Berichten

Op 9 juni hoop ik 63 jaar te worden. In de parochie wil ik dat vieren op zaterdagavond 7 juni. Na de Mis staat er in de achtertuin van de pastorie voor iedereen koffie met gebak klaar. Daarna wordt er een glaasje geschonken. U bent van harte welkom. Pastor Bert Glorie

Vroeger was de viering van de Eerste heilige Communie een groots evenement. Het was één van de feestelijke hoogtepunten van het jaar. De stoet kinderen die de Eerste Communie ontving, was indrukwekkend. De kerk zat stampvol met familieleden van de communicantjes en ook de gewone parochianen waren erbij. Zo groots is het nu niet meer, maar toch hebben we ook dit jaar weer een mooie Eerste Communieviering beleefd. Het was op zondag 18 mei. De dag ervoor hadden we in de kerk geoefend. Daarvoor was ook Yvonne Leek gekomen, de zangeres die de viering opluisterde en die ook samen met de kinderen enkele liedjes zou zingen. Na het oefenen van de liedjes namen we de hele viering door, met het staan en zitten, het lezen en luisteren en met alle rituelen en gebaren die erbij horen. Zo waren de kinderen, zes in getal, toch weer op-en-top voorbereid op de grote dag. Want hoe je het ook wendt of keert, zo’n Eerste Communieviering blijft een prachtig feest.

In onze regio was diaken Dino Deltin de afgelopen maanden actief als stagiair. Op zaterdag 14 juni zal hij tot priester worden gewijd. De plechtige wijdingsviering vindt plaats om 10:30 uur in de Kathedrale Basiliek Sint Bavo, Leidsevaart 146, 2014 HE te Haarlem. U bent van harte uitgenodigd om deze bijzondere gebeurtenis mee te beleven.
Op zondag 15 juni zal Dino zijn eerste plechtige heilige Mis vieren in de Hiëronymuskerk te Wognum. Deze feestelijke eucharistieviering begint om 11:00 uur. Ook daarvoor bent u uiteraard van harte uitgenodigd.

Lucia van Duin werd geboren op 23 januari 1942 als elfde van zestien kinderen in het gezin van Willem van Duin en Neeltje Bakker aan de Dorpsstraat. In hun tienertijd hadden Lucia en Nico Neefjes al een oogje op elkaar. Dit resulteerde in een verloving. In 1964 trouwden ze en kochten hun eerste huis aan de Poststraat. Daar mochten zij hun dochters Mariëlle en Leonie verwelkomen. Eind jaren ’60 verhuisden ze naar de Hellemastraat. Daar werden Carola en Arnoud geboren. Vóór haar trouwen werkte Lucia in het huishouden van diverse gezinnen en in het tuindersbedrijf van haar vader. Ook was zij leidster van de gidsen. Vanaf het moment dat de Brink in gebruik werd genomen heeft Lucia een grote rol gespeeld in het beheer en het onderhoud. Zij regelde ook de vrijwilligers die meehielpen aan het onderhoud en de activiteiten in de Brink. Ze heeft zich al die jaren ingezet voor de dagelijkse gang van zaken en was daarnaast een goed bestuurder. Pas vanaf 1977 kreeg de Brink de beschikking over een beroepskracht. Na die tijd bleef zij actief betrokken bij de Brink en gaf zij in de praktijk leiding aan de beroepskracht.

Jack werd geboren op 15 juli 1939 als vierde kind in de familie de Groot aan de Oude Posthuisstraat in Heemstede. Hij kwam in een warm nest met twee zussen en een broer en een jaar later kwam daar nog een broertje bij. Zijn eerste jaren stonden in het teken van de oorlog met de nodige spanningen in het gezin en daarna de lagere school waar de verhalen over missie en Afrika als een spannend avontuur werden gebracht. Zoiets wilde Jack ook wel. Hij ging ‘op studie’ bij de Witte Paters in Sterksel. Dat was een hele onderneming als jonge tiener, maar hij vond er veel vrienden en een goede opleiding. Na 6 jaar Sterksel werd de studie tijdelijk voortgezet in Santpoort totdat de studenten moesten uitwijken naar Boeckel in België. Daar begonnen de twijfels toe te slaan en na een jaar kwam Jack weer thuis wonen en ging, nadat hij zijn dienstplicht had voltooid, naar de Kweekschool in Beverwijk. Zijn eerste baan vond Jack op de Jozefschool in Beverwijk. Hij had het er erg naar zijn zin met leuke collega’s.

