Nieuws

Op zaterdag 9 juni hoop ik mijn 56e verjaardag te vieren. Die avond is er een Woord- en Communieviering met Sing@Victor. Daarna drinken we achterin de kerk of in de pastorietuin koffie met wat lekkers erbij en is er gelegenheid om mij te feliciteren. U bent daarbij allen van harte welkom.

Op Hemelvaartsdag was het verrassend druk in onze kerk. Zo’n vijftig mensen namen deel aan deze donderdagse viering. Tussen Hemelvaart en Pinksteren zit er een week van aarzeling, een week waarin de leerlingen van Jezus nog niet precies weten hoe ze nu verder moeten. Maar dan wordt het Pinksteren. Dan wordt de Heilige Geest over hen uitgestort. Dat vieren we komende zondag. Met een beetje geluk krijgen wij er ook iets van mee, van die enthousiasmerende, opwekkende Heilige Geest. U bent in elk geval van harte welkom.

Op zondag 6 mei werd in een volle Marcuskerk in Hensbroek voor de allerlaatste keer de Eucharistie gevierd. Na de viering trok een groot aantal kerkgangers in processie naar Obdam. Tot aan de grenspaal ging men te voet, daarna tot bij het Brakenkerkje per auto en verder naar de Sint Victorkerk weer te voet. Een kruis, een Evangelieboek, het Allerheiligste in een monstrans en uiteraard het Marcusbeeld werden op deze manier naar de Sint Victorkerk gebracht. Daar werden de mensen van de Marcusparochie zingend onthaald door het Parochiekoor. Win Bijman, voorzitter van de Parochieraad en ik spraken een welkomstwoord uit waarna pastor Knol ons allen de zegen gaf. Zo werd de viering die in de Marcuskerk begonnen was, in de Victorkerk afgesloten. Het was natuurlijk een emotioneel gebeuren, de laatste viering in de Marcuskerk. Er werden vele mooie woorden gesproken, vooral door parochianen en door oud-pastoor Jan van der Plas. Maar toch had de processie weinig van een rouwstoet. Iedereen wist dat het eraan zat te komen. Er zijn te weinig vrijwilligers om de kleine geloofsgemeenschap van Hensbroek in stand te houden. Er zat dus niets anders op dan deze kerk aan de eredienst te sluiten. Van veel mensen uit Hensbroek heb ik gehoord dat ze zich meer dan welkom voelen bij ons in de Victorkerk. Dat werd duidelijk tijdens het koffie drinken in de pastorietuin, waar veel mensen uit Hensbroek aan meededen. Toch heb ik ook een ander geluid gehoord. ‘Jullie hebben de verkeerde kerk gesloten’ heb ik in de afgelopen week diverse mensen horen zeggen. Ze zeiden het met een kwinkslag, maar hun opmerking bevat wel een kern van waarheid, want er is, zeker op gewone zondagen, vooral behoefte aan kleine kerken waar weinig afstand is tussen voorganger en kerkvolk. En zo’n kerkje was de Marcuskerk. Er zullen dan ook zeker momenten zijn waarop veel Hensbroekers terug zullen verlangen naar hun vertrouwde Marcuskerk. Maar toch ben ik blij dat een kleine honderd mensen uit Hensbroek letterlijk en figuurlijk de stap hebben gezet om op 6 mei naar de Sint Victorkerk te komen. Graag wil ik iedereen bedanken die eraan heeft bijgedragen dat de parochianen uit Hensbroek hier zo warm en hartelijk konden worden verwelkomd. Klik hier om naar het fotoalbum te gaan:  https://sintvictorparochie.nl/portfolio/victor-verwelkomt-marcus/

Afgelopen zaterdag was in de kerk het eerste trouwtje waar ik bij betrokken was. Dat heeft dus lang geduurd, maar nu was het dan zover. Ramona Laan en Jeroen Hauwert gaven elkaar het jawoord. En alles zat mee. Het weer was in de loop van de dag steeds beter geworden. De zon begon steeds uitbundiger te schijnen. Het koor Sing@Victor zong prachtig, inclusief de bruid die zelf een solo zong. Ik vond het een feest om samen met pastor Nico Knol in deze viering voor te mogen gaan. En volgende week is er alweer een trouwtje in de kerk. Op vrijdag 25 mei trouwen Jolanda Stuijt en Marcel Spil. Ook dan zingt Sing@Victor. Pastor Knol en ik gaan weer voor en we zullen met z’n allen proberen er net zo’n feest van te maken als vorige week zaterdag. Wie volgt?!

