Berichten

In de afgelopen weken hebben Jan Beentjes en PC-helper John Reus keihard gewerkt om voor onze Sint Victorkerk een eigen YouTube-kanaal tot stand te brengen. En dat is gelukt. We kunnen de lucht in, vandaag al als het moet. Als er een uitvaart vanuit onze kerk plaatsvindt, kan die rechtstreeks worden uitgezonden via livestream. Zo kunnen familieleden en vrienden van de overledene, die niet bij de uitvaart kunnen zijn, toch volgen wat er in de kerk wordt gezegd en gedaan. Vooral in deze tijd, waarin maar 30 personen bij een uitvaart aanwezig mogen zijn, is een uitzending via livestream een service die we graag willen aanbieden. In elk geval willen wij op Hemelvaartsdag een kerkdienst gaan uitzenden. Deze begint om 10.00 uur. Hierna blijft de kerk open tot 12.00 uur. Op Hemelvaartsdag gaan we dus de lucht in met ons nieuwe YouTube-kanaal.

Mijn Spaanse collega Álvaro Rodriguez Luque draagt iedere zondagochtend om 10.00 uur de mis op in de Hiëronymuskerk in Wognum. Ik ben hierbij diaken en mag af en toe de overweging houden. Als organist is Pierre van Diepen meestal van de partij. U kunt deze vieringen volgen via de website https://livestream.rkemmausparochie.nl. Het is ook mogelijk de vieringen later te bekijken op het YouTube kanaal ‘R.K.Emmaus Parochie’. Daar kunt u ook de vieringen van de afgelopen weken nog terugzien. Vanaf begin mei willen we de vieringen opluisteren met wat meer zang, waarbij we iedere week vanuit een andere parochie enkele zangers en zangeressen en een lector willen vragen. Op zondag 10 mei is de Sint Victorkerk aan de beurt. Ik heb het Parochiekoor gevraagd om de leden hierover te polsen. U kunt t.z.t. op YouTube bekijken of dat gelukt is.

Wat zou het goed geweest zijn als we dit jaar extra aandacht hadden kunnen besteden aan 4 en 5 mei. Want nu zijn er nog mensen die zelf de oorlog en de bevrijding hebben meegemaakt. Zij zijn de laatste levende getuigen van deze gebeurtenissen. Zij hadden, misschien wel voor het laatst, hun verhaal kunnen vertellen. Steeds vaker moeten we het hebben van foto’s, voorwerpen en dagboeken. En van oorlogsfilms en -romans. Daar is natuurlijk niets mis mee. Maar het is mooier om rechtstreeks te kunnen putten uit de bron en de mensen die het hebben meegemaakt zelf te horen praten. Zelf ben ik twee keer in Auschwitz geweest, het concentratiekamp in Polen, waar honderdduizenden Joden zijn vergast. De voorwerpen die daar zijn, koffers met labels, kammen, brillen, maken al heel veel indruk. Een barak, een gaskamer, de muur waartegen pater Maximiliaan Kolbe is doodgeschoten… Wat voor mensen zijn het geweest die dit hebben bedacht en uitgevoerd. Onvoorstelbaar! De mensen die dit niet hebben overleefd, dat zijn de echte getuigen, zij hebben alles meegemaakt tot het bittere einde. En dan de mensen die het wel overleefd hebben en verder moesten met dit trauma en een knagend schuldgevoel omdat zij wel en zoveel anderen niet in leven bleven. Maar laten we het hebben over de mensen in onze dorpen, over de dingen die zij hebben gedaan om mensen uit handen van de bezetter te houden… Ook hier hebben mensen hun verzetsdaden met hun dood moeten bekopen. Ook hier zijn mensen omgekomen omdat ze op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren… Zij allen worden herdacht op 4 mei. Ik zal het missen: de bijeenkomst in de kerk met de kinderen en met het laatste optreden van Brio, de tocht langs de monumenten, de Last Post, de stilte, het Wilhelmus en daarna het samenzijn in De Brink… We mogen niet vergeten wat er gebeurd is in de oorlogsjaren. Laten we ons die gebeurtenissen steeds in herinnering blijven roepen, aan de hand van verhalen, foto’s, voorwerpen, dagboeken… opdat er nooit meer zoiets zal gebeuren!

