Berichten

Op vrijdag 21 december kwamen er een journalist en een cameravrouw van het Noordhollands Dagblad naar onze kerk. Ze wilden graag filmen hoe ik als blinde de kerststal opzette. Ik kon alleen maar antwoorden dat er vrijwilligers zijn die dat voor me doen. Anders zou de beelden waarschijnlijk geen lang leven beschoren zijn. Nu vallen die grote beelden van onze nieuwe kerststal gelukkig niet zo snel om, maar anders… Het was wel een goed moment om te filmen, want de kerststal stond er al en de bloemengroep was druk aan het werk om de kerk te versieren, dus er konden mooie plaatjes geschoten worden. Klik op de foto om de video van Het Noordhollands Dagblad te kunnen bekijken.

In de afgelopen weken heb ik weer veel kerstkaarten en goede wensen mogen ontvangen. Ik vind het altijd weer heel bijzonder dat zoveel parochianen mij een kaartje sturen of een kaartje hier in de brievenbus komen doen, meestal met een persoonlijke wens en vaak ook nog met een afbeelding in reliëf, zodat ik die kan voelen. Ik wil u daarvoor hartelijk danken. Vanaf deze plaats wens ik ook u nog een gezegend en voorspoedig 2019. Laten we proberen er met elkaar iets moois van te maken.

Op zaterdagavond 22 december kwamen we met het Langedijker Koor al helemaal in kerstsfeer. Dit koor met meer dan tachtig zangers en zangeressen zong tijdens de Woord- en Communieviering een aantal populaire kerstliederen. Het was het tweede jaar achter elkaar dat dit koor de laatste viering voor Kerstmis kwam opluisteren. Dit jaar wil het Langedijker Koor weer komen zingen op zaterdagavond voor Kerstmis. Wat mij betreft kan het!

Onze eigen koren konden er ook wat van. Op Kerstavond begonnen we zoals gewoonlijk met een gezinsviering met jeugdkoor De Victorzangertjes. In een goed gevulde kerk werd een mooi kerstverhaal voorgelezen, geïllustreerd met tekeningen via de beamer. Ons jeugdkoor luisterde deze viering op met een groot aantal kerstliederen uit hun eigen repertoire. Ook het koor Sing@Victor drukt altijd zijn eigen stempel op een viering, zeker met Kerst. Deze keer was het koor op kerstavond aan de beurt om 21.00 uur. De kerk was vol en er werd prachtig gezongen. Om 23.00 uur was er een Eucharistieviering met Het Parochiekoor. Hiervoor was pastor Nico Knol naar Obdam gekomen. Hij had een mooie, uitdagende preek. De kerk was wat minder gevuld dan tijdens de eerste twee vieringen, maar de mensen die op dit late uur gekomen waren, kregen wel waar voor hun geld: een goed koor en een mooie viering en ver na middernacht konden ze met een zalig kerstgevoel huiswaarts keren. Zo hoort het toch eigenlijk… Op de ochtend van Eerste Kerstdag was het de beurt aan Entre-Deux. Ook dit koor liet veel horen van het eigen kerstrepertoire. Op oudejaarsavond gaf Entre-Deux opnieuw acte de présence. Ook in die viering konden nog kerstliederen worden gezongen. Op oudejaarsavond blik je terug op het oude jaar en kijk je vooruit naar het nieuwe. Het is mooi om dat te doen in de kerk. De woorden die tijdens de viering gesproken worden dwingen je ertoe even stil te staan en bij jezelf te rade te gaan hoe je het er dit jaar vanaf hebt gebracht. En dan komen er natuurlijk goede voornemens in je op. Ik heb me dit jaar voorgenomen om meer mensen te gaan bezoeken, zowel privé als in de parochie.

Op Tweede Kerstdag werd er weer stro naar de kerk gereden, twee schapen werden gebracht, de ezel was er weer en alles werd klaargezet om Maria en Jozef en het Kindje Jezus te ontvangen. Wat was het gezellig met zoveel kinderen, ouders en grootouders die naar de levende kerststal met het pasgeboren Kindje kwamen kijken. Voor mij hoort dit er met Kerstmis echt bij, het ‘Kindje wiegen’ oftewel Kerst voor de allerkleinsten. Het is wel een klus om alles op te bouwen en later weer op te ruimen, maar als er zoveel mensen op afkomen, dan is dat voor de vrijwilligers die dat doen wel de moeite waard.

Graag wil ik nogmaals iedereen bedanken die eraan heeft meegewerkt dat we weer op deze manier Kerstmis konden vieren. Het begon met het neerzetten van de bomen vóór de kerk, daarna kwamen er kerstbomen en kersttakken in de kerk, de kerststal werd opgezet, er kwamen bloemen… en op het moment dat ik dit schrijf is het zondag 6 januari en vieren we het feest van de Driekoningen. Hierna wordt de kerststal afgebroken, de bomen worden binnenkort weer weggehaald… maar er is intussen wel wat gebeurd. We hebben een prachtige kersttijd gehad. Dank u wel!

