Berichten

Mijn vorige stukje schreef ik op 1 augustus. Ik eindigde met de wens dat het in Obdam rustig zou blijven tussen het moment dat ik het schreef en het moment dat u het las. Die hoop bleek ijdel. Die wens kwam niet uit. Op donderdag 9 augustus stierf plotseling Danique Huiberts op de leeftijd van 19 jaar. Op de vraag waarom dat moest gebeuren, hebben we geen antwoord. We hebben er geen verklaring voor. Van de wil van God weet ik niet veel, maar ik weet toch zeker dat dit niet de wil van God was. God wil dat we iets proberen te maken van ons leven hier op aarde. Gelukkig heeft Danique dat in haar korte leven wel gedaan, maar we hadden haar graag meer tijd gegund. Van sommige mensen is het leven veel te kort, van andere mensen bereikt het leven een respectabele lengte. Het leven van Piet Stuyt viel in die laatste categorie. Hij stierf op 19 augustus. Het In Memoriam van hem wordt binnenkort geplaatst op de website. Gelukkig zijn de laatste weken van augustus, inclusief de kermis, betrekkelijk rustig verlopen. En zo zijn we langzaam de maand september ingerold. De scholen zijn weer begonnen en ook het kerkelijk leven heeft zijn gewone gang hernomen. En er zijn zowaar weer drie kinderen die aangemeld zijn om gedoopt te worden. Het gaat om Sem van Baar, Saar Ursem en Joëlle Ootes. De toediening van het Doopsel vindt plaats op zondag 9 september om 12.30 uur. Pastor Nico Knol is de Doopheer. Zelf ben ik een groot deel van de maand augustus op vakantie geweest. Eerst een week naar het Franse Taizé, daarna naar Engeland. Over mijn belevenissen in Taizé vertel ik u in het volgende stukje wat meer. Maar ook in september ben ik weer een paar dagen weg. Het gaat deze keer om een verplichte retraite in het Limburgse plaatsje Tegelen. Ik eindig dit stukje daarom met een gedicht van Toon Hermans dat ik een beetje heb bewerkt. Ik móet nog zóveel doen, zei Jos, ik móet nog zóveel regelen, ik móet nog even naar Den Bosch en ik móet nog gauw naar Tegelen. Ik móet nog naar een klooster En ik móet naar tante Jansie En als’t uitkomt in mijn rooster móet ik ook nog op vakantie. Jos had van reizen geen plezier want waar hij ook maar kwam dacht hij al na een dag of vier: ik wil weer naar Obdam!

Het is woensdag 1 augustus nu ik dit schrijf en er kan dus nog heel wat gebeurd zijn tussen het moment van schrijven en het moment waarop u dit leest. Toch waag ik het erop iets te vertellen over de afgelopen weken. Het was warm als nooit tevoren! In de kerk gingen we in zomertempo door, met elke zondag een viering in de kerk, elke donderdag een viering in de kapel, op vrijdagavond in De Horstenburgh… en ook het werk van de tuinkabouters ging door. Zij bleven hun werk doen, net als de kosters, de gastvrouwen, de medewerkers van het secretariaat en de hulp in de huishouding. In deze zomer zijn er ook weer parochianen gestorven. We hebben afscheid genomen van Piet Harsveld, Emma Leek-de Leeuw, Ria Ineke, Siem Bakker en Piet Klaver. Ook Jan Ursem kwam te overlijden. Ik heb hem de Ziekenzegen mogen geven. Jan Ursem was een bekende Obdammer over wie ik veel goeds heb gehoord en die vroeger ook wel in de kerk kwam. Persoonlijk vind ik het jammer als zo iemand geen kerkelijke uitvaart krijgt, want de kerk is een mooie plaats van samenkomst en de uitvaart is een gelegenheid waarbij men uiting kan geven aan gevoelens, gevoelens van verdriet, van dankbaarheid, van medeleven, niet alleen tegenover de nabestaanden, ook tegenover God. En dan had ik waarschijnlijk zelf ook iets mogen zeggen… Bij Jan Ursem zou dat ongetwijfeld gegaan zijn over de derde helft. Ik heb van de derde helft van zijn leven alleen de extra tijd meegemaakt, een tijd die eigenlijk te lang duurde. De scheidsrechter had misschien wel wat eerder mogen affluiten! Maar ik heb natuurlijk ook gehoord hoe Jan en zijn vrouw Annie jarenlang in De Konkel hebben gestaan, daar alles deden wat nodig was en voor alle voetballers en voetballiefhebbers de derde helft vaak tot een feest hebben gemaakt. Veel Obdammers zijn hem daar nog altijd dankbaar voor. Zulke dingen mogen in de kerk hardop gezegd worden… maar gelukkig ook elders! Ik ga er maar vanuit dat dat in elk geval gebeurt. Pastor Bert Glorie