De oorlog, dat was een toestand die veel erger was, veel onvoorspelbaarder dan de toestand waarin wij nu leven, maar ik ervaar ook deze tijd toch als een periode van stilstand. En stilstand is achteruitgang. Onze vrijheid is aan beperkingen onderhevig. Dat is natuurlijk goed om besmetting met het coronavirus te voorkomen, maar de prijs die we betalen is hoog. Nogal wat bedrijven gaan failliet of kunnen het hoofd amper boven water houden. Voor heel veel mensen is er geen werk meer. Voor vrijwel alle verenigingen is 2020 een verloren jaar. De mensen in verpleeghuizen missen de vaste bezoekjes van familieleden en zelfs als ze sterven mag er nauwelijks familie bij zijn. Dat is een hard gelag. Ook op de pastorie is het veel stiller dan voorheen. De dagen glippen als zand tussen mijn vingers door. Ik mis de kerkdiensten en het koffiedrinken met de komende en gaande man en vrouw. Ik mis de bijeenkomsten met werkgroepen en met de kinderen die zich voorbereiden op de Eerste Communie en het Vormsel. Ik mis ook het op bezoek gaan bij mensen, de contacten met zieken en nabestaanden… Wel bid ik veel. Daar heb ik nu tijd voor. Bidden is net als sporten: het is stimulerend om het samen met andere mensen te doen, maar je kunt het ook thuis in je eentje proberen. Zo gaat het ook met mij. Laten we nu het niet anders kan proberen thuis te bidden, zeker nu zoveel mensen ons gebed nodig hebben. Zo blijven we verbonden met God en met elkaar. In de Tweede Wereldoorlog waren kerkdiensten niet verboden. De kerk bood voor veel mensen een uitlaatklep. Dat is nu niet het geval, maar de mogelijkheid om te bidden en onze zorgen bij God neer te leggen, is er nog steeds. Laten we daar gebruik van maken!