U kunt vanaf nu elke dinsdagochtend om 09.00 uur een eucharistieviering bijwonen in de Marcuskapel. Pastor Álvaro Rodríguez zal in deze vieringen voorgaan. Ik heb het initiatief genomen om hem hiervoor te vragen. In het kader van mijn opleiding tot priester is het namelijk goed als ik zo vaak mogelijk naar de mis ga. Dat doe ik nu regelmatig in de Dionysiuskerk in Heerhugowaard. Maar waarom zouden we dat niet in onze eigen kapel doen? We kunnen dan met elkaar wennen aan een doordeweekse mis: de kosters, ikzelf natuurlijk, en u? U bent in elk geval van harte welkom

Het gewijde Brood beschouwen we in onze kerk als het Allerheiligste dat bestaat, het Lichaam van Christus. We gaan ervan uit dat Christus zelf in dit Brood aanwezig is. Daarom is het heel bijzonder als er een monstrans wordt uitgesteld waarin het heilig Brood te zien is. Bij deze gewijde hostie, bij Christus zelf, is het makkelijker om te bidden dan wanneer je thuis bent in je woon- of slaapkamer. Ik zeg dit vanuit mijn persoonlijke ervaring. Stille Aanbidding, bidden bij de uitgestalde monstrans met het Lichaam van Christus, geeft me veel energie. Daarom probeer ik er iedere donderdagmiddag bij te zijn. Gelukkig ben ik nooit de enige, maar er doen nog niet zo heel veel mensen mee. Kom het gerust eens proberen. U kunt tijdens dit uur komen en gaan wanneer u wilt. Misschien is vijf minuten voor u wel lang genoeg. Dat maakt helemaal niets uit. U kunt binnenkomen via de pastorie. De Stille Aanbidding wordt gehouden in de Marcuskapel.

Klik op de foto om de video van Het Noordhollands Dagblad te kunnen bekijken.

Op donderdag 6 december hielden we voor het eerst sinds jaren Stille Aanbidding in de Marcuskapel. Zelf vond ik het heerlijk om zomaar een uurtje te kunnen bidden. Tot mijn grote verrassing bleek ik niet de enige te zijn. Ik heb daarom meteen besloten dat we hiermee doorgaan. Iedere donderdagmiddag is er nu Stille Aanbidding van 14.00 tot 15.00 uur, dus ook op 27 december en 3 januari. Iedereen is van harte welkom!

Het jaar 2018 loopt ten einde. Voor de parochie en voor mij was het een bewogen jaar, met relatief veel jonge mensen die door de dood uit ons midden werden weggerukt. Het was ook het jaar van de sluiting van de Marcuskerk in Hensbroek. Toch hebben we in dit jaar ook feest kunnen vieren. Ik denk daarbij allereerst aan het vijftigjarig bestaan van het Parochiekoor, maar ook denk ik aan de drie huwelijken die dit jaar in de kerk gesloten zijn en aan de diverse huwelijksjubilea die hier werden gevierd. Ik denk ook aan de negenkinderen die we mochten verwelkomen om te worden gedoopt. Ook de groepen kinderen die hier dit jaar de Eerste heilige Communie en het heilig Vormsel hebben ontvangen, waren nog betrekkelijk groot, namelijk resp. twintig en tweeëntwintigkinderen. Ook het onderhoud van ons kerkgebouw werd niet vergeten. Na de sacristie en de gang kreeg nu de dagkapel, tegenwoordig Marcuskapel, een flinke opknapbeurt. We konden dit jaar de priesterwijding meemaken van ÁlvaroRodríguez Luque uit Spanje. Hij is aangesteld voor de parochies De Weere, Hoogwoud en Spanbroek, maar gaat ook regelmatig voor in onze Sint Victorkerk. Voor mijzelf was het verheugend dat ik de Admissio mocht ontvangen, waardoor ik nu opgenomen ben onder de kandidaten voor de priesterwijding. Maar het meest dankbaar ben ik voor de goede samenwerking met de vele vrijwilligers in onze parochie: de parochieraad, het regiobestuur, de kosters, de leden van de koren, de musici en dirigenten, de misdienaars, de leden van de Eerste Communiewerkgroep, de werkgroep Gezinsvieringen, de gastvrouwen, de leden van de avondwake/uitvaartgroep, de tuinkabouters, de kerkwerk(st)ers, enz. enz. Jullie allen wil ik heel hartelijk bedanken. Zonder jullie inzet zou niet alleen het kerkgebouw, maar ook de hele parochie op instorten staan. Doordat jullie allemaal de handen uit de mouwen steken, lukt het nog om hier met elkaar kerk te zijn. Samen bidden, zingen, lief en leed delen… Laten we proberen dat vol te houden met elkaar, ook al is het soms roeien tegen de stroom in. Natuurlijk ben ik ook dankbaar dat er hier nog zoveel mensen zijn die de weg naar de kerk weten te vinden, mensen die het de moeite waard vinden om God te loven en te danken, hun hart uit te storten bij Maria of hoe dan ook deel uit te maken van onze geloofsgemeenschap. En tenslotte ben ik dankbaar dat ik erbij mag zijn, dat ik pastor mag zijn in zo’n mooie parochie. U allen wens ik een Zalig Kerstfeest toe en een goed begin van 2019. Pastor Bert Glorie