Donderdag 10 mei is het Hemelvaartsdag, voor alle christenen een feestdag waarop we gedenken dat Jezus is opgestegen naar de hemel, waar Hij een plaats heeft aan de rechterhand van God de Vader. We vieren dat in de Sint Victorkerk met een Woord- en Communieviering om 9.00 uur. Gewoonlijk komen we op donderdagochtend bij elkaar in de kapel, maar op deze feestdag doen we dat in de kerk. Na deze viering drinken we met elkaar een kopje koffie. Een goed begin van je vrije dag!

Op zaterdagavond 21 april vond de voorstelviering plaats van de eenentwintig jongens en meisjes die dit jaar het Heilig Vormsel zullen ontvangen. Om iets van zichzelf te laten zien hadden ze allemaal een schild versierd met niet alleen hun naam en een foto, maar ook met iets over hun dromen voor zichzelf en hun dromen voor de wereld. Met het einde van de basisschool in zicht is het goed om daarmee bezig te zijn: ‘Hoe moet de wereld eruit zien en wat wil ik daar zelf aan bijdragen…’. En deze kinderen maken daarbij de keuze om bij de schaapskudde van Jezus te gaan horen. Dat is tegenwoordig niet meer vanzelfsprekend. Je kunt je dan ook afvragen of het voor hen een lust is of een last. Voor de twintig kinderen die op zondag 22 april hun Eerste heilige Communie hebben gedaan, geldt die vraag nog niet. Horen bij Jezus, dat betekent voor hen vooral: mee mogen doen in de viering, het Heilig Brood ontvangen en daarna feestvieren. De vieringen van dat weekend draaiden allebei rond het thema schapen en herders. De Eerste Communicanten kregen een mooie corsage met een wollen gehaakt schaapje en aan het einde van de viering een ballon met een schapenkop erop getekend. De kerk was versierd met slingers en afbeeldingen van schaapjes en met de geknutselde schaapjes waarmee de communicanten zich eerder al hadden voorgesteld. Maar het toppunt was toch wel het echte lammetje dat aan het eind van de viering werd binnengedragen. Alle kinderen mochten het even knuffelen. En zo hebben ook deze kinderen weer een stap gezet om toe te treden tot de kudde waarvan Jezus de goede Herder is. Dank aan de leden van de werkgroep Eerste heilige Communie, die de viering en het eraan voorafgaande project met de kinderen ook dit jaar weer uitstekend hebben voorbereid en tot een goed einde gebracht en dank aan Lucie Leeuw-Bruin voor het uitlenen van het lammetje!

