Berichten

Voor velen is de vakantie voorbij, maar er zijn toch ook nog heel wat mensen die in september een week of langer weggaan. En waarom ook niet! Als je er de tijd voor hebt en het weer is mooi, dan kan ik die mensen geen ongelijk geven. Zelf ben ik deze zomer een paar keer een paar dagen weg geweest en dat is me goed bevallen. Een paar dagen naar Dordrecht met een bevriend echtpaar, een paar dagen wandelen in Duitsland met een broer van me, een dagje naar Kevelaer met een goede kennis en als kers op de taart in het afgelopen weekend een paar vrije dagen in Egmond aan de Hoef. Met dit mooie, warme weer rol je zo gemakkelijk door de zomer heen. Ik geef toe, soms was het misschien wel iets te warm, maar daar zullen we in de loop der jaren aan moeten wennen. In de kerk viel het met de warmte in elk geval mee, zeker de eerste tijd. Met twee keer in de maand het Parochiekoor en in de overige weken een viering op zaterdagavond, kon iedereen die dat wilde toch elk weekend naar de kerk. En dan waren er ook nog de kapelvieringen die iedere donderdagochtend doorgingen en niet te vergeten de vieringen in De Horstenburgh op vrijdagavond. In De Horstenburgh is er nu een groep van in totaal acht vrijwilligers actief om de vieringen daar in goede banen te leiden. Per week zijn er vier tot vijf vrijwilligers aan de beurt. Helemaal vrijblijvend is dit vrijwilligerswerk dus niet, maar voor wie een weekend weg wil terwijl hij eigenlijk de beurt heeft, is er altijd wel de mogelijkheid om met iemand te ruilen. Het in orde maken van de kapel, het ophalen van de bewoners uit hun kamers, het klaarzetten van de benodigdheden voor het koffie drinken, het schenken van koffie en thee, de afwas en het terugbrengen van de bewoners naar hun kamers, het hoort allemaal bij het werk dat deze mensen doen. En uiteraard assisteren ze mij of een andere voorganger als koster of lector tijdens de Mis. Iedereen heeft zo zijn eigen taken en verantwoordelijkheden en iedereen probeert er op zijn of haar manier wat van te maken. Zo blijft het leuk, niet alleen voor de vrijwilligers zelf, maar ook, en daar gaat het natuurlijk om, voor de bewoners. Op de zaterdagavonden zijn we wel toe aan wat meer reuring in de kerk. Komende zaterdag is er gelukkig het Sing Along kinderkoor. Over twee weken begint Sing@Victor weer te zingen. Entre-Deux heeft nog even respijt. Het koor heeft met de nieuwe dirigent Co Feld nog een maand de tijd om te oefenen, voordat ook zij weer acte de présence geven. Dat doen ze bij Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo op zondag 9 oktober, na de Kapellentocht. De Mis begint in Heiloo om 13.30 uur. Ik wil nog één opvallend feit noemen: er is de laatste tijd steeds minder vraag naar kerkelijke uitvaarten en avondwakes, maar onze kerk blijkt ook graag te worden gebruikt voor niet-kerkelijke uitvaarten. Daar hebben we in de afgelopen zomer een paar mooie voorbeelden van gezien. Mocht het u overkomen dat een dierbaar familielid overlijdt, weet dan dat de leden van onze afscheidsgroep graag met u meedenken over de mogelijkheden in de kerk. Er kan misschien wel meer dan u denkt. Wat wij in elk geval steeds vaker doen, is de namen van overleden parochianen gedurende de eerste zes weken aflezen tijdens de vieringen. Zo willen we voor deze overledenen bidden en hun namen in herinnering houden. Dit blijkt door veel nabestaanden gewaardeerd te worden. Zo blijft de Sint Victorkerk toch een kerk van het dorp. Ik ga af en toe een paar dagen weg uit Obdam, maar de kerk blijft.

