Nieuws

10 Oktober was het zover, de finale avond van de Rabo Club Support van de Rabobank. Voor vele clubs en stichtingen was een bijeenkomst georganiseerd, in hotel restaurant van de Valk in Hoorn. Wij vroegen u in de afgelopen maand om uw stem uit te brengen voor onze Sint Victorkerk. Via de website, de Rotonde en vanaf de preekstoel tijdens de vieringen, deden we deze oproep en… u heeft ons gesteund. De opzet om voor club of stichting geld te verdienen is geslaagd. Elke stem leverde geld op. In totaal hebben wij het mooie bedrag van €331,35 in ontvangst mogen nemen. Hiervoor willen wij u hartelijk danken. We hopen voor het volgend jaar weer op uw stem te mogen rekenen en natuurlijk ook die van nog vele andere parochianen. Parochieraad St.Victor

Beste parochianen, De stijging van de energiekosten is iets waar wij allemaal mee te maken hebben. Voor de parochie betekent dit dat het verwarmen van de kerk voor een dienst fors duurder is geworden. Gelukkig hebben wij een paar jaar geleden geïnvesteerd in een nieuwe verwarming in de kerk. Waar voorheen een heteluchtkachel de gehele kerkruimte op een hogere temperatuur moest brengen, hebben we nu stralers die alleen verwarmen waar ze op stralen. Ons gasverbruik in de kerk is hierdoor meer dan gehalveerd. Toch maken we nu, door het dure gas, meer kosten dan voorheen en dus is het tijd voor een volgende stap. Dankzij de stralers kunnen we gericht een deel van de kerk verwarmen. En omdat het aantal bezoekers van de kerkdiensten sinds corona verder terug gelopen is, gaan we alleen in het voorste deel van de kerk de stralers aanzetten. Dus daar waar de kussens op de banken liggen kunt u lekker warm zitten. Bovendien is het voor de voorganger fijn als er mensen dichterbij zitten. U heeft vast ook gelezen dat er kerken moeten sluiten. Weet dat wij er alles aan doen om onze Sint Victorkerk zo lang mogelijk open te houden. Het aantal bezoekers aan de diensten, dus hoeveel mensen er in de kerk zitten, is daarbij het meest bepalend. Iedereen is van harte welkom. Wij wensen u aangename en inspirerende vieringen toe. Win Bijman Voorzitter Sint Victor parochieraad

Op zondag 9 oktober werd voor de veertiende keer de Kapellentocht gelopen, een wandeling van de kapel bij de St. Victorkerk naar de kapel van Onze Lieve Vrouwe ter Nood in Heiloo. Ik wil Jan ten Berge, die samen met zijn vrouw Truus het leeuwendeel van de organisatie op zich nam, hiervoor hartelijk danken. Hieronder leest u zijn verslag. Iets voor half acht stonden we verzameld bij de kapel in Obdam. Het was nog fris maar de verwachtingen waren goed. Pastor Bert Glorie stond kort stil bij de aanleiding van de eerste tocht, nl. dat de kapel in Obdam was gerealiseerd en stuurde ons op pad met de zegen. Precies half acht vertrokken met het geluid van de kerkklokken. De wandeling verliep prima, al snel liepen we onder een stralende zon. Na ongeveer anderhalf uur stond Win met zijn elektrische bezemwagen klaar met een traktatie en iets na 10 uur arriveerden we bij Partycentrum Meerboer in Oudorp. De dames daar voorzagen ons van koffie met appeltaart. We vervolgden onze wandeling dwars door Alkmaar en we verlieten de stad via de Hout en de Zandersweg. Om kwart voor een kwamen we aan bij de kapel. Om half twee begon hier een H. Mis, voorganger ook hier onze eigen pastor Bert Glorie. Het koor Entre Deux was net als een aantal andere Obdammers ook naar Heiloo gekomen en verzorgde de zang. Dat dit werd gewaardeerd bleek uit het spontane applaus na afloop. De wandelaars konden allemaal mee terugrijden met de Obdammers die met de auto gekomen waren. Kortom een mooie dag, een fijne wandeling afgesloten met een mooie viering.  

In een nieuw boek over priesters in Nederland, omschrijft één van hen zijn eigen taak aldus: ik ben herder, ik ben her en der. Het is notabene een Colombiaan die zichzelf zo kenschetst. Het Nederlands beheerst deze priester dus goed. En hij blijkt in dezelfde omstandigheden te verkeren als ik. Ja, ik ben ook her en der, of om het met een andere Nederlandse uitdrukking te zeggen: ik vlieg van hot naar her. In een gemiddeld weekend draag ik vijf keer de Mis op, op vijf verschillende plaatsen: in drie kerken en twee zorgcentra, her en der in de regio. Dat zal nog wel een tijdje zo blijven, want er komt voorlopig geen opvolger voor pastor Knol. En het is vol te houden… Toch zijn er ook wel dingen die we niet meer her en der willen doen, niet meer in alle parochies van de regio. Daarbij denken we vooral aan gezinsvieringen. De praktijk leert dat het aantal gezinnen dat aan deze vieringen deelneemt overal geringer wordt. Daarom hebben wij als pastores de handen in elkaar geslagen en gaan we familiezondagen organiseren, steeds op dezelfde plaats. Dat gaan we doen in de kerk van Wognum. De familiezondagen zullen bestaan uit een Mis, een uurtje catechese en een lunch. Ouders die wat willen met het geloof kunnen in hun eigen parochie weinig gelijkgestemden meer ontmoeten. Daarom willen we alle belangstellenden op één plaats verzamelen. Of dat gaat lukken, zal voor een groot deel afhangen van de manier waarop we het aanpakken. Het is van mij persoonlijk al jarenlang een wens om meer te gaan doen met gezinnen. Dat gaat nu eindelijk gebeuren. We hopen begin volgend jaar de eerste familiezondag te organiseren. Met Kerst zijn er natuurlijk overal in de regio nog gezinsvieringen, maar door het jaar heen zal dat niet meer her en der in de regio gebeuren, maar enkel nog in Wognum.