Op zaterdag 21 april werd in de Marcuskerk in Hensbroek de één-na-laatste viering gehouden. Met Piet van Baar als voorganger werd het een echt parochiegebeuren. Voor het koor de Tussenzang was het de laatste viering. ‘Slotakkoord…?’ was het thema. In wezen was de hele viering een terugblik op 53 jaar Marcuskerk en vooral op de wederwaardigheden van het jeugdkoor, waaruit de Tussenzang is ontstaan. Herinneringen werden opgehaald aan de jaren zestig en zeventig, de tijd waarin jongeren nog massaal naar de kerk gingen en in de stijl van de jeugdcultuur van die dagen liturgie vierden. Roemrucht waren de Markus Beatles. Nog steeds straalt het kerkje de egalitaire sfeer van de jaren zestig uit. Wat dat betreft gaat er met de sluiting van de Marcuskerk een karakteristiek monument verloren. Na de viering in de kerk werd er een vrijwilligersavond gehouden in ’t Springend Paard. In het korte woordje waarmee Anny de Boer de avond opende, tekende ze de sfeer heel treffend met de woorden: ‘Omzien in dankbaarheid’. Het werd een geanimeerde avond met veel tijd voor onderling gesprek. Ook draaide er de hele avond een fotocollage, voor velen een feest der herkenning. Een mooie onderbreking werd gevormd door een sketch waarin de evangelist Marcus binnenkwam en contact zocht met bouwpastoor Jan de Groot, die eveneens ten tonele verscheen. Er ontspon zich een gesprek over alles wat er in de afgelopen jaren zoal was veranderd in de kerk. Ook Piet van Baar had een rol in dit weemoedige, maar toch vooral humoristische verhaal. Op zondag 6 mei vindt de laatste viering in de Marcuskerk plaats. Ook in deze viering zal de dankbaarheid de boventoon voeren. Dankbaarheid om alles wat er in de Marcuskerk gedaan kon worden. Als uitgangspunt daarvoor worden de zeven sacramenten genomen: Doopsel, Vormsel, Eucharistie, Huwelijk, Ziekenzalving, Priesterwijding en het sacrament van Boete en Verzoening. En ook nu zullen het voornamelijk parochianen zijn die hierover hun licht laten schijnen. Na deze viering waarin het Gemengd Koor zingt, trekken we in processie naar Obdam. Het Marcusbeeld en een aantal andere voorwerpen uit de Marcuskerk worden in deze processie meegevoerd. We lopen tot aan de grenspaal en rijden daarna in auto’s tot het Brakenkerkje. Vandaar gaan we weer lopen naar de Sint Victorkerk. We hopen daar rond kwart voor twaalf aan te komen en te worden verwelkomd door een groot aantal Obdammers. In de Sint Victorkerk zullen we dan rond twaalf uur met een korte plechtigheid de viering afronden die om tien uur in de Marcuskerk begonnen is. Daarna is er koffie. Hierbij roep ik alle parochianen van de Sint Victorkerk op om komende zondagochtend tegen kwart voor twaalf naar de kerk te komen om de parochianen van de Marcuskerk te verwelkomen. Vanaf nu horen zij immers bij onze geloofsgemeenschap. Laten we proberen de Hensbroekers te laten voelen dat ze hier meer dan welkom zijn.

Op zondag 8 april stond er een lange rij voor het Brakenkerkje om de familie Vlaar te condoleren met het overlijden van Joey. Zelf stond ik ook in die rij, maar voortschuifelend in een waterig zonnetje besefte ik nog nauwelijks wat er aan de hand was. Dat drong pas ten volle tot me door toen ik het hoofdje en het buikje van het koude dode jongetje aanraakte dat in het kerkje in de box lag en even later zijn broertje Rick hoorde schreeuwen en kuchen. Twee jongetjes van anderhalf, alle twee even gaaf en lief, de een bewegend en doorgroeiend, de ander voor altijd stil. Voor zo’n verlies zijn er geen woorden van troost te vinden. Toch moet er iets gezegd worden. Bidden is dan een uitlaatklep. Laten we ervan uitgaan dat God onze gebeden hoort. In de vorige Rotonde maakte ik al melding van het overlijden van Trien Hoogewerf-Smit. De ‘avondwake’ voor haar vond plaats op Tweede Paasdag ’s middags. De dag daarna was de uitvaart. Vanuit de kerk hebben we ook Truus de Boer-Brink begraven. Twee mensen die al op leeftijd waren. En dan was er nog, in het crematorium, een ontroerende afscheidsdienst voor de kleine Joey Vlaar. Laten we bidden…voor de overledenen en hun nabestaanden… Om kracht!

Op zondag 22 april zullen twintig kinderen in de Sint Victorkerk hun Eerste heilige Communie ontvangen. Op Paaszaterdag kwamen ze ’s middags naar de pastorie voor een ‘paasmaaltijd’ zoals Jezus die ook heeft gehouden met zijn leerlingen. De dames van de Eerste Communie Werkgroep hadden alles keurig voorbereid. In de grote kamer was de tafel mooi gedekt. We hadden twee ronde breekbroden om te delen en limonade als wijn. Breken en delen was het motto, maar ook: samen eten in het huis van God. De kinderen waren weer erg enthousiast en ik ook. Reken er maar op dat het op 22 april een leuke, enthousiaste viering wordt. Let op: de viering begint niet om tien uur ‘s morgens, maar om één uur ’s middags.  

