Berichten

De Actie Kerkbalans verloopt dit jaar anders dan anders. Dat komt niet alleen doordat wij voor het eerst meededen aan het landelijke ‘inluidmoment’ op zaterdag 19 januari. Het komt ook doordat de Actie Kerkbalans voor Hensbroek voor het eerst wordt gecoördineerd vanuit de Sint Victorkerk. De katholieken uit Hensbroek maken al sinds begin 2018 deel uit van onze parochie, maar ze organiseerden vorig jaar de Actie Kerkbalans nog zoals zij dat gewend waren. De bijdragen van de Hensbroekers kwamen nog ten bate van hun eigen Marcuskerk. Dat is dit jaar anders. De vrijwilligers die de Actie Kerkbalans in Hensbroek regelden, schoven nu aan bij onze werkgroep. Ook Astrid Wittebrood-Schouten kwam de werkgroep versterken. Dat mocht ook wel, want Nic de Boer, die al sinds mensenheugenis de Actie Kerkbalans coördineerde, was ermee gestopt. Gelukkig had hij dat op tijd aangekondigd, zodat we wisten dat er naar versterking moest worden uitgekeken, maar zoals zo vaak kom je er pas achter hoeveel werk iemand jarenlang heeft verzet als hij daadwerkelijk is gestopt. Zo was Nic niet alleen coördinator van heel het gebeuren, hij liep ook steeds meer wijken zelf. Als er een loper stopte of uitviel, was het vaak moeilijk om iemand anders te vinden, en dus deed Nic het zelf of hij schakelde een familielid in. Zo was er natuurlijk veel meer werk dat Nic ongezien deed. Daarom wil ik van deze gelegenheid gebruik maken om Nic de Boer hartelijk te bedanken voor al het werk dat hij gedurende vele jaren voor de Actie Kerkbalans heeft gedaan. Geld ophalen voor de parochie is vandaag de dag geen gemakkelijke opgave. En dan de coördinatie van de hele actie, dat was vooral in januari, maar ook in de maanden daaraan voorafgaand veel werk. Ik geef het je te doen! Nic, je hebt dat op jouw bescheiden en nauwkeurige manier jarenlang gedaan en daar ben ik je zeer dankbaar voor.

Vorige week woensdag is in aanwezigheid van enkele familieleden, in onze urnenmuur een urn geplaatst met de helft van de as van Gré Versluys. Ik heb mevrouw Versluys alleen in haar nadagen gekend, maar ondanks alle kwalen waar ze toen al aan leed, had ik wel in de gaten dat ze een vrouw was met pit. Pas bij haar uitvaart in april 2017 hoorde ik haar levensverhaal. Daarbij steeg mijn bewondering voor haar alleen maar. Ze had in Amsterdam een goed leven, met een baan als leidinggevende in de textielindustrie en een leuke groep vriendinnen. Maar dat leven gaf zij op om hier directrice te worden van De Horstenburgh. En hoe! Opkomen voor de belangen van de oude mensen die aan haar zorg waren toevertrouwd, dat kon ze goed, maar ze had vooral hart voor de mensen. Ze gaf zich helemaal. Zo raakte ze verknocht aan Obdam en vond ze haar levensvervulling. Daarom moest de helft van haar as in Obdam blijven en niet, zoals de andere helft, worden bijgezet in het familiegraf in Amsterdam. Het is duidelijk dat Gré Versluys een vrouw was met een roeping, maar zoiets kun je enkel achteraf zeggen vind ik. Op voorhand mag je alleen maar hopen dat je de goede keuze hebt gemaakt. Ik voelde me daarom min of meer overvallen toen de spirituaal (geestelijk leidsman) van het seminarie enkele maanden geleden aan mij vroeg of ik wel roeping had. Voelde ik me geroepen tot het priesterschap? ‘Geroepen… ik weet het niet’, luidde mijn schamele antwoord. Ik heb nooit een stem gehoord, laat staan dat ik ooit een engel heb gezien. Nee… je maakt een keuze, je gaat ergens voor, dat wel, en dan hoop je maar dat dat goed uitpakt. Roeping, dat lijkt me een veel te groot woord als je het over jezelf moet zeggen. Ik hoop het en ik bid ervoor, maar of ik werkelijk geroepen ben, dat kan volgens mij pas achteraf worden vastgesteld, net als bij Gré Versluys. Pastor Bert Glorie