Een paar maanden geleden moesten pastor Álvaro en ik naar de bisschop voor een gesprek. Toen we bij hem binnenkwamen, ik aan de arm van Álvaro, zei de bisschop lachend: wie A zegt, moet ook B zeggen. Ik begreep meteen wat hij bedoelde. Na de A van Álvaro, komt de B van Bert. Álvaro en ik komen letterlijk samen binnen. Álvaro leidt mij en ik volg. Zo gaat het ook in het Kerkbestuur. Het is Álvaro die de lijnen uitzet, maar dat gaat wel in goed overleg en ik ben het er dan ook vrijwel altijd mee eens. We proberen de parochies van onze regio door deze moeilijke tijden heen te loodsen. Dat doen we nu geflankeerd door twee bestuursleden, Peter Bakker uit De Goorn, de vicevoorzitter, en Remco Bakker uit Wognum, kandidaat-penningmeester. En bij alles wat we doen, zoeken we natuurlijk ook draagvlak in de parochies. De voorzitters van de parochieraden vormen daarvoor ons voornaamste klankbord. Op 22 september was er een vergadering met deze voorzitters. Natuurlijk had iedereen net de artikelen in de krant gelezen over de door het Bisdom gewenste sluiting van een groot aantal kerken. De druk op ons Kerkbestuur wordt ook opgevoerd, dat snapten de voorzitters wel. Aan de hand van een aantal stellingen hebben we met elkaar nagedacht over de toekomst. Wat daar vooral uit naar voren kwam, was de wens tot centralisatie van het kinder- en jongerenwerk. In de afzonderlijke parochies zijn er weinig of geen gezinnen die regelmatig naar de kerk gaan. Ook is er nauwelijks meer sprake van activiteiten voor en door jongeren. Als we iets voor kinderen en/of jongeren willen doen, dan kan dat dus heel goed regionaal georganiseerd worden, of misschien zelfs met het hele dekenaat Hoorn. Dat plan moet nog worden uitgewerkt, maar u zult er ongetwijfeld meer van horen. Over de concrete sluiting van kerken valt nog weinig te zeggen. Enkele Parochieraden zijn zelf gaan nadenken over de vraag hoelang ze nog willen doorgaan. Maar uiteindelijk zal die vraag bij alle parochies op tafel komen te liggen. Bij het nemen van het besluit over sluiting van kerken spelen natuurlijk allerlei factoren een rol, niet alleen de vraag wat de parochianen er zelf van denken. Want de kerken die open blijven, zijn er niet enkel voor de parochianen van het eigen dorp, maar zullen een groter gebied moeten bedienen. Welke kerken zijn daarvoor het meest geschikt… We zijn er nog niet uit. Begin volgend jaar moet er een plan klaar liggen voor de komende vijf jaar. Makkelijk zal het niet zijn om beslissingen te nemen. Vooral ook omdat je keuzes wilt maken die ook voor de langere termijn goed blijken te zijn. We willen in elk geval dat het geloof doorgegeven kan worden aan de volgende generaties. Op welke manier en op welke plaats kunnen we dat het beste doen… Álvaro en ik zijn priester geworden om het geloof te verkondigen. We zijn niet opgeleid om kerken dicht te doen. Maar als dit een consequentie is van onze roeping, dan moeten we het maar aanvaarden, ook al zouden we liever anders willen. Wie A zegt, moet ook B zeggen. Álvaro en ik komen daar niet onderuit!

Als kind heb ik nooit gebiecht. In de tijd waarin ik opgroeide, was dat al niet meer de gewoonte. Sterker nog: veel mensen waren blij dat ze van het verplichte biechten af waren. Als middelbare scholier wilde ik het toch graag een keer beleven. Ik begon erover met de pater van wie ik catechese had en die zei me dat ik welkom was bij hem thuis op een zaterdagochtend. Maar ja, ten eerste: hoe kom ik daar en ten tweede, hoe vertel ik het mijn ouders… Biechten, dat deed je niet meer! Het is er in die tijd dan ook niet van gekomen en uiteindelijk heeft het tot mijn veertigste geduurd voordat ik een priester opzocht om alles waar ik mee worstelde hardop uit te spreken. Het voelde als een bevrijding! Niet alleen was er een last van mij afgevallen, maar ik voelde mij ook gezien, gezien door God. Daarna ben ik vaker gaan biechten, maar telkens was dat ofwel in een kamer in een abdij, ofwel bij een priester thuis ofwel bij mij thuis. Een biechtstoel, ik wist wat het was, maar ik zat er nooit zelf in. Nu ik priester ben, gebeurt het weleens dat iemand bij mij wil biechten. Maar daarbij heb ik tot nu toe nooit van een biechtstoel gebruik gemaakt. Dat zal in Hoogwoud en Obdam en in onze andere kerken ook niet gemakkelijk zijn, want de biechtstoelen, voor zover ze er nog zijn, hebben een andere functie gekregen. Ik neem de biecht dus af in een kamer in de pastorie of in een sacristie of een dagkapel en dat bevalt mij goed, maar enkele weken geleden ben ik toch op andere gedachten gekomen. Op donderdag 8 september moest ik biecht horen bij Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo. Er was geen andere priester die dat die dag kon doen, en dus werd een beroep gedaan op mij…  En zo kwam ik terecht in één van de vier biechtstoelen die daar zijn en kwamen er biechtelingen aan de andere kant van het roostertje te zitten… Wat ik als biechteling zelf nooit had meegemaakt, overkwam mij nu als biechtvader. En wat was het goed! Geconcentreerd spreken en luisteren zonder door wat dan ook te worden afgeleid. Wat ging dat goed daar! De kapel waar al zoveel gebeden wordt, doet natuurlijk ook mee om de goede stemming te krijgen, een opgewekte stemming waarbij de Heilige Geest de ruimte krijgt om te waaien waar Hij wil. Biechten in de biechtstoel, veel parochianen doen er lacherig over, maar voor mij was het een eye-opener en voor de biechtelingen, die hier anoniem hun zonden konden belijden, gaf het verlichting. Het is de genade van God die de vergeving tot stand brengt. De Kerk speelt daarin een bemiddelende rol. Zij is als een goede moeder die mensen en God en ook mensen onderling tot elkaar brengt. Dat steeds meer mensen dat mogen ontdekken.  Laten we daarvoor bidden. En mocht u zelf bij mij willen komen biechten, dan hoeft dat natuurlijk niet in een biechtstoel. Dat kan trouwens niet eens! In Heiloo kan dat wel, daar is door de week elke dag een priester beschikbaar. Van harte aanbevolen!