Enkele weken geleden is het Vormselproject ‘In vuur en vlam’ van start gegaan. Het is dit jaar voor het eerst dat we dit project gebruiken. Onder leiding van pastor Anne-Marie van Straaten wordt er op de pastorie door de vormelingen gewerkt met spiksplinternieuwe projectboeken. Omdat Anne-Marie dit project al in een aantal parochies heeft gedaan, weet ze hoe de vragen en opdrachten bij de kinderen zullen vallen. Haar ervaring zorgt ervoor dat alles vlot verloopt. We werken niet meer met gastouders. Wel worden er voor iedere bijeenkomst op de pastorie enkele hulpouders gevraagd. Dat leverde geen enkel probleem op. Waar ik nog wel naar aan het zoeken ben, is een mogelijkheid om de Victordag dit jaar door te laten gaan. De Victordag is een initiatief dat onze, helaas opgeheven, Vormselwerkgroep drie jaar geleden is gestart om onze vormelingen nader kennis te laten maken met ons kerkgebouw en wat daar allemaal gebeurt. Maar het behelsde nog veel meer. Nu de Vormselwerkgroep ermee is opgehouden, wil ik proberen toch iets van de Victordag te handhaven, want ik vond het een prachtig initiatief. Waarschijnlijk gaat dat wel lukken! De vormelingen zullen zich in elk geval voorstellen aan de parochie in de viering van zaterdagavond 21 april.

Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden, omdat het leven zijn gewone gang hernomen heeft, maar het was pas vorige week… Goede Vrijdag, de dag waarop we in de kerk de dood van Jezus gedenken. Dit jaar deden we dat ’s middags met de Kruisweg voor kinderen en ’s avonds met de musical ‘Golgotha, het einde?..’ van Frank Hoebe. Het overwegen van de kruisweg van Jezus zoals hij die zelf is gegaan, ’s middags om drie uur, blijft een mooi verstild uurtje. Maar dit jaar was ook de avond van Goede Vrijdag heel bijzonder. Prachtige koorzang, mooie muziek, goede hoofdrolspelers, kortom ‘Golgotha, het einde?..’ was een sfeervolle, ontroerende voorstelling. Honderdvijftig belangstellenden zagen hoe het drama van de kruisiging van Jezus zich ontrolde, een drama dat eindigt met het graf. En daarom vind ik Goede Vrijdag sowieso ieder jaar een hoogtepunt: het is een dag waarop we de dood recht in de ogen kunnen kijken. We gedenken de schijnbaar zinloze dood van Jezus aan het kruis, maar we denken natuurlijk ook aan de dood zoals die zich in onze omgeving voordoet, voor sommige mensen veel te vroeg, voor anderen op een moment dat we er vrede mee kunnen hebben. In onze parochie zijn in de afgelopen tijd twee mensen overleden waarvan de nabestaanden zeggen: ‘We hebben er vrede mee’. Dat geldt zeker voor Trien Hoogewerf-Smit, die 90 jaar geworden is, maar het geldt ook wel voor Jan Stam, die 82 jaar werd. Als de dood je op zo’n leeftijd overvalt, dan zeg je toch:’Het is goed zo!’ En toen werd het Pasen, het feest waarop we durven zeggen: de dood heeft toch niet het laatste woord. Er is licht, er is leven, ook over de dood heen. Jezus is niet in het graf gebleven. Hij is uit de doden opgewekt door God. Op grond daarvan mogen we geloven dat er ook voor onze dierbare overledenen, en uiteindelijk ook voor ons, leven is na de dood. De Kruisdood van Jezus op Golgotha is niet het einde, maar het voorspel van een onverwacht nieuw begin.