‘Loslaten is het nieuwe houvast.’ Een man uit Obdam las deze spreuk in de krant op de dag van zijn dood. Ja, hij las die ochtend de krant in de wetenschap dat hij die avond gestorven zou zijn. De dokter was besteld. “Dit wordt mijn spreuk,” zei hij tegen zijn vrouw. Loslaten, dat moest hij, zoals iedereen die sterft. Maar wat is dan het nieuwe houvast? Het nieuwe houvast is misschien dat we alles bij het loslaten toch graag onder controle willen houden. Geen lange lijdensweg, geen doodsstrijd, geen ellende voor de naasten. De tijd van sterven en de manier waarop, worden in overleg met de arts bepaald. En dan is het zover. Er komt eerst een verpleegkundige en daarna komt de dokter zelf. Voor degene die uit het leven wil stappen, is het een bewuste keus. Maar de naasten staan net zo machteloos toe te kijken als bij een ander sterfbed. Ik respecteer de mensen die voor euthanasie kiezen, maar als ik me afvraag of ik het zelf ook zou willen, dan is mijn antwoord: nee. Niet die spuit of dat drankje op het laatste moment. Misschien dus wel die lijdensweg, die doodsstrijd. En de hoop dat ik mijn leven uit handen kan geven, dat ik kan loslaten en me kan concentreren op mijn oude houvast: God.

Begin mei kwam Jacques Neefjes hier met een klein zonnebloemplantje. Al eerder hadden we het over zonnebloemen gehad, naar aanleiding van een gedicht dat hij geschreven had. Nu wilde hij mij dit plantje geven zodat ik zelf kon ervaren hoe groot zo’n zonnebloem wel kon worden. Jacques heeft niets teveel gezegd. Onze Tuinkabouters hebben het plantje vlakbij mijn achterdeur geplant, zodat ik gemakkelijk kon bijhouden hoe hij groeide. Inmiddels is hij zo hoog geworden dat ik er niet meer bij kan. Ik ben op een stoel gaan staan om de drie bloemen te kunnen voelen die erin zitten, maar ook toen kon ik daar amper bij. Ongelofelijk hoeveel kracht de natuur heeft om binnen een paar maanden uit een klein plantje zo’n grote stam met bladeren en bloemen tevoorschijn te laten komen! Dank aan de Tuinkabouters en aan Jacques Neefjes, wiens gedicht u hieronder kunt lezen. Ik wens u een zonnige zomer en een gezellige kermis. Ode aan de zonnebloem Ik heb iets met zonnebloemen Dat begint al met de naam Twee heel positieve zaken Komen in dat woord tesaam Een Italiaan zegt: Gira sole “volg de zon en draai mee” En mocht je wat droef gestemd zijn Brengt dat je op een goed idee En als je de groei gaat volgen: Ze wordt hoog in korte duur Dan kun je wel even stilstaan Bij het wonder der natuur Zo is de zonnebloem symbool van Optimisme en levenskracht En de bloem is altijd vrolijk Het is of ze naar je lacht Zijtakken, het lijken armen Heeft een ras, da’s Kong F1 En als je daar lang bij stilstaat Slaat ze die armen om je heen Och, dat laatste is fantasie toch, Hou het hoofd een beetje koel! Maar de gedachten van een omhelzing Geeft je een goed gevoel En zo de balans opmakend Van dit bloemrijke gedicht Optimisme, positief en…. Van het donker naar het licht. Als we dat de mensen brengen Die we ontmoeten op ons pad Dan is dat een goede boodschap In de zonnebloem gevat