Afgelopen donderdag (24 januari) zijn de tien vormelingen van onze parochie begonnen aan hun voorbereidingstraject. Er is al eerder een informatieavond geweest voor de ouders. Het is natuurlijk jammer dat het aantal vormelingen zo hard is teruggelopen, maar het is met zo’n klein groepje wel heel ontspannen en gezellig. Dat gold in elk geval voor de ouderavond, het zal ongetwijfeld ook gelden voor het voorbereidingstraject van de kinderen. De viering waarin de vormelingen zich voorstellen vindt plaats op zondag 10 februari en wordt opgeluisterd door het koor Sing@Victor. Op vrijdagavond 24 mei zal het heilig Vormsel door deken Eduard Moltzer worden toegediend.

Voor de vorige Rotonde had ik een stukje geschreven onder de titel: ‘Dopelingen gezocht’. We willen namelijk dat onze eerste communicantjes een doopviering kunnen meemaken en er had zich nog geen ouderpaar gemeld. Maar vlak voordat de kopij verstuurd moest worden, kon dat stukje geschrapt worden, omdat er een aanvraag voor een doopsel binnenkwam. In de dagen daarna kwamen er nog drie bij, zodat we nu zeker een doopviering kunnen organiseren waar de eerste communicantjes bij kunnen zijn. Het is voor de kinderen altijd indrukwekkend te zien hoe een baby gedoopt wordt en dan te bedenken dat zij dit zelf als klein kindje ook hebben ondergaan… Ze snappen dan meteen dat je er als kind al bij hoort, niet alleen bij je ouders en verdere familie, maar ook bij de kerk en vooral bij God. Het aantal eerste communicantjes is dit jaar overigens niet groot. Het zijn er acht. Maar met de vier dopelingen van de komende maanden gloort er weer hoop!

Misschien hebt u vorige week zaterdag de klok horen luiden, maar u weet in elk geval waar de klepel hangt. Als u parochiaan bent van de Sint Victorkerk, dan hebt u waarschijnlijk al een envelop van ons ontvangen. Er zijn diverse mogelijkheden om uw jaarlijkse bijdrage aan de parochie te doneren. Om in de Sint Victorkerk van alles te kunnen blijven organiseren, zijn de inkomsten uit de Actie Kerkbalans onmisbaar. Daarom wil ik het rekeningnummer van de parochie nog maar eens bij u aanbevelen: IBAN NL87 RABO 0138 0014 56.

– Ingezonden mededeling – Activiteiten Provider seizoen 2018/2019 Het Provider-seizoen is volop in beweging. Tijdens de startactiviteit zijn we met ruim 25 jongeren een middag neergedaald in Hensbroek. Daar hebben we met z’n allen een spel midgetgolf gespeeld.  Na het midgetgolfen, stond er patat voor ons klaar met iets lekkers en een ijsje toe. Het was een geslaagde middag. De filmavond die afgelopen november gehouden werd was een succes, we bekeken de film ‘Lover or loser’. Deze film gaat over loverboys. Aansluitend komt er eind januari iemand van Stichting Stoploverboys.nu een voorlichtingsavond houden. Afgelopen oktober hebben veel jongeren kennis mogen maken met yoga. Het plezier stond voorop en menigeen kwam ontspannen terug van deze yogales. Voor de komende tijd staat er weer een tal van leuke en leerzame activiteiten op het programma. Van ‘NL Doet’ tot een bezoek aan een moskee. Hieronder vind je het gehele aanbod. Heb je je nog niet opgegeven maar vind je het leuk om toch mee te doen aan een activiteit en ben je tussen de 11 en 20 jaar, dan ben je van harte welkom. Je mag natuurlijk altijd een vriend of vriendin meenemen. De inschrijfkosten zijn € 10,- voor een heel seizoen, ongeacht of je aan één activiteit meedoet of aan allemaal. Programma 2018/2019 Midgetgolf   –   7 oktober 2018 (reeds geweest) Yoga   –   28 oktober 2018 (reeds geweest) Filmavond (film over loverboys)   –   16 november 2018 (reeds geweest) Avond Stichting Stoploverboys.nu   –   17 januari Sirkelslag Young  (landelijk, interactief spel)   –   1 februari NL Doet    –   16 maart Moskee bezoeken   –   18 of 19 mei Kamp   –   1 en 2 juni Heb je nog een vraag of wil je je opgeven, stuur dan een mail naar providerdewaterkant@gmail.com Dan nu nog een oproep voor de (jong) volwassen onder ons!!!!!!!! Wij zijn op zoek naar mensen die ons Providerteam willen komen versterken. Lijkt het jou leuk om met jongeren te werken en kun je je goed inleven in jongeren? Ben je creatief genoeg om inspirerende activiteiten te bedenken en te begeleiden? Dan zijn we op zoek naar jou! We zouden het superfijn vinden als je binnenkort ons team komt versterken! Heb je nog vragen, stuur dan een mailtje naar bovenstaand e-mailadres en wij nemen contact met je op. Vriendelijke groet, Het Providerteam de Waterkant