Het kan weer. Er mag weer gewandeld worden. Zondag 9 oktober vertrekken we als groep vanaf de kapel bij de St. Victorkerk in Obdam voor een wandeling van 25 km naar de kapel van Onze Lieve Vrouwe ter Nood in Heiloo. Het thema van de Kapellentocht is, zoals eerder al gezegd: ‘Lopen in verbondenheid’. In de kapel in Heiloo zal pastor Bert Glorie voorgaan in de Mis, deze begint om 13.30 uur. Het koor Entre-Deux zal zingen. Uiteraard zijn ook niet-wandelaars hier welkom. De start van de wandeling is om 07:30 uur. Naar verwachting arriveren we rond 13:00 uur. Onderweg hebben we een rustpauze van ongeveer 30 minuten met koffie of thee. U mag zich inschrijven via onderstaand e-mailadres maar u kunt zich ook nog aanmelden op de ochtend zelf vanaf 7:00 uur. De organisatie hoopt op veel deelnemers en een mooie wandeling. Voor meer informatie en inschrijven kunt u terecht bij: Jan ten Berge, jantenberge@planet.nl of 06-29281684.

Op zaterdag 10 september is er een gezinsviering in de kerk. We vinden het leuk om in die viering weer met een groep kinderen een koortje te vormen en onder gitaarbegeleiding de liedjes te zingen. We gaan in een uurtje, van 17.00 tot 18.00 uur, oefenen voor de viering van die avond. Als we daarmee klaar zijn gaan we samen broodjes knakworst eten. Om 19.00 uur begint de viering, waarin alle vaders en moeders, opa’s en oma’s en alle vrienden en bekenden welkom zijn. Zit je in groep 4 of een hogere groep, kom dan op zaterdag 10 september naar de kerk om mee te zingen. Je kunt je per e-mail opgeven bij Chantal Suiker via eerstecommunie@sintvictorparochie.nl.

* 5 februari 1951 – † 30 juli 2022 Zondagmiddag 31 juli luidden de kerkklokken feestelijk door Obdam ter ere voor de doop van Julia. Een paar uur later luidden de klokken weer. Nu waren het de overlijdensklokken voor Ria. Op één middag luidden twee keer de klokken van onze Sint Victor Kerk, voor Ria en voor haar kleindochter. Vreugde en verdriet zo dicht bij elkaar. Ria groeide op in Haarlem en als jongste van het gezin ging zij haar eigen weg. Zij had zo haar eigen kijk op het leven en trok vaak haar eigen plan. Zevenenveertig jaar geleden trouwde ze met Gerard. In de jaren zeventig en tachtig werkte Ria als wijkverpleegkundige in Obdam. Het leiden van het consultatiebureau en het doen van huisbezoeken was haar specialisatie. Met liefde en zorgvuldigheid begeleidde zij jonge moeders met hun pasgeboren kinderen.

Op zaterdag 23 juli, kort na middernacht overleed Thijs op 16-jarige leeftijd. ‘Als je het niet meer trekt, moet je gaan duwen.’ Dat is de lijfspreuk van Thijs. En dat zegt alles over de bijzondere en nuchtere jongen, die Thijs was. Hij was altijd positief, bij hem was het glas altijd halfvol. Thijs groeide op aan de Dokter Lohmanstraat met zijn ouders Edwin en Charon, broer Milan en zus Esmay. Hij hield niet van school, maar maakte er het beste van. Leren vond hij niet leuk maar de gezelligheid op school wel. Van jongs af aan hield hij van die gezelligheid; thuis met de familie, op vakantie met de caravan in Estartit, met de buren, met zijn vrienden. Als Thijs er bij was, werd er gelachen en was het gezellig. Afgelopen december werd hij moe, heel moe. Thijs was ziek, en werd uiteindelijk in het Prinses Máxima Centrum in Utrecht opgenomen. Hij bleek kanker te hebben. Hij klaagde nooit, dat vond hij verloren energie. Thijs zei: ’t is wat het is’, als hij weer een slechtnieuwsgesprek kreeg. Met zijn nuchtere Westfriese houding en zijn humor heeft hij veel losgemaakt in het ziekenhuis. Wat een sterke, bijzondere en wijze jongen was hij.

