Berichten

Gre Brink werd op 8 november 1938 geboren in de Wogmeer, in een warm en druk gezin. Zij was de zesde van uiteindelijk veertien kinderen. In 1969 kwam ze Jan Bankras tegen. Ze trouwden in 1970 en gingen wonen aan de Zwarteweg. Hun liefde werd bezegeld met vier kinderen: Claudia, Audrey, Bianca en Barend-Jan. Ze was een echte gezinsmoeder, die altijd voor haar kinderen klaarstond. Maar ook voor anderen was ze heel gastvrij. Ze hield ervan om in de keuken te staan en ervoor te zorgen dat iedereen het goed bij haar had. In het jaar 2000 waren haar drie dochters tegelijkertijd zwanger van hun eerste kind. Zo werden in korte tijd haar eerste drie kleinkinderen geboren. Een grote tegenslag was dat ze van Arjan, het kindje van dochter Claudia, ook weer afscheid moest nemen. Er kwamen uiteindelijk zeven kleinkinderen, voor wie ze nog altijd even belangstellend en gastvrij bleef, ook al werd haar gezichtsvermogen, en later ook haar gehoor, steeds minder. Ze deed haar best om overal bij te zijn en alle gesprekken te volgen, maar het ging steeds moeizamer.

Laatst zei een parochiaan tegen me: ‘Je had beloofd dat je nog bij mijn moeder op bezoek zou komen, maar je bent nooit geweest’. Hij had gelijk. Ik had wel vaak aan haar gedacht, maar was niet meer naar haar toe gegaan. Eén van de redenen was, dat ik zelf de weg niet kan vinden en dus altijd gehaald of gebracht moet worden. Dat zei ik hem ook. Maar hij zei: ‘Had mij maar even gebeld, dan had ik je wel een keer opgehaald’. ‘Nooit aan gedacht!’, antwoordde ik hem naar waarheid. Zo bracht hij me wel op een idee. Want dat kan natuurlijk. Als ik naar iemand toe wil gaan en ik weet niet hoe ik er moet komen en er woont familie in de buurt, dan kan ik proberen de familie te bellen en te vragen of iemand mij een keer kan halen. Maar het omgekeerde kan natuurlijk ook. Als u wilt dat ik bij u op bezoek kom, of bij iemand van uw familie of kennissenkring, laat het me dan maar weten. Waarschijnlijk kan ik samen met een lid van onze bezoekgroep komen, maar anders kan iemand mij misschien wel ophalen. Dus als u wilt dat ik kom, laten we dan samen bedenken hoe we dat kunnen regelen. Het lukt altijd wel op één of andere manier. Ja hoor, hoe dan ook, ik kom wel! Pastor Bert Glorie

Sinds september ben ik werkzaam in Regio De Waterkant voor mijn pastorale jaar. Op 19 november ben ik tot diaken gewijd en tot nu toe ben ik erg actief geweest in de parochie Hoogwoud. Ik ben de parochieraad en alle mensen van die parochie heel dankbaar dat ze me hartelijk hebben ontvangen en dat ze open stonden om mij te leren kennen en te zien hoe ik van dienst kan zijn, want diaken betekent ‘dienaar’; ik sta tot uw dienst. Het is de bedoeling dat ik mijn pastorale jaar in de hele regio doe, dus ook in Obdam. Ik wil daarmee zeggen dat ik nu als diaken doopsels en huwelijken mag vieren, de heilige Communie rond mag brengen, zieken kan bezoeken en voorgaan tijdens Woord- en Communievieringen en uitvaarten. U heeft me waarschijnlijk al in de parochie gezien in gezelschap van pastor Álvaro of pastor Bert, maar ik herhaal nog eens: ik sta tot uw dienst. Als u bijvoorbeeld iemand kent die ziek is en die graag de heilige Communie wil ontvangen of iemand die graag een bezoekje van mij ontvangt, laat het me maar weten. Paus Franciscus heeft gezegd dat we naar de straat moeten gaan om de liefde van God te laten zien. Aarzel niet om contact met me op te nemen, ik ben gewoon beschikbaar voor u. Mijn telefoonnummer is: 06-26198245. Josué Enmanuel Mejia Sanchez 


