Berichten

Als ik tegen mensen vertelde dat ik voor mijn Priesteropleiding nog twee extra tentamens moet doen, dan hoorde ik ze soms denken: die Priesterwijding van jou, die komt met Sint Juttemis. Zelf bleef ik de moed er nog wel inhouden, maar soms bekroop mij toch twijfel. Maar nu lijkt er toch licht te gloren aan het einde van de tunnel. Op maandag 5 november wordt aan mij door bisschop Punt de Admissio verleend, de toelating tot de kandidatuur voor de Priesterwijding. Dat gebeurt in Heiloo, in de kapel van het Seminarie, het voormalige Julianaklooster. Ik ben dankbaar dat het nu zover is en ik weet zeker dat ik het niet volgehouden had zonder de morele steun en het gebed van heel veel parochianen. Blijf alstublieft voor mij bidden, want de weg is nog lang. Maar zelfs als mijn Priesterwijding pas met Sint Juttemis plaatsvindt, dan weten we nu in elk geval zeker dat Sint Juttemis elke dag een dagje dichterbij komt.

Er is een tijd geweest dat er in de Sint Victorkerk een dameskoor was en een herenkoor. Ik vermoed dat in die tijd beide koren ook wel eens samen hebben gezongen, zodat er vierstemmige missen konden worden uitgevoerd. Maar pas in 1968 kwam het zover dat beide koren werden samengevoegd tot een gemengd koor, het Parochiekoor. Op zondag 18 november viert dit koor zijn vijftigjarig bestaan met een mooie mis van Mozart en een gezellig samenzijn voor leden en genodigden. De voorbereidingen zijn in volle gang en het is ongetwijfeld de moeite waard om op 18 november naar het koor te komen luisteren. Voorgangers in de viering zijn pastor Paul Vlaar en ik.

Steeds vaker wordt er door de familie van een overledene aan de leden van onze Avondwake- en Uitvaartgroep gevraagd: ‘Doe jij dit werk gratis, of krijgen we een rekening toegestuurd?‘ Het antwoord luidt steevast: ‘Het is allemaal vrijwilligerswerk‘. Vaak volgt er dan een verbaasde reactie: ‘O ja? Al die uren die je erin hebt gestopt… en de manier waarop je het hebt gedaan…’. Zo krijgen de leden van onze Avondwake- en Uitvaartgroep heel wat complimenten, maar al met al blijft het voor hen vrijwilligerswerk. Als ze horen, per e-mail of telefoon, dat er om een avondwake of een uitvaart wordt gevraagd, laten ze vaak alles waar ze mee bezig waren uit hun handen vallen, om zich te kunnen concentreren op het voorbereiden van een passende avondwake of uitvaart. Het is heel dankbaar werk, maar niet van tevoren te plannen. Het vereist dus veel flexibiliteit. Er wordt gezegd dat er in de uitvaartbranche goed geld te verdienen valt. Dat is misschien waar, maar het geldt niet voor de leden van onze Avondwake- en Uitvaartgroep. Hun werk wordt wel op prijs gesteld, maar de waarde ervan is veel hoger dan de prijs die ervoor wordt betaald. Er zijn mensen die dat inzien en zelf het initiatief nemen om degene die hen vanuit deze werkgroep heeft bijgestaan op één of andere manier te belonen. Ik kan me dat goed voorstellen, want deze mensen doen echt fantastisch werk. Ook voor mij is het een zegen dat ze er zijn. Zonder hun hulp zou ik niet in staat zijn uitvaarten te doen. Ik wil vanaf deze plaats dan ook de leden van onze Avondwake- en Uitvaartgroep hartelijk bedanken voor de ondersteuning die ik van hen krijg en voor de manier waarop zij de avondwakes en uitvaartdiensten verzorgen. Momenteel zijn zij druk bezig met het voorbereiden van de viering van Allerzielen. In deze viering gedenken wij al onze dierbare overledenen. We staan stil bij degenen van wie we in het afgelopen jaar afscheid hebben genomen in de St. Victorkerk. U bent allen welkom in deze viering: vrijdag 2 november om 19.00 uur. En als het u iets lijkt om zelf lid te worden van onze Avondwake- en Uitvaartgroep, laat het maar weten aan mij, aan één van de leden of aan coördinator Gerrit Bakkum, tel. 0226-452283. Het is telkens weer een bijzondere ervaring om met de familie van een overledene rond de tafel te gaan zitten en een passende avondwake of uitvaartdienst voor te bereiden en die dan ook zelf met de familie tot een goed einde te brengen. Het is misschien wel het mooiste en meest dankbare vrijwilligerswerk dat je binnen de parochie kunt doen. Pastor Bert Glorie