Tot mijn verbazing vond ik een nieuwe stelling op de website van een bekende krant: ‘Maak haast met sluiting kerkgebouwen zodat hier woningen kunnen komen!’ Nou ja… We hebben allemaal kortgeleden in de krant gelezen dat er een uitdagende tijd komt voor de kerk in Nederland… veel kerkgebouwen zouden dicht moeten gaan… En de werkelijkheid laat ons zien dat het niet anders is. Wij moeten eerlijk durven bekennen dat de Kerk in onze tijd meer en meer aan macht en aanzien verliest, dat de structuren en gebouwen die de kerk in bezit heeft beantwoorden aan de werkelijkheid van een wereld van 50-60 jaar geleden. De tijd van de stampvolle kerken, de tijd dat heel Europa christelijk was, de tijd van het rijke Roomse leven is voorbij. De kerken lopen leeg. Overal gebeurt ongeveer hetzelfde. Je kunt weleens proberen om hier of daar met nieuwe initiatieven voor de dag te komen, maar het juiste middel om de Kerk een belangrijke plaats in de samenleving terug te geven is er nog niet. Er zijn wel mensen die het pijnlijk vinden dat de Kerk achteruitgaat, maar het is niet anders. De structuur van onze parochies en onze gebouwen zijn ‘een te grote jas’ geworden. Wel mogen we ons afvragen of die tijd van pracht en macht de beste tijd was voor de Kerk. Misschien waren de tijden van de catacomben toen de Kerk geen macht of aanzien had, beter; of de tijd van de Franse Revolutie, toen de Kerk alle bezit en rijkdom moest afstaan. Toen de kerken nog van hout waren, waren de harten van de mensen van goud. Maar toen de kerken van goud werden, werden de harten koud. Telkens als de Kerk zich pracht en praal aanmatigt, verliest ze aan uitstralingskracht. En we kennen toch het gezegde: ‘verbeter de wereld, begin bij jezelf”. Want de grote schat van de Kerk, van onze parochies, ligt niet bij de financiën, de kerkgebouwen of de materiele rijkdom die in de loop der geschiedenis verzameld is. De grote schat van de Kerk is de gemeenschap. Het goud van de Kerk zijn de mensen die de gemeenschap vormen: jij en ik, samen! Mensen die doen dat de blijde boodschap van Jezus actueel blijft. Een Kerk, een geloofsgemeenschap bestaat niet uit de stenen van het kerkgebouw. Nee, Kerk zijn de mensen. Ze bestaat pas echt wanneer we levende stenen voor elkaar willen zijn, wanneer we naast de vieringen ook naar elkaar omzien. Als verantwoordelijken van een kerkregio met tien kerkgebouwen, zijn wij ons ervan bewust dat we een uitdagende tijd voor ogen hebben. Onze gebouwen zijn groot, de gemeenschappen worden ouder en steeds kleiner, de financiën lopen ook langzaam achteruit… bijna iedereen vindt het moeilijk om het verleden los te laten maar we moeten verder! Het feit dat er kerkgebouwen moeten sluiten, wil niet zeggen dat de parochies moeten sluiten. Daarom is het onze taak om samen aan de grote schat van onze kerk, de gemeenschap, te denken om een perspectief van toekomst te hebben. Graag vragen wij uw gebed in deze tijd voor onze parochiegemeenschap, parochieraad, kerkbestuur en alle mensen die bij onze kerk betrokken zijn dat we, geïnspireerd door de Heilige Geest, tot goede beslissingen kunnen komen. Met hartelijke groeten, Pastoor Alvaro Pastor Bert

Hebt u het genoteerd? Bent u er klaar voor deze zondag mee te lopen? Zondag 9 oktober vertrekken we als groep vanaf de kapel bij de Sint Victorkerk in Obdam voor een wandeling van 25 km naar de kapel van Onze Lieve Vrouwe ter Nood in Heiloo. Het thema van de Kapellentocht is, zoals eerder al gezegd: ‘lopen in verbondenheid’. In de kapel in Heiloo zal pastor Bert Glorie voorgaan in de Mis, deze begint om 13.30 uur. Het koor Entre-Deux zal zingen. Uiteraard zijn ook niet-wandelaars hier welkom. De start van de wandeling is om 07:30 uur. Naar verwachting arriveren we rond 13:00 uur. Onderweg hebben we een rustpauze van ongeveer 30 minuten met koffie/thee en wat lekkers. U mag zich inschrijven via onderstaand e-mailadres maar u kunt zich ook nog aanmelden op de ochtend zelf vanaf 7:00 uur.De organisatie hoopt op veel deelnemers en een mooie wandeling. Voor meer informatie en inschrijven kunt u terecht bij: Jan ten Berge, jantenberge@planet.nl of 06-29281684.