In de Sint Victorparochie wordt de Victorspeld uitgereikt aan iemand die zich op een bijzondere wijze heeft ingezet voor de parochie. Op zondag 7 januari viel deze eer te beurt aan Koos van der Zalm, tijdens de viering van het feest van Drie Koningen. In zijn welkomstwoord vertelde pastor Bert, dat deze drie wijzen uit het Oosten, hulde kwamen brengen aan het pasgeboren kind in de stal. Maar deze keer brengen we in de viering ook hulde aan iemand, die in onze parochie zijn sporen zeker heeft verdiend; koster Koos van der Zalm. Twaalf en een half jaar geleden, kwam Koos in de leer bij Dik Bankras, die hem het vak van koster heeft bijgebracht. Dik stopte en Koos werd meteen hoofdkoster. Samen met Jan Kruijer en Pim Obdam wisselden zij hun taken per week. Altijd keurig in het pak gestoken en met heel veel zorg heeft hij zijn werk gedaan. Geen moeite was hem te veel. Een stille kracht, waarop je kon vertrouwen. Vaak nam hij de altaarwas mee naar huis, waar zijn vrouw Ria de kelkdoekjes en andere doekjes die op het altaar worden gebruikt, waste. Koos was ook thuis in de techniek, daardoor heeft hij vooral in de begin jaren menig technisch klusje opgelost. Maar helaas gaan de jaren nu tellen en heeft hij aangegeven dat het kosteren na 12½ jaar mooi is geweest. Gelukkig is er steeds nieuwe aanvulling in het kosterteam, waardoor Koos het werk met een gerust hart over kan laten aan zijn collega’s. Daarom werd Koos na afloop van de viering naar voren gevraagd en werd in het bijzijn van zijn kinderen, de onderscheiding door de voorzitter van de Parochieraad, Win Bijman, opgespeld. Hij heeft de erespeld van de Sint Victorparochie dik verdiend. Koos, van harte gefeliciteerd! Parochieraad Sint Victor Obdam

‘Het ontbrak ons vroeger aan niets, alles deed jij voor ons en altijd met een lach op je gezicht.’ Dat vertelde Peter, de oudste zoon van Loes Jonker, mede namens zijn broer Hans, tijdens haar uitvaart. Loes werd in 1928 geboren in het grote gezin van bakker Dekker aan de Dorpsstraat in Obdam. Na de huishoudschool in Bergen werd ze door haar ouders, zoals dat in die tijd ging, ingezet om te helpen, thuis en bij de buren. Zo kwam ze onder andere terecht bij kapper Immink. Nadat haar vader overleden was, verhuisden ze naar de Burgemeester de Boerlaan, waar Loes thuis bleef om haar moeder te verzorgen. Nadat ook zij gestorven was, trouwde Loes met Piet Jonker en werd zij de moeder van Peter en Hans. Na de verkaveling lieten Piet en Loes een huis bouwen aan de Poststraat, op het land dat de vader van Loes vóór die tijd huurde.

