelen pas op 1 juli versoepeld werden, waagden wij het de dag ervoor al om, goed ‘bemondkapt’, met ons vieren in één auto te stappen. We zijn weliswaar niet van één huishouden, maar we vormen met elkaar wel één team. Zo verschillend als we zijn, geven we elkaar de ruimte in de parochies, maar we doen ook een beroep op elkaar als dat nodig is. Een dagje met elkaar uitgaan is natuurlijk makkelijk, maar ook onder moeilijkere omstandigheden weten we elkaar te vinden en te steunen. Langzaam klimmen we weer omhoog uit het dal van de corona-crisis. Wij zijn wat dat betreft niet pessimistisch. We blijven rekenen op elkaar, op ons Regiobestuur en op de honderden vrijwilligers in de Parochies, maar bovenal blijven we vertrouwen op God, op de komst van zijn Koninkrijk, waarnaar we allemaal op weg zijn, of we nu uitgaan of thuisblijven. En uiteindelijk zullen we daar opgenomen zijn in één huishouden, in één familie, in zijn allesomvattende liefde. Ik wens u, mede namens pastor Álvaro, pastor Nico en pastor Anne-Marie een goede zomer. Bert Glorie

Jarenlang waren Ans Rood en Ineke van Wijk verantwoordelijk voor de Kapelvieringen op donderdagochtend. Al die tijd verzorgden zij week om week een viering. Daar hoorde dan uiteraard ook een overweging bij, waaraan zij altijd veel zorg besteedden. Het was bewonderenswaardig hoe zij verhalen uit de Bijbel wisten te verbinden met situaties uit het dagelijks leven. Als ik erbij was, genoot ik er altijd van en voelde ik me helemaal niet geroepen om hun plaats in te nemen. Enkele jaren geleden is hun team uitgebreid met José Kruijer en Hanneke Ocheda. Dat gaf voor Ineke en Ans wat verlichting, maar toch hebben zij nu besloten ermee te stoppen. Gezien hun leeftijd is dat wel begrijpelijk, maar we zullen hun goed verzorgde vieringen en boeiende overwegingen zeker missen. Op donderdagochtend 6 augustus gaat Ineke voor het laatst voor in een viering waaraan ook Ans meewerkt. Na de viering zullen we onder het genot van een kopje koffie afscheid nemen van beide dames als voorgangers. Als bezoekers van de Kapelvieringen hoop ik ze nog vaak te ontmoeten. Ans en Ineke, vanaf deze plaats wil ik jullie alvast hartelijk dank zeggen voor de kapelvieringen die jullie gedurende meer dan vijfentwintig jaren hebben verzorgd. Jullie hebben het met moed, trouw en volharding gedaan. En daar plukken we nu de vruchten van. Wie de laatste viering van Ineke en Ans mee wil maken, is van harte welkom. Vanwege de corona-regels vieren we de Kapelvieringen voorlopig in de kerk. Er is dus plaats genoeg.

Iedere zondag zijn er enkele leden van Het Parochiekoor die de viering ondersteunen met zang. Onze organisten Pierre van Diepen en Gerie Dignum wisselen elkaar daarbij af. En er mogen weer honderd mensen in de kerk zitten… Maar wat nog steeds wordt ontraden is zingen en juichen. De bescheiden manier waarop de meeste kerkgangers zingen, kan volgens mij weinig kwaad. En toch hoop ik dat het RIVM het licht binnenkort op groen zet. In de ons omringende landen mogen koren weer vrijuit zingen. Ook hier snakken de koorzangers en -zangeressen ernaar om in ieder geval weer te mogen repeteren. Maar hoewel Nederland veel zangkoren telt, met in totaal meer dan één miljoen leden, zal de korenlobby niet sterk genoeg zijn om het RIVM op andere gedachten te brengen. En kerkleiders hebben de neiging het braafste jongetje van de klas te willen zijn, dus daar valt weinig van te verwachten. Nee, wij moeten het nu hebben van de voetbalfans. Want hoewel er in een gemiddeld weekend meer mensen naar de kerk gaan dan naar een voetbalstadion, is de voetballobby veel sterker. Naar de kerk gaan zonder te zingen, dat schijnt te moeten kunnen, maar naar het stadion gaan zonder te juichen, dat is onmogelijk. Ik geef de voetbalfans geen ongelijk. Als zij het erdoor weten te drukken, dat er weer gejuicht mag worden, dan mag er in onze kerken weer voluit worden gezongen. En dat is voor mij een reden om te juichen!