Op vrijdag 14 oktober 2022 speelt Peter Vermaat zijn voorstelling: Titus, held of heilige? In een theatervoorstelling met levensgrote poppen en muziek vertelt Peter Vermaat het levensverhaal van Titus Brandsma. Het is het verhaal van een kwetsbaar mens die overeind bleef te midden van het oorlogsgeweld. De geschiedenis van een praktisch ingestelde mysticus die oog had voor mensen in crisissituaties. De kroniek van een geleerde die journalisten motiveerde niet te buigen voor de naziterreur. Deze houding leidde tot zijn dood, maar is inspirerend tot op de dag van vandaag. Titus werd in 1881 als Anno Sjoerd in Oegeklooster bij Bolsward geboren. Als elfjarige jongen ging hij naar het kleinseminarie van de franciscanen om zich vervolgens aan te sluiten bij de karmelieten. Daar nam hij de kloosternaam Titus aan. Na zijn priesterwijding studeerde hij in Rome, promoveerde in de wijsbegeerte en werd uiteindelijk hoogleraar in Nijmegen. Toen Nederland werd bezet door de Duitsers, kwam Titus Brandsma met hen in conflict. De directe aanleiding tot zijn arrestatie was zijn actie om de dagbladen te bewegen geen artikelen en advertenties van de NSB op te nemen. Acht weken zat hij in een cel in Scheveningen om na wat omzwervingen uiteindelijk in 1942 te sterven in Dachau. In een voorstelling van ruim anderhalf uur vertelt Peter Vermaat het levensverhaal van deze religieus bewogen man. Peter Vermaat is dichter-verteller, poppenspeler-theatermaker. In deze voorstelling visualiseert hij zijn verhaal met karakteristieke poppen en objecten. Zie ook: https://petervermaat.nl/voorstellingen/titus. Waar: St. Bonifatiuskerk, Spanbroekerweg 186, Spanbroek Wanneer: Vrijdag 14 oktober 2022 om 20.00 uur. Prijs: €15,00 p.p. Reservering: jcj.verbruggen@quicknet.nl U kunt contant betalen bij binnenkomst of overmaken op J.C.J. Verbruggen; NL 41 INGB 0003 8106 06 met de vermelding ‘Titus, held of heilige’

Het verlies van een partner, kind of ouder is één van de ingrijpendste gebeurtenissen in het leven. Ieder beleeft dit op een eigen wijze. In het begin is de overledene nog dikwijls heel nabij. Langzamerhand dringt het door dat het afscheid definitief is. Ook moeten er in de eerste periode dikwijls nog vele praktische zaken geregeld worden. Er komt nog veel bezoek. Maar dan… volgt er dikwijls een leegte. Bijeenkomsten rond verlies en rouw bieden dan gelegenheid om de ervaring, herinnering en verdriet met anderen te delen en elkaar te bemoedigen. Men kan elkaar ook inspireren rond het verder gaan. Daarvoor worden er vier bijeenkomsten aangeboden. De leiding van de bijeenkomsten rond verlies en rouw is in handen van Marlies Mol. Marlies is lid van de werkgroep ‘Omzien naar Elkaar’ in de St. Lambertusparochie in De Weere en is HBO geschoold vitaliteitscoach en coach voor mensen die getroffen worden door kanker. Jan Verbruggen, gepensioneerd pastor, zal als gastheer bij de bijeenkomsten aanwezig zijn. Aan de bijeenkomsten zijn geen verplichte kosten verbonden. Bij de laatste bijeenkomst staat er een schaal, waarin u uw vrijwillige bijdrage in een gesloten enveloppe kunt deponeren. Als u aan deze bijeenkomsten wilt deelnemen, Geef dan het volgende aan ons door: naam, adres, telefoonnummer en e-mailadres. De bijeenkomsten vinden plaats op maandagmorgen of dinsdagavond en wel op de volgende data: 17 okt., 31 okt., 14 nov. en 28 nov. van 10.00 tot 12.00 uur. 11 okt., 25 okt., 8 nov. en 22 nov. van 19.30 tot 21.30 uur. De bijeenkomsten zullen gehouden worden in het parochiecentrum van de St. Bonifatiuskerk in Spanbroek, Spanbroekerweg 186, 1715 GV Spanbroek. Een kwartier van tevoren zal de deur open zijn. U kunt zich opgeven bij: Jan Verbruggen, Meerkoet 6, 1715HJ Spanbroek of bellen naar 0226-351951 of mailen jcj.verbruggen@quicknet.nl Marlies Mol (0229-853680/ 06-37683954) en Jan Verbruggen