Niet alleen via Kerkvizier, de website of de Rotonde blijft u op de hoogte van het wel en wee binnen onze parochie. Ook op onze Facebookpagina leest en ziet u de laatste nieuwtjes en foto’s. Ga daarvoor naar: Facebook Sint Victorparochie Obdam Omdat wij onze pagina hebben vernieuwd, brengen we dit extra onder de aandacht.

Het heilig jaar 2025, waarvoor paus Franciscus de basis heeft gelegd, heeft als thema ‘Pelgrims van Hoop’. En zo willen we vanuit onze regio ook naar Rome reizen. Een pelgrimstocht naar Rome is een moment om je geloof te verdiepen, de pauselijke basilieken te bezoeken en het Colosseum, de Spaanse Trappen en de Trevifontein. Op diverse unieke plekken vieren we met pelgrims uit andere delen van het land de H. Mis of een gebedsviering. We willen ontmoetingen plannen met mensen die ons meer kunnen vertellen over Rome en de Kerk. Maar er is ook voldoende tijd voor een terrasje, ijsje of pizza. En uiteraard kunt u, als hij niet op reis is, paus Leo XIV zien op het Sint Pietersplein.

En toen verscheen er donderdagavond plotseling een nieuwe paus op het balkon van de Sint Pieter. Ik had niet verwacht dat de kardinalen er zo snel uit zouden zijn. De kardinalen die door paus Franciscus zijn benoemd, komen uit allerlei uithoeken van de wereld. Ik had daarom gedacht dat ze wat langer aan elkaar zouden moeten snuffelen, voordat er een geschikte kandidaat uit de bus zou komen. Maar de wereld is kennelijk kleiner dan ik dacht. Waarschijnlijk heeft kardinaal Provost veel indruk gemaakt tijdens het pre conclaaf. Dat was twaalf jaar geleden ook het geval met kardinaal Bergoglio. Tijdens dat vooroverleg krijgen alle kardinalen drie minuten tijd om te zeggen wat zij belangrijk vinden. Als je dan met veel overtuigingskracht het goede weet te zeggen, ja, dan zullen de collega’s wel blikken van verstandhouding uitwisselen en denken: die moeten we nemen! Zo werd kardinaal Prevost dus paus Leo XIV. Toen ik hem zelf hoorde praten, dacht ik ook: dit is een man met uitstraling. Dit is een geschikte man voor onze kerk en onze tijd. Vrede zij met u, dat waren zijn eerste woorden, en ik neem aan dat Leo dan ook een vredespaus zal worden. Laten we voor hem bidden!

Op 19 april is Gesina Stadegaard op de leeftijd van 92 jaar overleden. Ze was de negende van tien kinderen en groeide op in het gezin van caféhouder Stadegaard tegenover de kerk. Later woonde ze aan de Dorpsstraat en de Van Wassenaarstraat en de laatste jaren werd ze liefdevol verzorgd in de Horstenburgh. Ondanks tegenslagen was Gesina een optimistische vrouw, blij met bezoek en vatbaar voor humor. Op jonge leeftijd kreeg ze een aandoening aan haar knie, waardoor lopen voor haar moeilijker werd. Met hulp van familie werd haar fiets aangepast en toen er later een Daf kwam ging de wereld helemaal voor haar open. Ze ging er op uit: naar haar administratieve werk in Hoorn, op bezoek bij familie en bekenden, naar de bedevaart in Laren en op vakantie. Meermalen bezocht ze familie in Australië. Dan had ze ook nog haar clubjes: klaverjassen en later Keezen; dat ging er gezellig aan toe met borreltjes en hapjes en lachen. Gesina was handvaardig: ze naaide kleren, maar deed ook aan handwerken, Pergamano, oorbellen maken en mozaïeken. Daarnaast was ze muzikaal. In het spoor van haar muzikale vader speelde ze piano en zong samen met haar zussen en in verschillende koren. Het was dan ook heel passend dat het parochiekoor bij de uitvaart de gezangen heeft verzorgd. Een uitvaart en gezangen die passen bij Gesina, want ze was een gelovige vrouw. Het katholieke geloof kreeg ze mee van thuis en ze heeft het haar leven lang behouden. Ze deed voor anderen wat er gedaan moest worden. Zo heeft zij altijd als dat nodig was gezorgd voor familieleden die ziek waren. Toen haar gezondheid achteruit ging heeft ze in het najaar de ziekenzalving mogen ontvangen. Met haar familie sprak ze openlijk over haar naderende einde. Ze moest daarbij wel beloven haar ouders en andere overleden familieleden de groeten te doen: “Ik krijg het nog druk daarboven, ze zijn er allemaal!” Ze mocht gaan, dat vond ze zelf ook. Toch kon ze in de maanden daarna nog genieten van kleine dingen. Zo kwam ze de winter nog door, maar uiteindelijk ging het echt niet meer. Op Paaszaterdag bij het krieken van de dag heeft Gesina het leven losgelaten. En nu is zij zelf op weg gegaan naar dat huis van de hemelse Vader, het huis waar Jezus een plaats voor haar bereid heeft. Zij zal daar welkom zijn. De engelen zullen haar opvangen. Peter van Diepen