Op zondag 9 oktober gaan we voor de veertiende keer de Kapellentocht lopen: van ons Mariakapelletje naar de grote kapel van Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo. Voor de elfde Kapellentocht hadden Hans van ’t Hoff en ik het thema ‘lopen in verbondenheid’ bedacht. Dit thema kreeg een diepe betekenis toen Robert de Boer, die samen met Hans de tocht organiseerde, onverwachts overleed. Dat was in augustus 2017. De Kapellentocht ging dat jaar door op zondag 1 oktober. Een kaars die tijdens de uitvaartdienst van Robert had gebrand, namen we mee naar Heiloo om deze daar weer aan te steken. Richarda, de vrouw van Robert, nam na zijn dood zijn plaats in de organisatie in. Ook in 2018 en 2019 is de Kapellentocht gehouden. Het thema bleef: ‘lopen in verbondenheid’. In de afgelopen jaren kon de Kapellentocht geen doorgang vinden. Hans en Richarda wilden ermee stoppen en door de coronacrisis was het niet mogelijk een doorstart te maken. Dat lijkt dit jaar wel te lukken. Jan ten Berge is bereid gevonden het stokje over te nemen. We gaan dit jaar aan de wandel op zondag 9 oktober. De start zal weer om 07.30 uur zijn bij de Mariakapel. De Mis in Heiloo zal plaatsvinden om 13.30 uur. Entre-Deux zingt. Nadere details volgen later. Mensen voor wie deze wandeling te groot is, maar die wel graag de Mis in Heiloo willen bijwonen, kunnen natuurlijk de fiets of de auto nemen. Het thema van de Kapellentocht blijft echter: ‘lopen in verbondenheid’.

Het gebeurt vrijwel ieder jaar wel een keer, dat we worden opgeschrikt door het overlijden van een kind, een jongere of een jonge man of vrouw.  Het sterven komt niet altijd onverwachts. Soms is er een ziekte aan voorafgegaan. Maar altijd komt het veel te vroeg. Want het hoort niet zo te zijn, vinden we, dat een kind komt te overlijden. Vorig jaar zomer moesten we plotseling afscheid nemen van Wout Neefjes. En in deze zomer overleed Thijs van de Giessen. Twee blije jongens die hun draai hadden gevonden in het leven en voor wie de hele wereld open lag. Er zijn mensen die me vragen: Is het de wil van God dat een kind zo jong sterft? Ik antwoord dan: Nee! Absoluut niet! Van God weet ik niet veel, maar wel weet ik dat Hij wil dat mensen tot bloei komen en leven. Maar dat dat niet voor iedereen opgaat, hoort ook op één of andere manier bij het leven. Het is onontkoombaar. We staan er machteloos tegenover. Het enige wat we kunnen doen, is proberen te leven met de mensen die over blijven. Als je een kind verloren hebt, dan is dat een wond die moeilijk heelt. Het zal altijd een litteken blijven. Dat is ook het geval als je kind een ernstige ziekte oploopt of een beperking krijgt. Het gaat je als ouders niet in de koude kleren zitten. Maar toch sta je er niet alleen voor. Er zijn mensen om je heen die meer voor je kunnen betekenen dan je misschien weet. Mensen die net als jij met lege handen staan… Maar lege handen kunnen ook open handen worden. Open handen die je naar elkaar kunt uitstrekken. Hoe machteloos we ook zijn, we hoeven elkaar niet uit de weg te gaan. En soms zijn er natuurlijk praktische zaken die je voor iemand kunt oppakken. Leven met elkaar, het is al moeilijk genoeg en het wordt nog moeilijker als we geconfronteerd worden met ziekte en dood. Behalve dat we dan een beroep mogen doen op de mensen om ons heen, mogen we ook leven vanuit het vertrouwen dat er een God is die ons toch op één of andere manier wil helpen om van dat leven met elkaar iets goeds te maken… Zo goed en zo kwaad als het gaat.

Voor mijn zestigste verjaardag had iemand mij een dagje Kevelaer aangeboden. Vorige week maandag was het zover. Het was Maria Tenhemelopneming en dat leek mij een mooie gelegenheid om erheen te gaan. Kevelaer is een bedevaartplaats waar Maria wordt vereerd, vlak over de Duitse grens. We gingen er met de auto heen en reden tegen kwart voor tien een parkeerplaats op. Alleen op werkdagen hoefde er parkeergeld betaald te worden. Maar was dit een werkdag? Voor zover wij wisten was Maria Tenhemelopneming in Duitsland een vrije dag, dus we dachten niet te hoeven betalen. Toch maar even gevraagd aan twee dames: Is het vandaag een zondag? Een zondag… Nee… Hoe kom je erbij! Dus even naar de parkeermeter en daarna naar de basiliek, waar om tien uur de Hoogmis zou beginnen. Het was vol in de kerk, maar geluid was er nauwelijks te horen. Wat zijn die Duitsers stil… We vonden een plekje in één van de zijbeuken en de Mis begon. Maar net toen de diaken het evangelie wilde gaan voorlezen, werd zijn stemgeluid overwoekerd door het gejekker van een enorme betonhamer. De straat lag open, dat wisten we. Maar dat er vandaag, op Maria Tenhemelopneming, precies voor de kerk en op dit moment met zoveel lawaai gewerkt zou worden, dat hadden we niet kunnen denken. Nee, het was geen zondag. Dat werd zo wel duidelijk. Het gejekker hield op toen de bisschop begon aan zijn preek. Ach, zei hij, jullie hebben niet veel gemist. Het evangelie van vandaag kennen jullie toch wel. Het is het lied van Maria, het Magnificat. Ja, de meeste mensen die daar zaten, zullen het wel gekend hebben. Ik ook, maar ik was nog niet bekomen van de verbijsterende gedachte dat wij daar in een volle kerk zaten te bidden, terwijl het werk op straat gewoon doorging. Als gelovigen vormen wij geen meerderheid meer. Wij kunnen bij elkaar komen ‘in één of ander huis’ om Gods Woord te beluisteren en met elkaar het brood te breken, maar de wereld staat daar niet bij stil. De wereld draait door…