Op zondag 7 oktober wordt voor de twaalfde keer de Kapellentocht gelopen, een wandeltocht van het Mariakapelletje bij de kerk naar de kapel van Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo. We lopen deze tocht van 25 km in verbondenheid met Maria, de patrones van beide kapellen, in verbondenheid met Sint Victor, de patroon van onze parochie, wiens gedenkdag op 10 oktober valt, in verbondenheid met elkaar en ook in verbondenheid met alle mensen die wij op die dag gedenken. Vanaf 07.00 uur zijn deelnemerskaarten à € 8,00 te verkrijgen bij het Mariakapelletje. Om 07.30 uur gaan we van start. Onderweg drinken we een kopje koffie in restaurant de Alkmaarse Poort. Om 13.30 uur is er bij Onze Lieve Vrouw ter Nood een Eucharistieviering, waarin de pastores Bert Glorie en ÁlvaroRodríguez Luque voorgaan. Het koor Sing@Victor verzorgt de zang. Ook parochianen die niet meelopen, zijn bij deze viering van harte welkom. Kom dus gerust op de fiets of met de auto naar Heiloo en neem zo deel aan de verbondenheid die de Kapellentocht kenmerkt. Er is in het weekend van 6 en 7 oktober géén viering in de St. Victorkerk.

Vorige week dinsdag ben ik teruggekomen van een stille retraite bij de Benedictinessen in Tegelen. Deze zusters zijn stille aanbidders van Jezus, als ik dat zo mag zeggen. In de kapel van het klooster is er dag en nacht een grote hostie in een monstrans zichtbaar en er is altijd minstens één zuster die daarbij bidt. Men noemt dat altijddurende aanbidding. Deze aanbidding van Jezus, aanwezig in de gedaante van het Heilig Sacrament, gebeurt in stilte, behalve op de gebedstijden als alle zusters erbij zijn. Dat is vijf keer per dag een half uurtje. Naast deze gebruikelijke gebedstijden is er ook dagelijks een Eucharistieviering. Als gasten van het klooster deden wij, de studenten van het seminarie in Heiloo, met al deze gebedstijden mee. Bovendien kregen we drie keer per dag een inleiding op een evangelietekst. En wij konden uiteraard ook meedoen met de stille aanbidding wanneer wij maar wilden, dag en nacht dus. In zo’n omgeving kom je er vanzelf toe om veel te bidden. Hoewel ik dat allemaal heel inspirerend vond, was ik toch erg blij weer terug te zijn in de parochie. Ik rolde meteen weer in het vergadercircuit. Ik vind dat prima, want tijdens vergaderingen hoor je nog eens wat. Daar had ik na al dat bidden in stilte wel behoefte aan. En je weet meteen weer waarvoor je het doet. Zo hadden we diezelfde dinsdag waarop ik terugkwam een vergadering van de avondwake- en uitvaartgroep. Dan gaat het over de mensen die overleden zijn, over de avondwakes en uitvaarten die we gedaan hebben, over de viering van Allerzielen. En dan denk ik:’Hier wil ik bij zijn! Ik wil weer naar mensen toe, horen hoe het met ze gaat…’. Ook de huisbezoekersgroep kwam diezelfde week weer bij elkaar. Dat zijn mensen die namens de parochie op bezoek gaan bij zieken, nabestaanden van overledenen, mensen met een beperking en oudere ‘kroonjarigen’. Gelukkig zijn er nog steeds mensen die dat graag willen doen. Als er iemand is die een bezoekje van mij wil ontvangen, dan hoor ik dat vaak van hen. Maar er zijn natuurlijk ook mensen die zelf de pastorie bellen of langskomen als ze me willen spreken en mensen die vragen of ik hun vader, moeder, buurvrouw enz. een keer wil komen bezoeken. Dat kan allemaal. Helaas moet ik af en toe wel weer weg, dat blijft voorlopig nog wel doorgaan. Tijdens de retraite kreeg ik een mailtje van de studierector van het seminarie met het dringende verzoek om twee cursussen moraaltheologie te gaan volgen in Heiloo. Ik ben wel blij dat de honneurs goed worden waargenomen als ik er niet ben. Vlak voordat ik op retraite ging, overleed Pieter van Zijl. Voor zijn avondwake en uitvaart werd uitstekend gezorgd. Ook de vieringen in De Horstenburgh en in de kerk, met na de zomer weer het eerste optreden van Entre-Deux, konden gewoon doorgaan. Maar… wat is nu de moraal van dit verhaal? Tja, laat me daar nog maar even over nadenken. Ik weet het misschien als ik die twee cursussen gevolgd heb.