Deze uitnodiging staat te lezen op een mooie banner die achterin onze kerk is geplaatst. Er staat nog veel meer op, want allerlei verschillende mensen mogen zich hier welkom voelen, ook jij. . 
Hanneke Ocheda las de tekst van de banner voor in de vieringen waarin zij voorging tijdens de Kerstdagen. En in de afgelopen weken is ook wel gebleken dat veel mensen zich nog steeds welkom voelen in onze Sint Victorkerk. Tijdens de gezinsviering op Kerstavond werd gezongen door het Sing Along kinderkoor, een projectkoor waaraan tweeëndertig enthousiaste kinderen meededen. En op Tweede Kerstdag wisten veel gezinnen de levende kerststal te vinden. Ook de vieringen met het Parochiekoor en Sing@Victor werden goed bezocht. Bijzonder was dit jaar ook de viering met Entre-Deux, op Kerstavond om 23.00 uur, waar een groep koperblazers van Muzieklust aan meedeed. Afgelopen zondag sloten we de kersttijd af met het feest van Drie Koningen. Het was een viering met het Parochiekoor, waarin Koos van der Zalm uit handen van Win Bijman, de voorzitter van onze Parochieraad, de Victorspeld ontving. Na 12,5 jaar trouwe dienst als hoofdkoster, legt hij zijn werk neer. Koos, nogmaals hartelijk dank en van harte gefeliciteerd met deze onderscheiding. En graag wil ik vanaf deze plaats ook alle vrijwilligers bedanken die ervoor gezorgd hebben dat we in deze Kersttijd weer een aantal mooie vieringen en activiteiten hebben kunnen verzorgen, waarbij veel mensen zich welkom hebben gevoeld.

Ieder jaar zijn er wel een paar mensen die mij ‘gezegende Kerstdagen’ toewensen. Dat zijn vrijwel altijd Protestanten. Die zijn dat zo gewend, en wat voor bezwaar zou je daar nou tegen kunnen inbrengen… Zouden de Kerstdagen niet gezegend mogen zijn? Ja, natuurlijk wel! Bijna alles kan toch gezegend worden? Ik herinner me de laatste avonden in Lourdes waarop altijd de devotionalia gezegend worden die de deelnemers voor zich op tafel hebben verzameld… Toen ik pastoraal werker was, nodigde ik een priester of een diaken uit om dat voor ons te doen. Nu mag ik die taak zelf verrichten. Het heeft iets ontroerends. Bij de beeldjes en andere souvenirs die de mensen gekocht hebben, hebben zij altijd gevoelens voor degenen aan wie ze ze willen geven. De zegen die erover uitgesproken wordt, bevestigt de verbinding tussen de gever, de ontvanger en God. Zo gaat dat met een zegen. We stellen ons menselijk handelen in het licht van God. We beseffen dat we zelf vaak onbeholpen zijn in ons doen en laten. Het is niet altijd zoals het zou moeten zijn. Maar met de zegen van God wordt het al gauw een stuk beter. We staan er in elk geval niet meer alleen voor. We mogen erop vertrouwen dat er ondanks onze tekortkomingen iets goeds mag ontstaan. In dat kader is het begrijpelijk dat Paus Franciscus enkele weken geleden heeft toegestaan zegen af te smeken over de relatie tussen mensen van hetzelfde geslacht. Stellen die de zegen willen ontvangen, staan open voor God, zegt de Paus en zo is het ook. Zelf heb ik al een keer de zegen gegeven aan een stel waarvan de vrouw gescheiden was en de man weduwnaar. Het was een kleine intieme plechtigheid waarbij hun kinderen met hun partners aanwezig waren. De man en de vrouw hadden samen om de zegen gevraagd en ik vond dat ik dat niet kon weigeren. Allebei hadden ze een aantal moeilijke jaren achter de rug. Ze waren dankbaar en blij dat ze elkaar gevonden hadden en deze nieuwe liefde mochten beleven. Ik weet zeker dat deze twee mensen open stonden voor God. Toch zal ik u niet snel ‘gezegende Kerstdagen’ toewensen. Dat klinkt als het uit mijn mond komt wat geforceerd. Ik ben nu eenmaal Katholiek. Een zalig Kerstfeest, daar heb ik diepere gevoelens bij en de bedoeling is hetzelfde. Ook hiermee wensen we elkaar toe dat de komst van Christus ons tot zegen mag zijn. Over een klein jaar wens ik u dan ook weer graag een zalig Kerstfeest. Maar op dit moment wil ik iedereen bedanken voor de vele kaarten, mailtjes en appjes die ik met Kerstmis mocht ontvangen. En voor u allen vraag ik Gods zegen over 2024. Pastor Bert Glorie