Op zondag 11 september wordt in de kerk op de terp in Hoogwoud een Oecumenische Vredesdienst gehouden. In deze dienst die om 15.00 uur begint gaan pastor Bert Glorie en ds. Sylvia Neufeglise voor. Het onderwerp is: ‘Het is nu belangrijker dan ooit, dat de Generatie Vrede van zich laat horen!’ Pax brengt de Generatie Vrede samen om het gevoel van onmacht in deze onzekere tijd met elkaar om te zetten in hoop. De cantorij zal samen met de kerkgangers een aantal vredesliederen zingen die ook in onze kerk bekend zijn. U bent van harte welkom.

Onze kerken zijn bakens en blikvangers in de dorpen, maar niet voor mij. Pas vorige week woensdag kon ik ontdekken hoe de mooiste kerk van Noord-Holland eruit ziet. Er was Huttendorp in Obdam. Het thema was: ons dorp. Uiteraard nam de kerk daar een prominente plaats in. Daar moest ik naar toe. Niet om de kerk in te zegenen, zoals de journalist van het NHD schreef. Nee, tegen de tijd dat ik bij de kerk kwam, was deze alweer ‘aan de eredienst onttrokken’. Gelukkig kon ik hem nog even van alle kanten betasten. De toren was nog steeds te hoog voor mij, maar ik kon een goede indruk krijgen van de vorm van het gebouw. De kerk in het Huttendorp kreeg niet de tijd om te worden uitgeroepen tot de mooiste van Noord-Holland. Integendeel. Een uurtje nadat ik weg was werd hij afgebroken en nog diezelfde middag werd alles naar de stort gebracht. Dit deed mij denken aan onze echte kerkgebouwen hier in de regio. Hoe gaat het daarmee… De mensen die de kerken gebouwd hebben, zullen gedacht hebben dat het toch wel zo ongeveer voor de eeuwigheid was. Maar in de praktijk loopt het anders. Ook al is het onderhoud van de gebouwen een kostbare zaak, ze worden goed onderhouden, dat wel, maar het kerkbezoek loopt overal hard terug. Dat er weinig priesters en pastoraal werkers zijn, doet daar geen goed aan. Maar het zal uiteindelijk toch van de parochianen moeten komen. Nee, het moet van God zelf komen natuurlijk, maar Hij heeft geen handen, behalve die van ons. We zullen het dus zelf moeten doen, niet alleen de kerkgebouwen onderhouden, maar ook zorgen dat de geloofsgemeenschappen groeien en bloeien. Kan dat nog? Een paar weken geleden had ik een mooi gesprek met drie enthousiaste jongeren, drie mensen van rond de twintig die graag naar de kerk gaan. Maar wat kunnen drie jongeren betekenen voor een regio van tien parochies… Wat kunnen vijf broden en twee vissen betekenen voor een menigte van vijfduizend mensen… En toch… Toch maar doorgaan dus! Met drie jongeren en overal een handjevol kerkgangers! Het geloof blijven verkondigen! Blijven bidden! Blijven uitdelen! Misschien blijken we meer in handen te hebben dan wij zelf hadden gedacht. En laten we ons over de gebouwen maar geen zorgen maken. Als ze niet meer kunnen functioneren als kerk, zal er ongetwijfeld een andere bestemming voor gevonden worden. Laat het noodkerkje in Hensbroek, dat een paar jaar geleden gesloten is, het enige kerkgebouw in onze regio zijn waarvan de resten grotendeels zullen verdwijnen naar de stort.

