Nieuws

In de afgelopen maanden is er door de tuinkabouters en andere vrijwilligers hard gewerkt om achter de pastorie een terras te realiseren. Na de viering op Hemelvaartsdag hebben we er voor het eerst met een aantal mensen koffie gedronken. In de afgelopen zomers waren er veel dagen dat ik nauwelijks buiten kwam, ondanks het mooie weer. In mijn eentje kan ik niet wandelen en ik had ook geen goede plek om te zitten. Die heb ik nu wel en ik ben er dan ook erg blij mee. Ik wil iedereen die hieraan heeft meegewerkt hartelijk bedanken.

Het is rond deze tijd een bekend item in het journaal: op straat wordt aan mensen gevraagd of ze weten wat er gebeurde op het Pinksterfeest… En reken maar dat negen van de tien mensen het niet weten! U natuurlijk wel, dus ik hoef het er eigenlijk niet over te hebben. Maar mocht u het toch even vergeten zijn: de apostelen ontvingen in Jeruzalem de heilige Geest. Ze begonnen enthousiast te verkondigen dat Jezus de Zoon van God was, de lang verwachte Messias. Dat deden ze op zo’n aanstekelijke manier dat iedereen hen kon verstaan in zijn eigen taal. Al gauw kwamen hele groepen mensen bij elkaar om Jezus te gedenken en het brood te breken zoals Hij dat had voorgedaan. Daarbij werd natuurlijk gezongen, gebeden, uit de bijbel gelezen (het Oude Testament uiteraard) en enthousiast verteld over Jezus. Zo is de Kerk ontstaan. En wonder boven wonder is de Kerk er na tweeduizend jaar nog steeds. Dat had nooit kunnen gebeuren als er door alle eeuwen heen niet ontzettend veel goeds is voortgebracht door de Kerk. Daarom is het nog altijd de moeite waard om bij de Kerk te horen en mee te doen. Het kan nu even niet zoals we dat gewend waren, maar bidden kan natuurlijk altijd. Daar hoeft u zelfs de deur niet voor uit. We zenden op Eerste Pinksterdag nog geen viering uit vanuit de Sint Victorkerk. Wel kunt u de Mis in Wognum bekijken waarin pastor Álvaro en ik voorgaan. Dat kan via het YouTube-kanaal van de RK-Emmausparochie.

We hebben als parochie een eigen YouTube-kanaal onder de naam Sint Victor Obdam. Nadat we al eerder een uitvaart via dit kanaal konden uitzenden, zijn we op Hemelvaartsdag gestart met een gewone viering. Ik heb van diverse mensen gehoord dat ze gekeken hebben. Natuurlijk waren er de nodige op- en aanmerkingen, maar over het algemeen waren de reacties positief. Wel waren er mensen die ons YouTube-kanaal niet konden vinden. We hebben nu op de website een button aangebracht waarop u kunt doorklikken naar de livestream, zodat dat in elk geval makkelijker wordt. Ook de overige opmerkingen zullen we ter harte nemen. Vanaf donderdag 4 juni hopen we iedere donderdag- en zondagochtend een viering te verzorgen via de livestream. Op donderdagochtend begint de viering om 9.00 uur, op zondagochtend om 10.00 uur.

Er is een nieuwe datum vastgesteld voor mijn priesterwijding. Het is zaterdag 31 oktober. Ik ben op die dag de enige wijdeling. De overige kandidaten van ons bisdom worden ieder apart al eerder gewijd. De wijding vindt plaats in de grote kapel van Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo en begint om 12.00 uur. Ik weet uiteraard nog niet hoeveel mensen daarbij aanwezig mogen zijn. Mijn eerste Mis wil ik opdragen in de Sint Victorkerk. Dat gebeurt op zondag 1 november. Ook daarbij is het nog de vraag of iedereen die dat wil erbij mag zijn. Ik hoop natuurlijk van wel, en dat we er dan als parochie een mooi feestje van kunnen maken.

Op woensdag 10 juni viert pastor Nico Knol zijn zilveren priesterfeest. Het wordt in kleine kring gevierd in de Goorn.

Op 9 juni hoop ik mijn achtenvijftigste verjaardag te vieren. Wegens de corona-crisis kunt u me dit jaar beter niet komen feliciteren met een hand en een zoen. Hopelijk zijn we volgend jaar allemaal nog in goede gezondheid en kunnen we dan mijn verjaardag weer met elkaar vieren op de pastorie.

Op dinsdagmiddag 9 juni gaat het Parochiesecretariaat weer open. Jan en José zitten vanaf 14.00 uur klaar om u te ontvangen met een kopje koffie of thee, misintenties op te nemen en al uw vragen, evt. ook via telefoon of mail, te beantwoorden.