In het Katholiek Nieuwsblad werd begin dit jaar het resultaat gepubliceerd van een onderzoek naar de gevolgen van kerksluitingen op het platteland. De journalisten van dat weekblad hadden waarschijnlijk verwacht dat de gevolgen groot zouden zijn voor de dorpen waar de kerken gesloten waren, maar niets bleek minder waar. De kerk werd in het dorp niet erg gemist. De sociale functies die de kerk altijd had gehad, bleken door andere organisaties te zijn overgenomen. De Zonnebloem zorgde voor huisbezoek, uitvaartondernemers zorgden voor keurige uitvaarten in het crematorium, enz. Kortom: het leven ging gewoon door, ook zonder de kerk. De meeste voormalige kerkgangers bleven thuis. Sommigen keken ’s zondags naar de Mis op televisie. Een kleine groep ging naar de kerk in een ander dorp. De mensen die de kerk het ergst misten, waren de kosters en de tuinlieden. Zij die er altijd voor hadden gezorgd dat alles in en rond het kerkgebouw tiptop in orde was, moesten nu met hun handen op hun rug toekijken naar wat er met hun kerk gebeuren ging. En hoe gaat het hier? Dat het leven gewoon doorgaat, kunnen we in deze crisistijd niet zeggen. Er zijn zieken, er zijn mensen die min of meer in afzondering leven, maar er zijn gelukkig ook helpers. In het orkest van hulpverleners blazen kerkmensen hun partijtje mee. De leden van onze huisbezoekersgroep doen hun best om contact te houden met de mensen die zij regelmatig bezochten. Omzien naar elkaar, dat blijven we doen, maar daarin zijn we niet uniek. Wat ons als kerk wel heel bijzonder maakt, dat is ons geloof. En net als alles heeft dat geloof onderhoud nodig. Als we niet meer sporten, raken we onze conditie kwijt en voelen we ons op den duur niet meer zo fit. En als we niet meer naar de kerk gaan en misschien ook minder bidden, raken we dan ook iets kwijt? Volgens velen went het snel, niet naar de kerk gaan. Zelf zou ik me er onbehaaglijk bij voelen, zeker in deze tijd rond Pasen. Dat weet ik uit ervaring, want ik heb het een keer meegemaakt dat ik tijdens de Goede Week en de Paasdagen op vakantie was met mensen die niets met het geloof hadden. Ik liep met hen van Porto naar Santiago en van tevoren hadden we afgesproken dat ze er rekening mee zouden houden dat ik regelmatig naar de kerk zou willen. Maar dat gebeurde niet. Het zat gewoon niet in hun ritme. Mooie wandeldagen waren het, dat wel, maar ik voelde me vaak unheimisch, omdat de dagen zo anders waren dan ik gewend was rond Pasen. En hoe is dat met u? Hoe hebt u de Goede Week en de Paasdagen beleefd? Alleen al vanwege de coronacrisis waren de dagen natuurlijk al anders dan anders. Maar voelde u ook een leegte omdat u niet naar de kerk kon? Miste u het dat u het lijden van Jezus, zijn dood en zijn verrijzenis niet in de kerk kon meebeleven? Miste u het Zalig Pasen wensen na de Paaswake en de viering van Eerste Paasdag? Veel mensen zijn in deze dagen naar ons Mariakapelletje gegaan om daar een kaarsje op te steken. Op sommige momenten was ook de kerk open. Van de gelegenheid om daar te bidden werd ook veel gebruik gemaakt. Door de openstelling van de kerk was er gelukkig wat te doen voor de kosters. En ook onze tuinkabouters konden in de afgelopen weken hun hart nog ophalen. Maar soms denk ik: Hoe zou het hier zijn als de kerk voorgoed gesloten zou blijven… Zou het net zo zijn als elders op het platteland? Zou het leven voor de meeste mensen gewoon doorgaan zonder dat ze iets misten? Als ik denk aan alle vrijwilligers en regelmatige kerkbezoekers die er in onze parochie zijn, dan weet ik toch wel dat er mensen zijn die de Sint Victorkerk zullen missen. Dat zijn niet alleen de kosters en de tuinkabouters. Dat zijn ook veel andere parochianen en oud-parochianen. En er is er nog eentje die de kerk zeker zal missen… Dat ben ik!

Waarom gaat onze mooie pastorietuin veranderen? Het antwoord is eenvoudig: Pastor Bert wordt tot priester gewijd, eigenlijk zou dit op 6 juni gebeuren, maar door het coronavirus is helaas de datum voor onbepaalde tijd uitgesteld. Graag willen wij als parochiegemeenschap Bert natuurlijk een mooi passend cadeau aanbieden. Een onderdeel van het cadeau is, het maken van een mooi terras, zodat er voor  pastor Bert een stukje privé wordt gecreëerd. Nu lopen kapelbezoekers of de mensen die naar de urnenmuur gaan in alle openheid achter de pastorie. Doordat er nu een mooie afgeschermde plek wordt gemaakt, hebben zowel pastor Bert als de bezoekers van kapel en urnenmuur alle privacy. Met de zomer in het zicht hebben we niet gewacht op de datum van de priesterwijding van pastor Bert, want waarschijnlijk is dan de zomer al voorbij. De eerste giften voor het cadeau zijn al binnen, daarom heeft Jan Beentjes met hulp van de tuinkabouters de eerste stappen gezet. Er zijn houten schermen geplaatst. Er is een border gezet waarin straks tuinkruiden worden geplaatst. Er komt een groot terras waarop Bert zijn tuinmeubelen kan plaatsen. De buitenkraan is geplaatst, zodat het water geven van de planten heel makkelijk kan gebeuren. Er zijn al vele mooie vaste tuinplanten geschonken. Laat nu de zomer maar komen!