In mijn kindertijd gingen we niet op vakantie. Een dagje uit was al een hele belevenis. Het eerste dagje uit was naar de Kaasmarkt in Alkmaar, met daarna een rondvaart. Ik was vijf en vond het reuze spannend. Het jaar daarop gingen we naar de veemarkt in Purmerend. Ik herinner me nog van alles van die dagjes. Vakantie komt van ‘vacare’ en dat betekent vrij zijn. Daarvoor hoef je niet ver van huis te gaan. De monniken van Egmond voegen aan het woord vacare nog een woordje toe: Deo. Vrij zijn voor God. En ook dat kan overal, maar je moet er wel de tijd voor nemen. Hoeveel mensen gaan in Frankrijk of Oostenrijk niet een kerk binnen om daar een kaarsje op te steken… Neem daar in de vakantie de tijd maar voor. Thuis komt het er misschien niet van. Voel je vrij, waar je ook bent. Neem de tijd om te bidden, om bij God te zijn en bij de mensen die je gebed nodig hebben… En ga er maar vanuit dat er ook voor jou gebeden wordt. Ik zet hieronder een gebed uit het dienstboek van een klooster dat gevestigd is op Iona, een klein, rustig eilandje in de buurt van Schotland, waar ik een paar jaar geleden een week heb doorgebracht. Ook daaraan heb ik goede herinneringen, maar ik had natuurlijk net zo goed een weekje naar de abdij van Egmond kunnen gaan. Daar was ik waarschijnlijk niet minder vrij geweest. Moge God, die erbij is als de zon opgaat en ondergaat en als je de zee oversteekt, onderweg je schreden richten. Moge God, die je nabij is als je zit en als je staat, je met liefde omringen en je bij de hand leiden. Moge God, die je wegen kent en de plaatsen waar je uitrust bij je zijn in je taak op aarde het goede nieuws zijn dat je deelt en je op de eeuwige weg leiden.

Hiep hoi, het is vakantie! En toch wil ik het nu al even hebben over de tijd daarna, als je met het nieuwe schooljaar bent begonnen. Dan is er in de kerk weer wat leuks te doen. Je mag weer meedoen met het Sing Along kinderkoor! Op zaterdagmiddag 10 september gaan we om 17.00 uur van start. We gaan in een uurtje de liedjes oefenen voor de viering van die avond. Als we daarmee klaar zijn gaan we samen broodjes knakworst eten. Om 19.00 uur begint de viering, waarin alle vaders en moeders, opa’s en oma’s en alle vrienden en bekenden welkom zijn. Zit je na de vakantie in groep 4 of een hogere groep, kom dan op zaterdag 10 september naar de kerk om mee te zingen. Je kunt je per e-mail opgeven bij Chantal Suiker via eerstecommunie@sintvictorparochie.nl.

Mocht de zomer maar tot eind december duren… Het is een verzuchting van velen, van ons allemaal misschien wel. Want hoewel de warmte ons soms te gortig kan worden, is de zomer toch verreweg de mooiste tijd van het jaar, alleen al omdat het ’s avonds buiten vaak zo aangenaam is. Het woord ‘zomerrooster’ dat wij in onze regio bedacht hebben voor de maanden na het vertrek van pastor Nico Knol, heeft dan ook de klank van vakantie. Maar niets is minder waar. Er moet door de pastores en andere voorgangers hard gewerkt worden om ieder weekend weer de vieringen in alle parochies en zorgcentra rond te krijgen. We hoopten op een opvolger voor pastor Nico, zodat we dit niet langer dan een zomer hoefden vol te houden, maar die hoop bleek ijdel. De bisschop deelt onze zorgen, maar is niet in de gelegenheid om een priester of pastoraal werker naar dit deel van West-Friesland te sturen. En dus… gaan we maar door met ons zomerrooster, in elk geval tot eind december. In onze kerk blijft de begintijd van de viering op zondag 9.30 uur, zodat de voorganger daarna naar een andere parochie kan gaan om daar om 11.00 uur een viering te doen. 9.30 uur is nog niet zo’n gekke tijd, zeker niet in de zomer. En ik heb vorige week gemerkt dat er nauwelijks minder kerkgangers waren dan anders. Het zal dus wel wennen. Maar we blijven ernaar streven hier en ook in de andere parochies de vieringen weer om 10.00 uur te laten beginnen. De tijd zal leren of dat weer gaat lukken.