De weg van de liefde is de weg van de dienstbaarheid. Jezus waste de voeten van zijn leerlingen. Wat een nederig, liefdevol en teder gebaar! Juist in combinatie met de instelling van de Eucharistie die wij op Witte Donderdag vieren, laat de voetwassing zien hoe we voor elkaar kunnen en mogen zijn, wat we voor elkaar kunnen en mogen doen. Christus geeft zichzelf uit liefde, hij offert zich op, hij geeft zijn Lichaam. Maar is het wel een offer? Ja, natuurlijk wel! Op Goede Vrijdag horen we hoe Hij zich van God verlaten voelt. En toch is het offer te dragen, omdat het uit liefde is, uit liefde voor ons! Laten we proberen elkaar de voeten te wassen, dan zullen we merken dat dat te doen is, zoals er zoveel klussen zijn die te doen zijn, omdat we het uit liefde doen, uit liefde voor elkaar. We kunnen het wel, mens-zijn! We weten wel hoe dat moet. Jezus heeft het ons geleerd. Jezelf geven, dat is het hele eieren eten! Een goede voorbereiding gewenst op het Paasfeest!

In de Rotonde van 9 maart jl. stond een ingezonden brief van Fred Stuifbergen. Fred maakte zich zorgen over het feit dat onze Sint Victorkerk steeds minder vaak gebruikt wordt als plaats van samenkomst. Vroeger vielen dorpsgemeenschap en geloofsgemeenschap vrijwel samen. Wie katholiek gedoopt was (en dat was bijna iedereen) werd vanuit de kerk begraven. In de jaren zeventig raakte ook het verschijnsel ‘Avondwake’ in zwang, waarbij na een eenvoudige gebedsdienst in de kerk de familie van de overledene gecondoleerd kon worden. De Avondwake is langzamerhand op zijn retour en ook een begrafenis wordt steeds minder gebruikelijk. Veel mensen kiezen voor een crematie. Daardoor komt het crematorium ook in beeld als plaats van samenkomst. Crematoria bieden diverse ruimtes en mogelijkheden voor allerlei bijeenkomsten: van een informeel samenzijn tot een kerkelijke gebedsdienst. Van al die mogelijkheden wordt grif gebruik gemaakt. Dat mensen niet meer kiezen voor een avondwake en een uitvaart vanuit de kerk, gaat ten koste van de saamhorigheid en de gemeenschapszin in het dorp. Dat ben ik met Fred eens. En soms vind ik het echt jammer dat mensen de kerk links laten liggen. We hebben als kerk namelijk heel wat te bieden. Dat begint al met de ziekenzegen of ziekenzalving. Dat kan een heel mooi moment zijn waarin de zieke met zijn of haar familie om zich heen de gelegenheid krijgt om tot rust te komen en het leven uit handen te geven. Het is een eenvoudig samenzijn waarbij de zieke en zijn of haar familieleden elkaar omhelzen en troosten. Natuurlijk vragen we Gods zegen voor de zieke. Wat ik dikwijls meemaak, is dat familieleden mij pas op het allerlaatste moment erbij roepen, zoals dat vroeger gebeurde. Toen was het zo dat een zieke zo dicht mogelijk bij het moment van sterven bediend werd. Hij of zij kreeg de ziekenzalving toegediend, ontving voor de laatste keer de Communie, biechtte voor het laatst en kon op die manier met een gerust geweten sterven. Tegenwoordig is het zo dat er aan de laatste sacramenten niet zo zwaar meer wordt getild als vroeger. Daarom is het goed de kleine plechtigheid van de ziekenzalving of ziekenzegen op een eerder moment in het ziekteproces en op een wat informelere manier te laten plaatsvinden. De zieke is dan nog helder en kan alles bewust meemaken. De mensen die deze mogelijkheid aangrijpen zijn achteraf meestal heel blij dat ze dit zo hebben gedaan. Maar er zijn helaas maar weinig families die hiervan gebruik maken.Ook de uitvaartdienst kan in hoge mate aangepast worden aan de wensen van de overledene en zijn of haar familie. De kerk heeft veel meer in de aanbieding dan de meeste mensen weten. Ik ben er daarom van overtuigd dat de kerk vaker dan nu het geval is, gebruikt kan worden als plaats van samenkomst. Maar het zal niet meer worden zoals vroeger. De trend om voor het crematorium te kiezen zal doorzetten. Als parochie hebben we daarop ingespeeld door een urnenveldje en een urnenmuur te creëren. Zo blijven we zoeken naar nieuwe mogelijkheden, passend in het kader van het Christelijk geloof, maar ook met oog en oor voor de wensen en behoeften van de mensen van deze tijd.