Er is in onze kerk veel gebeurd in de afgelopen weken. Zo kwam op Witte Donderdag De Caegh in twee groepen naar de kerk. Dat is altijd een mooie happening met zoveel kinderen… Ook de Eritreeërs hebben in de afgelopen weken veel gebruik gemaakt van onze kerk. Hun Paasfeest viel gelijk met het onze en dus moesten we passen en meten om te zorgen dat we dat allemaal konden vieren. Dat is gelukt! Bijzonder was dit jaar de viering van Goede Vrijdag. Het was een meditatieve viering die was samengesteld door Tiny Ursem. Entre-Deux zong. Samen met Hanneke Ocheda en Peter Vlaar mocht ik in die viering voorgaan. Er waren zo’n dertig mensen in de kerk. Dat hadden er natuurlijk wel wat meer mogen zijn, maar de reacties waren positief. Voor herhaling vatbaar dus! Ook de Paaswake met Sing@Victor was een mooie viering. Op Eerste Paasdag zong het Parochiekoor. Dit koor gaf ook acte de présence bij de uitvaart van Gesina Stadegaard op 24 april. Die dag was tevens de eerste dag van de Ontmoetingsdagen, het voormalige Ziekentriduüm, in Wognum. Gelukkig konden er ook dit jaar weer Obdammers meedoen met deze dagen. Op de eerste dag ben ik er zelf altijd bij, maar vanwege genoemde uitvaart moest ik dit jaar helaas verstek laten gaan. Op Tweede Paasdag overleed Paus Franciscus, een dag nadat hij met veel moeite nog de zegen had gegeven op het Sint Pietersplein. Afgelopen zaterdag konden we via de televisie getuige zijn van zijn uitvaart, maar het was ook Koningsdag. Zo werden we ook weer bepaald bij ons eigen land en ons eigen dorp. En onze eigen kerk, waar we op die avond een mooie viering hebben gehad met Nootgreep, het zanggroepje van Hanneke Ocheda en twee vriendinnen, begeleid door Valentin op gitaar. Nu gaan we op weg naar 4 mei. Dat is voor mij altijd een dag met twee gezichten geweest: het is de trouwdag van mijn ouders, maar het is natuurlijk ook Dodenherdenking. In de loop der jaren is, ook voor mijn familie, het accent steeds meer komen te liggen op dit laatste. Zeker nu we enerzijds tachtig jaar vrijheid vieren, maar anderzijds de oorlog in al die jaren nog nooit zo dichtbij is geweest, vind ik het belangrijk om met z’n allen daarbij stil te staan. Laten we in elk geval dankbaar zijn voor de vrijheid die ons nu al tachtig jaar ten deel is gevallen en laten we hopen dat we ook in de komende tijd niet in een oorlog terechtkomen, want oorlogen kennen alleen maar verliezers. Iemand die zich daar scherp van bewust was, was Paus Franciscus. Bij menig conflict heeft hij getracht te bemiddelen. Dat is hem niet altijd in dank afgenomen. Maar hij wilde nu eenmaal vrede, in Oekraïne, in Palestina, in Soedan. Hij heeft er alles aan gedaan om dat te bereiken, maar stond toch vaak machteloos aan de zijlijn. Laten wij in deze dagen Paus Franciscus in ere houden en in zijn geest bidden om vrede in de wereld. Pastor Bert Glorie