Niet alleen de viering van de Eerste Communie, ook de viering van het Vormsel is verplaatst naar het begin van het volgend schooljaar. In de vorige Rotonde kon ik al melden dat de viering van de Eerste heilige Communie plaats zal vinden op zondag 4 oktober om 13.00 uur. Inmiddels is ook de datum van het Vormsel bekend. Dit zal worden gevierd op vrijdagavond 25 september om 19.00 uur. Vormheer is pastor Nico Knol. Onze vormelingen zouden aanvankelijk mee gaan doen met de vormelingen van Spanbroek, de Weere en Hoogwoud. Zij zouden daarom niet gevormd worden in de Sint Victorkerk, maar in één van de andere kerken. Vanwege de corona-crisis is echter besloten de Obdammers toch apart te vormen en wel in onze eigen kerk. Zodoende kunnen alle familieleden en andere belangstellenden die de viering willen meemaken er gewoon bij zijn. Voor onze vormelingen is dit een geluk bij een ongeluk. In juni hebben zij onder leiding van Anne-Marie van Straaten en Margretha Mol hun project na enkele maanden vertraging weer opgepakt. De laatste bijeenkomsten hebben ze na de vakantie, zodat ze op 25 september goed voorbereid zijn op wat gaat komen: de zalving met de heilige Geest en de toch min of meer zelf gekozen deelname aan de geloofsgemeenschap. Vanaf dat moment horen ze er helemaal bij.

Hoe het gaat lopen met de kermis dit jaar, is nog de vraag. Attracties voor kinderen zullen er wel komen, neem ik aan. Maar of het een echt dorpsfeest kan worden, tot in de kleine uurtjes… Zelf ben ik geen kermisganger, maar dat wil niet zeggen dat ik het anderen niet gun. Ik wens u allen een gezellig kermisweekend en in elk geval een mooie zomer, hier of elders. Zelf ga ik niet ver van huis: een paar dagen wandelen met mijn broer Jan in Duitsland en een paar dagen wandelen met vrienden in Zuid-Limburg. De rest van de tijd ben ik grotendeels hier en af en toe in Egmond aan den Hoef, waar ik vandaan kom. Maar intussen gaat het kerkelijk leven gewoon door. Iedere week zijn er mensen in touw om alles te organiseren. De kosters, de lectoren, de zangers en zangeressen… Iedere zondag is er een gewone kerkdienst en iedere donderdag een ‘kapelviering’. Als u deze zomer hier blijft, stap dan gerust een keer de drempel van de kerk over, ook al bent u dat misschien niet meer zo gewend. In de kerk kom je nooit te laat, of, laat ik het anders zeggen; het is nooit te laat om naar de kerk te gaan.

Het was een mooi initiatief van pastoor Paul om in de Mariamaand oktober, op een zondag in de buurt van de feestdag van Sint Victor, van ons Mariakapelletje te wandelen naar de kapel van Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo. Vorig jaar was het de dertiende keer dat deze wandeling plaatsvond. De laatste jaren verliepen de contacten met het bedevaartsoord heel moeilijk. Voor de organisatoren was dat de reden om de handdoek in de ring te gooien. Het is me dit jaar niet gelukt het contact met Heiloo weer in goede banen te leiden. De corona-crisis en het feit dat ik nog geen priester ben, heeft me daarbij parten gespeeld. Ik wil volgend jaar nog een poging wagen. Hopelijk kunnen we de traditie dan weer voortzetten. Ik heb gemerkt dat er genoeg mensen zijn die willen helpen bij het organiseren van de Kapellentocht, maar dit jaar gaat het helaas niet meer lukken.