Tot voor kort was het in onze parochie een goede gewoonte om op donderdagmiddag Stille Aanbidding te houden. In de dagkapel werd de monstrans uitgesteld met het Allerheiligste, de gewijde hostie. Hierbij kon dan gedurende een uur worden gebeden. Toen ik hier drie jaar geleden kwam, bestond die gewoonte nog op papier. De Stille Aanbidding werd nog vermeld in de Kerkvizier, maar er was niemand meer die van die gelegenheid gebruik maakte. Ik wil het in de komende Adventstijd weer proberen. Op de donderdagen 6, 13 en 20 december zal tussen 14.00 en 15.00 uur het Allerheiligste worden uitgesteld in de Marcuskapel. Wie mee wil bidden, is van harte welkom. U kunt het hele uur komen bidden, maar dat hoeft niet. Zelf probeer ik er wel het hele uur te zijn. Er liggen blaadjes klaar met teksten die u kunt overwegen, maar u kunt natuurlijk ook de Rozenkrans bidden. Wie durft het aan om mee te doen?

Dit weekend en de komende dagen is Sinterklaas nog in ’t land en wie weet wat er zo her en der nog door de schoorsteen naar beneden wordt gegooid… Zelf heb ik Sinterklaas dit jaar wel heel erg op de proef gesteld, door een cadeau te vragen dat met geen mogelijkheid door de schoorsteen kan, maar zolang Zwarte Piet er nog bij is, heb ik er alle vertrouwen in dat het wel op één of andere manier voor mekaar komt. En er zijn in Obdam gelukkig nog echte Zwarte Pieten genoeg, dus er is er vast en zeker wel eentje bij die raad weet. Cadeautjes krijgen, cadeautjes geven, rijmen en surprises maken, het is een prachtig stukje Nederlandse traditie dat we wat mij betreft nog lang in ere houden. Ook in de kerk klopt ons hart vol verwachting. Wij kijken al uit naar de geboorte van het Kerstkind. In het weekend van 2 december begint de Advent, de tijd van de laatste vier weken voor Kerstmis. We steken de kaarsen van de Adventskrans aan, ieder weekend een kaarsje meer. De lezingen stralen hoop en verwachting uit. Met de Advent begint ook het nieuwe kerkelijk jaar. Dat begint dus komend weekend. We beginnen dan te lezen uit een ander evangelie. In het afgelopen jaar stond het evangelie van Marcus centraal. In het komende kerkelijk jaar lezen we voornamelijk uit het evangelie van Lucas. Maar in Obdam maken we daar een uitzondering op, want wij lezen komende zondag nog enkele stukjes uit Marcus. Daar hebben we een goede reden voor, want we gaan onze dagkapel toewijden aan de evangelist Marcus. Het Marcusbeeld uit de kerk van Hensbroek krijgt daar zijn nieuwe vaste plek. Maar daarna slaan we een bladzijde om en beginnen we te lezen uit het evangelie volgens Lucas, niet alleen in het weekend in de kerk, maar ook iedere donderdagochtend, in de Marcuskapel.

Op vrijdagmiddag 2 november werd ik gebeld door Sis Groustra: ‘Vind je het goed als ik een aantal lichtjes neerzet op het pad naar de kerk?’ ‘Natuurlijk!’ antwoordde ik. Dus zo gezegd, zo gedaan. Zelf heb ik er letterlijk en figuurlijk geen kijk op, maar ik kan me toch wel wat voorstellen bij lichtjes in het donker. En ik vind alles wat de sfeer verhoogt natuurlijk prima. Zo begonnen we die avond in de juiste stemming aan de viering van Allerzielen. Het koor Sing@Victor werkte daar ook aan mee. Met hun vlotte, melodieuze liederen hielden ze de zwaarmoedigheid op afstand. Zo herdachten we de overledenen van het afgelopen jaar, telkens met een foto op het scherm, een kaars die door familieleden werd aangestoken en een kort in memoriam. Maar uiteraard werd er ook voor andere overledenen gebeden en was er een kaars die voor hen werd aangestoken. Daarna werd in de kerk het licht doorgegeven. Iedereen had daarvoor een kaarsje gekregen. Dat hadden we zo nog nooit gedaan met Allerzielen. De inspiratiebron van dit gebaar was Barry Reus. Het was een wens van hem om dat tijdens zijn avondwake zo te doen. Veel mensen vonden dit zo mooi, dat we besloten dit nu weer te doen. En ook nu was het goed. Het licht aan elkaar doorgeven op Allerzielen, waarom zou je het niet doen. Het zegt iets over de minder negatieve kijk die we anno nu hebben op de dood. Allerzielen was van oorsprong een dag van gebed voor de zielen in het vagevuur. Maar tegenwoordig gaan we ervan uit dat onze doden het nu al goed hebben in de hemel. Ja, daar ga ik zelf ook van uit. De hemel, dat is voor mij het licht. Het licht waar ik nu nog geen kijk op heb, maar waarin ik dan, net als alle andere mensen, opgenomen zal zijn en dat ik dan mag ervaren net als iedereen. Stiekem kijk ik er al naar uit!