Op vrijdag 21 december kwamen er een journalist en een cameravrouw van het Noordhollands Dagblad naar onze kerk. Ze wilden graag filmen hoe ik als blinde de kerststal opzette. Ik kon alleen maar antwoorden dat er vrijwilligers zijn die dat voor me doen. Anders zou de beelden waarschijnlijk geen lang leven beschoren zijn. Nu vallen die grote beelden van onze nieuwe kerststal gelukkig niet zo snel om, maar anders… Het was wel een goed moment om te filmen, want de kerststal stond er al en de bloemengroep was druk aan het werk om de kerk te versieren, dus er konden mooie plaatjes geschoten worden. Klik op de foto om de video van Het Noordhollands Dagblad te kunnen bekijken.

In de afgelopen weken heb ik weer veel kerstkaarten en goede wensen mogen ontvangen. Ik vind het altijd weer heel bijzonder dat zoveel parochianen mij een kaartje sturen of een kaartje hier in de brievenbus komen doen, meestal met een persoonlijke wens en vaak ook nog met een afbeelding in reliëf, zodat ik die kan voelen. Ik wil u daarvoor hartelijk danken. Vanaf deze plaats wens ik ook u nog een gezegend en voorspoedig 2019. Laten we proberen er met elkaar iets moois van te maken.

Op zaterdagavond 22 december kwamen we met het Langedijker Koor al helemaal in kerstsfeer. Dit koor met meer dan tachtig zangers en zangeressen zong tijdens de Woord- en Communieviering een aantal populaire kerstliederen. Het was het tweede jaar achter elkaar dat dit koor de laatste viering voor Kerstmis kwam opluisteren. Dit jaar wil het Langedijker Koor weer komen zingen op zaterdagavond voor Kerstmis. Wat mij betreft kan het!

Onze eigen koren konden er ook wat van. Op Kerstavond begonnen we zoals gewoonlijk met een gezinsviering met jeugdkoor De Victorzangertjes. In een goed gevulde kerk werd een mooi kerstverhaal voorgelezen, geïllustreerd met tekeningen via de beamer. Ons jeugdkoor luisterde deze viering op met een groot aantal kerstliederen uit hun eigen repertoire. Ook het koor Sing@Victor drukt altijd zijn eigen stempel op een viering, zeker met Kerst. Deze keer was het koor op kerstavond aan de beurt om 21.00 uur. De kerk was vol en er werd prachtig gezongen. Om 23.00 uur was er een Eucharistieviering met Het Parochiekoor. Hiervoor was pastor Nico Knol naar Obdam gekomen. Hij had een mooie, uitdagende preek. De kerk was wat minder gevuld dan tijdens de eerste twee vieringen, maar de mensen die op dit late uur gekomen waren, kregen wel waar voor hun geld: een goed koor en een mooie viering en ver na middernacht konden ze met een zalig kerstgevoel huiswaarts keren. Zo hoort het toch eigenlijk… Op de ochtend van Eerste Kerstdag was het de beurt aan Entre-Deux. Ook dit koor liet veel horen van het eigen kerstrepertoire. Op oudejaarsavond gaf Entre-Deux opnieuw acte de présence. Ook in die viering konden nog kerstliederen worden gezongen. Op oudejaarsavond blik je terug op het oude jaar en kijk je vooruit naar het nieuwe. Het is mooi om dat te doen in de kerk. De woorden die tijdens de viering gesproken worden dwingen je ertoe even stil te staan en bij jezelf te rade te gaan hoe je het er dit jaar vanaf hebt gebracht. En dan komen er natuurlijk goede voornemens in je op. Ik heb me dit jaar voorgenomen om meer mensen te gaan bezoeken, zowel privé als in de parochie.