Voor mij begint de vakantietijd als de Tour de France begint. In mijn schooltijd begon die altijd op de laatste donderdag van juni. Op het blindeninstituut was dan de laatste schoolweek bezig. Die vrijdag mochten we dan naar huis, voor een heerlijke grote vakantie. Misschien krijgt u een dergelijk vakantiegevoel als hier de wielerronde wordt gehouden. Dit jaar vielen het begin van de Tour en de wielerronde nagenoeg gelijk. Nu moest het dus echt wel vakantietijd zijn! Ook in de kerk doen we het voorlopig rustig aan. Iedere donderdagochtend is er een viering in de kapel en iedere zondagochtend komen we samen in de kerk, de ene week met zang van het Parochiekoor, de andere week met samenzang. Zo blijven we doorgaan tot zaterdag 8 september, dan zingt het koor Entre-Deux weer. Ook de tuinkabouters, de gastvrouwen en de mensen van het secretariaat kunnen het wat rustiger aan doen, maar ook zij gaan de hele zomer gewoon door. Bij het secretariaat kunt u zoals gewoonlijk op donderdagmiddag aankloppen en op dinsdag- en donderdagochtend is de pastorie open. Alleen op vrijdagochtend zijn er enkele weken geen gastvrouwen. Zelf ga ik begin augustus op vakantie. Ik ga een week naar Frankrijk, naar het klooster in Taizé, waar veel jongeren komen van over de hele wereld. Het was altijd al een wens van mij om daar een week heen te gaan. Dat gaat nu dus gebeuren. Daarna ga ik tien dagen naar Engeland, wandelen langs de Hadrian’s Wall, de muur die de Romeinse keizer Hadrianus heeft laten bouwen om de Schotten buiten de deur te houden. Maar voorlopig ben ik dus nog thuis.

Rijd je graag auto en vind je het niet erg om af en toe een H. Mis bij te wonen, dan ben je de chauffeur die ik zoek. Graag wil ik wat vaker naar een Eucharistieviering gaan op tijden en plaatsen waar dat mogelijk is. Maar hoe kom ik er? Als jij me zo nu en dan wel zou willen rijden, neem dan contact met me op. pastorbert@sintvictorparochie.nl of 06-27318504.

Op 9 juni werd ik 56 jaar. Die avond was er een viering in onze kerk met het koor Sing@Victor. Daarna was iedereen uitgenodigd voor een kopje koffie in de pastorietuin. Dank voor alle goede wensen die ik bij gelegenheid van mijn verjaardag heb ontvangen. Dank ook voor alle kaarten die ik heb gekregen, vaak met een goed voelbaar reliëf. Dank ook voor alle cadeautjes. Het maakt me een beetje verlegen, maar het is natuurlijk ook wel fijn om je zo gewaardeerd te weten. Nogmaals hartelijk dank!

In een goed gevulde kerk vierden we op zondag 20 mei het Pinksterfeest. Op de blije klanken van het koor: ‘Veni Creator Spiritus’(Kom Schepper Geest), kwam ik met de lector en de misdienaars de kerk in. En dan word je zelf ook blij. Er worden mooie verhalen voorgelezen, zoals het verhaal van de apostelen die zo enthousiast beginnen te spreken, dat alle omstanders hen horen praten in hun eigen moedertaal. En dan denk ik aan de vele buitenlandse priesters die hier zo enthousiast het geloof komen verkondigen, dat we hen horen praten in onze eigen moedertaal. Nog niet in het West-Fries, maar vaak toch wel in behoorlijk Nederlands.

Op donderdag 24 mei was er in De Horstenburgh een middag die helemaal in het teken stond van de verering van Maria. Enkele ‘Vrienden van het Gregoriaans’ zongen zes Gregoriaanse Marialiederen; de dames Ans Rood, Trudie Matena en Ineke van Wijk zongen enkele mooie meerstemmige Marialiederen uit hun jeugd en zelf zong ik met pianist Vincent Molenkamp twee bekende Ave Maria’s, van Schubert en van Gounod. Vincent Molenkamp begeleidde ook een aantal Marialiederen, die door vrijwel alle aanwezigen werden meegezongen. Verder las Edith Goorman een gedicht voor van pastor Paul Vlaar en was er een PowerPointpresentatieover Lourdes. Mary Leek las ‘Een stukje levensweg van Maria’ voor. Als afsluiting werd gezamenlijk het lied ‘Te Lourd’op de Bergen’gezongen. Dit alles speelde zich niet af in de kapel, maar in de eetzaal, waar wij voor het eerst gebruik maakten van de nieuwe tafels en stoelen die daar die ochtend geplaatst waren. Uiteraard werd er koffie geschonken en was er later een drankje en een hapje, waar het personeel van De Horstenburgh voor had gezorgd. Zo vond deze Mariamiddag plaats in een gemoedelijke sfeer. Ik dank de leden van de Lourdeswerkgroep en alle anderen die aan deze middag hebben meegewerkt. en speciaal woord van dank voor de activiteitenbegeleidster en het overige personeel van De Horstenburgh. Volgens velen was deze Mariamiddag voor herhaling vatbaar. Ik sluit me daar van harte bij aan en ik ben blij dat we dit als parochie samen met De Horstenburgh konden organiseren.