Op maandag 5 november was het zover. Ik mocht de Admissio ontvangen, de toelating tot de priesteropleiding, waarmee ik opgenomen ben onder de kandidaten voor de wijding. Het was een mooie gebeurtenis in het Julianaklooster in Heiloo. Daar is het seminarie van ons bisdom gevestigd. Daarom vond daar de plechtigheid plaats. Om 18.00 uur was er een mis waarin bisschop Punt voorging. Na de preek werd allereerst een jongeman naar voren geroepen die dit jaar (op 17 november) tot diaken wordt gewijd. Hij las de geloofsbelijdenis voor en de eed van trouw die aan de wijding vooraf moet gaan. Daarna was het mijn beurt om naar voren te komen. Op de vraag of ik bereid was priester te worden kon ik uit volle overtuiging antwoorden met: ‘Ja, dat wil ik!’. Na de mis was er een overheerlijke buffetmaaltijd. De merendeels Spaanstalige studenten van het seminarie in Heiloo en het seminarie in Nieuwe Niedorp lieten daarna nog van zich horen met opzwepende muziek uit diverse landen. Ook bij de mis en de buffetmaaltijd waren deze studenten volop in touw. Ze hebben er een mooi feestje van gemaakt. Ik kijk er met veel dankbaarheid op terug. Dat gevoel van dankbaarheid was er de hele dag al, vanaf het moment dat ik opstond. Ik voel me natuurlijk dankbaar naar mijn familie toe en naar alle mensen die mij hebben gesteund door hun gebed en hun bemoedigende woorden, maar vooral dankbaar jegens God. Kennelijk is dit de weg die ik moet gaan, de weg waartoe ik geroepen ben. De volgende stap op die weg is de aanstelling tot lector. Daarna volgt de aanstelling tot acoliet. In november 2019 kan dan de diakenwijding plaatsvinden en, als alles goed gaat, in mei 2020 de priesterwijding. Maar er is ook een parallelbaan, en die loopt door Obdam. Het is de weg waarlangs ik samen ga met jullie, parochianen van de Sint Victorkerk. Al die stappen richting priesterwijding, ik zou het niet volhouden als ik niet ook op die andere baan mocht lopen, waar het gaat om mensen, om leven en dood en alles wat daar tussenin zit. Laten we proberen het met elkaar vol te houden: ‘samen-kerk’ zijn, samen het geloof door te geven, met de talenten die we hebben en met onze tekorten die God op zijn manier maar moet aanvullen. Uiteindelijk is de kerk niet van ons, maar van Hem. Laten we daarom blijven bidden en om zijn steun blijven vragen, voor onszelf, voor elkaar en voor onze parochie.

Afgelopen maandagochtend, 5 november, stond ik op met een groot gevoel van dankbaarheid. Het was de dag waarop ik de Admissio zou ontvangen, de toelating tot de Priesteropleiding. Dat gevoel van dankbaarheid bleef de hele dag bij me. Op het Seminarie in Heiloo vond om 18.00 uur de Eucharistieviering plaats waarin ik van bisschop Punt de Admissio ontving. Ik kon in volle overtuiging ‘ja’ antwoorden op de vraag of ik bereid ben priester te worden. Het was voor mij een zeer bijzondere dag. Een groot aantal familieleden en vrienden waren erbij aanwezig. Ook van de studenten van het Seminarie en van veel priesters mocht ik gelukwensen ontvangen. Het valt me nu niet moeilijk om voort te gaan op de weg die voor mij bestemd lijkt te zijn. Meer dan ooit voel ik me gesteund, ook door parochianen en mensen uit onze regio. Ik ben dankbaar voor die steun, maar ik voel me vooral dankbaar jegens God. Ik denk toch dat Hij het is die mij leidt en richting geeft. Bert Glorie  Op de website van het Bisdom, vindt u meer foto’s: https://www.bisdomhaarlem-amsterdam.nl/?p=news&id=3502&t=Nuntius+op+bezoek+in+Heiloo#