In februari werden hele volksstammen geteisterd door de griep. Dat gebeurt ieder jaar, maar dit jaar was de griep wel heel hardnekkig. Veel mensen liepen daarbij ook nog een longontsteking op. Al met al was dat een gevaarlijke combinatie waaraan heel wat oude mensen zijn bezweken. Maar dat ligt nog enigszins in de lijn der verwachtingen. Anders wordt het, wanneer een jong meisje komt te overlijden door griep, in combinatie met een bacterie. Het is een hoogst ongelukkige samenloop van omstandigheden die maar zelden voorkomt. Maar dit jaar sloeg het noodlot toe in het gezin van Maurice en Sandra van Schagen. Zij verloren hun dochter Joëlle op de leeftijd van vijftien jaar, een gezond en vrolijk meisje dat op donderdag nog naar volleybaltraining ging, in het weekend steeds meer verzwakte en op maandagochtend stierf. Het medeleven met de familie van Schagen was en is nog steeds groot, maar daarmee krijgen ze hun dochter en zus niet terug. Ook vanuit het geloof vallen er weinig troostrijke woorden te zeggen. Onmacht, verdriet en boosheid voeren de boventoon, met voor sommigen een begin van dankbaarheid omdat ze Joëlle mochten leren kennen en van haar mochten houden. Maar dat neemt niet weg dat zij veel te vroeg uit het leven werd weggerukt. Dit heeft niemand gewild, ook God niet!

Op vijf vrijdagochtenden in januari en februari is hier op de pastorie een groep vrouwen bijeengekomen om met elkaar een aantal Bijbelpassages te verkennen. Een groot deel van de groep wil hiermee doorgaan en staat open voor nieuwe leden. U kunt zich bij deze groep aansluiten, ook als u weinig van de Bijbel weet. Kennis kan nuttig zijn, maar belangrijker is het je te laten raken door wat je leest en er met elkaar wijzer van te worden. De bijeenkomsten van deze groep staan onder begeleiding van Constance de Ronde, voormalig geestelijk verzorgster in Zuyder Waert, Magentazorg (voorheen Lauwershof) en Oudtburgh. De groep komt bij elkaar op de volgende data: 9 maart, 6 april, 18 mei, 8 juni en 13 juli. Op woensdag 7 maart begeleidt Constance de Ronde een uitstapje naar het Bijbels Museum, dat gevestigd is in één van de mooiste grachtenpanden van Amsterdam. Behalve een vaste tentoonstelling is er in het museum op dit moment een fototentoonstelling te zien waarin 9 fotografen hun visie geven op zondvloedverhalen van vroeger en nu. U kunt in Obdam de trein nemen of instappen in de auto van Constance. Per eigen auto naar Amsterdam rijden wordt afgeraden. Voor de Bijbelgroep en voor het uitstapje naar het Bijbels Museum kunt u zich opgeven bij pastor Bert Glorie, tel.: 0226-451203 of 06-27318504 of per e-mail via pastorbert@sintvictorparochie.nl.

Vorige week woensdag is de Veertigdagentijd begonnen, de tijd tussen Carnaval en Pasen. Voor veel mensen is dit een tijd van bezinning en inkeer. Ze ontzeggen zichzelf wat, of ze gaan iets goeds doen. Voor sommige mensen hoort meer bidden er ook bij. Solidariteit, spiritualiteit en soberheid zijn kernwoorden voor deze dagen. Ze beginnen alle drie met de letter S. Zelf zou ik daar nog een vierde woord aan toe willen voegen: stilte. Ik heb twee weken geleden, vlak voor het begin van de Veertigdagentijd, een stille retraite gedaan. Dat was een verplichting vanuit het Seminarie, maar al met al vond ik het erg mooi: vier dagen stil zijn in een retraitehuis in Thorn in Limburg. Veel bidden, veel kerkdiensten, kleine stukjes wandelen en uiteraard vroeg naar bed. Een ander leven dan in de parochie, maar niet verkeerd. Het gaf me tijd voor bezinning. Het bidden en de kerkdiensten deden me goed. Je zit in zo’n retraitehuis wel in een bubbel, een oase van geloof, nauwelijks te vergelijken met het leven in een parochie waar de verschillen tussen mensen veel groter zijn. Daarom was ik toch blij weer thuis te zijn en het reilen en zeilen hier weer mee te maken, want dat is wat ik wil. In de komende tijd moet ik tussen de bedrijven door blijven studeren, college lopen, tentamens doen… Of ik priester zal worden, is nog lang niet zeker. Het is de bisschop die daar uiteindelijk over beslist. Voorlopig wil ik de kansen grijpen die mij worden aangereikt om vertrouwd te raken met allerlei aspecten van het kerkelijk leven. De stille retraite was zo’n kans! Zij die geloven, haasten niet.