Wilt u ook liefst alles weer doen zoals u het altijd hebt gedaan? Helaas mag dat vaak nog niet, al worden de maatregelen stapje voor stapje versoepeld. Ik zou graag willen dat we als vanouds weer bij elkaar mochten komen in de kerk, maar dat zit er voor de maand juni nog niet in. We mogen kerkdiensten houden met maximaal dertig personen. Dat is voor ons een reden om wel weer van start te gaan. Zowel op de donderdagochtend als op de zondagochtend zijn er weer vieringen, op donderdagochtend is dat om 9.00 uur, op zondagochtend om 10.00 uur. We beginnen op donderdag 4 juni. Voorlopig zijn het vieringen zonder communie. Vanaf zondag 14 juni mag er weer communie worden uitgereikt, maar dat moet aan ontzettend veel voorwaarden voldoen. Ik weet nog niet of we dat gaan redden. Ik raad u aan om de vieringen zoveel mogelijk te bekijken via livestream. Komt u toch naar de kerk, dan kan het zijn dat u er niet in mag, omdat we de grens van dertig personen al hebben bereikt. Op donderdagochtend zal dat niet snel gebeuren, maar op zondag is de kans groot dat we ‘vol’ zitten. Er zijn op zondag sowieso al enkele zangers en zangeressen van het Parochiekoor, een organist, een lector, een cameraman, een koster en een voorganger. Wel is het zo dat op zondagochtend de kerk nog tot twaalf uur open blijft voor persoonlijk gebed. U kunt dus ook tegen 11.00 uur of wat later naar de kerk komen om daar rustig even te bidden. Vanaf 1 juli mogen we, als alles goed gaat, weer kerkdiensten organiseren waaraan honderd mensen mogen deelnemen. Dan kunnen we de deuren gelukkig weer wijd open zetten…

Maria, Onze Lieve Vrouw, goede moeder, genees en sterk de zieken, zegen hen die zorg voor hen dragen, geef wijsheid aan onze bestuurders en geef dat wij spoedig weer kunnen samen komen in verbondenheid met u en met uw Zoon, om ons geloof te vieren. Bevrijd ons van onrust en angst,  verlicht ons in pijn en verdriet. Geef ons hoop waar wij het niet meer zien zitten, geef ons kracht als wij er niet tegenop kunnen, geef ons licht waar het donker is. Maria, bevrijd ons land van deze corona-epidemie, bescherm onze dierbaren en leid ons veilig naar Jezus,uw Zoon. Amen.

Op maandagavond 4 mei werd vanuit onze kerktoren om twee minuten voor acht de Taptoe geblazen. Na twee minuten stilte en het slaan van de kerkklok, werd het Wilhelmus gespeeld… Een goed initiatief van leden van Muzieklust in deze coronatijd. Een mooi teken van verbondenheid, met alle mensen in ons dorp die hun dierbare overledenen uit de Tweede Wereldoorlog en de tijd daarna herdachten. De meesten van ons zullen op dat moment voor de televisie hebben gezeten om te zien hoe het toeging op het lege Damplein. De gebeden en gedichten, de kransleggingen en tenslotte de toespraak van de koning… Een mijlpaal in onze geschiedenis! Zo was deze 4e mei anders dan anders, maar toch een dag om nooit te vergeten. Zo was er in de afgelopen weken ook het klokgelui op woensdagavond dat door veel mensen als bemoedigend werd ervaren. Het luiden van deze klokken van hoop en troost, dat afgesloten werd op 5 mei, was ook een teken van verbondenheid, met de slachtoffers van het coronavirus en met iedereen die door de crisis is getroffen… Als kerk willen we tot uitdrukking brengen dat je er niet alleen voor staat. Laten wij dat ook in praktijk proberen te brengen door contact te houden met mensen die vanwege alle maatregelen in isolement moeten leven. De meimaand is weer begonnen, bij uitstek de Mariamaand. Laten we in deze maand ook wat vaker een kaarsje opsteken en even bidden voor al die mensen die eenzaam zijn of in moeilijkheden verkeren. Ook dat is een teken van verbondenheid, met God en met elkaar.