Vrijdag 25 mei was er binnen twee weken een tweede trouwtje in de kerk. Jolanda Stuijt en Marcel Spil gaven elkaar het jawoord. Op 2 juni is er opnieuw een bruidspaar in de kerk. Dan zijn het Fiona Klinkenberg en Henk van Vliet die elkaar eeuwige trouw beloven. Ik vind het prachtig als mensen in de kerk hun liefde en trouw willen bevestigen. Ze doen dat op die manier toch ook onder het oog van God. Hopelijk geeft dat hen juist in moeilijke tijden een stimulans om er samen uit te komen.

Vrijdagavond worden 22 kinderen uit onze parochie gevormd. Daarmee sluiten ze een periode van voorbereiding af op dit sacrament, waardoor ze volledig opgenomen zijn in de geloofsgemeenschap. Ze ontvangen een gave van God, de Heilige Geest. Dat die Geest mag doorwerken in hun verdere leven, laten we daarvoor bidden!

Op zaterdag 9 juni hoop ik mijn 56e verjaardag te vieren. Die avond is er een Woord- en Communieviering met Sing@Victor. Daarna drinken we achterin de kerk of in de pastorietuin koffie met wat lekkers erbij en is er gelegenheid om mij te feliciteren. U bent daarbij allen van harte welkom.

Op Hemelvaartsdag was het verrassend druk in onze kerk. Zo’n vijftig mensen namen deel aan deze donderdagse viering. Tussen Hemelvaart en Pinksteren zit er een week van aarzeling, een week waarin de leerlingen van Jezus nog niet precies weten hoe ze nu verder moeten. Maar dan wordt het Pinksteren. Dan wordt de Heilige Geest over hen uitgestort. Dat vieren we komende zondag. Met een beetje geluk krijgen wij er ook iets van mee, van die enthousiasmerende, opwekkende Heilige Geest. U bent in elk geval van harte welkom.

Op zondag 6 mei werd in een volle Marcuskerk in Hensbroek voor de allerlaatste keer de Eucharistie gevierd. Na de viering trok een groot aantal kerkgangers in processie naar Obdam. Tot aan de grenspaal ging men te voet, daarna tot bij het Brakenkerkje per auto en verder naar de Sint Victorkerk weer te voet. Een kruis, een Evangelieboek, het Allerheiligste in een monstrans en uiteraard het Marcusbeeld werden op deze manier naar de Sint Victorkerk gebracht. Daar werden de mensen van de Marcusparochie zingend onthaald door het Parochiekoor. Win Bijman, voorzitter van de Parochieraad en ik spraken een welkomstwoord uit waarna pastor Knol ons allen de zegen gaf. Zo werd de viering die in de Marcuskerk begonnen was, in de Victorkerk afgesloten. Het was natuurlijk een emotioneel gebeuren, de laatste viering in de Marcuskerk. Er werden vele mooie woorden gesproken, vooral door parochianen en door oud-pastoor Jan van der Plas. Maar toch had de processie weinig van een rouwstoet. Iedereen wist dat het eraan zat te komen. Er zijn te weinig vrijwilligers om de kleine geloofsgemeenschap van Hensbroek in stand te houden. Er zat dus niets anders op dan deze kerk aan de eredienst te sluiten. Van veel mensen uit Hensbroek heb ik gehoord dat ze zich meer dan welkom voelen bij ons in de Victorkerk. Dat werd duidelijk tijdens het koffie drinken in de pastorietuin, waar veel mensen uit Hensbroek aan meededen. Toch heb ik ook een ander geluid gehoord. ‘Jullie hebben de verkeerde kerk gesloten’ heb ik in de afgelopen week diverse mensen horen zeggen. Ze zeiden het met een kwinkslag, maar hun opmerking bevat wel een kern van waarheid, want er is, zeker op gewone zondagen, vooral behoefte aan kleine kerken waar weinig afstand is tussen voorganger en kerkvolk. En zo’n kerkje was de Marcuskerk. Er zullen dan ook zeker momenten zijn waarop veel Hensbroekers terug zullen verlangen naar hun vertrouwde Marcuskerk. Maar toch ben ik blij dat een kleine honderd mensen uit Hensbroek letterlijk en figuurlijk de stap hebben gezet om op 6 mei naar de Sint Victorkerk te komen. Graag wil ik iedereen bedanken die eraan heeft bijgedragen dat de parochianen uit Hensbroek hier zo warm en hartelijk konden worden verwelkomd. Klik hier om naar het fotoalbum te gaan:  https://sintvictorparochie.nl/portfolio/victor-verwelkomt-marcus/