Mijn broer Jan, die in Hengelo woont, doet in Twente weleens mee aan een wielerwedstrijd. Natuurlijk heb ik hem verteld dat wij hier in Obdam ook een wielerronde hebben en het leek mij leuk als hij mee zou doen in het jaar dat ik priester gewijd zou worden. Ik ging ervan uit dat hij als ‘broer van pastor Bert’ kans maakte om mee te mogen doen bij de prominenten. Dat wilde hij wel. Ik zou voor hem navragen of dat kon. En toen kwam corona… Ja, toen werd alles anders. Ik werd voorlopig nog geen priester gewijd en de wielerronde werd afgelast. Je kunt je afvragen wat erger is. Mijn priesterwijding gaat nu door in oktober. Maar hoe zit het met de wielerronde… Gaat het volgend jaar lukken om, na een jaar stilstand, alles weer te organiseren? Zijn de vrijwilligers nog steeds enthousiast? Willen de bekende sponsors de wielerronde weer financieren… Het is moeilijk om een evenement weer op gang te krijgen. Ook het kerkbezoek is nog niet terug op het peil van vóór de corona-crisis. Ik ben benieuwd hoe dat met de wielerronde zal gaan. Hopelijk blijft de traditie in stand en gaat het volgend jaar gewoon weer door op de tweede zondag van juli. Ik zal in elk geval aan mijn broer Jan vragen of hij dan mee wil doen. Wie weet maakt hij kans om te mogen starten bij de prominenten.

Graag wil ik u hartelijk bedanken voor de vele kaarten, telefoontjes, mailtjes en appjes die ik mocht ontvangen vanwege mijn verjaardag op 9 juni. Het viel dit jaar op een dinsdag. Daardoor kwamen er, ondanks de corona-maatregelen, veel mensen op de pastorie. ’s Morgens waren de Tuinkabouters er. ’s Middags was het parochiesecretariaat voor het eerst weer open en ’s avonds werd er door de kosters en de lectoren geoefend met de livestream en de nieuwe manier van communie uitreiken. Door dit alles had ik over belangstelling niet te klagen. Toch hoop ik dat we volgend jaar van alle maatregelen af zijn, zodat iedereen die dat wil weer op mijn verjaardag kan langskomen op de pastorie.

Net als veel andere artiesten heeft mijn zus Charlotte tijdens de corona-crisis niet stil gezeten. Ze heeft een prachtig lied geschreven met als titel: Als het weer kan… Daarin beschrijft zij wat ze gaat doen als de crisis voorbij is. Haar familie bezoeken is daarbij het belangrijkst: haar kinderen, haar ouders, haar broers en zus… Vooral als u in De Horstenburgh woont, kan ik me voorstellen dat u er ook erg naar verlangt om weer bij familie op bezoek te kunnen gaan. En dat er weer mensen bij u langs kunnen komen… Zelf zou ik ook weer heel graag naar De Horstenburgh gaan. Ik at daar vier a vijf keer per week warm, op een vaste plaats met altijd dezelfde tafelgenoten, en we hadden er eens per week een viering, op vrijdagavond in de kapel. Ik mis het, maar ik heb gelukkig nog allerlei andere activiteiten en veel mensen om me heen. Als u dat allemaal niet hebt, en u zit vrijwel de hele dag op uw kamer, dan kan ik me voorstellen dat u het samen eten en de viering ook mist. Maar dan mist u natuurlijk nog veel meer: alle dagactiviteiten die er waren, de wandelingen naar buiten, het onderlinge contact en uiteraard het contact met uw familie… Gelukkig is De Horstenburgh door alle maatregelen wel corona-vrij gebleven. Toch hoop ik dat alles binnenkort weer mag. Want ik kom graag naar De Horstenburgh… Als het weer kan!

Vanaf 1 juli mogen er weer honderd mensen in de kerk zitten. Dat lijkt een hoopvol vooruitzicht. Maar als deze maatregelen voorlopig van kracht blijven, dan betekent dat dat er bij mijn priesterwijding en bij mijn eerste Mis ook maar honderd mensen aanwezig mogen zijn. Dat is voor mij en vele anderen een bittere teleurstelling. Maar er is een oplossing! Laten we een vliegtuig afhuren, zodat we mijn eerste Mis in de lucht kunnen vieren. In een vliegtuig mogen namelijk driehonderd mensen zitten. Zo kunnen de meeste mensen die erbij willen zijn, in elk geval mee. Wat dacht u van een rondvlucht boven Europa? Tegen de tijd dat we aan de preek toe zijn, vliegen we boven Parijs… Boven Rome reik ik de communie uit. Boven Kroatië bied ik u een kopje koffie aan en als we boven Beieren vliegen komt de stewardess langs met schnaps, bier en frisdrank. En zo vliegen we terug. Eerst nog een rondje boven Noord-Holland: Amsterdam, Haarlem met zijn kathedraal, mijn geboortedorp Egmond aan de Hoef, de Sint Victorkerk… en dan landen we op Schiphol. Zo hebben we niet alleen mijn eerste Mis, maar ook een bescheiden feestje gevierd in de lucht. Uit betrouwbare bronnen heb ik vernomen dat er geld wordt ingezameld voor een cadeau. Is dit geen goede bestemming?