Wendy en Ilse zijn professionele hulpverleners, die namens de Westfriese kerken altijd hulp verlenen aan mensen die met problemen zitten. Tijdens de coronacrisis zijn ze voluit beschikbaar voor iedereen, die – om welke reden dan ook – graag even contact wil met een medemens. Ze luisteren altijd naar je verhaal, verlenen hulp als je dat wil of regelen iets voor je. Bel gerust met de Stichting HWK: 0229-271684. Krijg je een antwoordapparaat, spreek naam en telefoonnummer in. Je wordt dan heel snel teruggebeld. Bel je na 20.00 uur? Dan ben je de volgende dag als eerste aan de beurt. Op de website vind je veel informatie: www.hulpverleningwestfriesekerken.nl

Vanaf nu is de Sint Victorkerk elke zondagochtend open tussen 11.00 en 12.00 uur. U kunt er naar binnen gaan om te bidden, een kaarsje op te steken, of gewoon even rustig te zitten. In de Goede Week en met Pasen was de kerk ook een aantal keren open en dat bleek in een behoefte te voorzien. Daarom willen we hiermee doorgaan, totdat we de gewone vieringen weer kunnen hervatten. Tot dat moment blijven we ook vieringen online verzorgen. Mijn Spaanse collega Álvaro Rodriguez Luque draagt iedere zondagochtend om 10.00 uur de mis op in de Hiëronymuskerk in Wognum. Ik ben hierbij diaken en mag af en toe de overweging houden. Als organist is Pierre van Diepen meestal van de partij. U kunt deze vieringen volgen op het tijdstip waarop ze plaatsvinden via de website https://livestream.rkemmausparochie.nl. Het is ook mogelijk de vieringen later te bekijken op het YouTube kanaal ‘R.K.Emmaus Parochie’. Daar kunt u ook de vieringen van de afgelopen weken nog terugzien.

Mijn weg naar het Priesterschap is niet bepaald geplaveid met zekerheden, maar nu hebben we er dan toch eentje te pakken: de zekerheid dat de wijding wordt uitgesteld. Twee weken geleden kreeg ik hierover bericht van hulpbisschop Hendriks. Een nieuwe datum voor de wijding zal nog niet zo snel worden gevonden. Eerst moet het coronavirus wereldwijd zijn uitgewoed, want onder de gasten van de buitenlandse wijdelingen bevinden zich mensen uit allerlei landen. Van alles wat door de coronacrisis moet worden afgelast of uitgesteld, is dit niet het ergste. Ik blijf zo goed en zo kwaad als het gaat mijn werk doen als diaken en wacht het verloop van de gebeurtenissen af. De onzekerheid over een wijdingsdatum, daar is mee te leven. Er zijn, ook hier in Obdam, wel mensen die het slechter getroffen hebben. Voor veel mensen zal het straks moeilijk zijn de draad van het gewone leven weer op te pakken. Wat is er overgebleven van je bedrijf… is er nog werk voor je… welke andere gevolgen heeft deze periode van stilstand voor je gehad… Laten we de mensen die het moeilijk hebben niet uit het oog verliezen. Laten we aan hen blijven denken en voor hen blijven bidden.

Pasen 2020 Het is stil op straat, we houden afstand. We kijken naar elkaar en zwaaien. Het is ook stil om ons heen, we krijgen maar weinig bezoek. De stilte biedt ruimte voor aandacht en verwondering, om kleine lichtpuntjes, om het groeiende, bloeiende leven, om zingende en nestelende vogels en de zon in de ramen, alsof er niets aan de hand is! De verstilling verbindt ons in de hoop en het vertrouwen, dat het leven ook voor jou en voor mij weer zal uitstijgen boven de dood, en er voor ons ook weer een tijd zal komen van opstaan, van bevrijding en vrijheid. Nu is het nog Goede Vrijdag, Jezus neemt het Kruis op zijn schouders. Hij draagt onze lasten en weet wat wij voelen. Maar straks wordt het Pasen, een dag om naar uit te kijken. Jezus is niet in zijn graf! De steen die ervoor lag, is weg! En zo zal het zijn met uw huis, u gaat er weer vrij in en uit en iedereen is er weer welkom! Wij wensen u veel licht en liefde toe. Wij wensen u een Zalig Pasen! Mede namens de parochieraad van de Sint Victorkerk Pastor Bert Glorie