‘Een dag later op vakantie omdat het huisje nog niet vrij was, dan gaan we vandaag wat leuks doen met de kinderen’, dat was de smoes die de familie van Gerda, onze secretaris, had verzonnen om haar mee te kunnen nemen naar het gemeentehuis van Koggenland. Tot haar grote verbazing was ze één van de vrijwilligers die geëerd werden met een Koninklijke onderscheiding.
Op deze feestelijke bijeenkomst werd Gerda geroemd om haar vele werkzaamheden die ze al jaren met verve vervult.
Voordat ze bij onze parochie actief was, heeft ze al meerdere bestuurstaken op zich genomen in Nibbixwoud, voor onder andere de bibliotheek, de school en de Cunerakerk. Ook is ze onmisbaar en zet ze zich al jaren in, samen met haar man Tom, voor het Westfries Genootschap, ook het Westfriesland spel is gemaakt door Tom en Gerda. Voor onze Sint Victorkerk is ze een enorme kracht als secretaris en ze neemt daarbij ook veel andere taken op zich. Zo heeft ze vaak Eerste Communicanten en vormelingen rondgeleid en als het zo uitkwam ook groepen volwassenen. Wat zij weet te vertellen over de geschiedenis van onze kerk, is altijd informatief en vaak ook grappig. Zij was dan ook geknipt om de redactie ter hand te nemen van het boek over honderdvijfentwintig jaar Sint Victorkerk. Ook ging ze dikwijls voor in avondwakes. Maar net zo makkelijk stak ze haar handen uit de mouwen voor het afkrabben, opknappen en verven van de bovenwoning van de pastorie. De taken die ze thuis vervult, zoals het oppassen op de vele kleinkinderen en het verbouwen van de woningen van de kinderen is niet opgenoemd bij de uitreiking, maar ook daar vindt ze tijd voor. Wij vinden dan ook dat Gerda dit Koninklijk lintje dik heeft verdiend. Dank je wel, lieve Gerda voor alles wat je doet! Namens de Parochieraad Ellen de Boer

Was u erbij vorig jaar op Koningsdag? Nee? Dan hebt u wat gemist! Ik was een weekend vrij en had gedacht de kerk dan maar een keertje dicht te doen, maar ik had buiten Hanneke Ocheda gerekend, die vond dat dat niet kon. Meteen sprong ze zelf in de bres, trommelde haar vriendinnen bij elkaar die al eerder het gelegenheidskoor Nootgreep hadden gevormd en verzorgde met hen een sprankelende viering. Zeventig mensen waren zo wijs om wel naar de kerk te gaan en te genieten van deze feestelijke viering waarbij na afloop een glaasje ‘Oranje-prosecco’ geschonken werd. Dit jaar komt Nootgreep weer op Koningsdag en ben ik er wel bij. U toch ook?

Afgelopen zaterdagavond hebben we Palmpasen gevierd, het feest waarbij Jezus als Koning wordt binnengehaald in Jeruzalem. Er waren vijftien kinderen die een palmpasenstok hadden versierd en daarmee aan het begin van de viering een ronde liepen door de kerk. Zes van hen gaan dit jaar hun Eerste heilige Communie doen. Deze kinderen hadden niet alleen een palmpasenstok meegenomen, maar ook een ‘geluksvogel’, die ze zelf hadden geknutseld. Geluksvogels, dat wordt het thema van de viering waarin zij voor het eerst de Communie zullen ontvangen. Dat gaat gebeuren op zondag 18 mei. In de viering van afgelopen zaterdag hebben ze zich aan ons voorgesteld en samen met het koor Entre-Deux een lied gezongen. Zo zijn ze aan het voorbereidingstraject begonnen. Bidden, zingen, luisteren naar de verhalen over Jezus, ze hebben er een goed begin mee gemaakt.