Na een aantal korte seizoenen is Sing@Victor er helemaal klaar voor om weer van start te gaan. Sing@Victor is in 1972 opgericht als jongerenkoor Obdam en bestaat dit jaar dus 50 jaar! Sing@Victor zingt meestal op de laatste zaterdag van de maand tijdens de reguliere viering in de Sint Victorkerk te Obdam. Daarnaast wordt het koor gevraagd bij jubilea, rouw en trouw. Het repertoire bestaat uit bewerkte popliedjes. Het koor bestaat uit ongeveer 30 leden onder leiding van dirigent Erna Rood en wordt begeleid door o.a. Tjesse Hoebe op piano, Jan Bakker op basgitaar en Frank Bakker op gitaar. “Plezier hebben om samen te zingen”, is het hoofddoel van het koor. Er wordt dan ook heel wat afgelachen op een repetitie. Natuurlijk zijn nieuwe leden altijd welkom! Voor alle stemgroepen is plaats: sopranen, alten, tenoren en bassen in de leeftijd vanaf 13 jaar. Iedereen is welkom om vrijblijvend een paar keer mee te zingen om het koor op deze manier te leren kennen. De repetities zijn op woensdagavond van 19.15 uur tot 21.00 uur in de Sint Victorkerk te Obdam. De eerstvolgende viering waarbij Sing@Victor zal zingen is op zaterdag 24 september om 19.00 uur. Ook hierbij is iedereen van harte welkom! Contact: Erna Rood erna.rood@hotmail.com / 06-51548977

Regio ‘De Waterkant’ heeft een ‘digitale nieuwsbrief’. Deze komt wekelijks uit en bevat naast een woordje van één van de pastores de tijden van alle vieringen in de regio en de meest actuele informatie over activiteiten in de negen parochies: De Goorn, Ursem, Spierdijk, Zuidermeer, Hoogwoud, Spanbroek, de Weere, Obdam/Hensbroek en Wognum/Nibbixwoud. Voor meer informatie, kopij of aanmelden voor een (kosteloos) abonnement op de nieuwsbrief: regiodewaterkant@gmail.com.

Vorig jaar juni is een groot deel van het bestuur van de Waterkant door de bisschop ontslagen. Naar aanleiding daarvan hebben de overige leden zelf de handdoek in de ring gegooid. Vervolgens zijn pastor Álvaro en ik in het bestuur benoemd, samen met een interim secretaris/penningmeester, dhr. Cees Backer uit Velsen-Noord. Wij mochten de lopende zaken afhandelen en intussen op zoek gaan naar nieuwe kandidaten voor het bestuur. Wat de lopende zaken betreft, is er weinig vooruitgang geboekt. De Marcuskerk in Hensbroek staat daar nog steeds te verpauperen. De plannen voor woningbouw op het terrein van de Marcuskerk zijn niet van de baan, maar duidelijkheid over wat er precies gaat gebeuren, is er nog niet. Doordat de nabijgelegen school ook wordt afgebroken, kan er een groter plan gerealiseerd worden dan aanvankelijk de bedoeling was. Hoe het wordt ingevuld, is nog niet bekend. Wat het ook worden mag, een machtiging van het Bisdom is nodig voordat de plannen kunnen worden uitgevoerd. Dat geldt eveneens voor de plannen voor ons kerkplein. Ook hiervoor moet het Bisdom groen licht geven. Het Bisdom is niet op voorhand negatief, maar wil daarbij zorgvuldig afwegen of de plannen de parochie ten goede komen. Wij wachten af. Intussen is het wel gelukt een nieuw bestuurslid benoemd te krijgen. Het is dhr. Peter Bakker uit De Goorn. Per 1 juli is hij benoemd als vicevoorzitter. Jarenlang is hij actief geweest als vicevoorzitter van het bestuur van zijn vorige parochie, Zuidschermer. Namens die parochie zat hij ook in het bestuur van de regio Alkmaar. Hij heeft dus ruime ervaring en we verwachten dan ook dat hij voor De Waterkant veel kan betekenen. Er is ook een kandidaat penningmeester gevonden. Dat is dhr. Remko Bakker (geen familie) uit Wognum. We zijn nog op zoek naar een secretaris en enkele andere bestuursleden. Op donderdag 22 september is er een overleg van het bestuur met de voorzitters van de Parochieraden. Dat zijn bijna allemaal voormalige bestuursleden. Zij vormen voor ons nog steeds het voornaamste klankbord. Mijn taakveld in het bestuur is regiovorming. Dat wil dus zeggen dat ik mag proberen de samenwerking tussen de negen parochies van De Waterkant te bevorderen. Ik bezoek veel vergaderingen van parochieraden en andere groepen her en der in de regio. Vóór 1 januari moet er een beleidsplan klaarliggen waarin staat welke kerken we open willen houden en welke kerken we op termijn willen sluiten. Dat behelst voor ons als bestuursleden wel wat meer dan alleen een schrijfopdracht. Op de eerste plaats gaat het namelijk om mensen, om parochianen die al of niet hun kerk kwijt raken. Er is voor mij de komende maanden dus heel wat werk aan de winkel. Ik mag intussen ook nog voorgaan in een groot aantal kerken en verzorgingshuizen. Hier in Obdam kom ik daardoor niet aan alles toe wat ik graag zou willen. Toch zou ik zeggen: schroom niet mij te bellen als u mij wilt spreken. Uiteindelijk bent u als parochiaan degene voor wie ik er wil zijn.

Vorige week zaterdag was het Sing Along Kinderkoor aan de beurt om te zingen. En dat lukte! Vijftien enthousiaste kinderen zongen de sterren van de hemel. De Evangelielezing ging die avond over het verloren schaap dat door de herder wordt teruggevonden. Eén van de liederen die de kinderen zongen, ging dan ook gepaard met luid geblaat. Naar verluidt heeft het kinderkoor ooit honderd leden gehad. Die tijden zijn voorbij. Geen honderd schapen meer. Maar ik was dik tevreden met deze vijftien schapen.

