Berichten

Er zijn in onze parochie mensen die namens de kerk op bezoek komen. Ze doen dat bij zieken, bij mensen die een hoge leeftijd bereiken, bij nabestaanden van overledenen en bij anderen van wie we denken dat een bezoekje op prijs wordt gesteld. Wilt u bezoek ontvangen, hetzij van één van onze huisbezoekers, hetzij van mij, dan kunt u met mij contact opnemen. Ook als u iemand kent van wie u weet dat die graag eens met de pastor zou willen spreken, neem dan gerust contact met me op. Dat geldt natuurlijk ook voor het ontvangen van de communie thuis of de ziekenzalving, of voor een bezoekje in het ziekenhuis of het verpleeghuis. Schroom niet en bel me, dan maken we een afspraak.

Het Pinksterfeest is het feest waarop wij op een bijzondere wijze vieren wat ons  ten diepste beweegt en bezielt: Gods scheppende en levenwekkende Geest. De Geest waar Jezus vol van was! De naam van het Pinksterfeest is afgeleid van het Griekse ‘Pentakosta’, dat ‘vijftigste’ betekent. Op de veertigste dag na Pasen is Jezus teruggekeerd naar zijn hemelse Vader. Dat gedenken wij op Hemelvaartsdag. De leerlingen hadden van Jezus de opdracht gekregen om zijn levenswerk voor te zetten. Op de dagen tussen Hemelvaart en Pinksteren bidden zij om de geestkracht van Jezus, in de hoop dat het dan zal lukken. In de kracht van het eensgezind samen bidden, voltrekt zich op de vijftigste dag na Pasen een grote innerlijke verandering. De heilige Geest komt als een storm over hen. Passiviteit  maakt plaats voor actie en beweging. De Geest zet hen in vuur en vlam, verwarmt hun hart, schenkt hun blijdschap en vertrouwen. Ja, door de Geest worden zij andere mensen met een nieuwe visie. Zij trekken er op uit en verkondigen het koninkrijk Gods in woord en daad. Zo is Pinksteren het geboortefeest van de kerk, de doorbraak van de beweging van Jezus over de hele aarde. Daarom is Pinksteren ook hét feest van de Missie. Rond Pinksteren wordt elk jaar opnieuw onze steun gevraagd voor onze missionarissen in de Derde Wereld. Wij delen het geloof dat Jezus Christus leeft in onze wereldwijde kerkgemeenschap. Als wij samen komen in zijn Naam,  kan Hij ons blijven bezielen met zijn Goede Geest.

Op maandag 22 mei gaat de Pinksterpelgrimage weer van start. Van maandag tot en met vrijdag is er om 19.00 uur een korte vesperviering, steeds in een andere kerk in de buurt. Het gebeurt in Katholieke en Protestantse kerken. Voorgangers zijn pastores en predikanten uit de regio. Thema van de Pinksterpelgrimage is: Titus Brandsma in veelvoud. Elke avond wordt een aspect belicht van het leven van deze pater Karmeliet, die in 1942 in Dachau om het leven kwam. Op Eerste Pinksterdag wordt de slotviering van de Pinksterpelgrimage gehouden in de Protestantse kerk in Wognum. In de viering waarin ik voorga, op dinsdagavond in Abbekerk, staat Titus Brandsma als journalist centraal. Telkens is er na de viering gelegenheid om na te praten onder het genot van een kopje koffie of thee. Hieronder vindt u een overzicht van de hele trektocht. Het is niet nodig om bij alle vieringen aanwezig te zijn, want aan het begin van elke viering wordt u ‘bijgepraat’ via een korte terugblik op de vieringen die eraan vooraf gingen. U kunt uit dit aanbod dus een keuze maken. Maandag 22 mei         Katholieke kerk Spierdijk pastor Anne-Marie van Straaten en ds. Sylvia Neuféglise thema: biografie van Titus Brandsma Dinsdag 23 mei           Protestantse kerk Abbekerk pastor Bert Glorie thema: Titus Brandsma als journalist Woensdag 24 mei        Katholieke kerk De Weere priesterstudent Thomas Bötticher thema: het godsbegrip van Titus Brandsma Donderdag 25 mei       Katholieke kerk Spanbroek pastor Anne-Marie van Straaten thema: wie was Maria voor Titus Brandsma? Vrijdag 26 mei            Protestantse kerk Hensbroek ds. Sylvia Neuféglise thema: het lijden in het denken en leven van Titus Brandsma. Zondag 28 mei            Protestantse kerk Wognum ds. Desirée Woudt en pastor Jan Verbruggen thema: als het goede maar gebeurt. De vieringen beginnen steeds om 19.00 uur, met uitzondering van de slotviering op 28 mei (eerste Pinksterdag). Die begint om 10.00 uur.