‘Zie je mijn huis?’, ‘Waar woont mijn oma?’, ‘Ja, daar, ik zie de kerktoren van Hoogwoud!’, ‘En die van De Weere ook?’, ‘Nee, die is om het hoekje, daar kunnen we niet staan’. Zo maar een aantal opmerkingen van de vormelingen uit Obdam, Hoogwoud en De Weere, toen ze 22 juni buiten op de omgang van de kerktoren van de Sint Victor stonden. Het was één van de indrukwekkende momenten van het vormseltraject, want vrijdag 17 juni hebben de elf vormelingen het sacrament van het heilig Vormsel ontvangen van bisschop Hendriks in de heilige Lambertuskerk te De Weere. Bisschop Hendriks kwam binnen met zijn rode kazuifel (mantel) om, mijter op zijn hoofd en staf in de hand. Menig gelovig kind keek vol verbazing naar hem, om dan fluisterend tegen mama of papa te zeggen dat Sinterklaas er is. Het thema van de vormselviering was: ‘We are all connected’ (we zijn allemaal verbonden). En dat kan het beste laten zien worden door middel van een geraamte, die daarvoor in de kerk was. Immers, alle botten zijn met elkaar verbonden, het een kan niet zonder het ander. De vormelingen hebben met medewerking van het geraamte laten zien dat je voetbeen verbonden is met je hielbeen, en die weer met je enkelbot, die met je beenbot, die met je kniebot, die met je dijbeen, die met je heupbot, die met je ruggengraat, die met je schouderbeen, die met je nekbeen en die met je hoofdbeen. Van onder naar boven en van boven naar onder is zo alles met elkaar verbonden, het een kan niet zonder het ander om goed te functioneren. Het is net zoals wij mensen elkaar nodig hebben, iedereen heeft kwaliteiten die ons verbindt met andere mensen. En dat verwees weer naar de muur van bakstenen die ook aanwezig was in de kerk. Elke vormeling heeft een werk van barmhartigheid op een baksteen getekend, om daarmee het Rijk van God op te bouwen. Want door een hongerige te eten te geven, een dorstige te drinken, een naakte te kleden, zieken en gevangenen te bezoeken, vreemdelingen op te nemen en doden te begraven, laat je zien dat er verbondenheid is tussen de mensen. De een kan niet zonder de ander. En wanneer we daarvoor open staan, kunnen we terecht zeggen: ‘We are all connected!’ Pastor Anne-Marie van Straaten

In een mooi versierde, goed gevulde kerk hebben afgelopen zondag elf kinderen hun Eerste heilige Communie gedaan. Zaterdagmiddag werd de hele viering doorgeoefend en zondag was het dan zover. Met hun ouders kwamen de kinderen naar voren om de Communie te ontvangen. De kinderen kwamen van verschillende scholen, niet alleen van De Caegh en De Kelderswerf, maar ook van De Ark in Hensbroek en uit het speciaal onderwijs. Maar in de voorbereidingstijd werd het een leuk elftal. Graag wil ik de leden van de Eerste Communiewerkgroep bedanken. Zij hebben alle bijeenkomsten georganiseerd en geleid, de projectmappen verzorgd, de viering voorbereid, de kerk versierd en alles gedaan om er weer een groot feest van te maken. En dat is gelukt! Ik dank ook alle anderen die meegewerkt hebben aan de voorbereiding van de viering en aan de viering zelf. De kinderen zullen ongetwijfeld een goede herinnering overhouden aan deze dag.