Afgelopen zaterdag was in de kerk het eerste trouwtje waar ik bij betrokken was. Dat heeft dus lang geduurd, maar nu was het dan zover. Ramona Laan en Jeroen Hauwert gaven elkaar het jawoord. En alles zat mee. Het weer was in de loop van de dag steeds beter geworden. De zon begon steeds uitbundiger te schijnen. Het koor Sing@Victor zong prachtig, inclusief de bruid die zelf een solo zong. Ik vond het een feest om samen met pastor Nico Knol in deze viering voor te mogen gaan. En volgende week is er alweer een trouwtje in de kerk. Op vrijdag 25 mei trouwen Jolanda Stuijt en Marcel Spil. Ook dan zingt Sing@Victor. Pastor Knol en ik gaan weer voor en we zullen met z’n allen proberen er net zo’n feest van te maken als vorige week zaterdag. Wie volgt?!

Donderdag 10 mei is het Hemelvaartsdag, voor alle christenen een feestdag waarop we gedenken dat Jezus is opgestegen naar de hemel, waar Hij een plaats heeft aan de rechterhand van God de Vader. We vieren dat in de Sint Victorkerk met een Woord- en Communieviering om 9.00 uur. Gewoonlijk komen we op donderdagochtend bij elkaar in de kapel, maar op deze feestdag doen we dat in de kerk. Na deze viering drinken we met elkaar een kopje koffie. Een goed begin van je vrije dag!

Op zaterdagavond 21 april vond de voorstelviering plaats van de eenentwintig jongens en meisjes die dit jaar het Heilig Vormsel zullen ontvangen. Om iets van zichzelf te laten zien hadden ze allemaal een schild versierd met niet alleen hun naam en een foto, maar ook met iets over hun dromen voor zichzelf en hun dromen voor de wereld. Met het einde van de basisschool in zicht is het goed om daarmee bezig te zijn: ‘Hoe moet de wereld eruit zien en wat wil ik daar zelf aan bijdragen…’. En deze kinderen maken daarbij de keuze om bij de schaapskudde van Jezus te gaan horen. Dat is tegenwoordig niet meer vanzelfsprekend. Je kunt je dan ook afvragen of het voor hen een lust is of een last. Voor de twintig kinderen die op zondag 22 april hun Eerste heilige Communie hebben gedaan, geldt die vraag nog niet. Horen bij Jezus, dat betekent voor hen vooral: mee mogen doen in de viering, het Heilig Brood ontvangen en daarna feestvieren. De vieringen van dat weekend draaiden allebei rond het thema schapen en herders. De Eerste Communicanten kregen een mooie corsage met een wollen gehaakt schaapje en aan het einde van de viering een ballon met een schapenkop erop getekend. De kerk was versierd met slingers en afbeeldingen van schaapjes en met de geknutselde schaapjes waarmee de communicanten zich eerder al hadden voorgesteld. Maar het toppunt was toch wel het echte lammetje dat aan het eind van de viering werd binnengedragen. Alle kinderen mochten het even knuffelen. En zo hebben ook deze kinderen weer een stap gezet om toe te treden tot de kudde waarvan Jezus de goede Herder is. Dank aan de leden van de werkgroep Eerste heilige Communie, die de viering en het eraan voorafgaande project met de kinderen ook dit jaar weer uitstekend hebben voorbereid en tot een goed einde gebracht en dank aan Lucie Leeuw-Bruin voor het uitlenen van het lammetje!