Op Tweede Kerstdag werd er weer stro naar de kerk gereden, twee schapen werden gebracht, de ezel was er weer en alles werd klaargezet om Maria en Jozef en het Kindje Jezus te ontvangen. Wat was het gezellig met zoveel kinderen, ouders en grootouders die naar de levende kerststal met het pasgeboren Kindje kwamen kijken. Voor mij hoort dit er met Kerstmis echt bij, het ‘Kindje wiegen’ oftewel Kerst voor de allerkleinsten. Het is wel een klus om alles op te bouwen en later weer op te ruimen, maar als er zoveel mensen op afkomen, dan is dat voor de vrijwilligers die dat doen wel de moeite waard.

Graag wil ik nogmaals iedereen bedanken die eraan heeft meegewerkt dat we weer op deze manier Kerstmis konden vieren. Het begon met het neerzetten van de bomen vóór de kerk, daarna kwamen er kerstbomen en kersttakken in de kerk, de kerststal werd opgezet, er kwamen bloemen… en op het moment dat ik dit schrijf is het zondag 6 januari en vieren we het feest van de Driekoningen. Hierna wordt de kerststal afgebroken, de bomen worden binnenkort weer weggehaald… maar er is intussen wel wat gebeurd. We hebben een prachtige kersttijd gehad. Dank u wel!

U kunt vanaf nu elke dinsdagochtend om 09.00 uur een eucharistieviering bijwonen in de Marcuskapel. Pastor Álvaro Rodríguez zal in deze vieringen voorgaan. Ik heb het initiatief genomen om hem hiervoor te vragen. In het kader van mijn opleiding tot priester is het namelijk goed als ik zo vaak mogelijk naar de mis ga. Dat doe ik nu regelmatig in de Dionysiuskerk in Heerhugowaard. Maar waarom zouden we dat niet in onze eigen kapel doen? We kunnen dan met elkaar wennen aan een doordeweekse mis: de kosters, ikzelf natuurlijk, en u? U bent in elk geval van harte welkom

Het gewijde Brood beschouwen we in onze kerk als het Allerheiligste dat bestaat, het Lichaam van Christus. We gaan ervan uit dat Christus zelf in dit Brood aanwezig is. Daarom is het heel bijzonder als er een monstrans wordt uitgesteld waarin het heilig Brood te zien is. Bij deze gewijde hostie, bij Christus zelf, is het makkelijker om te bidden dan wanneer je thuis bent in je woon- of slaapkamer. Ik zeg dit vanuit mijn persoonlijke ervaring. Stille Aanbidding, bidden bij de uitgestalde monstrans met het Lichaam van Christus, geeft me veel energie. Daarom probeer ik er iedere donderdagmiddag bij te zijn. Gelukkig ben ik nooit de enige, maar er doen nog niet zo heel veel mensen mee. Kom het gerust eens proberen. U kunt tijdens dit uur komen en gaan wanneer u wilt. Misschien is vijf minuten voor u wel lang genoeg. Dat maakt helemaal niets uit. U kunt binnenkomen via de pastorie. De Stille Aanbidding wordt gehouden in de Marcuskapel.

Klik op de foto om de video van Het Noordhollands Dagblad te kunnen bekijken.

Op donderdag 6 december hielden we voor het eerst sinds jaren Stille Aanbidding in de Marcuskapel. Zelf vond ik het heerlijk om zomaar een uurtje te kunnen bidden. Tot mijn grote verrassing bleek ik niet de enige te zijn. Ik heb daarom meteen besloten dat we hiermee doorgaan. Iedere donderdagmiddag is er nu Stille Aanbidding van 14.00 tot 15.00 uur, dus ook op 27 december en 3 januari. Iedereen is van harte welkom!