Voor velen is de vakantie voorbij, maar er zijn toch ook nog heel wat mensen die in september een week of langer weggaan. En waarom ook niet! Als je er de tijd voor hebt en het weer is mooi, dan kan ik die mensen geen ongelijk geven. Zelf ben ik deze zomer een paar keer een paar dagen weg geweest en dat is me goed bevallen. Een paar dagen naar Dordrecht met een bevriend echtpaar, een paar dagen wandelen in Duitsland met een broer van me, een dagje naar Kevelaer met een goede kennis en als kers op de taart in het afgelopen weekend een paar vrije dagen in Egmond aan de Hoef. Met dit mooie, warme weer rol je zo gemakkelijk door de zomer heen. Ik geef toe, soms was het misschien wel iets te warm, maar daar zullen we in de loop der jaren aan moeten wennen. In de kerk viel het met de warmte in elk geval mee, zeker de eerste tijd. Met twee keer in de maand het Parochiekoor en in de overige weken een viering op zaterdagavond, kon iedereen die dat wilde toch elk weekend naar de kerk. En dan waren er ook nog de kapelvieringen die iedere donderdagochtend doorgingen en niet te vergeten de vieringen in De Horstenburgh op vrijdagavond. In De Horstenburgh is er nu een groep van in totaal acht vrijwilligers actief om de vieringen daar in goede banen te leiden. Per week zijn er vier tot vijf vrijwilligers aan de beurt. Helemaal vrijblijvend is dit vrijwilligerswerk dus niet, maar voor wie een weekend weg wil terwijl hij eigenlijk de beurt heeft, is er altijd wel de mogelijkheid om met iemand te ruilen. Het in orde maken van de kapel, het ophalen van de bewoners uit hun kamers, het klaarzetten van de benodigdheden voor het koffie drinken, het schenken van koffie en thee, de afwas en het terugbrengen van de bewoners naar hun kamers, het hoort allemaal bij het werk dat deze mensen doen. En uiteraard assisteren ze mij of een andere voorganger als koster of lector tijdens de Mis. Iedereen heeft zo zijn eigen taken en verantwoordelijkheden en iedereen probeert er op zijn of haar manier wat van te maken. Zo blijft het leuk, niet alleen voor de vrijwilligers zelf, maar ook, en daar gaat het natuurlijk om, voor de bewoners. Op de zaterdagavonden zijn we wel toe aan wat meer reuring in de kerk. Komende zaterdag is er gelukkig het Sing Along kinderkoor. Over twee weken begint Sing@Victor weer te zingen. Entre-Deux heeft nog even respijt. Het koor heeft met de nieuwe dirigent Co Feld nog een maand de tijd om te oefenen, voordat ook zij weer acte de présence geven. Dat doen ze bij Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo op zondag 9 oktober, na de Kapellentocht. De Mis begint in Heiloo om 13.30 uur. Ik wil nog één opvallend feit noemen: er is de laatste tijd steeds minder vraag naar kerkelijke uitvaarten en avondwakes, maar onze kerk blijkt ook graag te worden gebruikt voor niet-kerkelijke uitvaarten. Daar hebben we in de afgelopen zomer een paar mooie voorbeelden van gezien. Mocht het u overkomen dat een dierbaar familielid overlijdt, weet dan dat de leden van onze afscheidsgroep graag met u meedenken over de mogelijkheden in de kerk. Er kan misschien wel meer dan u denkt. Wat wij in elk geval steeds vaker doen, is de namen van overleden parochianen gedurende de eerste zes weken aflezen tijdens de vieringen. Zo willen we voor deze overledenen bidden en hun namen in herinnering houden. Dit blijkt door veel nabestaanden gewaardeerd te worden. Zo blijft de Sint Victorkerk toch een kerk van het dorp. Ik ga af en toe een paar dagen weg uit Obdam, maar de kerk blijft.

Het kan weer. Er mag weer gewandeld worden. Zondag 9 oktober vertrekken we als groep vanaf de kapel bij de St. Victorkerk in Obdam voor een wandeling van 25 km naar de kapel van Onze Lieve Vrouwe ter Nood in Heiloo. Het thema van de Kapellentocht is, zoals eerder al gezegd: ‘Lopen in verbondenheid’. In de kapel in Heiloo zal pastor Bert Glorie voorgaan in de Mis, deze begint om 13.30 uur. Het koor Entre-Deux zal zingen. Uiteraard zijn ook niet-wandelaars hier welkom. De start van de wandeling is om 07:30 uur. Naar verwachting arriveren we rond 13:00 uur. Onderweg hebben we een rustpauze van ongeveer 30 minuten met koffie of thee. U mag zich inschrijven via onderstaand e-mailadres maar u kunt zich ook nog aanmelden op de ochtend zelf vanaf 7:00 uur. De organisatie hoopt op veel deelnemers en een mooie wandeling. Voor meer informatie en inschrijven kunt u terecht bij: Jan ten Berge, jantenberge@planet.nl of 06-29281684.

Op zaterdag 10 september is er een gezinsviering in de kerk. We vinden het leuk om in die viering weer met een groep kinderen een koortje te vormen en onder gitaarbegeleiding de liedjes te zingen. We gaan in een uurtje, van 17.00 tot 18.00 uur, oefenen voor de viering van die avond. Als we daarmee klaar zijn gaan we samen broodjes knakworst eten. Om 19.00 uur begint de viering, waarin alle vaders en moeders, opa’s en oma’s en alle vrienden en bekenden welkom zijn. Zit je in groep 4 of een hogere groep, kom dan op zaterdag 10 september naar de kerk om mee te zingen. Je kunt je per e-mail opgeven bij Chantal Suiker via eerstecommunie@sintvictorparochie.nl.