Tijdens de Eucharistieviering van zaterdagavond 27 oktober is de Victorspeld uitgereikt aan John en Anja Koning. De Victorspeld is een ereteken voor vrijwilligers die zich verdienstelijk hebben gemaakt voor de Sint Victorparochie. Via hun kinderen hadden wij de verzekering gekregen dat John en Anja aanwezig zouden zijn. Zelf hadden zij zich verdekt opgesteld achterin de kerk, zodat zij door hun ouders niet gezien zouden worden. Daardoor zou de verrassing compleet zijn. Het plannetje lukte. John en Anja waren totaal verrast. Er was voor gekozen om de speld in deze viering uit te reiken, omdat het een viering was waarvoor alle oud-Lourdesgangers waren uitgenodigd. John en Anja horen bij deze categorie. Allebei zijn ze eerst als pelgrim en daarna als vrijwilliger naar Lourdes geweest. John heeft bovendien tot voor kort deel uitgemaakt van onze Lourdeswerkgroep. Maar er is veel meer wat ze voor de parochie hebben gedaan en nog doen. John is gedurende acht jaar lid geweest van het Parochiebestuur met als aandachtsveld technische zaken. Hij is ook jarenlang coördinator geweest van de kerkradio. Bovendien doet hij samen met Anja de ledenadministratie. Met alle adreswijzigingen die er wekelijks binnenkomen, is dat geen kleinigheid. Sinds kort is er vanuit het bisdom een nieuw programma voor de ledenadministratie verplicht gesteld. John en Anja hebben zich onmiddellijk dit programma eigen gemaakt. Ook de parochianen uit Hensbroek die nu tot de Sint Victorparochie behoren, hebben zij in hun database verwerkt. Anja doet naast de ledenadministratie de coördinatie van de actie Kerkbalans. John behartigt het administratieve gedeelte van deze actie. Bovendien is Anja ook nog coördinator van de stencilgroep. In die hoedanigheid stencilt ze de flyers voor de Lourdeswerkgroep en allerlei boekjes die wij als parochie zelf maken. John en Anja doen hun vrijwilligerswerk voornamelijk vanuit hun eigen huis, daardoor weet niemand hoeveel uren ze eraan besteden, maar het zijn er ongetwijfeld heel veel. Ik ben heel blij met vrijwilligers zoals John en Anja die op de achtergrond, vrijwel onzichtbaar, veel werk verzetten. De Victorspeld hebben ze dan ook van harte verdiend. Het was Win Bijman, voorzitter van onze Parochieraad, die hen de Victorspeld mocht opspelden. Ellen de Boer, ook lid van onze Parochieraad, overhandigde hen elk een bos bloemen. Anja en John, ik wil jullie heel hartelijk bedanken voor jullie inzet en trouw.

Het was de oude bijkeuken van de pastorie, maar al lang geleden werd deze ruimte omgebouwd tot dagkapel. Het is sindsdien een echte kapel met een altaar en een tabernakel (bergplaats voor gewijde hosties). Er hangen kruiswegstaties, er staat een Mariabeeld en er staan zesentwintig stoelen. Op donderdagochtend 09.00 uur komen we daar altijd samen voor een viering. En het grootste deel van de stoelen is dan bezet. Er is een vaste groep mensen die vrijwel iedere week komt. Toen ik na de sluiting van de Marcuskerk in Hensbroek het Marcusbeeldje in handen kreeg, wist ik meteen: dit beeldje valt in onze kerk in het niet, maar in de kapel kan het een mooi plaatsje krijgen. Het lag al in de planning om de dagkapel op te knappen. Dat is in de afgelopen maand gebeurd. Er is geschilderd en gesausd, er is nieuwe vloerbedekking gelegd, en opnieuw gekeken naar de inrichting en uiteraard is er een plekje gezocht voor Marcus. Peter Wortel en Jan Beentjes hebben er hard aan gewerkt en het is allemaal gelukt. Donderdag 25 oktober konden we, nadat we drie weken moesten uitwijken naar de kerk, weer terecht in onze mooi opgeknapte dagkapel. Het eerste lied dat we daar zongen was: ‘Zomaar een dak boven wat hoofden…’. Maar het dak van de kapel is natuurlijk helemaal niet zomaar een dak. Het is wel zo dat het oude bijkeukenplafond er nog steeds in zit, maar intussen is het al jaren het dak van een gewijde ruimte, het dak van onze dagkapel die binnenkort een nieuwe naam krijgt: de  ‘Marcuskapel’. In de volgende Rotonde leest u hier meer over.