Er komen door de jaren heen steeds meer volwassenen die niet opgegroeid zijn met het geloof. Tot voor kort wisten parochies zich geen raad met deze mensen, die vaak zoekende zijn en soms zelfs heel nieuwsgierig naar alles wat met geloof en kerk te maken heeft. Ook ikzelf wist niet hoe met deze nieuwe situatie om te gaan. Ik was immers gewend dat mensen die daar behoefte aan hadden de kerk zelf wel wisten te vinden… Moesten we dan de boer op gaan om uit te leggen wat wij als kerk te bieden hebben? Dat leek me overdreven. Toch begon ik te beseffen dat de stap naar de kerk steeds moeilijker wordt. Ook al maak je het gezellig in de kerk, voor mensen die er nog nooit geweest zijn en weinig van het geloof afweten, is de drempel hoog. Het gebeurde in de afgelopen jaren een paar keer dat er iemand aanklopte bij de pastorie om meer te weten te komen over het geloof. Tja, wat moest ik vertellen… Had ik een folder om mee te geven? Kon ik een website of Facebookpagina aanraden? Ik stond min of meer met mijn mond vol tanden. ‘Kom een keer naar de kerk’, dat kon ik natuurlijk wel zeggen, maar iemand die daar voor het eerst komt, heeft een bedding nodig: mensen die hem of haar verwelkomen en die helpen om thuis te raken in de kerk. Ik begon de noodzaak in te zien hier iets aan te doen. Daarom heb ik, samen met Anne-Marie van Straaten, dit jaar voor het eerst de Alpha-cursus gegeven. Het is een cursus waarin het geloof wordt aangereikt zonder mitsen en maren. Bovendien is het de bedoeling dat de deelnemers elkaar beter leren kennen. Vandaar dat aan de eigenlijke gespreksavond een warme maaltijd voorafgaat. Inmiddels is de cursus afgerond. Op 31 maart hebben we de laatste avond gehad. Van de acht deelnemers waren er twee die min of meer nieuwkomers zijn in het geloof en zes ervaren kerkgangers. Die combinatie gaf een mooie dynamiek in de groep. Veel vragen die de nieuwkomers hadden, konden worden beantwoord door de ervaren kerkgangers. Zij hebben de nieuwkomers geholpen hun plaats te vinden in de kerk. Blij was ik met de morele en financiële steun van de Parochieraad, maar toch vooral met het feit dat enkele leden bereid waren warme maaltijden te verzorgen. Dit gastvrije onthaal werd door de deelnemers en ook door Anne-Marie en mij ontzettend gewaardeerd. Komend najaar zullen we de Alpha-cursus geven in De Goorn, maar wat mij betreft is het hier in Obdam voor herhaling vatbaar. Wil je nieuwe mensen bij de kerk betrekken, dan zul je als parochie gastvrij en verwelkomend moeten zijn. Dat vraagt veel tijd en energie, maar het is de moeite waard. Bovendien zullen mensen die in de parochie gastvrijheid hebben ervaren, vaak bereid zijn zich gastvrij en verwelkomend op te stellen voor een volgende lichting. Ja, er zit nieuw leven in de parochie. Het is goed om dat te weten, nu het weer Pasen wordt. Ik wens u allen, mede namens de leden van de Parochieraad, een zalig Pasen. Pastor Bert Glorie

Fred Huurdeman werd geboren op 20 december 1953, drie maanden te vroeg. Hij bracht zijn jeugd door in internaten in de omgeving van Nijmegen. Gelukkig was er iemand die hem enorm stimuleerde en aan wie hij in zijn latere leven dan ook met liefde en bewondering terugdacht: zuster Gertrudis. Fred werd thuisgehaald in een pleeggezin in Oudendijk en kon als timmerman aan het werk bij Mulder. Met carnaval bleef Nijmegen echter trekken. Zo ontmoette hij Sylvia. Het was liefde op het eerste gezicht. Zij ging met hem mee naar Obdam. Fred besteedde veel vrije tijd aan vrijwilligerswerk. Al in Nijmegen was hij vaak scheidsrechter geweest. Dat ging hij nu ook doen bij Victoria-O. Veel voetballers zullen zich Fred herinneren als de scheidsrechter die hen uitlegde wat er verkeerd was gegaan en wat ze voortaan beter konden doen. Bij Victoria-O, maar ook bij andere clubs, is er dan ook in de afgelopen weken voor veel wedstrijden een minuut stilte gehouden om hem te gedenken. Voor De Omring reed Fred mensen naar de dagbesteding en Fred was ook een fervent zanger. Tot het laatst zong hij in het Parochiekoor, maar ook bij Entre-Deux en andere koren toonde hij zijn kwaliteiten als stemvaste tenor.