Jo Sinnige groeide op in een kinderrijk gezin aan de Oostdijk in Heerhugowaard. Haar ouders hadden een boerderij en een landbouwbedrijf. Jo was er een van een tweeling. Op 25-jarige leeftijd verongelukte haar tweelingbroer Theo. Praten over je gevoelens deed je vroeger niet. Daardoor is het verlies van haar broer traumatisch voor Jo geweest. Op de Swanner kermis in Heerhugowaard ontmoette ze Kees Heddes. Na hun huwelijk in 1949 trokken ze in bij de ouders van Kees in Hoeve Arko aan de Kaag. Er werden zes kinderen geboren. Verdrietig was dat hun zoon Keesje gehandicapt werd geboren en op 2,5 jarige leeftijd overleed. Jo had het druk met het huishouden, de kinderen verzorgen, een inwonende knecht en haar schoonmoeder. In de avonduren naaide ze kleding voor haar kinderen en er was altijd ruimte voor logees, vrienden en vriendinnen.

Zaterdagmorgen 9 december hebben de mannen van de kerstbomenploeg weer de grote buiten kerstbomen geplaatst. Nico Appel, Piet Klaver en Peter Smal, Jac van Diepen en Vic Obdam zijn namens de groep ondernemers, die de kerstbomen financieren, aan de slag gegaan. Wist u dat deze bomen 10 meter hoog zijn! En wel een meter diep, via een buis in de grond, op hun plaats blijven staan. En ook zelfs nog met houten wiggen worden vastgezet, zodat ze keurig recht blijven staan. Met een kraan van de Fa. van Diepen was deze zware klus in ‘no time’ geklaard. De twee mooie grote kerstbomen aan weerszijden van het pad naar de kerk, zorgen altijd voor een sfeervolle aanblik. Maandag 11 december zijn de lichtjes door de Fa. Klaver erin geplaatst. Wij kunnen de komende tijd weer volop genieten van deze december parels van Obdam. Hulde voor deze kanjers! Dank jullie wel. Parochieraad Sint Victor

Op Kerstavond 24 december begint om 23.00 uur de kerstnachtviering. Dit jaar zingt koor Entre-Deux met ondersteuning van enkele koperblazers van fanfare Muzieklust. Best wel een rare tijd om te kerk te gaan, maar met Kerst is toch alles een beetje anders? De nieuwe dirigent Tiny Ursem hoopt er samen met de gitarist Valentin Ocheda en de leden van het koor Entre-Deux een mooie, sfeervolle viering van te maken. De koorleden staan niet meer in het zwart-groen, maar de kleur wit is toegevoegd aan het tenue. Dirigent Tiny hoopt op een witte kerst en met de kleur wit zal het misschien wel lukken. Hoop doet leven. Samen met gitarist Valentin (van voorheen koor De Tussenzang in de Marcusparochie) maakt het koor Entre-Deux een geweldige doorstart. Komt het allemaal meemaken in de kerstnachtviering!

In de coronatijd, toen er geen koor in de kerk mocht zingen, hebben we in de viering van Oudejaarsavond muziek gedraaid. Voor mij voelde dat als een noodoplossing, maar na de viering kreeg ik van veel mensen positieve reacties. Daarom zijn we hiermee doorgegaan en doen we het dit jaar weer. De playlist is al samengesteld. Het wordt een viering met veel Kerst- en vredesliederen. We blikken terug op het oude jaar en bidden dat het nieuwe jaar wat meer vrede mag brengen. Soms is bidden het enige wat we kunnen doen. Laten we dat dan in elk geval blijven doen, om dit jaar goed af te sluiten en het nieuwe jaar hoopvol tegemoet te zien.