In het Katholiek Nieuwsblad werd begin dit jaar het resultaat gepubliceerd van een onderzoek naar de gevolgen van kerksluitingen op het platteland. Die gevolgen bleken veel minder groot te zijn dan men had verwacht. De kerk werd niet erg gemist. De sociale functies die de kerk altijd had gehad, bleken door andere organisaties te zijn overgenomen. De Zonnebloem zorgde voor huisbezoek, uitvaartondernemers zorgden voor keurige uitvaarten in het crematorium, enz. Kortom: het leven ging gewoon door, ook zonder de kerk. De meeste voormalige kerkgangers bleven thuis. Sommigen keken ’s zondags naar de Mis op televisie. Een kleine groep ging naar de kerk in een ander dorp. De mensen die de kerk het ergst misten, waren de kosters en de tuinlieden. Zij die er altijd voor hadden gezorgd dat alles in en rond het kerkgebouw tiptop in orde was, moesten nu met hun handen op hun rug toekijken naar wat er met de kerk gebeuren ging. En hoe gaat het hier? Dat het leven gewoon doorgaat, kunnen we in deze crisistijd niet zeggen. Er zijn zieken, er zijn mensen die min of meer in afzondering leven, maar er zijn gelukkig ook helpers. In het orkest van hulpverleners blazen kerkmensen hun partijtje mee. De leden van onze huisbezoekersgroep doen hun best om contact te houden met de mensen die zij regelmatig bezochten. Omzien naar elkaar, dat blijven we doen, maar daarin zijn we niet uniek. Wat ons als kerk wel heel bijzonder maakt, dat is ons geloof. En net als alles heeft dat geloof onderhoud nodig. Als we niet meer sporten, raken we onze conditie kwijt en voelen we ons op den duur niet meer zo fit. En als we niet meer naar de kerk gaan en misschien ook minder bidden, raken we dan ook iets kwijt? Volgens velen went het snel, niet meer naar de kerk gaan. Zelf zou ik me er onbehaaglijk bij voelen, zeker in deze tijd op weg naar Pasen. Dat weet ik uit ervaring, want ik heb het een keer meegemaakt dat ik in de Goede Week op vakantie was met mensen die niets met het geloof hadden. Ik liep met hen van Porto naar Santiago en van tevoren hadden we afgesproken dat ze er rekening mee zouden houden dat ik regelmatig naar de kerk zou willen. Maar dat gebeurde niet. Het zat gewoon niet in hun ritme. Mooie wandeldagen waren het, dat wel, maar ik voelde me vaak unheimisch, omdat de dagen zo anders waren dan ik gewend was in de Goede Week. Als de kerk in mijn eigen dorp gesloten was, zou ik zeker horen bij de kleine groep die in een ander dorp naar de kerk ging. Ook dat weet ik uit ervaring. Als er in Egmond a.d. Hoef, waar ik vandaan kom, geen viering was op Witte Donderdag of Goede Vrijdag, dan probeerde ik elders de viering bij te wonen. En hoe is dat met u… Hoe beleeft u deze dagen op weg naar Pasen… De Goede Week wordt dit jaar voor iedereen anders dan anders, maar gelukkig is onze kerk op een aantal momenten open. Het lijden van Jezus, zijn dood en zijn verrijzenis, laten we proberen dat ook dit jaar weer mee te beleven, zo goed en zo kwaad als het gaat. En laten we hopen en bidden dat het volgend jaar weer gewoon kan zoals we dat gewend zijn, in onze eigen kerk. Pastor Bert Glorie

Samen met vier andere diakens zou ik op zaterdag 6 juni in Haarlem tot priester worden gewijd. Gisteren kreeg ik van Mgr. Hendriks een berichtje waarin hij liet weten dat de Priesterwijding is uitgesteld. Het zal nog wel even duren, voordat er een nieuwe datum gevonden is. Er is nog meer dat in het bisdom niet door kan gaan en ook daarvoor zullen nieuwe data moeten worden gezocht. Bovendien is het zo dat de familieleden van de buitenlandse wijdelingen graag bij de Priesterwijding aanwezig willen zijn en het is nog maar de vraag wanneer dat zou kunnen. De mededeling van het uitstel kwam uiteraard niet onverwachts. Voor mijzelf is het onder de huidige omstandigheden ook beter zo. Ik ben nu niet in de gelegenheid om de gebaren en handelingen te oefenen die nodig zijn om de Mis te kunnen opdragen. Ook de verdere voorbereidingen, waaronder de repetities van het Projectkoor, liggen stil. Daarom ben ik wel blij met deze beslissing. Zodra de nieuwe datum bekend is, laat ik het natuurlijk weten!