Het jaar 2018 loopt ten einde. Voor de parochie en voor mij was het een bewogen jaar, met relatief veel jonge mensen die door de dood uit ons midden werden weggerukt. Het was ook het jaar van de sluiting van de Marcuskerk in Hensbroek. Toch hebben we in dit jaar ook feest kunnen vieren. Ik denk daarbij allereerst aan het vijftigjarig bestaan van het Parochiekoor, maar ook denk ik aan de drie huwelijken die dit jaar in de kerk gesloten zijn en aan de diverse huwelijksjubilea die hier werden gevierd. Ik denk ook aan de negenkinderen die we mochten verwelkomen om te worden gedoopt. Ook de groepen kinderen die hier dit jaar de Eerste heilige Communie en het heilig Vormsel hebben ontvangen, waren nog betrekkelijk groot, namelijk resp. twintig en tweeëntwintigkinderen. Ook het onderhoud van ons kerkgebouw werd niet vergeten. Na de sacristie en de gang kreeg nu de dagkapel, tegenwoordig Marcuskapel, een flinke opknapbeurt. We konden dit jaar de priesterwijding meemaken van ÁlvaroRodríguez Luque uit Spanje. Hij is aangesteld voor de parochies De Weere, Hoogwoud en Spanbroek, maar gaat ook regelmatig voor in onze Sint Victorkerk. Voor mijzelf was het verheugend dat ik de Admissio mocht ontvangen, waardoor ik nu opgenomen ben onder de kandidaten voor de priesterwijding. Maar het meest dankbaar ben ik voor de goede samenwerking met de vele vrijwilligers in onze parochie: de parochieraad, het regiobestuur, de kosters, de leden van de koren, de musici en dirigenten, de misdienaars, de leden van de Eerste Communiewerkgroep, de werkgroep Gezinsvieringen, de gastvrouwen, de leden van de avondwake/uitvaartgroep, de tuinkabouters, de kerkwerk(st)ers, enz. enz. Jullie allen wil ik heel hartelijk bedanken. Zonder jullie inzet zou niet alleen het kerkgebouw, maar ook de hele parochie op instorten staan. Doordat jullie allemaal de handen uit de mouwen steken, lukt het nog om hier met elkaar kerk te zijn. Samen bidden, zingen, lief en leed delen… Laten we proberen dat vol te houden met elkaar, ook al is het soms roeien tegen de stroom in. Natuurlijk ben ik ook dankbaar dat er hier nog zoveel mensen zijn die de weg naar de kerk weten te vinden, mensen die het de moeite waard vinden om God te loven en te danken, hun hart uit te storten bij Maria of hoe dan ook deel uit te maken van onze geloofsgemeenschap. En tenslotte ben ik dankbaar dat ik erbij mag zijn, dat ik pastor mag zijn in zo’n mooie parochie. U allen wens ik een Zalig Kerstfeest toe en een goed begin van 2019. Pastor Bert Glorie

Tot voor kort was het in onze parochie een goede gewoonte om op donderdagmiddag Stille Aanbidding te houden. In de dagkapel werd de monstrans uitgesteld met het Allerheiligste, de gewijde hostie. Hierbij kon dan gedurende een uur worden gebeden. Toen ik hier drie jaar geleden kwam, bestond die gewoonte nog op papier. De Stille Aanbidding werd nog vermeld in de Kerkvizier, maar er was niemand meer die van die gelegenheid gebruik maakte. Ik wil het in de komende Adventstijd weer proberen. Op de donderdagen 6, 13 en 20 december zal tussen 14.00 en 15.00 uur het Allerheiligste worden uitgesteld in de Marcuskapel. Wie mee wil bidden, is van harte welkom. U kunt het hele uur komen bidden, maar dat hoeft niet. Zelf probeer ik er wel het hele uur te zijn. Er liggen blaadjes klaar met teksten die u kunt overwegen, maar u kunt natuurlijk ook de Rozenkrans bidden. Wie durft het aan om mee te doen?