Er is dit jaar weer een prachtig koor gevormd van kinderen die op Kerstavond gaan zingen. Het kinderkoor heet Sing Along, dat ‘zing maar mee’ betekent. En u kunt als kerkganger dan ook naar hartelust meezingen, want de liedjes die gezongen worden, zijn allemaal bekende kerstliedjes. Natuurlijk wordt verteld hoe Jezus in Bethlehem werd geboren. Wilt u met uw (klein)kinderen op Kerstavond iets van de gezellige kerstsfeer proeven, kom dan om 19.00 uur naar de kerk om deze familieviering mee te maken. Op Tweede Kerstdag is er voor kinderen weer wat te beleven. Tussen 11.00 en 13.00 uur is er een levende kerststal, met Jozef en Maria en hun pasgeboren Kindje. Ook zijn er schapen en misschien ook een ezel… In elk geval is het de moeite waard om even te komen kijken. Loop maar naar binnen.

De kerststal staat er weer in vol ornaat en ook de kerstbomen en andere kerstversiering is weer aangebracht in de kerk, zodat het ook hier weer Kerstmis kan worden, maar zover is het nog niet. We moeten nog even geduld hebben. Komende zondag is het de derde zondag van de Advent, zondag Gaudete, dat ‘verheugt u’ betekent. Ik heb deze zondag ook weleens ‘zondag koud eten’ horen noemen, een begrijpelijke verbastering als je geen Latijn kent. Op deze zondag mag de priester een oud-roze kazuifel dragen. Oud-roze, omdat dat gezien kan worden als een mengeling van het paars van de Advent en het wit van Kerstmis. We zitten dus nog in de Advent, maar Kerstmis schemert er al doorheen. We moeten nog even wachten, maar we mogen ons al verheugen op de geboorte van het Kerstkind. Nu kun je mij als het om kleuren gaat natuurlijk alles wijs maken, maar voorzover ik heb begrepen hangt er hier (nog) geen oud-roze kazuifel in de kast. We houden het dus nog maar even bij paars. Volgende week zondag, 24 december, zouden we dan de vierde en laatste zondag van de Advent kunnen vieren, maar dat slaan we dit jaar maar over. Dezelfde avond is het immers Kerstavond. Op deze avond zullen we de laatste kaars van de Adventskrans aansteken en dan pas, ja dan pas wordt het Kerstmis.

Het is al meer dan tweeduizend jaar geleden dat Jezus op aarde kwam, kwetsbaar en klein. Toch kon dit kleine Kind houvast geven. De herders van Bethlehem waren de eersten die dat zagen. Dit Kind kwam van God en zou de mensen uitzicht bieden op een betere wereld. Het kan anders. Er hoeft niet altijd oorlog te zijn. Er hoeft niet altijd ruzie en tweedracht te zijn. Mensen kunnen zich met God verzoenen en met elkaar. Dat kan nog steeds. Laat het feest van de geboorte van Jezus ook ons houvast geven, want wij zijn niet anders dan die herders. Wij zijn mensen zoals zij, mensen met de mogelijkheid om ruzies bij te leggen, mensen die elkaar tot steun kunnen zijn, nu en in de toekomst. Ik wens u allen een zalig Kerstmis en een gelukkig Nieuwjaar. Dat er vrede mag zijn in de wereld, in uw huis en in uw hart. Pastor Bert Glorie

Beste vrijwilliger en parochianen Heel veel dank voor uw inzet van het afgelopen jaar. Op allerlei gebied mochten we op uw steun rekenen. Er is heel veel gebeurd binnen onze parochie; het definitief afwijzen van het dorpsplein, maar positief is de gerestaureerde kerkklok. De kerksluitingen die het bisdom voor de toekomst wil nemen, maken dat wij strijdvaardig blijven. Met onze St.Victorkerk als centrum van saamhorigheid en steun voor elkaar. Dus kijken we vol vertrouwen naar wat 2024 ons zal geven; een prachtig jaar voor u en het parochiële leven. Wij wensen u een Zalig Kerstfeest en een gelukkig Nieuwjaar met alle goeds voor 2024 Pastor Bert Glorie, Anny de Boer, Ellen de Boer, Gerda Wester, Win Bijman, Jan Beentjes en Peter Wortel

