‘Het leven is hard en bonkig’, het is een bekende uitspraak van Ans Groot-Huiberts.
Ans is in 1934 geboren aan de Berkmeerdijk. Tot groot geluk van haar ouders, was er na zes jongens eindelijk een meisje in het gezin Huiberts.
Als boerendochter had Ans het altijd druk in en om de keuken en als het huishouden af was moest zij mee met de broers; om slootje te springen, bomen te klimmen en kattenkwaad uit te halen op de dijk.
Ans trouwde met Niek Groot, en ze kregen samen drie kinderen; Jacqueline, Vranck en Silvia. Ze maakte veel kleding zelf, voor de kinderen maar ook voor heel veel andere mensen in het dorp.
Na het plotselinge overlijden van Niek dertig jaar geleden, stond ze er ineens alleen voor.
Maar ze toonde zich veerkrachtig, zij deed vanaf dat moment alles zelf, zonder klagen en zonder mopperen. Ze kon weleens wat hard uit de hoek komen, maar als je haar kende, wist je wel hoe ze het bedoelde.
Een aantal jaar geleden begon Ans te dementeren. Ze kon niet langer thuis blijven wonen, maar kreeg gelukkig een kamer in de Weidehof. Daar was ze, na een periode van wennen, op haar plek. Ze werd liefdevol opgevangen en verzorgd en ze had er hele lieve en leuke medebewoners.
Op 27 oktober overleed Ans op de leeftijd van 89 jaar.
Als het leven niet meer gaat zoals gehoopt
Als veel je wordt ontnomen
Als je moet toestaan dat een ander voor je zorgt
Als je leven steeds minder jouw leven is
Dan komt de tijd dat het einde goed is
Deze tekst stond op de rouwkaart. En zo is het. Het einde is goed. We hebben afscheid genomen in de kerk zoals Ans dat wilde. Ze lag in een prachtige kist die Vranck zelf gemaakt heeft.
Het leven van Ans is best ‘hard en bonkig’ geweest, maar laten we ervan uitgaan dat het, daar waar ze nu is, ‘zacht en donzig’ zal zijn.
Rust zacht, lieve Ans.
Hanneke Ocheda-Stoetzer