Het is de nieuwste kerk van onze regio, de kleinste en volgens velen de minst mooie, maar als je er regelmatig komt voel je je er zeker thuis, want het is ook letterlijk en figuurlijk de meest laagdrempelige kerk van onze regio: de Marcuskerk in Hensbroek. Juist door zijn eenvoud heeft dit kerkje een eigen karakter. Voorganger en kerkvolk zitten zo dicht bij elkaar dat je elkaar zonder microfoon kunt verstaan. En na vrijwel elke viering is er koffie drinken achter in de kerk. Veel Hensbroekers hebben dit noodkerkje nog gebouwd zien worden en hebben in de zuurkoolfabriek of elders gewerkt om geld voor de kerk bijeen te brengen. En nu, vierenvijftig jaar later, zijn er te weinig vrijwilligers om de boel draaiende te houden. Het kerkje gaat dicht en wordt gesloopt. Op zondag 6 mei wordt er voor het laatst een mis opgedragen. Vorige week zondag ging ik er voor. Er was een jaardienst voor twee overledenen uit één familie. Ik realiseerde me plotseling: ‘dit is één van de laatste jaardiensten die hier worden gehouden’. Mensen die hier maar af en toe komen, misschien alleen met Kerst of op de sterfdag van vader of moeder, zullen deze kerk gaan missen en niet snel ergens anders hun draai vinden, want er is maar één kerk waar ze zich enigszins thuisvoelen: de kerk van hun jeugd, de kerk waar ze met vader en moeder heengingen en waar ze misschien nog zijn getrouwd. Voor hen is de sluiting van hun kerk moeilijk te verdragen, want ze zijn niet in staat de stap te zetten naar een andere kerk. ‘Thuis heb ik nog een ansichtkaart, waarop een kerk…’ zingt Wim Sonneveld in zijn bekende lied ‘Het Dorp’. In de rest van het lied komt de kerk niet meer voor, maar tegelijk met het hele dorp is ook de kerk veranderd, ook al zie je dat niet aan de buitenkant. Als je er regelmatig heengaat, dan weet je dat wel. Er vallen veel mensen weg, er komen nauwelijks mensen bij. Maar voor wie er maar zelden een voet over de drempel zet, komt het bericht van de kerksluiting als een donderslag bij heldere hemel. Hopelijk zijn de meeste Hensbroekers er inmiddels op voorbereid. Zij mogen van ons, Obdammers, verwachten dat wij klaarstaan om hen met open armen te ontvangen en naar hen te luisteren, al zal het voor Hensbroekers wennen zijn in die grote, majestueuze Sint Victorkerk. En laten we na de vieringen in elk geval vaker koffie gaan drinken. Dat is een goede gewoonte die we van de Marcuskerk kunnen overnemen.

Op zaterdagavond 10 februari is er een viering met jeugdkoor De Victorzangertjes, waarin de twintig kinderen die dit jaar hun Eerste heilige Communie zullen doen, zich aan de parochie voorstellen. Als knutselwerkje hebben de kinderen dit jaar elk een schaap versierd. Dat willen zij u graag laten zien. U komt toch ook?