Dit weekend en de komende dagen is Sinterklaas nog in ’t land en wie weet wat er zo her en der nog door de schoorsteen naar beneden wordt gegooid… Zelf heb ik Sinterklaas dit jaar wel heel erg op de proef gesteld, door een cadeau te vragen dat met geen mogelijkheid door de schoorsteen kan, maar zolang Zwarte Piet er nog bij is, heb ik er alle vertrouwen in dat het wel op één of andere manier voor mekaar komt. En er zijn in Obdam gelukkig nog echte Zwarte Pieten genoeg, dus er is er vast en zeker wel eentje bij die raad weet. Cadeautjes krijgen, cadeautjes geven, rijmen en surprises maken, het is een prachtig stukje Nederlandse traditie dat we wat mij betreft nog lang in ere houden. Ook in de kerk klopt ons hart vol verwachting. Wij kijken al uit naar de geboorte van het Kerstkind. In het weekend van 2 december begint de Advent, de tijd van de laatste vier weken voor Kerstmis. We steken de kaarsen van de Adventskrans aan, ieder weekend een kaarsje meer. De lezingen stralen hoop en verwachting uit. Met de Advent begint ook het nieuwe kerkelijk jaar. Dat begint dus komend weekend. We beginnen dan te lezen uit een ander evangelie. In het afgelopen jaar stond het evangelie van Marcus centraal. In het komende kerkelijk jaar lezen we voornamelijk uit het evangelie van Lucas. Maar in Obdam maken we daar een uitzondering op, want wij lezen komende zondag nog enkele stukjes uit Marcus. Daar hebben we een goede reden voor, want we gaan onze dagkapel toewijden aan de evangelist Marcus. Het Marcusbeeld uit de kerk van Hensbroek krijgt daar zijn nieuwe vaste plek. Maar daarna slaan we een bladzijde om en beginnen we te lezen uit het evangelie volgens Lucas, niet alleen in het weekend in de kerk, maar ook iedere donderdagochtend, in de Marcuskapel.

Op vrijdagmiddag 2 november werd ik gebeld door Sis Groustra: ‘Vind je het goed als ik een aantal lichtjes neerzet op het pad naar de kerk?’ ‘Natuurlijk!’ antwoordde ik. Dus zo gezegd, zo gedaan. Zelf heb ik er letterlijk en figuurlijk geen kijk op, maar ik kan me toch wel wat voorstellen bij lichtjes in het donker. En ik vind alles wat de sfeer verhoogt natuurlijk prima. Zo begonnen we die avond in de juiste stemming aan de viering van Allerzielen. Het koor Sing@Victor werkte daar ook aan mee. Met hun vlotte, melodieuze liederen hielden ze de zwaarmoedigheid op afstand. Zo herdachten we de overledenen van het afgelopen jaar, telkens met een foto op het scherm, een kaars die door familieleden werd aangestoken en een kort in memoriam. Maar uiteraard werd er ook voor andere overledenen gebeden en was er een kaars die voor hen werd aangestoken. Daarna werd in de kerk het licht doorgegeven. Iedereen had daarvoor een kaarsje gekregen. Dat hadden we zo nog nooit gedaan met Allerzielen. De inspiratiebron van dit gebaar was Barry Reus. Het was een wens van hem om dat tijdens zijn avondwake zo te doen. Veel mensen vonden dit zo mooi, dat we besloten dit nu weer te doen. En ook nu was het goed. Het licht aan elkaar doorgeven op Allerzielen, waarom zou je het niet doen. Het zegt iets over de minder negatieve kijk die we anno nu hebben op de dood. Allerzielen was van oorsprong een dag van gebed voor de zielen in het vagevuur. Maar tegenwoordig gaan we ervan uit dat onze doden het nu al goed hebben in de hemel. Ja, daar ga ik zelf ook van uit. De hemel, dat is voor mij het licht. Het licht waar ik nu nog geen kijk op heb, maar waarin ik dan, net als alle andere mensen, opgenomen zal zijn en dat ik dan mag ervaren net als iedereen. Stiekem kijk ik er al naar uit!