In een lege kerk klinken de prachtige tonen van het orgel. Pierre van Diepen speelt Zegen o Maria. Hij schrijft in een mailtje aan de leden van het koor en de parochianen: ‘Het is stil, heel stil. Geen koorrepetities en weinig sociale contacten. We gaan het steeds meer missen, het samen zingen en muziek maken. Vanmiddag heb ik samen met Marja in de kerk bij Maria een kaars laten branden voor alle korenleden en parochianen. Zo blijven we met elkaar verbonden. Blijf gezond en ik hoop u gauw weer te zien.’ https://www.youtube.com/watch?v=YD84MwKzek8&feature=youtu.be

Vanmorgen, zondag 29 maart, was ik met onze pastor Bert Glorie naar de Hiëronymuskerk in Wognum. Daar was een eucharistieviering met pastor Álvaro met assistentie van Bert en een lector. Omdat er geen publiek bij mocht zijn was ik de enige die in de kerk zat. De Hiëronymuskerk vormt samen met de Cunerakerk in Nibbixwoud de Emmausparochie en deze is onderdeel van Regio De Waterkant waar ook de Sint Victorparochie toe behoort. Deze viering wordt live uitgezonden op een YouTube kanaal.  Dat betekent dat u en iedereen die dat wil deze live kan meekijken en beleven. Daarvoor gaat u naar de website van de Emmausparochie: www.rkemmausparochie.nl. Klik bovenaan in het keuzemenu op ‘livestream’. In de agenda is te zien wanneer er vieringen zijn die uitgezonden worden, maar u kunt in ieder geval op zondagmorgen om 10.00 uur meekijken. Het is natuurlijk anders dan dat u er zelf bij bent maar in deze moeilijke tijd kan het een mooi alternatief zijn en omdat er ook geen communie uitreiking en geen collectes zijn, gaat het wel vlot. Tot ziens in betere tijden in de Sint Victorkerk. Win Bijman, voorzitter Sint Victor Parochieraad

Van oorsprong sloeg het woord quarantaine op het veertigtal dagen dat een schip in een Italiaanse haven werd vastgehouden als het daar na een verre reis aankwam. Quarantina, noemden de Italianen dat. Nou, wij weten nu ook wat het is. Gelukkig is niet iedereen in quarantaine, maar iedereen ervaart nu wel op één of andere manier de gevolgen van de coronacrisis, die voor een deel samenvalt met de Veertigdaagse vastentijd. Maar wanneer neemt deze crisistoestand een einde… Moet het langer duren dan veertig dagen? Ik denk aan de mensen in zorginstellingen die niet van hun kamer afkunnen en die verstoken blijven van groepsactiviteiten en van bezoek. Ik denk aan de mensen die hun zaak hebben moeten sluiten en veel producten hebben moeten weggooien. Ik denk aan iedereen die nu geen werk meer heeft en niets kan verdienen. Ik denk aan de kinderen die niet naar school kunnen en aan hun ouders… Op Paasmorgen werd de steen weggerold die voor het graf van Jezus lag. Het graf bleek leeg. De vrouwen die dat ontdekten, kregen de boodschap dat ze terug moesten gaan naar Gallilea, waar zij vandaan kwamen. Jezus, hun geliefde rabbi, zouden ze daar weer ontmoeten. De vrouwen moesten de draad van hun leven gewoon weer oppakken. Dat zouden wij ook wel willen… Maar wanneer worden bij ons de stenen weggerold die voor de ingangen van zoveel graven liggen, zodat mensen eindelijk daaruit kunnen opstaan… En wanneer kunnen wij de draad van ons gewone leven weer oppakken… Laten we hopen dat deze quarantaine net als onze Vastentijd de veertig dagen niet overschrijdt. Maar ook al moeten we er nog even op wachten, ik wens u nu alvast een zalig Pasen.