Van 5 tot 12 augustus verbleef ik samen met Ariejan Kuin in het klooster van de broeders van Taizé. Het ligt in Bourgondië, maar het leven is er niet bepaald Bourgondisch. De omstandigheden zijn er sober, om niet te zeggen primitief. Gezellig is het er wel, want het zit er vrijwel het hele jaar vol jonge mensen uit allerlei landen. In die week in augustus waren dat er zo’n drieduizend. Zij kamperen er in eigen tenten of in tenten van het klooster. Het hele activiteitenprogramma is afgestemd op jongeren. Ouderen worden in beperkte mate toegelaten. Voor hen zijn er enkele barakken met stapelbedden. ArieJan en ik kregen in zo’n barak een plaatsje. Het was- en plasgebeuren vond in een ander gebouw plaats, gelukkig niet ver van onze barak, zodat ik het al gauw zelf kon vinden. Ik begrijp nu waarom er mensen zijn die graag een paar weken per jaar gaan kamperen: dan zijn ze de rest van het jaar weer blij met hun eigen huis: eigen tafels en stoelen, serviesgoed, glazen… in Taizé is dat er allemaal nauwelijks. Zelfs in de kerk zit je meestal op de grond of op een traptrede. Glazen zijn er al helemaal ver te zoeken, want dit klooster is niet beroemd om zijn bier of wijn. De bedoeling is dat er niet wordt gedronken. Er is een bar, maar die is per dag maar een uurtje open. Taizé is beroemd om zijn liederen. In onze parochie heeft het koor Sing@Victor al enkele liederen van Taizé op het repertoire staan. Het zijn korte, meditatieve liederen die vaak herhaald kunnen worden. Liederen van Taizé duiken ook steeds vaker op in de bekende zondagsmisaaltjes. Vooral meerstemmig gezongen zijn deze liederen heel mooi. Het klooster van Taizé is in 1940 gesticht door de Zwitserse protestant Roger Schütz, maar vrijwel vanaf het begin waren er ook katholieke broeders. Het is nog steeds zo dat Taizé ruimte biedt voor verschillende geloofsrichtingen. Jongeren kunnen er in de vieringen, door Bijbelintroducties en in gespreksgroepjes, met elkaar hun geloof ontdekken of verdiepen en daarbij hun eigen identiteit als katholiek of protestant behouden. Als ouderen deden wij een deel van het programma samen met de jongeren. Dat betrof vooral de vieringen, iedere ochtend, middag en avond, vieringen met veel stilte, veel korte Bijbelteksten die voorgelezen werden in diverse talen, en uiteraard die mooie liederen. Iedere middag kon jong en oud meedoen aan de koorrepetitie. Dat heb ik me niet laten ontgaan. Verder hadden wij als ouderen eigen gespreksgroepjes en elke dag een aparte inleiding op een Bijbelgedeelte. Taizé werkt met een jaarthema en dat is dit jaar ‘vreugde’. We kregen van één van de broeders, een Canadees die uitstekend Engels en Frans sprak, iedere dag een Bijbelintroductie over de vreugde in het evangelie van Lucas: van de vreugde die de engel aanzegt aan de herders bij de geboorte van Jezus in Bethlehem tot de vreugde over de opstanding van Jezus uit de dood. Het lijden van Jezus en ook het lijden in de wereld werd gelukkig niet gebagatelliseerd. Het waren zeer goede inleidingen waar ik veel aan heb gehad. Ook met mijn gespreksgroep trof ik het. Er waren te weinig Nederlanders om een groep te vormen, maar voor mij hoefde dat ook niet. Ariejan koos voor een Engelstalige groep, maar mij leek het leuk om naar een Duits sprekende groep te gaan. Het eerste kwartier was dat wel even wennen, want alle andere leden van de groep hadden Duits als moedertaal en dat praat onderling toch wel wat makkelijker, maar ik voelde me al gauw thuis. Een lutherse predikant ontpopte zich als de informele leider van de groep. En toeval bestaat niet, want er waren tussen al die duizenden mensen in Taizé maar twee blinden en die kwamen uitgerekend bij elkaar in het gespreksgroepje terecht. Hij, een psycholoog uit Wenen met de mooie naam Marco Blumenreich en ik hebben het prachtig gevonden dat wij elkaar mochten ontmoeten. We hebben veel met elkaar opgetrokken, Marco en ik, maar ook met de Lutherse predikant bleek ik goed te kunnen opschieten. Iedere groep moet ook corveediensten verrichten. De vrijwilligersjob van onze groep was het voorbereiden en het uitdelen van het ontbijt. Ik kreeg, als priester in spe, de schone taak het brood uit te delen. Daar stond ik dan elke ochtend achter een kist met stokbroodjes terwijl de mensen met hun dienblaadjes langs liepen. Ik mocht iedereen een broodje aanreiken. Ariejan en ik hebben een mooie week gehad in Taizé. Graag zou ik er nog een keer heen gaan, maar dan liefst met een groepje jongeren uit onze regio. Het hele gebeuren maakt zeker op jongeren een diepe indruk: de sfeer, de activiteiten, de onderlinge contacten… Zelf wilde ik al naar Taizé toen ik achttien was, maar in die tijd is het er niet van gekomen. Dit jaar gelukkig alsnog!