Op maandag 5 november was het zover. Ik mocht de Admissio ontvangen, de toelating tot de priesteropleiding, waarmee ik opgenomen ben onder de kandidaten voor de wijding. Het was een mooie gebeurtenis in het Julianaklooster in Heiloo. Daar is het seminarie van ons bisdom gevestigd. Daarom vond daar de plechtigheid plaats. Om 18.00 uur was er een mis waarin bisschop Punt voorging. Na de preek werd allereerst een jongeman naar voren geroepen die dit jaar (op 17 november) tot diaken wordt gewijd. Hij las de geloofsbelijdenis voor en de eed van trouw die aan de wijding vooraf moet gaan. Daarna was het mijn beurt om naar voren te komen. Op de vraag of ik bereid was priester te worden kon ik uit volle overtuiging antwoorden met: ‘Ja, dat wil ik!’. Na de mis was er een overheerlijke buffetmaaltijd. De merendeels Spaanstalige studenten van het seminarie in Heiloo en het seminarie in Nieuwe Niedorp lieten daarna nog van zich horen met opzwepende muziek uit diverse landen. Ook bij de mis en de buffetmaaltijd waren deze studenten volop in touw. Ze hebben er een mooi feestje van gemaakt. Ik kijk er met veel dankbaarheid op terug. Dat gevoel van dankbaarheid was er de hele dag al, vanaf het moment dat ik opstond. Ik voel me natuurlijk dankbaar naar mijn familie toe en naar alle mensen die mij hebben gesteund door hun gebed en hun bemoedigende woorden, maar vooral dankbaar jegens God. Kennelijk is dit de weg die ik moet gaan, de weg waartoe ik geroepen ben. De volgende stap op die weg is de aanstelling tot lector. Daarna volgt de aanstelling tot acoliet. In november 2019 kan dan de diakenwijding plaatsvinden en, als alles goed gaat, in mei 2020 de priesterwijding. Maar er is ook een parallelbaan, en die loopt door Obdam. Het is de weg waarlangs ik samen ga met jullie, parochianen van de Sint Victorkerk. Al die stappen richting priesterwijding, ik zou het niet volhouden als ik niet ook op die andere baan mocht lopen, waar het gaat om mensen, om leven en dood en alles wat daar tussenin zit. Laten we proberen het met elkaar vol te houden: ‘samen-kerk’ zijn, samen het geloof door te geven, met de talenten die we hebben en met onze tekorten die God op zijn manier maar moet aanvullen. Uiteindelijk is de kerk niet van ons, maar van Hem. Laten we daarom blijven bidden en om zijn steun blijven vragen, voor onszelf, voor elkaar en voor onze parochie.

Afgelopen maandagochtend, 5 november, stond ik op met een groot gevoel van dankbaarheid. Het was de dag waarop ik de Admissio zou ontvangen, de toelating tot de Priesteropleiding. Dat gevoel van dankbaarheid bleef de hele dag bij me. Op het Seminarie in Heiloo vond om 18.00 uur de Eucharistieviering plaats waarin ik van bisschop Punt de Admissio ontving. Ik kon in volle overtuiging ‘ja’ antwoorden op de vraag of ik bereid ben priester te worden. Het was voor mij een zeer bijzondere dag. Een groot aantal familieleden en vrienden waren erbij aanwezig. Ook van de studenten van het Seminarie en van veel priesters mocht ik gelukwensen ontvangen. Het valt me nu niet moeilijk om voort te gaan op de weg die voor mij bestemd lijkt te zijn. Meer dan ooit voel ik me gesteund, ook door parochianen en mensen uit onze regio. Ik ben dankbaar voor die steun, maar ik voel me vooral dankbaar jegens God. Ik denk toch dat Hij het is die mij leidt en richting geeft. Bert Glorie  Op de website van het Bisdom, vindt u meer foto’s: https://www.bisdomhaarlem-amsterdam.nl/?p=news&id=3502&t=Nuntius+op+bezoek+in+Heiloo#