Zaterdagavond 12 april vieren we dat Jezus op een ezeltje Jeruzalem binnenreed en werd toegejuicht met palmtakken. Hoe het verder ging met Jezus laten we zien aan de hand van beelden van de Zandtovenaar. Het koor Entre-Deux zingt. Zoals gewoonlijk zijn in deze viering alle kinderen welkom met hun palmpasenstokken. De zes kinderen die dit jaar hun Eerste Communie doen, stellen zich in deze viering aan ons voor. Wilt u met uw kinderen of kleinkinderen één of meer palmpasenstokken versieren, dan kunt u deze ophalen bij de pastorie. Daar liggen ze voor u klaar. Vraag ernaar tijdens de openingsuren van de pastorie en het secretariaat, of bij één van de vieringen.

In Obdam zijn we gewend de viering van Witte Donderdag niet in de avonduren te vieren, maar in de ochtend. Dat zullen we ook dit jaar doen. Op donderdag 17 april bent u om 9.00 uur van harte welkom in de Marcuskapel om het laatste avondmaal van Jezus en zijn leerlingen mee te vieren. Op Goede Vrijdag 18 april herdenken we het lijden en sterven van Jezus. Dat doen we dit jaar door om 15.00 uur de Kruisweg te bidden in De Horstenburgh. ’s Avonds is er om 19.00 uur onder de titel ‘The Passion’ een viering met Entre-Deux in de Sint Victorkerk. Zowel bij de Kruisweg als bij The Passion worden verbindingen gelegd tussen het lijden van Jezus en de toestanden in onze tijd. Op zaterdag 19 april is er om 11.00 uur een Paasviering in De Horstenburgh. De Paaswake begint om 21.00 uur en wordt opgeluisterd door Sing@Victor. Op Eerste Paasdag tenslotte is er om 10.00 uur een viering waarbij het Parochiekoor zingt.

Vorige week zondag zijn pastor Álvaro en ik door bisschop Hendriks in Medemblik geïnstalleerd als pastores van de H. Titus Brandsmaparochie. Deze omvat de voormalige parochies van Andijk, Onderdijk, Wervershoof en Medemblik. Meteen zijn wij ook geïnstalleerd als pastores van de parochie H. Jozef te Zwaagdijk-Oost, die nog zelfstandig is. De plechtigheid vond plaats in de Martinuskerk in Medemblik. Kapelaan Josué en diaken Dino waren er ook bij, want ook zij zullen werkzaam zijn in Medemblik en omgeving. Álvaro kreeg van de bisschop een sleutelbos overhandigd en ook een herdersschopje. Dat schopje had Álvaro overigens zelf gemaakt van een grote tak en een schoenlepel. Dat herdersschopje was een mooi symbool, want in Medemblik en omgeving is al lange tijd geen priester meer woonachtig. In die zin zijn de parochianen daar dus schapen zonder herder. Het is de bedoeling dat daar verandering in komt. Voor Álvaro, Josué en Dino is het mogelijk om als rondreizende missionarissen dit gebied van pastorale zorg te voorzien, maar misschien zullen ze ooit de pastorie weer in gebruik nemen. Zelf heb ik aan het werk in de parochies van De Waterkant meer dan genoeg en toch krijg ik er waarschijnlijk een parochie bij: Zwaagdijk-Oost. In elk geval word ik daar het aanspreekpunt voor de Parochieraad.

‘Een aardige man’, zei een oude buurvrouw uit de Poststraat, toen ik haar vertelde dat Kees Reus overleden was. ‘Kees was echt een aardige man’, zei ze nog eens. En inderdaad, dat beeld rijst op als je luistert naar de verhalen die zijn vrouw Afra, zijn kinderen Niels, Hank en Nicole en zijn kleinkinderen over hem vertellen. Kees was een man die voor zijn kinderen en kleinkinderen door het vuur ging. Hij overleed op 25 februari op 85-jarige leeftijd. Kees groeide op in een gezin van twaalf kinderen. Zijn moeder overleed jong, maar hij en de andere kinderen Reus waren meer dan welkom in het gezin van zijn oudste zuster Bets. Na zijn diensttijd bij de marine tekende Kees voor zes jaar bij. Kort daarna kreeg hij verkering met Afra Spronk en niet veel later werd hij uitgezonden naar Curacao. Maar Kees had Afra al in zijn hart gesloten. Toen hij na anderhalf jaar terugkwam werd duidelijk dat Kees en Afra echt elkaars grote liefde waren en daar is nooit meer verandering in gekomen. In zijn broer Piet vond Kees een sportmaatje en samen hebben ze heel wat kilometers gereden. De ronde van Spierdijk heeft hij zelfs een keer gewonnen.