Mijn vorige stukje schreef ik op 1 augustus. Ik eindigde met de wens dat het in Obdam rustig zou blijven tussen het moment dat ik het schreef en het moment dat u het las. Die hoop bleek ijdel. Die wens kwam niet uit. Op donderdag 9 augustus stierf plotseling Danique Huiberts op de leeftijd van 19 jaar. Op de vraag waarom dat moest gebeuren, hebben we geen antwoord. We hebben er geen verklaring voor. Van de wil van God weet ik niet veel, maar ik weet toch zeker dat dit niet de wil van God was. God wil dat we iets proberen te maken van ons leven hier op aarde. Gelukkig heeft Danique dat in haar korte leven wel gedaan, maar we hadden haar graag meer tijd gegund. Van sommige mensen is het leven veel te kort, van andere mensen bereikt het leven een respectabele lengte. Het leven van Piet Stuyt viel in die laatste categorie. Hij stierf op 19 augustus. Het In Memoriam van hem wordt binnenkort geplaatst op de website. Gelukkig zijn de laatste weken van augustus, inclusief de kermis, betrekkelijk rustig verlopen. En zo zijn we langzaam de maand september ingerold. De scholen zijn weer begonnen en ook het kerkelijk leven heeft zijn gewone gang hernomen. En er zijn zowaar weer drie kinderen die aangemeld zijn om gedoopt te worden. Het gaat om Sem van Baar, Saar Ursem en Joëlle Ootes. De toediening van het Doopsel vindt plaats op zondag 9 september om 12.30 uur. Pastor Nico Knol is de Doopheer. Zelf ben ik een groot deel van de maand augustus op vakantie geweest. Eerst een week naar het Franse Taizé, daarna naar Engeland. Over mijn belevenissen in Taizé vertel ik u in het volgende stukje wat meer. Maar ook in september ben ik weer een paar dagen weg. Het gaat deze keer om een verplichte retraite in het Limburgse plaatsje Tegelen. Ik eindig dit stukje daarom met een gedicht van Toon Hermans dat ik een beetje heb bewerkt. Ik móet nog zóveel doen, zei Jos, ik móet nog zóveel regelen, ik móet nog even naar Den Bosch en ik móet nog gauw naar Tegelen. Ik móet nog naar een klooster En ik móet naar tante Jansie En als’t uitkomt in mijn rooster móet ik ook nog op vakantie. Jos had van reizen geen plezier want waar hij ook maar kwam dacht hij al na een dag of vier: ik wil weer naar Obdam!

Het is woensdag 1 augustus nu ik dit schrijf en er kan dus nog heel wat gebeurd zijn tussen het moment van schrijven en het moment waarop u dit leest. Toch waag ik het erop iets te vertellen over de afgelopen weken. Het was warm als nooit tevoren! In de kerk gingen we in zomertempo door, met elke zondag een viering in de kerk, elke donderdag een viering in de kapel, op vrijdagavond in De Horstenburgh… en ook het werk van de tuinkabouters ging door. Zij bleven hun werk doen, net als de kosters, de gastvrouwen, de medewerkers van het secretariaat en de hulp in de huishouding. In deze zomer zijn er ook weer parochianen gestorven. We hebben afscheid genomen van Piet Harsveld, Emma Leek-de Leeuw, Ria Ineke, Siem Bakker en Piet Klaver. Ook Jan Ursem kwam te overlijden. Ik heb hem de Ziekenzegen mogen geven. Jan Ursem was een bekende Obdammer over wie ik veel goeds heb gehoord en die vroeger ook wel in de kerk kwam. Persoonlijk vind ik het jammer als zo iemand geen kerkelijke uitvaart krijgt, want de kerk is een mooie plaats van samenkomst en de uitvaart is een gelegenheid waarbij men uiting kan geven aan gevoelens, gevoelens van verdriet, van dankbaarheid, van medeleven, niet alleen tegenover de nabestaanden, ook tegenover God. En dan had ik waarschijnlijk zelf ook iets mogen zeggen… Bij Jan Ursem zou dat ongetwijfeld gegaan zijn over de derde helft. Ik heb van de derde helft van zijn leven alleen de extra tijd meegemaakt, een tijd die eigenlijk te lang duurde. De scheidsrechter had misschien wel wat eerder mogen affluiten! Maar ik heb natuurlijk ook gehoord hoe Jan en zijn vrouw Annie jarenlang in De Konkel hebben gestaan, daar alles deden wat nodig was en voor alle voetballers en voetballiefhebbers de derde helft vaak tot een feest hebben gemaakt. Veel Obdammers zijn hem daar nog altijd dankbaar voor. Zulke dingen mogen in de kerk hardop gezegd worden… maar gelukkig ook elders! Ik ga er maar vanuit dat dat in elk geval gebeurt. Pastor Bert Glorie