Op zondag 9 oktober gaan we voor de veertiende keer de Kapellentocht lopen: van ons Mariakapelletje naar de grote kapel van Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo. Voor de elfde Kapellentocht hadden Hans van ’t Hoff en ik het thema ‘lopen in verbondenheid’ bedacht. Dit thema kreeg een diepe betekenis toen Robert de Boer, die samen met Hans de tocht organiseerde, onverwachts overleed. Dat was in augustus 2017. De Kapellentocht ging dat jaar door op zondag 1 oktober. Een kaars die tijdens de uitvaartdienst van Robert had gebrand, namen we mee naar Heiloo om deze daar weer aan te steken. Richarda, de vrouw van Robert, nam na zijn dood zijn plaats in de organisatie in. Ook in 2018 en 2019 is de Kapellentocht gehouden. Het thema bleef: ‘lopen in verbondenheid’. In de afgelopen jaren kon de Kapellentocht geen doorgang vinden. Hans en Richarda wilden ermee stoppen en door de coronacrisis was het niet mogelijk een doorstart te maken. Dat lijkt dit jaar wel te lukken. Jan ten Berge is bereid gevonden het stokje over te nemen. We gaan dit jaar aan de wandel op zondag 9 oktober. De start zal weer om 07.30 uur zijn bij de Mariakapel. De Mis in Heiloo zal plaatsvinden om 13.30 uur. Entre-Deux zingt. Nadere details volgen later. Mensen voor wie deze wandeling te groot is, maar die wel graag de Mis in Heiloo willen bijwonen, kunnen natuurlijk de fiets of de auto nemen. Het thema van de Kapellentocht blijft echter: ‘lopen in verbondenheid’.

Het gebeurt vrijwel ieder jaar wel een keer, dat we worden opgeschrikt door het overlijden van een kind, een jongere of een jonge man of vrouw.  Het sterven komt niet altijd onverwachts. Soms is er een ziekte aan voorafgegaan. Maar altijd komt het veel te vroeg. Want het hoort niet zo te zijn, vinden we, dat een kind komt te overlijden. Vorig jaar zomer moesten we plotseling afscheid nemen van Wout Neefjes. En in deze zomer overleed Thijs van de Giessen. Twee blije jongens die hun draai hadden gevonden in het leven en voor wie de hele wereld open lag. Er zijn mensen die me vragen: Is het de wil van God dat een kind zo jong sterft? Ik antwoord dan: Nee! Absoluut niet! Van God weet ik niet veel, maar wel weet ik dat Hij wil dat mensen tot bloei komen en leven. Maar dat dat niet voor iedereen opgaat, hoort ook op één of andere manier bij het leven. Het is onontkoombaar. We staan er machteloos tegenover. Het enige wat we kunnen doen, is proberen te leven met de mensen die over blijven. Als je een kind verloren hebt, dan is dat een wond die moeilijk heelt. Het zal altijd een litteken blijven. Dat is ook het geval als je kind een ernstige ziekte oploopt of een beperking krijgt. Het gaat je als ouders niet in de koude kleren zitten. Maar toch sta je er niet alleen voor. Er zijn mensen om je heen die meer voor je kunnen betekenen dan je misschien weet. Mensen die net als jij met lege handen staan… Maar lege handen kunnen ook open handen worden. Open handen die je naar elkaar kunt uitstrekken. Hoe machteloos we ook zijn, we hoeven elkaar niet uit de weg te gaan. En soms zijn er natuurlijk praktische zaken die je voor iemand kunt oppakken. Leven met elkaar, het is al moeilijk genoeg en het wordt nog moeilijker als we geconfronteerd worden met ziekte en dood. Behalve dat we dan een beroep mogen doen op de mensen om ons heen, mogen we ook leven vanuit het vertrouwen dat er een God is die ons toch op één of andere manier wil helpen om van dat leven met elkaar iets goeds te maken… Zo goed en zo kwaad als het gaat.

Voor mijn zestigste verjaardag had iemand mij een dagje Kevelaer aangeboden. Vorige week maandag was het zover. Het was Maria Tenhemelopneming en dat leek mij een mooie gelegenheid om erheen te gaan. Kevelaer is een bedevaartplaats waar Maria wordt vereerd, vlak over de Duitse grens. We gingen er met de auto heen en reden tegen kwart voor tien een parkeerplaats op. Alleen op werkdagen hoefde er parkeergeld betaald te worden. Maar was dit een werkdag? Voor zover wij wisten was Maria Tenhemelopneming in Duitsland een vrije dag, dus we dachten niet te hoeven betalen. Toch maar even gevraagd aan twee dames: Is het vandaag een zondag? Een zondag… Nee… Hoe kom je erbij! Dus even naar de parkeermeter en daarna naar de basiliek, waar om tien uur de Hoogmis zou beginnen. Het was vol in de kerk, maar geluid was er nauwelijks te horen. Wat zijn die Duitsers stil… We vonden een plekje in één van de zijbeuken en de Mis begon. Maar net toen de diaken het evangelie wilde gaan voorlezen, werd zijn stemgeluid overwoekerd door het gejekker van een enorme betonhamer. De straat lag open, dat wisten we. Maar dat er vandaag, op Maria Tenhemelopneming, precies voor de kerk en op dit moment met zoveel lawaai gewerkt zou worden, dat hadden we niet kunnen denken. Nee, het was geen zondag. Dat werd zo wel duidelijk. Het gejekker hield op toen de bisschop begon aan zijn preek. Ach, zei hij, jullie hebben niet veel gemist. Het evangelie van vandaag kennen jullie toch wel. Het is het lied van Maria, het Magnificat. Ja, de meeste mensen die daar zaten, zullen het wel gekend hebben. Ik ook, maar ik was nog niet bekomen van de verbijsterende gedachte dat wij daar in een volle kerk zaten te bidden, terwijl het werk op straat gewoon doorging. Als gelovigen vormen wij geen meerderheid meer. Wij kunnen bij elkaar komen ‘in één of ander huis’ om Gods Woord te beluisteren en met elkaar het brood te breken, maar de wereld staat daar niet bij stil. De wereld draait door…