We zijn er klaar voor. De camera hangt, de uitzending kan beginnen. Op Hemelvaartsdag zenden we voor het eerst een viering uit via livestream. U kunt het bekijken via ons YouTubekanaal ‘Sint Victor Obdam’. De live uitzending van de viering begint om 9.45 uur, de viering zelf om 10.00 uur. Enkele leden van het Parochiekoor verzorgen de zang. Pierre van Diepen begeleidt hen op het orgel. Na de uitzending wordt de kerk opengesteld van 11.00 tot 12.00 uur. U kunt de viering live bekijken en zo met ons meevieren, maar u kunt ook kijken op een later moment. Voor de duidelijkheid: u kunt de viering alleen volgen via YouTube en na de uitzending zal de kerk open zijn voor persoonlijk gebed. Hebt u geen computer, maar bent u wel in het bezit van een kerkradio, dan kunt u die onder het stof vandaan halen en deze viering beluisteren. Vanaf donderdag 4 juni gaan we weer beginnen met de zgn. Kapelvieringen, maar dat doen we niet vanuit de kapel, maar vanuit de kerk. Als trouwe bezoeker van deze vieringen, kunt u er dan weer bij zijn, maar we volgen de richtlijnen van het RIVM, en dus mogen er maximaal 30 personen aanwezig zijn. Wel zenden we de vieringen ook uit via onze livestream en via de kerkradio. Deze vieringen beginnen dan als vanouds om 09.00 uur. Op de zondagen zal er voorlopig steeds een viering zijn vanuit de Hiëronymuskerk in Wognum die u kunt volgen via  https://livestream.rkemmausparochie.nl. De Sint Victorkerk zal voorlopig elke zondagochtend open zijn tussen 11.00 en 12.00 uur voor persoonlijk gebed. YouTubekanaal

Elke donderdagochtend om 8.45 uur fietste ik naar de kerk voor de dienst in de Marcuskapel. Een half uurtje samen bidden, zingen en luisteren naar de lezingen en de overweging. Wat mis ik die vieringen, wat mis ik dat half uurtje van bezinning, maar vooral: wat mis ik u! Ik mis het samen koffie drinken na afloop, even bijkletsen en geïnspireerd richting het weekend gaan. Eens in de maand ging ik zelf voor, dan ging er natuurlijk een periode van voorbereiding aan vooraf. Soms worstelde ik met de teksten en vond ik het lastig om een overweging te maken. En soms typte ik zomaar achter elkaar een heel verhaal waar ik meteen tevreden over was. Zo heb ik eens verteld over mijn oom in Amerika, hij woonde in een prachtig park met villa’s voor gepensioneerden. Een hek met beveiliging eromheen, helemaal voorzien van alles dat een mens nodig kan hebben: sportfaciliteiten, bibliotheek, winkels, medische dienst en restaurants. Hij voelde zich daar veilig, kende iedereen, en er konden geen onbevoegden binnenkomen. Hij ging niet meer naar de kerk, dat vond hij gevaarlijk. Hij moest daarvoor het park af, en kwam in contact met mensen die hij misschien niet kende. Het ergst vond hij de vredeswens. Mensen de hand schudden was vragen om problemen.. Je weet nooit wat ze bij zich dragen en hoe ziek je daarvan kunt worden. In mijn overweging zei ik dat het toch prachtig zou zijn als het ‘vrede wensen’ besmettelijk zou zijn! Laten we het doen! Geef elkaar een hand, en een zoen erbij! Tja… moet ik mijn oom nu toch nog gelijk geven? Wat raar dat júist dat menselijk contact zo gevaarlijk is gebleken. Dat juist die hand, die zoen vreselijke gevolgen kan hebben… Ik kan nu alleen maar hopen, bidden dat er weer een tijd komt dat we naar de kerk gaan, dat we elkaar een hand geven, een schouderklop, een knuffel. Tot die tijd: blijf veilig, lieve mensen, bid mee, hou afstand en hou vol. Lieve groet, Hanneke Ocheda-Stoetzer