Als ik tegen mensen vertelde dat ik voor mijn Priesteropleiding nog twee extra tentamens moet doen, dan hoorde ik ze soms denken: die Priesterwijding van jou, die komt met Sint Juttemis. Zelf bleef ik de moed er nog wel inhouden, maar soms bekroop mij toch twijfel. Maar nu lijkt er toch licht te gloren aan het einde van de tunnel. Op maandag 5 november wordt aan mij door bisschop Punt de Admissio verleend, de toelating tot de kandidatuur voor de Priesterwijding. Dat gebeurt in Heiloo, in de kapel van het Seminarie, het voormalige Julianaklooster. Ik ben dankbaar dat het nu zover is en ik weet zeker dat ik het niet volgehouden had zonder de morele steun en het gebed van heel veel parochianen. Blijf alstublieft voor mij bidden, want de weg is nog lang. Maar zelfs als mijn Priesterwijding pas met Sint Juttemis plaatsvindt, dan weten we nu in elk geval zeker dat Sint Juttemis elke dag een dagje dichterbij komt.

Er is een tijd geweest dat er in de Sint Victorkerk een dameskoor was en een herenkoor. Ik vermoed dat in die tijd beide koren ook wel eens samen hebben gezongen, zodat er vierstemmige missen konden worden uitgevoerd. Maar pas in 1968 kwam het zover dat beide koren werden samengevoegd tot een gemengd koor, het Parochiekoor. Op zondag 18 november viert dit koor zijn vijftigjarig bestaan met een mooie mis van Mozart en een gezellig samenzijn voor leden en genodigden. De voorbereidingen zijn in volle gang en het is ongetwijfeld de moeite waard om op 18 november naar het koor te komen luisteren. Voorgangers in de viering zijn pastor Paul Vlaar en ik.

Steeds vaker wordt er door de familie van een overledene aan de leden van onze Avondwake- en Uitvaartgroep gevraagd: ‘Doe jij dit werk gratis, of krijgen we een rekening toegestuurd?‘ Het antwoord luidt steevast: ‘Het is allemaal vrijwilligerswerk‘. Vaak volgt er dan een verbaasde reactie: ‘O ja? Al die uren die je erin hebt gestopt… en de manier waarop je het hebt gedaan…’. Zo krijgen de leden van onze Avondwake- en Uitvaartgroep heel wat complimenten, maar al met al blijft het voor hen vrijwilligerswerk. Als ze horen, per e-mail of telefoon, dat er om een avondwake of een uitvaart wordt gevraagd, laten ze vaak alles waar ze mee bezig waren uit hun handen vallen, om zich te kunnen concentreren op het voorbereiden van een passende avondwake of uitvaart. Het is heel dankbaar werk, maar niet van tevoren te plannen. Het vereist dus veel flexibiliteit. Er wordt gezegd dat er in de uitvaartbranche goed geld te verdienen valt. Dat is misschien waar, maar het geldt niet voor de leden van onze Avondwake- en Uitvaartgroep. Hun werk wordt wel op prijs gesteld, maar de waarde ervan is veel hoger dan de prijs die ervoor wordt betaald. Er zijn mensen die dat inzien en zelf het initiatief nemen om degene die hen vanuit deze werkgroep heeft bijgestaan op één of andere manier te belonen. Ik kan me dat goed voorstellen, want deze mensen doen echt fantastisch werk. Ook voor mij is het een zegen dat ze er zijn. Zonder hun hulp zou ik niet in staat zijn uitvaarten te doen. Ik wil vanaf deze plaats dan ook de leden van onze Avondwake- en Uitvaartgroep hartelijk bedanken voor de ondersteuning die ik van hen krijg en voor de manier waarop zij de avondwakes en uitvaartdiensten verzorgen. Momenteel zijn zij druk bezig met het voorbereiden van de viering van Allerzielen. In deze viering gedenken wij al onze dierbare overledenen. We staan stil bij degenen van wie we in het afgelopen jaar afscheid hebben genomen in de St. Victorkerk. U bent allen welkom in deze viering: vrijdag 2 november om 19.00 uur. En als het u iets lijkt om zelf lid te worden van onze Avondwake- en Uitvaartgroep, laat het maar weten aan mij, aan één van de leden of aan coördinator Gerrit Bakkum, tel. 0226-452283. Het is telkens weer een bijzondere ervaring om met de familie van een overledene rond de tafel te gaan zitten en een passende avondwake of uitvaartdienst voor te bereiden en die dan ook zelf met de familie tot een goed einde te brengen. Het is misschien wel het mooiste en meest dankbare vrijwilligerswerk dat je binnen de parochie kunt doen. Pastor Bert Glorie