Tijdens de Eucharistieviering van zaterdagavond 27 oktober is de Victorspeld uitgereikt aan John en Anja Koning. De Victorspeld is een ereteken voor vrijwilligers die zich verdienstelijk hebben gemaakt voor de Sint Victorparochie. Via hun kinderen hadden wij de verzekering gekregen dat John en Anja aanwezig zouden zijn. Zelf hadden zij zich verdekt opgesteld achterin de kerk, zodat zij door hun ouders niet gezien zouden worden. Daardoor zou de verrassing compleet zijn. Het plannetje lukte. John en Anja waren totaal verrast. Er was voor gekozen om de speld in deze viering uit te reiken, omdat het een viering was waarvoor alle oud-Lourdesgangers waren uitgenodigd. John en Anja horen bij deze categorie. Allebei zijn ze eerst als pelgrim en daarna als vrijwilliger naar Lourdes geweest. John heeft bovendien tot voor kort deel uitgemaakt van onze Lourdeswerkgroep. Maar er is veel meer wat ze voor de parochie hebben gedaan en nog doen. John is gedurende acht jaar lid geweest van het Parochiebestuur met als aandachtsveld technische zaken. Hij is ook jarenlang coördinator geweest van de kerkradio. Bovendien doet hij samen met Anja de ledenadministratie. Met alle adreswijzigingen die er wekelijks binnenkomen, is dat geen kleinigheid. Sinds kort is er vanuit het bisdom een nieuw programma voor de ledenadministratie verplicht gesteld. John en Anja hebben zich onmiddellijk dit programma eigen gemaakt. Ook de parochianen uit Hensbroek die nu tot de Sint Victorparochie behoren, hebben zij in hun database verwerkt. Anja doet naast de ledenadministratie de coördinatie van de actie Kerkbalans. John behartigt het administratieve gedeelte van deze actie. Bovendien is Anja ook nog coördinator van de stencilgroep. In die hoedanigheid stencilt ze de flyers voor de Lourdeswerkgroep en allerlei boekjes die wij als parochie zelf maken. John en Anja doen hun vrijwilligerswerk voornamelijk vanuit hun eigen huis, daardoor weet niemand hoeveel uren ze eraan besteden, maar het zijn er ongetwijfeld heel veel. Ik ben heel blij met vrijwilligers zoals John en Anja die op de achtergrond, vrijwel onzichtbaar, veel werk verzetten. De Victorspeld hebben ze dan ook van harte verdiend. Het was Win Bijman, voorzitter van onze Parochieraad, die hen de Victorspeld mocht opspelden. Ellen de Boer, ook lid van onze Parochieraad, overhandigde hen elk een bos bloemen. Anja en John, ik wil jullie heel hartelijk bedanken voor jullie inzet en trouw.

Het was de oude bijkeuken van de pastorie, maar al lang geleden werd deze ruimte omgebouwd tot dagkapel. Het is sindsdien een echte kapel met een altaar en een tabernakel (bergplaats voor gewijde hosties). Er hangen kruiswegstaties, er staat een Mariabeeld en er staan zesentwintig stoelen. Op donderdagochtend 09.00 uur komen we daar altijd samen voor een viering. En het grootste deel van de stoelen is dan bezet. Er is een vaste groep mensen die vrijwel iedere week komt. Toen ik na de sluiting van de Marcuskerk in Hensbroek het Marcusbeeldje in handen kreeg, wist ik meteen: dit beeldje valt in onze kerk in het niet, maar in de kapel kan het een mooi plaatsje krijgen. Het lag al in de planning om de dagkapel op te knappen. Dat is in de afgelopen maand gebeurd. Er is geschilderd en gesausd, er is nieuwe vloerbedekking gelegd, en opnieuw gekeken naar de inrichting en uiteraard is er een plekje gezocht voor Marcus. Peter Wortel en Jan Beentjes hebben er hard aan gewerkt en het is allemaal gelukt. Donderdag 25 oktober konden we, nadat we drie weken moesten uitwijken naar de kerk, weer terecht in onze mooi opgeknapte dagkapel. Het eerste lied dat we daar zongen was: ‘Zomaar een dak boven wat hoofden…’. Maar het dak van de kapel is natuurlijk helemaal niet zomaar een dak. Het is wel zo dat het oude bijkeukenplafond er nog steeds in zit, maar intussen is het al jaren het dak van een gewijde ruimte, het dak van onze dagkapel die binnenkort een nieuwe naam krijgt: de  ‘Marcuskapel’. In de volgende Rotonde leest u hier meer over.