Voor katholieken is het een vanzelfsprekendheid: mei is de maand waarin Maria feestelijk wordt geëerd. Maar hoe is dat gebruik ontstaan? En op basis van welke bronnen? Geleerden wijzen er graag op dat Mariaverering de plaats moest innemen van allerhande heidense gebruiken. De naam van de maand mei gaat terug op de Romeinse moedergodin Maia. Zij staat voor vruchtbaarheid, ontluikend leven, liefde. Rond de eerste van haar maand kenden de Romeinen de Floralia, feesten en spelen ter ere van de bloemengodin Flora. Er kwamen bloemenkransen aan te pas en meisjes die voor de ogen van de verlekkerde toeschouwers in het stadion een striptease opvoerden. Op middeleeuwse afbeeldingen wordt de maand mei geïllustreerd door boeren op het land, bloemen, vogels en ridders te paard die met hun geliefde de natuur intrekken. Wellicht komen daar gebruiken als het dansen rond de meiboom vandaan en het kiezen van een meikoningin. Dit soort praktijken zijn heel lang blijven bestaan. Tot verdriet van de kerkelijke overheden. In 1579 probeert Carolus Borromeus, in zijn bisschopsstad Milaan, de aandacht van de bevolking af te leiden van dergelijke excessen en ze om te buigen in gebedsstonden voor het Mariabeeld in de kathedraal. Dat sloeg aan. In die jaren heerste juist de pest in Noord-Italië. Zou dat ertoe hebben bijgedragen dat de Mariadevotie een succes werd? In diezelfde tijd organiseerde in Rome Filippus Neri voor de jeugd elke dag van de maand mei een Mariagebedsuur. Dat gebruik zal met name door de Italiaanse jezuïeten van de achttiende eeuw worden overgenomen en verspreid. Tijdens hun volksmissies in de maand mei houden ze elke dag Mariameditaties. De inspiratie was mede ingegeven door bloei en succes van de zogeheten Mariacongregaties, broederschappen die een bijzondere trouw beloofden aan de heilige Maagd, en dat bezegelden met een riddereed of gelofte. Deze dagelijkse meimaandmeditaties werden door de jezuïeten uitgegeven in devotieboekjes. Zo verscheen in 1725 het boekje van pater Dionisi ‘Meimaand Mariamaand’. Het bevat adviezen voor het versieren van een Maria-altaar of een Mariabeeld; het beveelt aan dagelijks de rozenkrans te bidden of de litanie van Maria, en elke dag te beginnen met een goed voornemen. Het beleefde talloze herdrukken. Dergelijke boekjes vonden hun weg in heel Europa, maar ook in de missiegebieden: Zuid-Amerika en Zuidoost-Azië. In 1815 en 1822 bevorderde paus Pius VII († 1823) deze vorm van volksdevotie door er meerdere aflaten aan te verbinden. Hoe heeft Maria in het leven van de gelovigen geleidelijk aan zo’n vooraanstaande plaats kunnen innemen, terwijl er in de Bijbel zo weinig over haar wordt verteld. Hoe komen we aan het inzicht dat zij onbevlekt ontvangen is? Vanwaar weten wij dat haar ouders Joachim en Anna heetten? Waar komen de verhalen over haar geboorte en haar jeugd vandaan? Hoe komt Maria aan de eretitel ‘Moeder van God’? Hoe weten wij dat zij in de hemel is opgenomen en daar tot koningin gekroond is? Over dat alles zwijgt de Bijbel. Maar de traditie koestert al deze mysteries als kostbare schatten. Door de eeuwen heen lijken we steeds maar meer over Maria te weten te komen. Zij laat ons niet los. Laten wij haar dan ook maar blijven vereren zoals we dat gewend zijn, door een lichtje te laten branden voor het Mariabeeld, of een kaarsje op te steken in het Mariakapelletje. Zeker in deze Meimaand nu we geen Eucharistievieringen kunnen bijwonen. Laten we maar om haar voorspraak blijven vragen bij haar Zoon, voor mensen die het moeilijk hebben, of voor onszelf als wij een steuntje nodig hebben. God kwam in de persoon van Jezus op onze aarde wonen om mens te worden, om onze broer te worden. Daarom mogen we niet alleen zeggen dat we leerlingen van Jezus zijn, maar ook dat we broers en zussen zijn van Jezus. En zouden we dan niet mogen zeggen dat zijn moeder ook onze moeder is? Natuurlijk wel. Bovendien lijkt Maria voor ons wel veel toegankelijker te zijn dan Jezus. Zij is een moeder en begrijpt de zorgen van kinderen, hoe jong of hoe oud die kinderen ook zijn. Laten wij ons daarom maar beschouwen als haar kinderen en onze zorgen bij haar neerleggen. Zij regelt het dan wel met haar Zoon.

In de afgelopen weken hebben Jan Beentjes en PC-helper John Reus keihard gewerkt om voor onze Sint Victorkerk een eigen YouTube-kanaal tot stand te brengen. En dat is gelukt. We kunnen de lucht in, vandaag al als het moet. Als er een uitvaart vanuit onze kerk plaatsvindt, kan die rechtstreeks worden uitgezonden via livestream. Zo kunnen familieleden en vrienden van de overledene, die niet bij de uitvaart kunnen zijn, toch volgen wat er in de kerk wordt gezegd en gedaan. Vooral in deze tijd, waarin maar 30 personen bij een uitvaart aanwezig mogen zijn, is een uitzending via livestream een service die we graag willen aanbieden. In elk geval willen wij op Hemelvaartsdag een kerkdienst gaan uitzenden. Deze begint om 10.00 uur. Hierna blijft de kerk open tot 12.00 uur. Op Hemelvaartsdag gaan we dus de lucht in met ons nieuwe YouTube-kanaal.