Op zaterdag 21 april werd in de Marcuskerk in Hensbroek de één-na-laatste viering gehouden. Met Piet van Baar als voorganger werd het een echt parochiegebeuren. Voor het koor de Tussenzang was het de laatste viering. ‘Slotakkoord…?’ was het thema. In wezen was de hele viering een terugblik op 53 jaar Marcuskerk en vooral op de wederwaardigheden van het jeugdkoor, waaruit de Tussenzang is ontstaan. Herinneringen werden opgehaald aan de jaren zestig en zeventig, de tijd waarin jongeren nog massaal naar de kerk gingen en in de stijl van de jeugdcultuur van die dagen liturgie vierden. Roemrucht waren de Markus Beatles. Nog steeds straalt het kerkje de egalitaire sfeer van de jaren zestig uit. Wat dat betreft gaat er met de sluiting van de Marcuskerk een karakteristiek monument verloren. Na de viering in de kerk werd er een vrijwilligersavond gehouden in ’t Springend Paard. In het korte woordje waarmee Anny de Boer de avond opende, tekende ze de sfeer heel treffend met de woorden: ‘Omzien in dankbaarheid’. Het werd een geanimeerde avond met veel tijd voor onderling gesprek. Ook draaide er de hele avond een fotocollage, voor velen een feest der herkenning. Een mooie onderbreking werd gevormd door een sketch waarin de evangelist Marcus binnenkwam en contact zocht met bouwpastoor Jan de Groot, die eveneens ten tonele verscheen. Er ontspon zich een gesprek over alles wat er in de afgelopen jaren zoal was veranderd in de kerk. Ook Piet van Baar had een rol in dit weemoedige, maar toch vooral humoristische verhaal. Op zondag 6 mei vindt de laatste viering in de Marcuskerk plaats. Ook in deze viering zal de dankbaarheid de boventoon voeren. Dankbaarheid om alles wat er in de Marcuskerk gedaan kon worden. Als uitgangspunt daarvoor worden de zeven sacramenten genomen: Doopsel, Vormsel, Eucharistie, Huwelijk, Ziekenzalving, Priesterwijding en het sacrament van Boete en Verzoening. En ook nu zullen het voornamelijk parochianen zijn die hierover hun licht laten schijnen. Na deze viering waarin het Gemengd Koor zingt, trekken we in processie naar Obdam. Het Marcusbeeld en een aantal andere voorwerpen uit de Marcuskerk worden in deze processie meegevoerd. We lopen tot aan de grenspaal en rijden daarna in auto’s tot het Brakenkerkje. Vandaar gaan we weer lopen naar de Sint Victorkerk. We hopen daar rond kwart voor twaalf aan te komen en te worden verwelkomd door een groot aantal Obdammers. In de Sint Victorkerk zullen we dan rond twaalf uur met een korte plechtigheid de viering afronden die om tien uur in de Marcuskerk begonnen is. Daarna is er koffie. Hierbij roep ik alle parochianen van de Sint Victorkerk op om komende zondagochtend tegen kwart voor twaalf naar de kerk te komen om de parochianen van de Marcuskerk te verwelkomen. Vanaf nu horen zij immers bij onze geloofsgemeenschap. Laten we proberen de Hensbroekers te laten voelen dat ze hier meer dan welkom zijn.

Op zondag 8 april stond er een lange rij voor het Brakenkerkje om de familie Vlaar te condoleren met het overlijden van Joey. Zelf stond ik ook in die rij, maar voortschuifelend in een waterig zonnetje besefte ik nog nauwelijks wat er aan de hand was. Dat drong pas ten volle tot me door toen ik het hoofdje en het buikje van het koude dode jongetje aanraakte dat in het kerkje in de box lag en even later zijn broertje Rick hoorde schreeuwen en kuchen. Twee jongetjes van anderhalf, alle twee even gaaf en lief, de een bewegend en doorgroeiend, de ander voor altijd stil. Voor zo’n verlies zijn er geen woorden van troost te vinden. Toch moet er iets gezegd worden. Bidden is dan een uitlaatklep. Laten we ervan uitgaan dat God onze gebeden hoort. In de vorige Rotonde maakte ik al melding van het overlijden van Trien Hoogewerf-Smit. De ‘avondwake’ voor haar vond plaats op Tweede Paasdag ’s middags. De dag daarna was de uitvaart. Vanuit de kerk hebben we ook Truus de Boer-Brink begraven. Twee mensen die al op leeftijd waren. En dan was er nog, in het crematorium, een ontroerende afscheidsdienst voor de kleine Joey Vlaar. Laten we bidden…voor de overledenen en hun nabestaanden… Om kracht!