Op zondag 11 september wordt in de kerk op de terp in Hoogwoud een Oecumenische Vredesdienst gehouden. In deze dienst die om 15.00 uur begint gaan pastor Bert Glorie en ds. Sylvia Neufeglise voor. Het onderwerp is: ‘Het is nu belangrijker dan ooit, dat de Generatie Vrede van zich laat horen!’ Pax brengt de Generatie Vrede samen om het gevoel van onmacht in deze onzekere tijd met elkaar om te zetten in hoop. De cantorij zal samen met de kerkgangers een aantal vredesliederen zingen die ook in onze kerk bekend zijn. U bent van harte welkom.

Onze kerken zijn bakens en blikvangers in de dorpen, maar niet voor mij. Pas vorige week woensdag kon ik ontdekken hoe de mooiste kerk van Noord-Holland eruit ziet. Er was Huttendorp in Obdam. Het thema was: ons dorp. Uiteraard nam de kerk daar een prominente plaats in. Daar moest ik naar toe. Niet om de kerk in te zegenen, zoals de journalist van het NHD schreef. Nee, tegen de tijd dat ik bij de kerk kwam, was deze alweer ‘aan de eredienst onttrokken’. Gelukkig kon ik hem nog even van alle kanten betasten. De toren was nog steeds te hoog voor mij, maar ik kon een goede indruk krijgen van de vorm van het gebouw. De kerk in het Huttendorp kreeg niet de tijd om te worden uitgeroepen tot de mooiste van Noord-Holland. Integendeel. Een uurtje nadat ik weg was werd hij afgebroken en nog diezelfde middag werd alles naar de stort gebracht. Dit deed mij denken aan onze echte kerkgebouwen hier in de regio. Hoe gaat het daarmee… De mensen die de kerken gebouwd hebben, zullen gedacht hebben dat het toch wel zo ongeveer voor de eeuwigheid was. Maar in de praktijk loopt het anders. Ook al is het onderhoud van de gebouwen een kostbare zaak, ze worden goed onderhouden, dat wel, maar het kerkbezoek loopt overal hard terug. Dat er weinig priesters en pastoraal werkers zijn, doet daar geen goed aan. Maar het zal uiteindelijk toch van de parochianen moeten komen. Nee, het moet van God zelf komen natuurlijk, maar Hij heeft geen handen, behalve die van ons. We zullen het dus zelf moeten doen, niet alleen de kerkgebouwen onderhouden, maar ook zorgen dat de geloofsgemeenschappen groeien en bloeien. Kan dat nog? Een paar weken geleden had ik een mooi gesprek met drie enthousiaste jongeren, drie mensen van rond de twintig die graag naar de kerk gaan. Maar wat kunnen drie jongeren betekenen voor een regio van tien parochies… Wat kunnen vijf broden en twee vissen betekenen voor een menigte van vijfduizend mensen… En toch… Toch maar doorgaan dus! Met drie jongeren en overal een handjevol kerkgangers! Het geloof blijven verkondigen! Blijven bidden! Blijven uitdelen! Misschien blijken we meer in handen te hebben dan wij zelf hadden gedacht. En laten we ons over de gebouwen maar geen zorgen maken. Als ze niet meer kunnen functioneren als kerk, zal er ongetwijfeld een andere bestemming voor gevonden worden. Laat het noodkerkje in Hensbroek, dat een paar jaar geleden gesloten is, het enige kerkgebouw in onze regio zijn waarvan de resten grotendeels zullen verdwijnen naar de stort.

In mijn kindertijd gingen we niet op vakantie. Een dagje uit was al een hele belevenis. Het eerste dagje uit was naar de Kaasmarkt in Alkmaar, met daarna een rondvaart. Ik was vijf en vond het reuze spannend. Het jaar daarop gingen we naar de veemarkt in Purmerend. Ik herinner me nog van alles van die dagjes. Vakantie komt van ‘vacare’ en dat betekent vrij zijn. Daarvoor hoef je niet ver van huis te gaan. De monniken van Egmond voegen aan het woord vacare nog een woordje toe: Deo. Vrij zijn voor God. En ook dat kan overal, maar je moet er wel de tijd voor nemen. Hoeveel mensen gaan in Frankrijk of Oostenrijk niet een kerk binnen om daar een kaarsje op te steken… Neem daar in de vakantie de tijd maar voor. Thuis komt het er misschien niet van. Voel je vrij, waar je ook bent. Neem de tijd om te bidden, om bij God te zijn en bij de mensen die je gebed nodig hebben… En ga er maar vanuit dat er ook voor jou gebeden wordt. Ik zet hieronder een gebed uit het dienstboek van een klooster dat gevestigd is op Iona, een klein, rustig eilandje in de buurt van Schotland, waar ik een paar jaar geleden een week heb doorgebracht. Ook daaraan heb ik goede herinneringen, maar ik had natuurlijk net zo goed een weekje naar de abdij van Egmond kunnen gaan. Daar was ik waarschijnlijk niet minder vrij geweest. Moge God, die erbij is als de zon opgaat en ondergaat en als je de zee oversteekt, onderweg je schreden richten. Moge God, die je nabij is als je zit en als je staat, je met liefde omringen en je bij de hand leiden. Moge God, die je wegen kent en de plaatsen waar je uitrust bij je zijn in je taak op aarde het goede nieuws zijn dat je deelt en je op de eeuwige weg leiden.