Mijn Spaanse collega Álvaro Rodriguez Luque draagt iedere zondagochtend om 10.00 uur de mis op in de Hiëronymuskerk in Wognum. Ik ben hierbij diaken en mag af en toe de overweging houden. Als organist is Pierre van Diepen meestal van de partij. U kunt deze vieringen volgen via de website https://livestream.rkemmausparochie.nl. Het is ook mogelijk de vieringen later te bekijken op het YouTube kanaal ‘R.K.Emmaus Parochie’. Daar kunt u ook de vieringen van de afgelopen weken nog terugzien. Vanaf begin mei willen we de vieringen opluisteren met wat meer zang, waarbij we iedere week vanuit een andere parochie enkele zangers en zangeressen en een lector willen vragen. Op zondag 10 mei is de Sint Victorkerk aan de beurt. Ik heb het Parochiekoor gevraagd om de leden hierover te polsen. U kunt t.z.t. op YouTube bekijken of dat gelukt is.

Wat zou het goed geweest zijn als we dit jaar extra aandacht hadden kunnen besteden aan 4 en 5 mei. Want nu zijn er nog mensen die zelf de oorlog en de bevrijding hebben meegemaakt. Zij zijn de laatste levende getuigen van deze gebeurtenissen. Zij hadden, misschien wel voor het laatst, hun verhaal kunnen vertellen. Steeds vaker moeten we het hebben van foto’s, voorwerpen en dagboeken. En van oorlogsfilms en -romans. Daar is natuurlijk niets mis mee. Maar het is mooier om rechtstreeks te kunnen putten uit de bron en de mensen die het hebben meegemaakt zelf te horen praten. Zelf ben ik twee keer in Auschwitz geweest, het concentratiekamp in Polen, waar honderdduizenden Joden zijn vergast. De voorwerpen die daar zijn, koffers met labels, kammen, brillen, maken al heel veel indruk. Een barak, een gaskamer, de muur waartegen pater Maximiliaan Kolbe is doodgeschoten… Wat voor mensen zijn het geweest die dit hebben bedacht en uitgevoerd. Onvoorstelbaar! De mensen die dit niet hebben overleefd, dat zijn de echte getuigen, zij hebben alles meegemaakt tot het bittere einde. En dan de mensen die het wel overleefd hebben en verder moesten met dit trauma en een knagend schuldgevoel omdat zij wel en zoveel anderen niet in leven bleven. Maar laten we het hebben over de mensen in onze dorpen, over de dingen die zij hebben gedaan om mensen uit handen van de bezetter te houden… Ook hier hebben mensen hun verzetsdaden met hun dood moeten bekopen. Ook hier zijn mensen omgekomen omdat ze op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren… Zij allen worden herdacht op 4 mei. Ik zal het missen: de bijeenkomst in de kerk met de kinderen en met het laatste optreden van Brio, de tocht langs de monumenten, de Last Post, de stilte, het Wilhelmus en daarna het samenzijn in De Brink… We mogen niet vergeten wat er gebeurd is in de oorlogsjaren. Laten we ons die gebeurtenissen steeds in herinnering blijven roepen, aan de hand van verhalen, foto’s, voorwerpen, dagboeken… opdat er nooit meer zoiets zal gebeuren!

De oorlog, dat was een toestand die veel erger was, veel onvoorspelbaarder dan de toestand waarin wij nu leven, maar ik ervaar ook deze tijd toch als een periode van stilstand. En stilstand is achteruitgang. Onze vrijheid is aan beperkingen onderhevig. Dat is natuurlijk goed om besmetting met het coronavirus te voorkomen, maar de prijs die we betalen is hoog. Nogal wat bedrijven gaan failliet of kunnen het hoofd amper boven water houden. Voor heel veel mensen is er geen werk meer. Voor vrijwel alle verenigingen is 2020 een verloren jaar. De mensen in verpleeghuizen missen de vaste bezoekjes van familieleden en zelfs als ze sterven mag er nauwelijks familie bij zijn. Dat is een hard gelag. Ook op de pastorie is het veel stiller dan voorheen. De dagen glippen als zand tussen mijn vingers door. Ik mis de kerkdiensten en het koffiedrinken met de komende en gaande man en vrouw. Ik mis de bijeenkomsten met werkgroepen en met de kinderen die zich voorbereiden op de Eerste Communie en het Vormsel. Ik mis ook het op bezoek gaan bij mensen, de contacten met zieken en nabestaanden… Wel bid ik veel. Daar heb ik nu tijd voor. Bidden is net als sporten: het is stimulerend om het samen met andere mensen te doen, maar je kunt het ook thuis in je eentje proberen. Zo gaat het ook met mij. Laten we nu het niet anders kan proberen thuis te bidden, zeker nu zoveel mensen ons gebed nodig hebben. Zo blijven we verbonden met God en met elkaar. In de Tweede Wereldoorlog waren kerkdiensten niet verboden. De kerk bood voor veel mensen een uitlaatklep. Dat is nu niet het geval, maar de mogelijkheid om te bidden en onze zorgen bij God neer te leggen, is er nog steeds. Laten we daar gebruik van maken!