‘Loslaten is het nieuwe houvast.’ Een man uit Obdam las deze spreuk in de krant op de dag van zijn dood. Ja, hij las die ochtend de krant in de wetenschap dat hij die avond gestorven zou zijn. De dokter was besteld. “Dit wordt mijn spreuk,” zei hij tegen zijn vrouw. Loslaten, dat moest hij, zoals iedereen die sterft. Maar wat is dan het nieuwe houvast? Het nieuwe houvast is misschien dat we alles bij het loslaten toch graag onder controle willen houden. Geen lange lijdensweg, geen doodsstrijd, geen ellende voor de naasten. De tijd van sterven en de manier waarop, worden in overleg met de arts bepaald. En dan is het zover. Er komt eerst een verpleegkundige en daarna komt de dokter zelf. Voor degene die uit het leven wil stappen, is het een bewuste keus. Maar de naasten staan net zo machteloos toe te kijken als bij een ander sterfbed. Ik respecteer de mensen die voor euthanasie kiezen, maar als ik me afvraag of ik het zelf ook zou willen, dan is mijn antwoord: nee. Niet die spuit of dat drankje op het laatste moment. Misschien dus wel die lijdensweg, die doodsstrijd. En de hoop dat ik mijn leven uit handen kan geven, dat ik kan loslaten en me kan concentreren op mijn oude houvast: God.

Begin mei kwam Jacques Neefjes hier met een klein zonnebloemplantje. Al eerder hadden we het over zonnebloemen gehad, naar aanleiding van een gedicht dat hij geschreven had. Nu wilde hij mij dit plantje geven zodat ik zelf kon ervaren hoe groot zo’n zonnebloem wel kon worden. Jacques heeft niets teveel gezegd. Onze Tuinkabouters hebben het plantje vlakbij mijn achterdeur geplant, zodat ik gemakkelijk kon bijhouden hoe hij groeide. Inmiddels is hij zo hoog geworden dat ik er niet meer bij kan. Ik ben op een stoel gaan staan om de drie bloemen te kunnen voelen die erin zitten, maar ook toen kon ik daar amper bij. Ongelofelijk hoeveel kracht de natuur heeft om binnen een paar maanden uit een klein plantje zo’n grote stam met bladeren en bloemen tevoorschijn te laten komen! Dank aan de Tuinkabouters en aan Jacques Neefjes, wiens gedicht u hieronder kunt lezen. Ik wens u een zonnige zomer en een gezellige kermis. Ode aan de zonnebloem Ik heb iets met zonnebloemen Dat begint al met de naam Twee heel positieve zaken Komen in dat woord tesaam Een Italiaan zegt: Gira sole “volg de zon en draai mee” En mocht je wat droef gestemd zijn Brengt dat je op een goed idee En als je de groei gaat volgen: Ze wordt hoog in korte duur Dan kun je wel even stilstaan Bij het wonder der natuur Zo is de zonnebloem symbool van Optimisme en levenskracht En de bloem is altijd vrolijk Het is of ze naar je lacht Zijtakken, het lijken armen Heeft een ras, da’s Kong F1 En als je daar lang bij stilstaat Slaat ze die armen om je heen Och, dat laatste is fantasie toch, Hou het hoofd een beetje koel! Maar de gedachten van een omhelzing Geeft je een goed gevoel En zo de balans opmakend Van dit bloemrijke gedicht Optimisme, positief en…. Van het donker naar het licht. Als we dat de mensen brengen Die we ontmoeten op ons pad Dan is dat een goede boodschap In de zonnebloem gevat

Voor mij begint de vakantietijd als de Tour de France begint. In mijn schooltijd begon die altijd op de laatste donderdag van juni. Op het blindeninstituut was dan de laatste schoolweek bezig. Die vrijdag mochten we dan naar huis, voor een heerlijke grote vakantie. Misschien krijgt u een dergelijk vakantiegevoel als hier de wielerronde wordt gehouden. Dit jaar vielen het begin van de Tour en de wielerronde nagenoeg gelijk. Nu moest het dus echt wel vakantietijd zijn! Ook in de kerk doen we het voorlopig rustig aan. Iedere donderdagochtend is er een viering in de kapel en iedere zondagochtend komen we samen in de kerk, de ene week met zang van het Parochiekoor, de andere week met samenzang. Zo blijven we doorgaan tot zaterdag 8 september, dan zingt het koor Entre-Deux weer. Ook de tuinkabouters, de gastvrouwen en de mensen van het secretariaat kunnen het wat rustiger aan doen, maar ook zij gaan de hele zomer gewoon door. Bij het secretariaat kunt u zoals gewoonlijk op donderdagmiddag aankloppen en op dinsdag- en donderdagochtend is de pastorie open. Alleen op vrijdagochtend zijn er enkele weken geen gastvrouwen. Zelf ga ik begin augustus op vakantie. Ik ga een week naar Frankrijk, naar het klooster in Taizé, waar veel jongeren komen van over de hele wereld. Het was altijd al een wens van mij om daar een week heen te gaan. Dat gaat nu dus gebeuren. Daarna ga ik tien dagen naar Engeland, wandelen langs de Hadrian’s Wall, de muur die de Romeinse keizer Hadrianus heeft laten bouwen om de Schotten buiten de deur te houden. Maar voorlopig ben ik dus nog thuis.