Afgelopen woensdag zijn de eerste communicantjes na een onderbreking van vier maanden weer op de pastorie geweest. Ook de vormelingen zijn alweer een paar keer bij elkaar gekomen. De vieringen van Eerste heilige Communie en heilig Vormsel zijn uiteraard uitgesteld tot na de grote vakantie. Voor de viering van de Eerste Communie is al een datum bekend: zondag 4 oktober om 13.00 uur. Er zijn elf communicanten. Als de huidige maatregelen nog van kracht zijn, kunnen zij elk minstens acht mensen meenemen naar de kerk. Zo hopen we er met de kinderen en hun families toch een mooie, feestelijke viering van te maken.

Even onverwacht als ongewenst kwam het gewone leven door een onzichtbaar virus tot stilstand. Afspraken moesten worden afgezegd en plannen konden tot nader order in de kast worden gezet.Het raakte ons allemaal: mensen, bedrijven, instituten, parochies en ook Stichting Step One. Het met veel enthousiasme opgezette plan, om tijdens de vastenactie geld in te zamelen voor de schoolkinderen in Afrika, werd abrupt stilgezet. Gelukkig kon de ‘Stamppot voor Tanzania’ op 1 maart in Obdam nog doorgang vinden. Dat was een groot succes, mede door het Jambokoor en de kok, Erik Goorman. Ook heb ik de gelegenheid gehad om in twee parochies te vertellen waarom wij ons als Stichting inzetten voor dit goede doel. Er is door velen tijd en energie gestoken in de organisatie van de verschillende activiteiten en ik wil u daarvoor hartelijk bedanken. Het is hartverwarmend hoe alle parochies zich achter de doelstellingen van Stichting Step One hebben geschaard. In Tanzania begrijpen ze dat door deze overmacht de bouw van de school op zich laat wachten. Ze zijn daar ook getroffen door het virus. De scholen zijn er vanaf 1 april dicht en het land zit ‘op slot’. Dat betekent dat onze op 1 juli geplande reis naar Tanzania ook afgelast moest worden. Stichting Step One laat zich hierdoor echter niet uit het veld slaan. Ondanks deze tegenvaller zijn we ons ervan bewust dat er weer andere tijden komen. Tijden waarin we elkaar weer kunnen ontmoeten en ik u persoonlijk kan bedanken voor de steun en de saamhorigheid die ik in het eerste kwartaal van 2020 heb mogen ervaren. Blijf gezond, Namens Stichting Step One, Kees Monfrooij Voor informatie over Stichting Step One: https://step-one.nu/

Vanaf 1 juni mochten er weer kerkdiensten worden gehouden, met maximaal dertig kerkgangers. Ook in de Sint Victorkerk zijn we dat gaan doen. Sinds vorige week is er iedere donderdag om 9.00 uur een viering en iedere zondag om 10.00 uur. Vanaf zondag 14 juni mag er ook weer communie worden uitgereikt en ook daarmee gaan we weer beginnen. We doen dat niet precies volgens het protocol van de Nederlandse bisschoppen, maar wel zo dat het eerbiedig kan plaatsvinden. Tijdens elke viering zullen we uitleggen wat de bedoeling is. Langzamerhand begint ook de rest van het parochieleven weer te draaien. Alle woensdagmiddagen in juni komen de Vormelingen bij elkaar in de pastorie en aanstaande woensdag is er ook weer een bijeenkomst voor de Eerste Communicantjes. Vanaf 1 juli mogen er weer honderd mensen in de kerk zitten. Dat biedt mogelijkheden om de vieringen van Vormsel en Eerste Communie te gaan plannen. Misschien moet het communieritueel nog een hele tijd plaatsvinden volgens het ‘nieuwe normaal’, maar we willen er toch voor zorgen dat de kinderen daar binnen niet al te lange tijd aan mee kunnen doen.