In het Katholiek Nieuwsblad werd begin dit jaar het resultaat gepubliceerd van een onderzoek naar de gevolgen van kerksluitingen op het platteland. De journalisten van dat weekblad hadden waarschijnlijk verwacht dat de gevolgen groot zouden zijn voor de dorpen waar de kerken gesloten waren, maar niets bleek minder waar. De kerk werd in het dorp niet erg gemist. De sociale functies die de kerk altijd had gehad, bleken door andere organisaties te zijn overgenomen. De Zonnebloem zorgde voor huisbezoek, uitvaartondernemers zorgden voor keurige uitvaarten in het crematorium, enz. Kortom: het leven ging gewoon door, ook zonder de kerk. De meeste voormalige kerkgangers bleven thuis. Sommigen keken ’s zondags naar de Mis op televisie. Een kleine groep ging naar de kerk in een ander dorp. De mensen die de kerk het ergst misten, waren de kosters en de tuinlieden. Zij die er altijd voor hadden gezorgd dat alles in en rond het kerkgebouw tiptop in orde was, moesten nu met hun handen op hun rug toekijken naar wat er met hun kerk gebeuren ging. En hoe gaat het hier? Dat het leven gewoon doorgaat, kunnen we in deze crisistijd niet zeggen. Er zijn zieken, er zijn mensen die min of meer in afzondering leven, maar er zijn gelukkig ook helpers. In het orkest van hulpverleners blazen kerkmensen hun partijtje mee. De leden van onze huisbezoekersgroep doen hun best om contact te houden met de mensen die zij regelmatig bezochten. Omzien naar elkaar, dat blijven we doen, maar daarin zijn we niet uniek. Wat ons als kerk wel heel bijzonder maakt, dat is ons geloof. En net als alles heeft dat geloof onderhoud nodig. Als we niet meer sporten, raken we onze conditie kwijt en voelen we ons op den duur niet meer zo fit. En als we niet meer naar de kerk gaan en misschien ook minder bidden, raken we dan ook iets kwijt? Volgens velen went het snel, niet naar de kerk gaan. Zelf zou ik me er onbehaaglijk bij voelen, zeker in deze tijd rond Pasen. Dat weet ik uit ervaring, want ik heb het een keer meegemaakt dat ik tijdens de Goede Week en de Paasdagen op vakantie was met mensen die niets met het geloof hadden. Ik liep met hen van Porto naar Santiago en van tevoren hadden we afgesproken dat ze er rekening mee zouden houden dat ik regelmatig naar de kerk zou willen. Maar dat gebeurde niet. Het zat gewoon niet in hun ritme. Mooie wandeldagen waren het, dat wel, maar ik voelde me vaak unheimisch, omdat de dagen zo anders waren dan ik gewend was rond Pasen. En hoe is dat met u? Hoe hebt u de Goede Week en de Paasdagen beleefd? Alleen al vanwege de coronacrisis waren de dagen natuurlijk al anders dan anders. Maar voelde u ook een leegte omdat u niet naar de kerk kon? Miste u het dat u het lijden van Jezus, zijn dood en zijn verrijzenis niet in de kerk kon meebeleven? Miste u het Zalig Pasen wensen na de Paaswake en de viering van Eerste Paasdag? Veel mensen zijn in deze dagen naar ons Mariakapelletje gegaan om daar een kaarsje op te steken. Op sommige momenten was ook de kerk open. Van de gelegenheid om daar te bidden werd ook veel gebruik gemaakt. Door de openstelling van de kerk was er gelukkig wat te doen voor de kosters. En ook onze tuinkabouters konden in de afgelopen weken hun hart nog ophalen. Maar soms denk ik: Hoe zou het hier zijn als de kerk voorgoed gesloten zou blijven… Zou het net zo zijn als elders op het platteland? Zou het leven voor de meeste mensen gewoon doorgaan zonder dat ze iets misten? Als ik denk aan alle vrijwilligers en regelmatige kerkbezoekers die er in onze parochie zijn, dan weet ik toch wel dat er mensen zijn die de Sint Victorkerk zullen missen. Dat zijn niet alleen de kosters en de tuinkabouters. Dat zijn ook veel andere parochianen en oud-parochianen. En er is er nog eentje die de kerk zeker zal missen… Dat ben ik!