De Sint Victorkerk doet mee! Van meer dan 600 kerken in Nederland luiden tot eind april iedere woensdagavond de klokken. Het klokgelui staat in het teken van ‘hoop en troost’. Het initiatief is bedacht door koster Michael van den Bergh van de oudkatholieke Paradijskerk in Rotterdam. ‘Kerkklokken luiden vooral op zondag, maar als er geen diensten gehouden worden, luiden er ook geen klokken meer. Ik dacht: Dan wordt het ál te stil’, zo meldde de koster twee weken geleden al. Hij ziet het luiden van de klokken als een hoopvol teken om de coronacrisis te doorstaan en troostvol voor alle rouwenden om de slachtoffers. Ook is het een boodschap van dankbaarheid aan alle werkers in de gezondheidszorg en andere hulpverleners. Het idee van de Rotterdamse koster vond brede navolging en het aantal deelnemers dat zich aanmeldde steeg snel. Van den Bergh afgelopen vrijdag: ‘Uit het hele land zijn positieve reacties ontvangen van deelnemers en luisteraars. Sinds maandagavond is van verschillende kanten het verzoek gekomen of de actie verlengd wordt. We hebben met veel groepen gesproken en hebben besloten de actie ‘Klokken van hoop en troost’ te verlengen tot eind april.’ Ook de kosters van onze Sint Victorkerk dragen graag hun steentje bij aan deze sympathieke actie. Dat hebt u de afgelopen drie weken misschien al wel gehoord. Het luiden van de klokken vindt iedere woensdagavond plaats van 19.00 uur tot 19.15 uur.

‘Houd het kort, houd het simpel, houd het stromend en wees echt!’, dat adviseert de Italiaanse priester Luigi Gioia in zijn boek ‘Zeg het tegen God’. Dat boek gaat over bidden. Interessant om te lezen, maar ook goed om in deze dagen in praktijk te brengen. Bidden… Waarom niet! De meesten van ons hebben er nu de tijd voor. Bidden… We kunnen het doen met de gebeden die de traditie ons aanreikt: het Onze Vader, het Wees Gegroet, de Rozenkrans, of met de getijden die door kloosterbroeders en -zusters gebeden worden. Maar we kunnen natuurlijk ook spontaan en vrij bidden, want het gaat niet om het opzeggen van gebeden, maar om een geesteshouding, een levenshouding. Daarvoor zijn de adviezen van Luigi Gioia bedoeld: bid als het in je opkomt, en als het op dat moment echt niet uitkomt, doe het dan spoedig daarna. Tijdens allerlei werkzaamheden kun je bidden, zeker als je veel tijd in huis doorbrengt. Zelf kom ik er nu eindelijk aan toe om dagelijks de getijden te bidden: de Lauden, het Middaggebed, de Lezingendienst, de Vespers en de dagsluiting. Als u dat ook wel zou willen, dan kunt u de gebeden in elk geval vinden via www.tiltenberg.org. Behalve het gebed is ook het onderling contact nu zeer welkom. Bel gerust eens iemand op van wie u denkt dat hij of zij verlegen is om een praatje… God kan het niet alleen! Blijf waakzaam en bid voor elkaar!

Internet biedt nu heel veel mogelijkheden om te bidden en de Mis mee te vieren. De Zondagsmis, opgedragen door pastor Nico, kunt u vinden op www.kerkdienstgemist.nl en de Zondagsmis, opgedragen door pastor Alvaro, waarbij ik diaken ben, kunt u vinden op www.livestream.rk-emmausparochie.nl. Deze laatste is alleen te bekijken op het moment zelf, dus zondagochtend om 10.00 uur. Behalve de missen op zondagochtend kunt u ook de mis van Witte Donderdag volgen, 9 april om 19.00  uur, evenals de Paaswake, zaterdag 11 april om 19.00 uur.