Zondag 19 juni hebben we in De Goorn Nico Knol uitgezwaaid. Een afscheidsviering mocht het niet heten, vond hij. Dat deed hem teveel aan een uitvaart denken en bovendien zouden we hem nog weleens terugzien… Daarom noemden we het een uitzwaaiviering. Het werd een feestelijk gebeuren. De kerk zat goed vol en de drie koren van De Goorn zongen. Na de viering was er een receptie achterin de kerk die druk bezocht werd. In onze kerk heeft Nico een flink aantal kinderen gedoopt, vanaf de tijd dat pastor Paul naar Aruba ging totdat ik diaken werd en zelf mocht dopen. Ook ging hij hier in die tijd regelmatig voor in Eucharistievieringen, waaronder uiteraard ook de vieringen van de Eerste heilige Communie. We hebben het aan hem te danken dat we die viering tegenwoordig doen om 13.00 uur. Dat kwam voor hen het beste uit en ook voor de ouders bleek het een prima tijd te zijn. Als pastoor van de regio was Nico tevens voorzitter van het regiobestuur. We zullen zijn enthousiasme en zijn West-Friese gezelligheid missen. Hij zal nu zijn draai moeten vinden in Amsterdam Noord, waar hij zondag als pastoor wordt geïnstalleerd. Win Bijman en ik hebben hem in De Goorn namens u allen hartelijk bedankt en veel zegen toegewenst in zijn nieuwe parochie.

Op vrijdagavond 17 juni hebben zeven kinderen uit Obdam, samen met twee kinderen uit Hoogwoud en twee uit De Weere, het heilig Vormsel ontvangen van bisschop Jan Hendriks. Dat gebeurde in de Lambertuskerk in De Weere. Het was een mooie viering met zang van het koor Tight Formation en ook van de kinderen zelf. Het thema was ‘Verbondenheid’. Dat werd geïllustreerd aan de hand van een skelet, waarvan de beenderen allemaal met elkaar verbonden zijn. Een luguber voorbeeld misschien, maar de kinderen zullen het in elk geval niet snel vergeten. Ik wil hier nogmaals alle vormelingen feliciteren. Met het Vormsel hebben zij de heilige Geest ontvangen en zijn zij volledig opgenomen in de Kerk. Dat het hen tot zegen mag zijn!

Vanaf zondag, 3 juli, beginnen de vieringen op zondagochtend niet om 10.00 uur, maar om 9.30 uur. Vrijwel alle parochies in onze regio hadden tot nu toe vieringen op zondagochtend om 10.00 uur. Na het vertrek van pastor Nico Knol is het echter niet haalbaar meer om alle parochies op dat tijdstip van een voorganger te voorzien. Daarom is het nu zo dat pastor Álvaro, pastor Anne-Marie en ik op zondag telkens twee vieringen doen, één om 9.30 en één om 11.00 uur in een andere parochie. We noemen dit het zomerrooster, omdat we hopen dat er in onze regio binnenkort een priester komt om pastor Nico op te volgen, maar eerlijk gezegd achten we die kans gering. Hoe we dan verder gaan, weten we nog niet. Voor de Sint Victorkerk blijft het dus voorlopig 9.30 uur op de eerste en derde zondag van de maand. Aan het tijdstip van de viering op zaterdagavond verandert niets. In het tweede, vierde en eventueel vijfde weekend van de maand is er op zaterdagavond een viering om 19.00 uur.

Op 28 mei is Kees Bakker overleden. Hij was 87 jaar. Kees groeide op in een fijn gezin met 12 kinderen, waarvan hij de oudste was. Zijn vader had een gemengd bedrijf, dat Kees later samen met zijn broer Puck over zou nemen. Kees leerde Nel kennen, een meisje uit Wognum. Na zes jaar verkering trouwden ze en gingen wonen aan de Burgemeester de Boerlaan. Ze kregen zes kinderen. In 1987 verkochten hij en Puck het bedrijf en brak er een nieuw hoofdstuk aan in de Horstenburgstraat. Kees kreeg meer tijd om zich in te zetten voor de gemeenschap. Zo werd hij onder andere  drager bij begrafenisvereniging Tobias. Er kwam ook tijd om lange en verre reizen te maken met Nel, familie opzoeken in Canada, Australië en Nieuw Zeeland. Kees hield veel van sport, voornamelijk handbal en voetbal. Hij heeft tot z’n 50ste gevoetbald, waarbij de derde helft heel belangrijk was! Daarna bleef hij actief, want hij werd handbal- en voetbalcoach, floot wedstrijden en was beheerder van de sporthal.