Waarom gaat onze mooie pastorietuin veranderen? Het antwoord is eenvoudig: Pastor Bert wordt tot priester gewijd, eigenlijk zou dit op 6 juni gebeuren, maar door het coronavirus is helaas de datum voor onbepaalde tijd uitgesteld. Graag willen wij als parochiegemeenschap Bert natuurlijk een mooi passend cadeau aanbieden. Een onderdeel van het cadeau is, het maken van een mooi terras, zodat er voor  pastor Bert een stukje privé wordt gecreëerd. Nu lopen kapelbezoekers of de mensen die naar de urnenmuur gaan in alle openheid achter de pastorie. Doordat er nu een mooie afgeschermde plek wordt gemaakt, hebben zowel pastor Bert als de bezoekers van kapel en urnenmuur alle privacy. Met de zomer in het zicht hebben we niet gewacht op de datum van de priesterwijding van pastor Bert, want waarschijnlijk is dan de zomer al voorbij. De eerste giften voor het cadeau zijn al binnen, daarom heeft Jan Beentjes met hulp van de tuinkabouters de eerste stappen gezet. Er zijn houten schermen geplaatst. Er is een border gezet waarin straks tuinkruiden worden geplaatst. Er komt een groot terras waarop Bert zijn tuinmeubelen kan plaatsen. De buitenkraan is geplaatst, zodat het water geven van de planten heel makkelijk kan gebeuren. Er zijn al vele mooie vaste tuinplanten geschonken. Laat nu de zomer maar komen!

Wendy en Ilse zijn professionele hulpverleners, die namens de Westfriese kerken altijd hulp verlenen aan mensen die met problemen zitten. Tijdens de coronacrisis zijn ze voluit beschikbaar voor iedereen, die – om welke reden dan ook – graag even contact wil met een medemens. Ze luisteren altijd naar je verhaal, verlenen hulp als je dat wil of regelen iets voor je. Bel gerust met de Stichting HWK: 0229-271684. Krijg je een antwoordapparaat, spreek naam en telefoonnummer in. Je wordt dan heel snel teruggebeld. Bel je na 20.00 uur? Dan ben je de volgende dag als eerste aan de beurt. Op de website vind je veel informatie: www.hulpverleningwestfriesekerken.nl

Vanaf nu is de Sint Victorkerk elke zondagochtend open tussen 11.00 en 12.00 uur. U kunt er naar binnen gaan om te bidden, een kaarsje op te steken, of gewoon even rustig te zitten. In de Goede Week en met Pasen was de kerk ook een aantal keren open en dat bleek in een behoefte te voorzien. Daarom willen we hiermee doorgaan, totdat we de gewone vieringen weer kunnen hervatten. Tot dat moment blijven we ook vieringen online verzorgen. Mijn Spaanse collega Álvaro Rodriguez Luque draagt iedere zondagochtend om 10.00 uur de mis op in de Hiëronymuskerk in Wognum. Ik ben hierbij diaken en mag af en toe de overweging houden. Als organist is Pierre van Diepen meestal van de partij. U kunt deze vieringen volgen op het tijdstip waarop ze plaatsvinden via de website https://livestream.rkemmausparochie.nl. Het is ook mogelijk de vieringen later te bekijken op het YouTube kanaal ‘R.K.Emmaus Parochie’. Daar kunt u ook de vieringen van de afgelopen weken nog terugzien.

Mijn weg naar het Priesterschap is niet bepaald geplaveid met zekerheden, maar nu hebben we er dan toch eentje te pakken: de zekerheid dat de wijding wordt uitgesteld. Twee weken geleden kreeg ik hierover bericht van hulpbisschop Hendriks. Een nieuwe datum voor de wijding zal nog niet zo snel worden gevonden. Eerst moet het coronavirus wereldwijd zijn uitgewoed, want onder de gasten van de buitenlandse wijdelingen bevinden zich mensen uit allerlei landen. Van alles wat door de coronacrisis moet worden afgelast of uitgesteld, is dit niet het ergste. Ik blijf zo goed en zo kwaad als het gaat mijn werk doen als diaken en wacht het verloop van de gebeurtenissen af. De onzekerheid over een wijdingsdatum, daar is mee te leven. Er zijn, ook hier in Obdam, wel mensen die het slechter getroffen hebben. Voor veel mensen zal het straks moeilijk zijn de draad van het gewone leven weer op te pakken. Wat is er overgebleven van je bedrijf… is er nog werk voor je… welke andere gevolgen heeft deze periode van stilstand voor je gehad… Laten we de mensen die het moeilijk hebben niet uit het oog verliezen. Laten we aan hen blijven denken en voor hen blijven bidden.