Lief, zorgzaam, positief, optimistisch en blij: deze karaktereigenschappen horen bij Aad. Aad was de jongste van het gezin Steltenpool. Hij had vijf broers: Jan, Joop, Theo, Siem en Toon. Zijn moeder was de laatste jaren van haar leven ziek en Aad heeft toen veel voor haar gezorgd. Aad werd verliefd op Mien de Boer en met haar ging hij trouwen. Ze gingen wonen in de Horstenburghstraat waar Astrid werd geboren. Eind 1961 verhuisden ze naar hun nieuwgebouwde woning aan de Van Wassenaerstraat. Daar werden Frank en Jolande geboren. Aad en Mien hielden beiden van gezelligheid en feestjes. In de beginjaren van hun huwelijk was Aad tuinder. Toen Martien De Boer vroeg om bij hem glaszetter te worden heeft hij dat met beide handen aangepakt. Aad was een harde werker. Tot groot verdriet werd Mien ziek en overleed veel te jong.

Op kerstavond, zondag 24 december om 19.00 uur, hebben we weer een gezinsviering met het jaarlijkse projectkoor Sing Along. We hebben al een aantal aanmeldingen maar er kunnen nog veel meer kinderen bij! We gaan in de viering met elkaar de bekende kerstliedjes zingen en we luisteren naar het kerstverhaal. Het is een mooi begin van Kerstmis om met elkaar, samen de geboorte van het Kerstkind te vieren in de kerk! Geeft u uw kind ook op om mee te doen met het koor?

Een paar weken geleden is een groep van 15 vormelingen begonnen aan de voorbereiding op het Sacrament van het Vormsel. Het is een heel diverse groep uit verschillende dorpen uit parochieregio ‘de Waterkant’: Hauwert, Obdam, Midwoud, Berkhout, Hensbroek, Zwaagdijk-West, Abbekerk en Opmeer. De eerste bijeenkomst hebben we het over ‘de Helper’ gehad; dat de Helper (Gods Goede Geest, ofwel de Heilige Geest) je op de goede weg wilt houden, dwars tussen alle dilemma’s en verleidingen door. De tweede bijeenkomst hebben we het over ‘contact’ gehad. Dat tegenwoordig contact zoeken met elkaar veelal gebeurt via allerlei soorten sociale media op de mobiele telefoon. Er was alom verbazing dat ‘vroeger’ contact gelegd werd door een draaischijftelefoon, brieven en ansichtkaarten schijven en door af te spreken met elkaar. Er kan ook contact gemaakt worden met God, door te bidden: vertellen wat je dwars zit, waar je blij mee bent of boos over bent en door ‘dank je wel’ te zeggen. Er is deze bijeenkomst ook een gebedsarmband gemaakt, met bijzondere bedels die elk een eigen betekenis hebben: de voetbal, vriendinnen, familie, geloof, handbal … Zaterdagavond 26 november heeft deze groep vormelingen zich voorgesteld in de Sint Victorkerk. Ze hebben allemaal een wapenschild gemaakt met daarop geschreven, geplakt, geknutseld wie ze zijn, hoe hun gezin eruitziet, welke sport ze beoefenen, wat ze later willen worden, hun lievelingseten, vakantie, huisdieren. We vierden ook Christus Koning, het laatste weekend van het kerkelijk jaar. Het thema was: ‘Terugblikken op wat we gedaan hebben voor Gods Rijk op aarde, enne… zetten we dat voort?’ Eigenlijk is er ‘oudejaarsdag’ gevierd en er is teruggekeken op het afgelopen kerkelijke jaar wanneer we omgezien hebben naar medemensen. Wanneer we de hongerigen, dorstigen, naakten, vreemden, zieken en gevangen geholpen hebben. Er zijn heel wat situaties genoemd wanneer we dat gedaan konden hebben, en met de zegen zijn we als volk op weg gezet het ‘nieuwe kerkelijke jaar in’ om dat voort te zetten. Op vrijdagavond 9 februari 2024 ontvangt deze groep vormelingen het Sacrament van het Vormsel in de SintVictorkerk, dus bij deze alvast: Weet u welkom Pastor Anne-Marie van Straaten en Margretha Mol