Afgelopen zondag mocht ik weer voorgaan in de kerk. Zoals gebruikelijk begroette ik bij het welkom ook de mensen die via de livestream met ons verbonden waren. Bij het slotwoordje wenste ik alle mensen in de kerk en ook de mensen thuis een fijne week toe. Ik keek richting de camera, maar zag toen dat die richting het plafond gericht stond. Helaas… hij stond uit… Later kwam ik erachter dat de microfoon wel aanstond, het geluid was dus gelukkig wel doorgekomen. Aan het begin van de coronatijd, nu alweer 5 jaar geleden, is de camera voor de livestream aangeschaft. Het is geen super professionele apparatuur, maar zeker in de coronatijd was het een uitkomst. Niemand kon toen vermoeden dat die periode zo lang zou gaan duren. Nu gebruiken we de livestream nog steeds iedere week bij de weekenddiensten. Dat gaat bijna altijd goed. Maar het is uiteraard heel vervelend als de apparatuur een keer niet werkt, en mensen thuis daardoor niet mee kunnen vieren. De grote oplossing is natuurlijk dat men gewoon naar de kerk toekomt. We zitten midden in de vastentijd. Deze periode is een tijd om stil te staan bij wat echt belangrijk is. Om de rust op te zoeken, om bewust even een stapje terug te doen, minder afleiding, minder drukte, meer ruimte voor stilte en bezinning. Waar kan dat beter dan in de kerk? Een uurtje voor God, een uurtje weg van je telefoon, social media, nieuws en na afloop even bijpraten met een kopje koffie. Livestream is leuk, maar écht meevieren doe je in de kerk. U bent van harte welkom!     Hartelijke groeten, Hanneke Ocheda-Stoetzer

Tijdens de vastenperiode wordt er op dinsdag 1 april 2025 een Sedermaaltijd gehouden in de RK kerk, Dr. Bloemstraat 1, Spierdijk. We beginnen om 17.30 uur en zal tot ongeveer 19.00 uur duren. Tijdens deze Sedermaaltijd wordt uitleg gegeven aan de verschillende onderdelen van de maaltijd. Al de gerechten hebben een symbolische betekenis en vertellen het verhaal over de Uittocht uit Egypte van het volk Israël. 1.De Sederschotel, waarop onder andere een lamsboutje, ei, bittere kruiden, radijs en zoete koek ligt. 2.Een kommetje met zout water. 3.Drie matses. 4.Vier bekers wijn. Na de Sedermaaltijd houden we een sobere maaltijd van soep met brood. Neemt u alstublieft uw eigen soepkom en lepel mee. Aan het eind van de maaltijd is er een open schaal collecte, de opbrengst is voor het project van de Vastenactie ‘schoner koken, beter leven’. (Informatie over dit project staat op www.vastenactie.nl). Weet u welkom, maar meld u van tevoren wel aan! Dit in verband met het klaarzetten van de tafels, stoelen en Sedermaaltijd. dominee Sylvia Neuféglise: sylvia.neufeglise@kpnplanet.nl 
 of pastoraal werker Anne-Marie van Straaten: anne-marievanstraaten@hotmail.com Datum: 1 april 2025 Aanvang: 17.30 uur Plaats: RK kerk, Dr. Bloemstraat 1, Spierdijk. Graag tot ziens, dominee Sylvia Neuféglise en pastoraal werker Anne-Marie van Straaten