Op zondag 22 april zullen twintig kinderen in de Sint Victorkerk hun Eerste heilige Communie ontvangen. Op Paaszaterdag kwamen ze ’s middags naar de pastorie voor een ‘paasmaaltijd’ zoals Jezus die ook heeft gehouden met zijn leerlingen. De dames van de Eerste Communie Werkgroep hadden alles keurig voorbereid. In de grote kamer was de tafel mooi gedekt. We hadden twee ronde breekbroden om te delen en limonade als wijn. Breken en delen was het motto, maar ook: samen eten in het huis van God. De kinderen waren weer erg enthousiast en ik ook. Reken er maar op dat het op 22 april een leuke, enthousiaste viering wordt. Let op: de viering begint niet om tien uur ‘s morgens, maar om één uur ’s middags.  

Enkele weken geleden is het Vormselproject ‘In vuur en vlam’ van start gegaan. Het is dit jaar voor het eerst dat we dit project gebruiken. Onder leiding van pastor Anne-Marie van Straaten wordt er op de pastorie door de vormelingen gewerkt met spiksplinternieuwe projectboeken. Omdat Anne-Marie dit project al in een aantal parochies heeft gedaan, weet ze hoe de vragen en opdrachten bij de kinderen zullen vallen. Haar ervaring zorgt ervoor dat alles vlot verloopt. We werken niet meer met gastouders. Wel worden er voor iedere bijeenkomst op de pastorie enkele hulpouders gevraagd. Dat leverde geen enkel probleem op. Waar ik nog wel naar aan het zoeken ben, is een mogelijkheid om de Victordag dit jaar door te laten gaan. De Victordag is een initiatief dat onze, helaas opgeheven, Vormselwerkgroep drie jaar geleden is gestart om onze vormelingen nader kennis te laten maken met ons kerkgebouw en wat daar allemaal gebeurt. Maar het behelsde nog veel meer. Nu de Vormselwerkgroep ermee is opgehouden, wil ik proberen toch iets van de Victordag te handhaven, want ik vond het een prachtig initiatief. Waarschijnlijk gaat dat wel lukken! De vormelingen zullen zich in elk geval voorstellen aan de parochie in de viering van zaterdagavond 21 april.

Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden, omdat het leven zijn gewone gang hernomen heeft, maar het was pas vorige week… Goede Vrijdag, de dag waarop we in de kerk de dood van Jezus gedenken. Dit jaar deden we dat ’s middags met de Kruisweg voor kinderen en ’s avonds met de musical ‘Golgotha, het einde?..’ van Frank Hoebe. Het overwegen van de kruisweg van Jezus zoals hij die zelf is gegaan, ’s middags om drie uur, blijft een mooi verstild uurtje. Maar dit jaar was ook de avond van Goede Vrijdag heel bijzonder. Prachtige koorzang, mooie muziek, goede hoofdrolspelers, kortom ‘Golgotha, het einde?..’ was een sfeervolle, ontroerende voorstelling. Honderdvijftig belangstellenden zagen hoe het drama van de kruisiging van Jezus zich ontrolde, een drama dat eindigt met het graf. En daarom vind ik Goede Vrijdag sowieso ieder jaar een hoogtepunt: het is een dag waarop we de dood recht in de ogen kunnen kijken. We gedenken de schijnbaar zinloze dood van Jezus aan het kruis, maar we denken natuurlijk ook aan de dood zoals die zich in onze omgeving voordoet, voor sommige mensen veel te vroeg, voor anderen op een moment dat we er vrede mee kunnen hebben. In onze parochie zijn in de afgelopen tijd twee mensen overleden waarvan de nabestaanden zeggen: ‘We hebben er vrede mee’. Dat geldt zeker voor Trien Hoogewerf-Smit, die 90 jaar geworden is, maar het geldt ook wel voor Jan Stam, die 82 jaar werd. Als de dood je op zo’n leeftijd overvalt, dan zeg je toch:’Het is goed zo!’ En toen werd het Pasen, het feest waarop we durven zeggen: de dood heeft toch niet het laatste woord. Er is licht, er is leven, ook over de dood heen. Jezus is niet in het graf gebleven. Hij is uit de doden opgewekt door God. Op grond daarvan mogen we geloven dat er ook voor onze dierbare overledenen, en uiteindelijk ook voor ons, leven is na de dood. De Kruisdood van Jezus op Golgotha is niet het einde, maar het voorspel van een onverwacht nieuw begin.