Het is ook hier in onze Sint Victorkerk een goede traditie om een levende kerststal te organiseren. Dat gaan we ook dit jaar weer doen. Opa’s, oma’s, vaders, moeders en kinderen zijn van harte welkom op Tweede Kerstdag tussen 11.00 en 13.00 uur. Maria en Jozef zijn er met hun pasgeboren kind en er zullen uiteraard ook dieren te bewonderen zijn. Loop met uw (klein)kinderen maar even binnen en geniet van de gezellige kerstsfeer.

Van een bevriende Franciscaan kreeg ik vorige week een doos met tweeëntwintig nieuwe prentenboekjes in mijn maag gesplitst, die ik mocht verkopen voor tien euro per stuk. Ook al kan ik zelf de platen niet zien, ik heb wel in de gaten dat het boek er mooi uitziet: zwaar papier met ongetwijfeld mooi gekleurde platen. Het boekje heet: ‘de geboorte van de kerststal’. Het is dit jaar precies achthonderd jaar geleden dat Franciscus van Assisi in een Italiaans bergdorpje de eerste kerststal organiseerde zoals wij die nu kennen: dus met een os en een ezel en een kindje in de kribbe. In het boekje wordt verteld hoe Franciscus op dit idee kwam en hoe hij dit ten uitvoer bracht. Het bevat dus niet zozeer het verhaal over de geboorte van Jezus, als wel het verhaal over het ontstaan van de kerststal. Het is dan ook bedoeld voor kinderen die het kerstverhaal zelf al kennen. Ik denk dat het vooral opa’s en oma’s zullen zijn die op deze manier veel over de kerststal aan hun kleinkinderen kunnen vertellen. Ik heb al een aantal boekjes verkocht, maar als u er snel bij bent, dan kunt u er nog eentje verkrijgen. Ze zijn te koop als de pastorie open is en na iedere viering in de kerk, zolang de voorraad strekt.

De komst van Sinterklaas doet menig hart sneller kloppen. Groot en klein zien uit naar het heerlijk avondje. Maar in de kerk leven we al toe naar Kerstmis. Niet dat we de kerststal al neerzetten voordat Sinterklaas ons land weer heeft verlaten: nee, Kerstmis is het pas op de avond van 24 december. Eigenlijk hoeft de kerststal dan pas klaar te zijn. In sommige gezinnen wordt pas na de Nachtmis het kindje in de kribbe gelegd. Maar we leven al wel naar Kerstmis toe. De vier weken voor Kerst worden wel Advent genoemd. Advent betekent aankomst. Het kindje Jezus is op komst. We kijken uit naar zijn geboorte, maar het is nog niet zover. In de kerk horen we hoe de profeten van het oude Israël de komst aankondigen van de Messias, de gezalfde van God, de koning van de vrede. Kan Hij komen? Zijn we er klaar voor? Laten we er in elk geval naar blijven verlangen. Laten we het visioen levend houden. Dan kan wat eens gebeurde in Bethlehem ook in onze wereld waar worden.