Op 5 maart was het Aswoensdag, het begin van de 40-dagen-tijd en dus ook van de Vastenactie. Er is dit jaar geen project aangedragen vanuit onze regio. Daarom vragen we uw aandacht voor het goede doel waarvoor landelijk actie wordt gevoerd: Briketten van gft-afval.
In de buitenwijken van Kasese in Oeganda leven veel gezinnen van dag tot dag. De dagelijkse maaltijden worden gekookt op vuur, waarvoor houtskool of sprokkelhout wordt gebruikt. Hout wordt echter schaars en daardoor onbetaalbaar. Bovendien is de rook van de houtvuren erg schadelijk voor de gezondheid en het milieu. Mary Biira, een jonge moeder uit Kasese, besloot in actie te komen toen ze de dagelijkse worsteling van de vrouwen zag. Ze ontwikkelde briketten van gft-afval en dat veranderde veel! Gemiddeld bespaart een gezin ongeveer 2.000 Oegandese shilling per dag met de briketten. Dat is in veel gezinnen veel geld. Bovendien kunnen de vrouwen de briketten ook verkopen voor extra inkomsten. Marion Muhindo, een van de deelnemende vrouwen, vertelde: “Voorheen kon ik soms geen eten kopen voor mijn gezin, maar nu heb ik zelfs geld om het schoolgeld en de lesboeken voor de kinderen te betalen.” De briketten branden bovendien schoner dan hout en houtskool en het gebruik ervan zal de vraag naar hout verminderen. Op dit moment doen 200 vrouwen mee. We willen meer vrouwen betrekken, maar dan is het belangrijk dat de huidige productiecapaciteit wordt verhoogd. Het gaat om vergruizers om het verkoolde gft-afval fijn te malen, persen om de briketten te maken en grote mixers om de zware massa goed te mengen. Daarnaast vragen de vrouwen ons om klein materiaal als grote mengbakken, persoonlijke beschermingsmiddelen (handschoenen, laarzen en mondmaskers tegen het stof) en jerrycans. 
Achterin de Sint Victorkerk staat een kist waarin u uw bijdrage kunt deponeren. Wilt u liever een bedrag overmaken, dan kan dat op rekening NL21 INGB 0000 0058 50 t.n.v. Vastenactie, Gouda.

Zoals u weet is de Parochieraad al een tijdje op zoek naar een nieuwe voorzitter. Die is nog niet gevonden. De vergaderingen worden voorlopig voorgezeten door Anny De Boer-Bakker. Verder wordt van geval tot geval bekeken wie een bepaalde taak van de voorzitter op zich kan nemen. Wel hebben we een nieuw lid mogen verwelkomen. Het is René Karels. Hij gaat Jan Beentjes ondersteunen op het brede werkterrein van de technische zaken. Hij heeft al twee vergaderingen van de Parochieraad bijgewoond en dat gaf van weerskanten een goed gevoel. René is in onze kerk geen onbekende. Hij is al heel lang actief in de parochie. Tot voor kort installeerde en onderhield hij de kerkradio’s. Dat was de laatste jaren geen zware taak, aangezien er steeds minder radio’s in omloop waren. Begin dit jaar zijn we met deze dienstverlening gestopt, en zo kwam dit project ten einde. Ik ben blij dat we nu opnieuw een beroep op René mogen doen. Toch blijft een nieuwe voorzitter dringend gewenst.

Jan werd geboren in september 1931 in de Schermer bij Ursem. Daar had hij een gelukkige jeugd in een gezin met twee broers en drie zussen. Hij ging werken bij zuivelfabriek de Prinses, waar hij opklom tot chef laboratorium. Net als veel andere mannen moest Jan in militaire dienst. Hij koos voor de marine en werd matroos. Tijdens een verlof ging hij naar de Landbouwtentoonstelling in Opmeer, in uniform. Daar raakten Jan aan de praat met Trien Dekker. Een maand later zagen ze elkaar weer en raakte het ‘an’. In 1957 konden ze trouwen, want ze kregen een huis toegewezen in Rustenburg, in de Drinksmeer. Daar werden hun kinderen Jos en Jolanda geboren.
Op zijn 59e kon Jan met de VUT. Wat hij prachtig vond, was het kweken van sneeuwklokjes. Jarenlang is hij samen met zijn broer Jaap daarmee bezig geweest. In 1992 werd er darmkanker geconstateerd. Hij moest een operatie ondergaan en zware bestralingen. Hij kreeg een stoma, waarmee hij gelukkig goed kon leven.
In Rustenburg hebben Jan en Trien een mooie tijd gehad. De kinderen gingen trouwen en na verloop van tijd kwamen er vier kleinkinderen. Daar was Jan gek mee en erg trots op.
Na 48 jaar in Rustenburg gewoond te hebben, verhuisden Jan en Trien naar Obdam, naar de Melcksloot.