Pasen 2020 Het is stil op straat, we houden afstand. We kijken naar elkaar en zwaaien. Het is ook stil om ons heen, we krijgen maar weinig bezoek. De stilte biedt ruimte voor aandacht en verwondering, om kleine lichtpuntjes, om het groeiende, bloeiende leven, om zingende en nestelende vogels en de zon in de ramen, alsof er niets aan de hand is! De verstilling verbindt ons in de hoop en het vertrouwen, dat het leven ook voor jou en voor mij weer zal uitstijgen boven de dood, en er voor ons ook weer een tijd zal komen van opstaan, van bevrijding en vrijheid. Nu is het nog Goede Vrijdag, Jezus neemt het Kruis op zijn schouders. Hij draagt onze lasten en weet wat wij voelen. Maar straks wordt het Pasen, een dag om naar uit te kijken. Jezus is niet in zijn graf! De steen die ervoor lag, is weg! En zo zal het zijn met uw huis, u gaat er weer vrij in en uit en iedereen is er weer welkom! Wij wensen u veel licht en liefde toe. Wij wensen u een Zalig Pasen! Mede namens de parochieraad van de Sint Victorkerk Pastor Bert Glorie

In het Katholiek Nieuwsblad werd begin dit jaar het resultaat gepubliceerd van een onderzoek naar de gevolgen van kerksluitingen op het platteland. Die gevolgen bleken veel minder groot te zijn dan men had verwacht. De kerk werd niet erg gemist. De sociale functies die de kerk altijd had gehad, bleken door andere organisaties te zijn overgenomen. De Zonnebloem zorgde voor huisbezoek, uitvaartondernemers zorgden voor keurige uitvaarten in het crematorium, enz. Kortom: het leven ging gewoon door, ook zonder de kerk. De meeste voormalige kerkgangers bleven thuis. Sommigen keken ’s zondags naar de Mis op televisie. Een kleine groep ging naar de kerk in een ander dorp. De mensen die de kerk het ergst misten, waren de kosters en de tuinlieden. Zij die er altijd voor hadden gezorgd dat alles in en rond het kerkgebouw tiptop in orde was, moesten nu met hun handen op hun rug toekijken naar wat er met de kerk gebeuren ging. En hoe gaat het hier? Dat het leven gewoon doorgaat, kunnen we in deze crisistijd niet zeggen. Er zijn zieken, er zijn mensen die min of meer in afzondering leven, maar er zijn gelukkig ook helpers. In het orkest van hulpverleners blazen kerkmensen hun partijtje mee. De leden van onze huisbezoekersgroep doen hun best om contact te houden met de mensen die zij regelmatig bezochten. Omzien naar elkaar, dat blijven we doen, maar daarin zijn we niet uniek. Wat ons als kerk wel heel bijzonder maakt, dat is ons geloof. En net als alles heeft dat geloof onderhoud nodig. Als we niet meer sporten, raken we onze conditie kwijt en voelen we ons op den duur niet meer zo fit. En als we niet meer naar de kerk gaan en misschien ook minder bidden, raken we dan ook iets kwijt? Volgens velen went het snel, niet meer naar de kerk gaan. Zelf zou ik me er onbehaaglijk bij voelen, zeker in deze tijd op weg naar Pasen. Dat weet ik uit ervaring, want ik heb het een keer meegemaakt dat ik in de Goede Week op vakantie was met mensen die niets met het geloof hadden. Ik liep met hen van Porto naar Santiago en van tevoren hadden we afgesproken dat ze er rekening mee zouden houden dat ik regelmatig naar de kerk zou willen. Maar dat gebeurde niet. Het zat gewoon niet in hun ritme. Mooie wandeldagen waren het, dat wel, maar ik voelde me vaak unheimisch, omdat de dagen zo anders waren dan ik gewend was in de Goede Week. Als de kerk in mijn eigen dorp gesloten was, zou ik zeker horen bij de kleine groep die in een ander dorp naar de kerk ging. Ook dat weet ik uit ervaring. Als er in Egmond a.d. Hoef, waar ik vandaan kom, geen viering was op Witte Donderdag of Goede Vrijdag, dan probeerde ik elders de viering bij te wonen. En hoe is dat met u… Hoe beleeft u deze dagen op weg naar Pasen… De Goede Week wordt dit jaar voor iedereen anders dan anders, maar gelukkig is onze kerk op een aantal momenten open. Het lijden van Jezus, zijn dood en zijn verrijzenis, laten we proberen dat ook dit jaar weer mee te beleven, zo goed en zo kwaad als het gaat. En laten we hopen en bidden dat het volgend jaar weer gewoon kan zoals we dat gewend zijn, in onze eigen kerk. Pastor Bert Glorie