Rijd je graag auto en vind je het niet erg om af en toe een H. Mis bij te wonen, dan ben je de chauffeur die ik zoek. Graag wil ik wat vaker naar een Eucharistieviering gaan op tijden en plaatsen waar dat mogelijk is. Maar hoe kom ik er? Als jij me zo nu en dan wel zou willen rijden, neem dan contact met me op. pastorbert@sintvictorparochie.nl of 06-27318504.

Op 9 juni werd ik 56 jaar. Die avond was er een viering in onze kerk met het koor Sing@Victor. Daarna was iedereen uitgenodigd voor een kopje koffie in de pastorietuin. Dank voor alle goede wensen die ik bij gelegenheid van mijn verjaardag heb ontvangen. Dank ook voor alle kaarten die ik heb gekregen, vaak met een goed voelbaar reliëf. Dank ook voor alle cadeautjes. Het maakt me een beetje verlegen, maar het is natuurlijk ook wel fijn om je zo gewaardeerd te weten. Nogmaals hartelijk dank!

In een goed gevulde kerk vierden we op zondag 20 mei het Pinksterfeest. Op de blije klanken van het koor: ‘Veni Creator Spiritus’(Kom Schepper Geest), kwam ik met de lector en de misdienaars de kerk in. En dan word je zelf ook blij. Er worden mooie verhalen voorgelezen, zoals het verhaal van de apostelen die zo enthousiast beginnen te spreken, dat alle omstanders hen horen praten in hun eigen moedertaal. En dan denk ik aan de vele buitenlandse priesters die hier zo enthousiast het geloof komen verkondigen, dat we hen horen praten in onze eigen moedertaal. Nog niet in het West-Fries, maar vaak toch wel in behoorlijk Nederlands.

Op donderdag 24 mei was er in De Horstenburgh een middag die helemaal in het teken stond van de verering van Maria. Enkele ‘Vrienden van het Gregoriaans’ zongen zes Gregoriaanse Marialiederen; de dames Ans Rood, Trudie Matena en Ineke van Wijk zongen enkele mooie meerstemmige Marialiederen uit hun jeugd en zelf zong ik met pianist Vincent Molenkamp twee bekende Ave Maria’s, van Schubert en van Gounod. Vincent Molenkamp begeleidde ook een aantal Marialiederen, die door vrijwel alle aanwezigen werden meegezongen. Verder las Edith Goorman een gedicht voor van pastor Paul Vlaar en was er een PowerPointpresentatieover Lourdes. Mary Leek las ‘Een stukje levensweg van Maria’ voor. Als afsluiting werd gezamenlijk het lied ‘Te Lourd’op de Bergen’gezongen. Dit alles speelde zich niet af in de kapel, maar in de eetzaal, waar wij voor het eerst gebruik maakten van de nieuwe tafels en stoelen die daar die ochtend geplaatst waren. Uiteraard werd er koffie geschonken en was er later een drankje en een hapje, waar het personeel van De Horstenburgh voor had gezorgd. Zo vond deze Mariamiddag plaats in een gemoedelijke sfeer. Ik dank de leden van de Lourdeswerkgroep en alle anderen die aan deze middag hebben meegewerkt. en speciaal woord van dank voor de activiteitenbegeleidster en het overige personeel van De Horstenburgh. Volgens velen was deze Mariamiddag voor herhaling vatbaar. Ik sluit me daar van harte bij aan en ik ben blij dat we dit als parochie samen met De Horstenburgh konden organiseren.

Vrijdag 25 mei was er binnen twee weken een tweede trouwtje in de kerk. Jolanda Stuijt en Marcel Spil gaven elkaar het jawoord. Op 2 juni is er opnieuw een bruidspaar in de kerk. Dan zijn het Fiona Klinkenberg en Henk van Vliet die elkaar eeuwige trouw beloven. Ik vind het prachtig als mensen in de kerk hun liefde en trouw willen bevestigen. Ze doen dat op die manier toch ook onder het oog van God. Hopelijk geeft dat hen juist in moeilijke tijden een stimulans om er samen uit te komen.

Vrijdagavond worden 22 kinderen uit onze parochie gevormd. Daarmee sluiten ze een periode van voorbereiding af op dit sacrament, waardoor ze volledig opgenomen zijn in de geloofsgemeenschap. Ze ontvangen een gave van God, de Heilige Geest. Dat die Geest mag doorwerken in hun verdere leven, laten we daarvoor bidden!

Op zaterdag 9 juni hoop ik mijn 56e verjaardag te vieren. Die avond is er een Woord- en Communieviering met Sing@Victor. Daarna drinken we achterin de kerk of in de pastorietuin koffie met wat lekkers erbij en is er gelegenheid om mij te feliciteren. U bent daarbij allen van harte welkom.