Op zondag 7 oktober wordt voor de twaalfde keer de Kapellentocht gelopen, een wandeltocht van het Mariakapelletje bij de kerk naar de kapel van Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo. We lopen deze tocht van 25 km in verbondenheid met Maria, de patrones van beide kapellen, in verbondenheid met Sint Victor, de patroon van onze parochie, wiens gedenkdag op 10 oktober valt, in verbondenheid met elkaar en ook in verbondenheid met alle mensen die wij op die dag gedenken. Vanaf 07.00 uur zijn deelnemerskaarten à € 8,00 te verkrijgen bij het Mariakapelletje. Om 07.30 uur gaan we van start. Onderweg drinken we een kopje koffie in restaurant de Alkmaarse Poort. Om 13.30 uur is er bij Onze Lieve Vrouw ter Nood een Eucharistieviering, waarin de pastores Bert Glorie en ÁlvaroRodríguez Luque voorgaan. Het koor Sing@Victor verzorgt de zang. Ook parochianen die niet meelopen, zijn bij deze viering van harte welkom. Kom dus gerust op de fiets of met de auto naar Heiloo en neem zo deel aan de verbondenheid die de Kapellentocht kenmerkt. Er is in het weekend van 6 en 7 oktober géén viering in de St. Victorkerk.

Vorige week dinsdag ben ik teruggekomen van een stille retraite bij de Benedictinessen in Tegelen. Deze zusters zijn stille aanbidders van Jezus, als ik dat zo mag zeggen. In de kapel van het klooster is er dag en nacht een grote hostie in een monstrans zichtbaar en er is altijd minstens één zuster die daarbij bidt. Men noemt dat altijddurende aanbidding. Deze aanbidding van Jezus, aanwezig in de gedaante van het Heilig Sacrament, gebeurt in stilte, behalve op de gebedstijden als alle zusters erbij zijn. Dat is vijf keer per dag een half uurtje. Naast deze gebruikelijke gebedstijden is er ook dagelijks een Eucharistieviering. Als gasten van het klooster deden wij, de studenten van het seminarie in Heiloo, met al deze gebedstijden mee. Bovendien kregen we drie keer per dag een inleiding op een evangelietekst. En wij konden uiteraard ook meedoen met de stille aanbidding wanneer wij maar wilden, dag en nacht dus. In zo’n omgeving kom je er vanzelf toe om veel te bidden. Hoewel ik dat allemaal heel inspirerend vond, was ik toch erg blij weer terug te zijn in de parochie. Ik rolde meteen weer in het vergadercircuit. Ik vind dat prima, want tijdens vergaderingen hoor je nog eens wat. Daar had ik na al dat bidden in stilte wel behoefte aan. En je weet meteen weer waarvoor je het doet. Zo hadden we diezelfde dinsdag waarop ik terugkwam een vergadering van de avondwake- en uitvaartgroep. Dan gaat het over de mensen die overleden zijn, over de avondwakes en uitvaarten die we gedaan hebben, over de viering van Allerzielen. En dan denk ik:’Hier wil ik bij zijn! Ik wil weer naar mensen toe, horen hoe het met ze gaat…’. Ook de huisbezoekersgroep kwam diezelfde week weer bij elkaar. Dat zijn mensen die namens de parochie op bezoek gaan bij zieken, nabestaanden van overledenen, mensen met een beperking en oudere ‘kroonjarigen’. Gelukkig zijn er nog steeds mensen die dat graag willen doen. Als er iemand is die een bezoekje van mij wil ontvangen, dan hoor ik dat vaak van hen. Maar er zijn natuurlijk ook mensen die zelf de pastorie bellen of langskomen als ze me willen spreken en mensen die vragen of ik hun vader, moeder, buurvrouw enz. een keer wil komen bezoeken. Dat kan allemaal. Helaas moet ik af en toe wel weer weg, dat blijft voorlopig nog wel doorgaan. Tijdens de retraite kreeg ik een mailtje van de studierector van het seminarie met het dringende verzoek om twee cursussen moraaltheologie te gaan volgen in Heiloo. Ik ben wel blij dat de honneurs goed worden waargenomen als ik er niet ben. Vlak voordat ik op retraite ging, overleed Pieter van Zijl. Voor zijn avondwake en uitvaart werd uitstekend gezorgd. Ook de vieringen in De Horstenburgh en in de kerk, met na de zomer weer het eerste optreden van Entre-Deux, konden gewoon doorgaan. Maar… wat is nu de moraal van dit verhaal? Tja, laat me daar nog maar even over nadenken. Ik weet het misschien als ik die twee cursussen gevolgd heb.