De weg van de liefde is de weg van de dienstbaarheid. Jezus waste de voeten van zijn leerlingen. Wat een nederig, liefdevol en teder gebaar! Juist in combinatie met de instelling van de Eucharistie die wij op Witte Donderdag vieren, laat de voetwassing zien hoe we voor elkaar kunnen en mogen zijn, wat we voor elkaar kunnen en mogen doen. Christus geeft zichzelf uit liefde, hij offert zich op, hij geeft zijn Lichaam. Maar is het wel een offer? Ja, natuurlijk wel! Op Goede Vrijdag horen we hoe Hij zich van God verlaten voelt. En toch is het offer te dragen, omdat het uit liefde is, uit liefde voor ons! Laten we proberen elkaar de voeten te wassen, dan zullen we merken dat dat te doen is, zoals er zoveel klussen zijn die te doen zijn, omdat we het uit liefde doen, uit liefde voor elkaar. We kunnen het wel, mens-zijn! We weten wel hoe dat moet. Jezus heeft het ons geleerd. Jezelf geven, dat is het hele eieren eten! Een goede voorbereiding gewenst op het Paasfeest!

In de Rotonde van 9 maart jl. stond een ingezonden brief van Fred Stuifbergen. Fred maakte zich zorgen over het feit dat onze Sint Victorkerk steeds minder vaak gebruikt wordt als plaats van samenkomst. Vroeger vielen dorpsgemeenschap en geloofsgemeenschap vrijwel samen. Wie katholiek gedoopt was (en dat was bijna iedereen) werd vanuit de kerk begraven. In de jaren zeventig raakte ook het verschijnsel ‘Avondwake’ in zwang, waarbij na een eenvoudige gebedsdienst in de kerk de familie van de overledene gecondoleerd kon worden. De Avondwake is langzamerhand op zijn retour en ook een begrafenis wordt steeds minder gebruikelijk. Veel mensen kiezen voor een crematie. Daardoor komt het crematorium ook in beeld als plaats van samenkomst. Crematoria bieden diverse ruimtes en mogelijkheden voor allerlei bijeenkomsten: van een informeel samenzijn tot een kerkelijke gebedsdienst. Van al die mogelijkheden wordt grif gebruik gemaakt. Dat mensen niet meer kiezen voor een avondwake en een uitvaart vanuit de kerk, gaat ten koste van de saamhorigheid en de gemeenschapszin in het dorp. Dat ben ik met Fred eens. En soms vind ik het echt jammer dat mensen de kerk links laten liggen. We hebben als kerk namelijk heel wat te bieden. Dat begint al met de ziekenzegen of ziekenzalving. Dat kan een heel mooi moment zijn waarin de zieke met zijn of haar familie om zich heen de gelegenheid krijgt om tot rust te komen en het leven uit handen te geven. Het is een eenvoudig samenzijn waarbij de zieke en zijn of haar familieleden elkaar omhelzen en troosten. Natuurlijk vragen we Gods zegen voor de zieke. Wat ik dikwijls meemaak, is dat familieleden mij pas op het allerlaatste moment erbij roepen, zoals dat vroeger gebeurde. Toen was het zo dat een zieke zo dicht mogelijk bij het moment van sterven bediend werd. Hij of zij kreeg de ziekenzalving toegediend, ontving voor de laatste keer de Communie, biechtte voor het laatst en kon op die manier met een gerust geweten sterven. Tegenwoordig is het zo dat er aan de laatste sacramenten niet zo zwaar meer wordt getild als vroeger. Daarom is het goed de kleine plechtigheid van de ziekenzalving of ziekenzegen op een eerder moment in het ziekteproces en op een wat informelere manier te laten plaatsvinden. De zieke is dan nog helder en kan alles bewust meemaken. De mensen die deze mogelijkheid aangrijpen zijn achteraf meestal heel blij dat ze dit zo hebben gedaan. Maar er zijn helaas maar weinig families die hiervan gebruik maken.Ook de uitvaartdienst kan in hoge mate aangepast worden aan de wensen van de overledene en zijn of haar familie. De kerk heeft veel meer in de aanbieding dan de meeste mensen weten. Ik ben er daarom van overtuigd dat de kerk vaker dan nu het geval is, gebruikt kan worden als plaats van samenkomst. Maar het zal niet meer worden zoals vroeger. De trend om voor het crematorium te kiezen zal doorzetten. Als parochie hebben we daarop ingespeeld door een urnenveldje en een urnenmuur te creëren. Zo blijven we zoeken naar nieuwe mogelijkheden, passend in het kader van het Christelijk geloof, maar ook met oog en oor voor de wensen en behoeften van de mensen van deze tijd.