Op Hemelvaartsdag was het verrassend druk in onze kerk. Zo’n vijftig mensen namen deel aan deze donderdagse viering. Tussen Hemelvaart en Pinksteren zit er een week van aarzeling, een week waarin de leerlingen van Jezus nog niet precies weten hoe ze nu verder moeten. Maar dan wordt het Pinksteren. Dan wordt de Heilige Geest over hen uitgestort. Dat vieren we komende zondag. Met een beetje geluk krijgen wij er ook iets van mee, van die enthousiasmerende, opwekkende Heilige Geest. U bent in elk geval van harte welkom.

Op zondag 6 mei werd in een volle Marcuskerk in Hensbroek voor de allerlaatste keer de Eucharistie gevierd. Na de viering trok een groot aantal kerkgangers in processie naar Obdam. Tot aan de grenspaal ging men te voet, daarna tot bij het Brakenkerkje per auto en verder naar de Sint Victorkerk weer te voet. Een kruis, een Evangelieboek, het Allerheiligste in een monstrans en uiteraard het Marcusbeeld werden op deze manier naar de Sint Victorkerk gebracht. Daar werden de mensen van de Marcusparochie zingend onthaald door het Parochiekoor. Win Bijman, voorzitter van de Parochieraad en ik spraken een welkomstwoord uit waarna pastor Knol ons allen de zegen gaf. Zo werd de viering die in de Marcuskerk begonnen was, in de Victorkerk afgesloten. Het was natuurlijk een emotioneel gebeuren, de laatste viering in de Marcuskerk. Er werden vele mooie woorden gesproken, vooral door parochianen en door oud-pastoor Jan van der Plas. Maar toch had de processie weinig van een rouwstoet. Iedereen wist dat het eraan zat te komen. Er zijn te weinig vrijwilligers om de kleine geloofsgemeenschap van Hensbroek in stand te houden. Er zat dus niets anders op dan deze kerk aan de eredienst te sluiten. Van veel mensen uit Hensbroek heb ik gehoord dat ze zich meer dan welkom voelen bij ons in de Victorkerk. Dat werd duidelijk tijdens het koffie drinken in de pastorietuin, waar veel mensen uit Hensbroek aan meededen. Toch heb ik ook een ander geluid gehoord. ‘Jullie hebben de verkeerde kerk gesloten’ heb ik in de afgelopen week diverse mensen horen zeggen. Ze zeiden het met een kwinkslag, maar hun opmerking bevat wel een kern van waarheid, want er is, zeker op gewone zondagen, vooral behoefte aan kleine kerken waar weinig afstand is tussen voorganger en kerkvolk. En zo’n kerkje was de Marcuskerk. Er zullen dan ook zeker momenten zijn waarop veel Hensbroekers terug zullen verlangen naar hun vertrouwde Marcuskerk. Maar toch ben ik blij dat een kleine honderd mensen uit Hensbroek letterlijk en figuurlijk de stap hebben gezet om op 6 mei naar de Sint Victorkerk te komen. Graag wil ik iedereen bedanken die eraan heeft bijgedragen dat de parochianen uit Hensbroek hier zo warm en hartelijk konden worden verwelkomd. Klik hier om naar het fotoalbum te gaan:  https://sintvictorparochie.nl/portfolio/victor-verwelkomt-marcus/

Afgelopen zaterdag was in de kerk het eerste trouwtje waar ik bij betrokken was. Dat heeft dus lang geduurd, maar nu was het dan zover. Ramona Laan en Jeroen Hauwert gaven elkaar het jawoord. En alles zat mee. Het weer was in de loop van de dag steeds beter geworden. De zon begon steeds uitbundiger te schijnen. Het koor Sing@Victor zong prachtig, inclusief de bruid die zelf een solo zong. Ik vond het een feest om samen met pastor Nico Knol in deze viering voor te mogen gaan. En volgende week is er alweer een trouwtje in de kerk. Op vrijdag 25 mei trouwen Jolanda Stuijt en Marcel Spil. Ook dan zingt Sing@Victor. Pastor Knol en ik gaan weer voor en we zullen met z’n allen proberen er net zo’n feest van te maken als vorige week zaterdag. Wie volgt?!

Donderdag 10 mei is het Hemelvaartsdag, voor alle christenen een feestdag waarop we gedenken dat Jezus is opgestegen naar de hemel, waar Hij een plaats heeft aan de rechterhand van God de Vader. We vieren dat in de Sint Victorkerk met een Woord- en Communieviering om 9.00 uur. Gewoonlijk komen we op donderdagochtend bij elkaar in de kapel, maar op deze feestdag doen we dat in de kerk. Na deze viering drinken we met elkaar een kopje koffie. Een goed begin van je vrije dag!