Op donderdag 9 juni werd ik 60 jaar. Bij deze gelegenheid heb ik heel wat kaartjes, mailtjes en appjes mogen ontvangen met felicitaties. Veel mensen hebben mij ook persoonlijk de hand geschud, hetzij op de dag zelf, hetzij op vrijdagavond in De Horstenburgh of op zaterdagavond na de Mis. Via de Rotonde was bekend gemaakt dat ik graag een trompet zou willen kopen om daarmee een oude liefhebberij letterlijk en figuurlijk nieuw leven in te blazen. Ik heb dan ook menige bijdrage mogen ontvangen voor het ‘Trompetfonds’. Maar ik had mijn verjaardag nooit kunnen vieren als er geen mensen waren geweest die mij hadden geholpen bij de organisatie ervan. Graag wil ik iedereen hartelijk bedanken die eraan heeft meegewerkt om mijn verjaardag tot een onvergetelijk feest te maken. Die trompet zal er zeker komen. Ik vrees dat u daar spoedig meer van zult horen.

In de kerk hebben we met Pinksteren gebeden om de heilige Geest, de Helper, die Jezus ons beloofd heeft. Die Helper zullen we hard nodig hebben, want het wordt niet rustig in de kerk. Komende zondag neemt pastor Nico Knol afscheid van onze regio. De afgelopen tien jaar was hij pastoor in De Goorn, Spierdijk en Zuidermeer. Al spoedig kreeg hij er ook de parochies Ursem, Hensbroek, Obdam, Spanbroek, De Weere en Hoogwoud bij. Later kwamen ook Wognum en Nibbixwoud bij onze regio. Hoewel De Goorn zijn thuisbasis was, kwam Nico ook graag in de andere parochies. In alle kerken wist hij de weg en hij kende alle kosters. Hij leerde ook veel andere parochianen kennen en was overal een geziene herder. Maar nu laat deze geboren Nibbiker zijn West-Friese kudde in de steek… Hoe moeten we nu verder… Pastor Álvaro en ik hebben kennis gemaakt met de parochieraden van De Goorn en Ursem. Vanuit deze parochies groeit de druk op ons om daar vaker ons gezicht te laten zien. De eerste stap die we in die richting hebben ondernomen, is de instelling van een ‘zomerrooster’, waardoor we op zondag elk in twee parochies de Mis kunnen opdragen. Dit heeft gevolgen voor de aanvangstijden van de vieringen. In de Sint Victorkerk beginnen de vieringen vanaf zondag 3 juli steeds om 09.30 uur. Wij hopen dat er een opvolger komt voor pastor Nico, maar hebben er een hard hoofd in. De kans is dus groot dat dit ‘zomerrooster’ een permanent karakter krijgt. Laten we voorlopig dus maar blijven bidden tot de heilige Geest, bidden om de Helper met een hoofdletter, maar met een helper met een kleine letter zouden we ook geholpen zijn.

Op Tweede Pinksterdag zat ik bij mijn ouders in Egmond aan de Hoef, toen daar een groep joelende jongelui op brommers langs ging. Ik wist meteen waardoor ze zo uitgelaten waren. Zeevogels is kampioen geworden. Mijn ouders vroegen zich verbaasd af hoe ik dat zo zeker wist. Ik vertelde hun dat ik in het afgelopen jaar iedere veertien dagen via de Rotonde op de hoogte was gehouden van de prestaties van… Zeevogels! Volgend jaar zal het anders zijn, want Victoria O promoveert helaas niet mee. Maar, Leo Vlaar, vanaf deze plaats wil ik je hartelijk bedanken voor alle berichten waarin je de koppositie van Zeevogels vermeldde, zodat ik ‘mijn’ clubje uit Egmond aan de Hoef dit jaar weer een klein beetje heb kunnen volgen.

Op zaterdagavond 11 juni is Marian Boots-Bleeker onderscheiden met de erespeld van de Sint Victorparochie in Obdam. Jaarlijks wordt iemand met deze speld onderscheiden die zich op een bijzondere wijze heeft ingezet voor de parochie. Marian kreeg de speld voor haar werk als organiste. Zij heeft , voor zowel Entre Deux als het Avondwake koor, als organiste de muzikale begeleiding verzorgd. Als koorlid kun je nog wel eens verstek laten gaan, maar de organist moet er altijd zijn en dat was Marian dan ook, wel 33 jaar lang! Zaterdagavond speelde zij voor het laatst tijdens de viering samen met het koor Entre Deux onder leiding van de nieuwe dirigent Co Feld. Na afloop werd Marian tot haar grote verrassing naar voren gevraagd en werd door de voorzitter van de parochieraad Win Bijman de onderscheiding opgespeld. Zij heeft de erespeld van de Sint Victorparochie dik verdiend. Marian, van harte gefeliciteerd! Parochieraad Sint Victor Obdam