De Sint Victorkerk is op zondag 5 april geopend tussen 11.00 en 12.00 uur. U kunt van deze gelegenheid gebruik maken om palmtakjes te halen. Hierna wordt er een mand met palmtakjes in het Mariakapelletje buiten neergezet, zodat u ook daar terecht kunt. Op Witte Donderdag is de kerk open van 15.00 tot 16.00 uur. De monstrans met het Allerheiligste zal gedurende dit uur uitgesteld staan op het altaar. Op Goede Vrijdag is de kerk eveneens geopend van 15.00 tot 16.00 uur. U kunt dan op eigen gelegenheid de Kruisweg bidden. Tekstboekjes liggen klaar achterin de kerk. Op Eerste Paasdag is de kerk weer geopend tussen 11.00 en 12.00 uur.

De dagen voor Pasen die wij ‘De Goede Week’ noemen, staan in Protestantse kringen bekend als ‘De Stille Week’. Dit jaar is die laatste uitdrukking meer dan ooit van toepassing, want het is stil in De Goede Week. Het openbare leven ligt bijna helemaal stil en ook in de kerk is het stil. De kerk is maar op enkele momenten open, en dan zijn er geen vieringen. U kunt er wel rustig bidden, de Kruisweg lopen, een palmtakje halen… Misschien hebt u wel veel behoefte om te bidden. Dat kan gelukkig ook thuis, zeker als het ook daar stil is. Zo gaan we dan op weg naar Pasen, we gedenken hoe Jezus met zijn leerlingen het Laatste Avondmaal vierde, hoe Hij door Judas verraden werd en vernederingen en martelingen moest ondergaan. Hoe Hij stierf aan het Kruis… En hoe Hij, na drie dagen in het graf gelegen te hebben, door God werd opgewekt uit de doden. Het Kruis is een teken van hoop en uiteindelijk een teken van overwinning. Laten we daarom bidden voor allen die in deze tijd een zwaar kruis te dragen hebben!

Veel mensen hebben misintenties opgegeven die niet konden worden afgelezen, omdat er op de gewenste datum geen viering was in onze kerk. Als de kerkdiensten weer worden hervat, kunnen deze intenties alsnog worden afgelezen. In overleg met de aanvragers zal bekeken worden wanneer dit het best kan gebeuren. Hebt u een intentie aangevraagd en is uw naam bij het Parochiesecretariaat bekend, dan zullen de secretariaatsmedewerkers Jan en José t.z.t. hierover contact met u opnemen. U kunt dan natuurlijk ook zelf aan het secretariaat laten weten wanneer u de aangevraagde intentie wilt laten aflezen. We gaan ervan uit dat er in elk geval tot en met Pinksteren geen vieringen zijn in onze kerk. U moet dus nog even geduld hebben, maar de intenties komen niet te vervallen.

Op zondag 19 april zouden elf kinderen uit onze parochie hun Eerste heilige Communie doen. In januari en februari zijn ze al een paar keer op de pastorie bij elkaar geweest om zich op de grote dag voor te bereiden. Maar uiteraard werden deze bijeenkomsten in maart stopgezet. We weten nog niet wanneer we de voorbereidingen met de kinderen kunnen hervatten, laat staan dat we al een datum kunnen vaststellen waarop hun Eerste heilige Communie alsnog kan plaatsvinden. Hetzelfde geldt voor onze Vormelingen. Zij zijn pas één keer bij elkaar geweest.  Het Heilig Vormsel zou op 5 juni worden gevierd in Spanbroek. We gunnen ook deze kinderen een goede voorbereiding op het ontvangen van dit sacrament. Alleen al daarom is 5 juni niet haalbaar als datum voor het Vormsel. Als er meer duidelijkheid is, zullen de ouders van Eerste Communicanten en Vormelingen zo spoedig mogelijk hiervan in kennis worden gesteld.  

Beste mensen, Via de radio is er een oproep gedaan om op de woensdagen 18 en 25 maart en 1, 8, 15, 22 en 29 april van 19.00 tot 19.15 uur de klokken te luiden. Het coronavirus heeft een grote impact op het maatschappelijk leven, daarom luiden we de klokken: – als teken van hoop en troost voor alle mensen. – als signaal dat we samen respect hebben voor al die hulpverleners die zich dag aan dag inzetten voor de gezondheid van de medemens. – wie thuis is en de klokken hoort luiden kan een kaars voor het raam zetten, als teken van verbondenheid met elkaar. De Parochieraad staat achter dit idee als steun in deze moeilijke en onzekere tijd!