Vorige week vrijdag was het zover. De mensen die deze kavel op de veiling in november hadden gekocht, schoven aan voor een gezellig avondje klaverjassen. In een volle achterkamer werd gepraat, gelachen en gekaart. Zoals gewoonlijk duurde het tot in de kleine uurtjes. Jan Beentjes had alles weer keurig voorbereid en de tafels en stoelen klaargezet. Hij maakte van de gelegenheid gebruik om de kaartspelers eerst even te laten zien hoever de verbouwing van de gang en de sacristie gevorderd is. Dat was immers de bestemming van het geld dat wij dit jaar van de veiling mochten ontvangen. Daarna kon, na een kop koffie, het spel beginnen. Samen met Gerda Wester verzorgde Jan de puntentelling en de uitreiking van de prijzen. Gura van Kampen en Els van den Berg liepen rond met drankjes en hapjes, die verzorgd waren door Ellen de Boer. Zo vloog de avond om. Op vrijdag 23 februari gaan we het nog eens dunnetjes overdoen. Dan wordt er in dezelfde ambiance niet geklaverjast, maar gekeesd. Zelf vind ik het wel mooi, die reuring op de pastorie. En ik ben erg blij dat er nog altijd vrijwilligers zijn die aan zulke avonden hun medewerking willen verlenen.

Een andere kavel die op de veiling gekocht kon worden, is een rondleiding ‘In het donker gezien’ in Velsen-Noord. Het vindt plaats in een gebouw dat helemaal donker is gemaakt. Er is een park, een winkeltje, een straat en een bar/discotheek in nagebootst. Ziende mensen worden door blinde gidsen in dit pikdonkere gebouw rondgeleid en doen daar met hun overige zintuigen de nodige indrukken op. Twaalf Obdammers waren op zondag 28 januari naar Velsen-Noord gereden om dit mee te maken. Zes mensen heb ik zelf rondgeleid, de overige zes waren toevertrouwd aan een andere gids. In de bar, nog steeds in het donker, konden we een tijdje met elkaar praten. Uit de vragen en opmerkingen van de deelnemers bleek wel dat het voor menigeen een indrukwekkende ervaring is geweest.

Komende woensdag, 14 februari, is het Aswoensdag, het begin van de Veertigdagentijd, de tijd waarin we toeleven naar Pasen. Er is die avond om 19.00 uur een viering met Sing@Victor. De Veertigdagentijd is een tijd van bezinning en soberheid. Jezelf iets ontzeggen, wat extra’s voor een ander doen, het kan helemaal geen kwaad. Laten we daar op Aswoensdag mee beginnen!

In het kader van de Veertigdagentijd zijn er in oecumenisch verband vijf sobere maaltijden. Eén van deze maaltijden wordt in de pastorie van de Sint Victorkerk gehouden op 20 maart, van 17.30 uur tot 19.00 uur, met medewerking van het Parochiekoor. In de Rotonde leest u hoe u zich voor deze en de andere maaltijden kunt opgeven.

Sandra Hoffer, de dirigente van het koor Entre-Deux, is ook dirigente van een koor in Tuitjenhorn. Met dat koor, Ritmisch koor D`CYMO, komt zij op zaterdagavond 24 februari de viering opluisteren in onze kerk. D`CYMO is een koor dat uit ca. 25 leden bestaat. Eenmaal per maand verzorgen zij een viering in de Jacobuskerk in Tuitjenhorn. Toen het koor 25 jaar bestond, organiseerde het een korenfestival. Tot dan toe had het koor geen naam, maar vanwege het festival wilde men daar verandering in brengen. De eerste letters van de voornamen van de dirigenten die men tot dan toe had gehad, vormden achter elkaar het woord D`CYMO. Dat werd de naam van het koor. Inmiddels bestaat D`CYMO 41 jaar. Er zijn nog steeds leden die vanaf het begin meezingen. Ook dirigente Sandra Hoffer en pianiste Mariska Baas draaien alweer heel wat jaren mee. De liederen die het koor zingt, zijn vaak op bekende melodieën. De meeste liederen zijn in het Nederlands.

Misschien hebt u het al gezien, er hangen twee hartjes in de doopboom, waar normaal alleen geboortekaartjes in hangen. Op de hartjes staan de namen van de eerste twee dopelingen van dit jaar geschreven: Melissa Ligthart en Allart Jansen. Zo willen we de aandacht vestigen op de kinderen die gedoopt zijn en nu tot onze geloofsgemeenschap horen. Na verloop van tijd worden de hartjes weer uitgereikt aan de ouders.