Van 5 tot 12 augustus verbleef ik samen met Ariejan Kuin in het klooster van de broeders van Taizé. Het ligt in Bourgondië, maar het leven is er niet bepaald Bourgondisch. De omstandigheden zijn er sober, om niet te zeggen primitief. Gezellig is het er wel, want het zit er vrijwel het hele jaar vol jonge mensen uit allerlei landen. In die week in augustus waren dat er zo’n drieduizend. Zij kamperen er in eigen tenten of in tenten van het klooster. Het hele activiteitenprogramma is afgestemd op jongeren. Ouderen worden in beperkte mate toegelaten. Voor hen zijn er enkele barakken met stapelbedden. ArieJan en ik kregen in zo’n barak een plaatsje. Het was- en plasgebeuren vond in een ander gebouw plaats, gelukkig niet ver van onze barak, zodat ik het al gauw zelf kon vinden. Ik begrijp nu waarom er mensen zijn die graag een paar weken per jaar gaan kamperen: dan zijn ze de rest van het jaar weer blij met hun eigen huis: eigen tafels en stoelen, serviesgoed, glazen… in Taizé is dat er allemaal nauwelijks. Zelfs in de kerk zit je meestal op de grond of op een traptrede. Glazen zijn er al helemaal ver te zoeken, want dit klooster is niet beroemd om zijn bier of wijn. De bedoeling is dat er niet wordt gedronken. Er is een bar, maar die is per dag maar een uurtje open. Taizé is beroemd om zijn liederen. In onze parochie heeft het koor Sing@Victor al enkele liederen van Taizé op het repertoire staan. Het zijn korte, meditatieve liederen die vaak herhaald kunnen worden. Liederen van Taizé duiken ook steeds vaker op in de bekende zondagsmisaaltjes. Vooral meerstemmig gezongen zijn deze liederen heel mooi. Het klooster van Taizé is in 1940 gesticht door de Zwitserse protestant Roger Schütz, maar vrijwel vanaf het begin waren er ook katholieke broeders. Het is nog steeds zo dat Taizé ruimte biedt voor verschillende geloofsrichtingen. Jongeren kunnen er in de vieringen, door Bijbelintroducties en in gespreksgroepjes, met elkaar hun geloof ontdekken of verdiepen en daarbij hun eigen identiteit als katholiek of protestant behouden. Als ouderen deden wij een deel van het programma samen met de jongeren. Dat betrof vooral de vieringen, iedere ochtend, middag en avond, vieringen met veel stilte, veel korte Bijbelteksten die voorgelezen werden in diverse talen, en uiteraard die mooie liederen. Iedere middag kon jong en oud meedoen aan de koorrepetitie. Dat heb ik me niet laten ontgaan. Verder hadden wij als ouderen eigen gespreksgroepjes en elke dag een aparte inleiding op een Bijbelgedeelte. Taizé werkt met een jaarthema en dat is dit jaar ‘vreugde’. We kregen van één van de broeders, een Canadees die uitstekend Engels en Frans sprak, iedere dag een Bijbelintroductie over de vreugde in het evangelie van Lucas: van de vreugde die de engel aanzegt aan de herders bij de geboorte van Jezus in Bethlehem tot de vreugde over de opstanding van Jezus uit de dood. Het lijden van Jezus en ook het lijden in de wereld werd gelukkig niet gebagatelliseerd. Het waren zeer goede inleidingen waar ik veel aan heb gehad. Ook met mijn gespreksgroep trof ik het. Er waren te weinig Nederlanders om een groep te vormen, maar voor mij hoefde dat ook niet. Ariejan koos voor een Engelstalige groep, maar mij leek het leuk om naar een Duits sprekende groep te gaan. Het eerste kwartier was dat wel even wennen, want alle andere leden van de groep hadden Duits als moedertaal en dat praat onderling toch wel wat makkelijker, maar ik voelde me al gauw thuis. Een lutherse predikant ontpopte zich als de informele leider van de groep. En toeval bestaat niet, want er waren tussen al die duizenden mensen in Taizé maar twee blinden en die kwamen uitgerekend bij elkaar in het gespreksgroepje terecht. Hij, een psycholoog uit Wenen met de mooie naam Marco Blumenreich en ik hebben het prachtig gevonden dat wij elkaar mochten ontmoeten. We hebben veel met elkaar opgetrokken, Marco en ik, maar ook met de Lutherse predikant bleek ik goed te kunnen opschieten. Iedere groep moet ook corveediensten verrichten. De vrijwilligersjob van onze groep was het voorbereiden en het uitdelen van het ontbijt. Ik kreeg, als priester in spe, de schone taak het brood uit te delen. Daar stond ik dan elke ochtend achter een kist met stokbroodjes terwijl de mensen met hun dienblaadjes langs liepen. Ik mocht iedereen een broodje aanreiken. Ariejan en ik hebben een mooie week gehad in Taizé. Graag zou ik er nog een keer heen gaan, maar dan liefst met een groepje jongeren uit onze regio. Het hele gebeuren maakt zeker op jongeren een diepe indruk: de sfeer, de activiteiten, de onderlinge contacten… Zelf wilde ik al naar Taizé toen ik achttien was, maar in die tijd is het er niet van gekomen. Dit jaar gelukkig alsnog!