Op zaterdagavond 21 april vond de voorstelviering plaats van de eenentwintig jongens en meisjes die dit jaar het Heilig Vormsel zullen ontvangen. Om iets van zichzelf te laten zien hadden ze allemaal een schild versierd met niet alleen hun naam en een foto, maar ook met iets over hun dromen voor zichzelf en hun dromen voor de wereld. Met het einde van de basisschool in zicht is het goed om daarmee bezig te zijn: ‘Hoe moet de wereld eruit zien en wat wil ik daar zelf aan bijdragen…’. En deze kinderen maken daarbij de keuze om bij de schaapskudde van Jezus te gaan horen. Dat is tegenwoordig niet meer vanzelfsprekend. Je kunt je dan ook afvragen of het voor hen een lust is of een last. Voor de twintig kinderen die op zondag 22 april hun Eerste heilige Communie hebben gedaan, geldt die vraag nog niet. Horen bij Jezus, dat betekent voor hen vooral: mee mogen doen in de viering, het Heilig Brood ontvangen en daarna feestvieren. De vieringen van dat weekend draaiden allebei rond het thema schapen en herders. De Eerste Communicanten kregen een mooie corsage met een wollen gehaakt schaapje en aan het einde van de viering een ballon met een schapenkop erop getekend. De kerk was versierd met slingers en afbeeldingen van schaapjes en met de geknutselde schaapjes waarmee de communicanten zich eerder al hadden voorgesteld. Maar het toppunt was toch wel het echte lammetje dat aan het eind van de viering werd binnengedragen. Alle kinderen mochten het even knuffelen. En zo hebben ook deze kinderen weer een stap gezet om toe te treden tot de kudde waarvan Jezus de goede Herder is. Dank aan de leden van de werkgroep Eerste heilige Communie, die de viering en het eraan voorafgaande project met de kinderen ook dit jaar weer uitstekend hebben voorbereid en tot een goed einde gebracht en dank aan Lucie Leeuw-Bruin voor het uitlenen van het lammetje!

Op zaterdag 21 april werd in de Marcuskerk in Hensbroek de één-na-laatste viering gehouden. Met Piet van Baar als voorganger werd het een echt parochiegebeuren. Voor het koor de Tussenzang was het de laatste viering. ‘Slotakkoord…?’ was het thema. In wezen was de hele viering een terugblik op 53 jaar Marcuskerk en vooral op de wederwaardigheden van het jeugdkoor, waaruit de Tussenzang is ontstaan. Herinneringen werden opgehaald aan de jaren zestig en zeventig, de tijd waarin jongeren nog massaal naar de kerk gingen en in de stijl van de jeugdcultuur van die dagen liturgie vierden. Roemrucht waren de Markus Beatles. Nog steeds straalt het kerkje de egalitaire sfeer van de jaren zestig uit. Wat dat betreft gaat er met de sluiting van de Marcuskerk een karakteristiek monument verloren. Na de viering in de kerk werd er een vrijwilligersavond gehouden in ’t Springend Paard. In het korte woordje waarmee Anny de Boer de avond opende, tekende ze de sfeer heel treffend met de woorden: ‘Omzien in dankbaarheid’. Het werd een geanimeerde avond met veel tijd voor onderling gesprek. Ook draaide er de hele avond een fotocollage, voor velen een feest der herkenning. Een mooie onderbreking werd gevormd door een sketch waarin de evangelist Marcus binnenkwam en contact zocht met bouwpastoor Jan de Groot, die eveneens ten tonele verscheen. Er ontspon zich een gesprek over alles wat er in de afgelopen jaren zoal was veranderd in de kerk. Ook Piet van Baar had een rol in dit weemoedige, maar toch vooral humoristische verhaal. Op zondag 6 mei vindt de laatste viering in de Marcuskerk plaats. Ook in deze viering zal de dankbaarheid de boventoon voeren. Dankbaarheid om alles wat er in de Marcuskerk gedaan kon worden. Als uitgangspunt daarvoor worden de zeven sacramenten genomen: Doopsel, Vormsel, Eucharistie, Huwelijk, Ziekenzalving, Priesterwijding en het sacrament van Boete en Verzoening. En ook nu zullen het voornamelijk parochianen zijn die hierover hun licht laten schijnen. Na deze viering waarin het Gemengd Koor zingt, trekken we in processie naar Obdam. Het Marcusbeeld en een aantal andere voorwerpen uit de Marcuskerk worden in deze processie meegevoerd. We lopen tot aan de grenspaal en rijden daarna in auto’s tot het Brakenkerkje. Vandaar gaan we weer lopen naar de Sint Victorkerk. We hopen daar rond kwart voor twaalf aan te komen en te worden verwelkomd door een groot aantal Obdammers. In de Sint Victorkerk zullen we dan rond twaalf uur met een korte plechtigheid de viering afronden die om tien uur in de Marcuskerk begonnen is. Daarna is er koffie. Hierbij roep ik alle parochianen van de Sint Victorkerk op om komende zondagochtend tegen kwart voor twaalf naar de kerk te komen om de parochianen van de Marcuskerk te verwelkomen. Vanaf nu horen zij immers bij onze geloofsgemeenschap. Laten we proberen de Hensbroekers te laten voelen dat ze hier meer dan welkom zijn.