In de Sint Victorkerk heeft het Parochiekoor zaterdag 18 november tijdens de viering van Sint Cecilia twee jubilarissen gehuldigd. Vera van Schagen-Koning is sopraan, Jan Bankras zingt bij de bassen. Pastor Bert sprak beide jubilarissen toe. Het thema van de viering was; ‘gebruik je talenten!’ Een duidelijker aanwijzing voor deze twee jubilarissen was er niet denkbaar. Zij gebruiken hun talent al vele jaren door hun inzet, bij elke viering die het parochiekoor verzorgt. Vera is maar liefst 25 jaar trouw aan het parochiekoor en heeft zich zeer verdienstelijk gemaakt voor het koor en de kerk. Zij is een bescheiden vrouw die zich niet gauw op de voorgrond plaatst, maar in het koor staat zij bekend als een goede zangeres. Daarom werd zij onderscheiden met de ere medaille: het erediploma van Sint Gregorius. Jan Bankras is zelfs meer dan 40 jaar trouw koorlid. Omdat hij met korte tussen pozen er tussenuit is geweest, was zijn huldiging vandaag ook niet meer dan terecht. Jan is nog één van de weinige bassen die het koor versterken en daarom zijn wij heel blij met zijn inzet. Voorzitter van de Parochieraad, Win Bijman, spelde bij beide jubilarissen de versierselen op en overhandigde hun erediploma, met ook nog voor ieder een prachtig boeket. Als felicitatie klonk er een groot applaus vanuit de kerk. Hierna werd de viering afgesloten met het Sint Cecilialied en voor de beide jubilarissen het ‘Lang zullen ze leven’. Een prachtige afsluiting van een heel mooi moment. Parochieraad Sint Victor Obdam

‘Het leven is hard en bonkig’, het is een bekende uitspraak van Ans Groot-Huiberts. Ans is in 1934 geboren aan de Berkmeerdijk. Tot groot geluk van haar ouders, was er na zes jongens eindelijk een meisje in het gezin Huiberts. Als boerendochter had Ans het altijd druk in en om de keuken en als het huishouden af was moest zij mee met de broers; om slootje te springen, bomen te klimmen en kattenkwaad uit te halen op de dijk. Ans trouwde met Niek Groot, en ze kregen samen drie kinderen; Jacqueline, Vranck en Silvia. Ze maakte veel kleding zelf, voor de kinderen maar ook voor heel veel andere mensen in het dorp.

Zondag 29 oktober heeft het actiecomité ‘Houd de kerken open’ ruim 1500 handtekeningen voor de petitie kunnen overhandigen aan bisschop Hendrikx in de Bavo kathedraal in Haarlem.
Het was een zeer geslaagde positieve actie waarbij alle 800 zitplaatsen in de kathedraal bezet waren door bezorgde kerkgangers waaronder heel veel uit Westfriesland. 
Voorzitter Jaap Braakman hield een vlammend betoog waarin hij opriep tot meer dialoog en heel duidelijk maakte dat het de parochies zelf zijn die over hun toekomst gaan. Bisschop Hendrikx onderschreef dat het belangrijk is om samen een toekomstpad uit te zetten.
De bijeenkomst werd afgesloten met een miniconcert van gospelzangeres Berget Lewis. Waarna iedereen met de bussen weer huiswaarts ging. Dank aan iedereen die er bij was. Velen van jullie die niet mee zijn gegaan, zeiden tegen mij, ‘goede actie maar ik denk niet dat het wat uitmaakt’. En daar heeft u waarschijnlijk gelijk in. Maar niets doen kan altijd nog. Dat er kerken dicht gaan omdat er geen kerkgangers en geen vrijwilligers meer zijn is begrijpelijk. Maar als je alle kerken sluit op zondag behalve één in Wognum omdat iedereen dan daar naar toe moet ben je bezig het sluiten te versnellen. 
Er zijn geen voorgangers wordt er gezegd. Logisch als je een beleid voert van ontmoediging en tegenwerking bij lekenvoorgangers. Als vrouwen gewoon een gelijkwaardige positie krijgen zou dat veel verschil maken. Helaas hebben we voorlopig nog met een zeer orthodoxe stroming te maken die terug wil naar de kerk van de jaren ’50. Dat heeft al veel mensen de kerk doen verlaten. De paus staat aan onze kant. Ik hoop dat zijn beleid op tijd komt. Win Bijman