Vanaf het zonnige Bonaire bereikte ons enkele weken geleden het bericht dat Gert-Jan de Boer, van wie we wisten dat hij ongeneeslijk ziek was, in het ziekenhuis was opgenomen. Enkele dagen later overleed hij aldaar. Zijn vrouw Ellen is lid van onze Parochieraad. Vanaf deze plaats wil ik jou, Ellen, en je gezin heel veel sterkte toewensen. We zullen met warme herinneringen aan Gert-Jan blijven denken en voor hem bidden.

Op woensdag 26 april zijn Peter Wortel en Jan Beentjes Koninklijk onderscheiden. Nietsvermoedend gingen beide heren samen met hun echtgenotes naar het gemeentehuis in De Goorn. Daar wachtte Burgemeester Monique Bonsen hen op. Bij binnenkomst in de zaal stonden daar vele familieleden en bekenden beide jubilarissen op te wachten. Grote verwondering natuurlijk wat dit allemaal te betekenen had. Nou dat werd gauw duidelijk toen de burgemeester het woord tot ze richtte. Zowel Jan als Peter zijn onmisbaar voor de parochie van St.Victor te Obdam. Beiden doen al jarenlang vrijwilligerswerk en verrichten onbezoldigde nevenfuncties. Peter Wortel Zo is Peter vanaf 2003 tot heden lid van het parochiebestuur dat later parochieraad werd. Van 2003 tot 2010 als secretaris en daarna tot heden als penningmeester. Ook regionaal bij De Waterkant is hij bij het penningmeesters-overleg. Hij heeft ook vele maanden geschilderd in en om de pastorie, om de uitgaven voor de parochie te beperken. Daarnaast zit hij als penningmeester bij de Stichting Restauratie Onderhoud Victorkerk. Peters inzet voor het cultureel erfgoed is groot. Hij zet zich in om de prachtige monumentale panden in Obdam te behouden met name de Victorkerk en de pastorie. Ook zit  hij als bestuurslid bij het Adriaantjesfonds. Het Adriaantjesfonds is een stichting met charitatieve doelen. Ze zorgen ze voor de verpachting van gronden, uit de opbrengst worden mensen ondersteund in moeilijke situaties. Tevens is hij lid van het Doe Team Obdam dat bezig is met de herinrichting van de voortuin en kerkplein, om dit onderdeel te laten worden van een nieuwe kern, ‘de ziel’ van het dorp. Hij doet ook  de financiële boekhouding van pastor Bert. Jan Beentjes Jan is technisch lid van de Parochieraad Obdam sinds 2007 tot heden. Ook als vrijwilliger is hij actief binnen dezelfde parochie. Op technisch en sociaal vlak kan en wil hij geen nee zeggen. Verder bemant hij het secretariaat een dag in de week. ’s Morgens thuis, werk voorbereiden en ’s middags op de pastorie. Opvallend was meteen de gedreven houding van Jan, niet alleen op technisch vlak, maar op alle terreinen binnen onze kerk en parochie. Jan is een onmisbare schakel in ons bestuur. De afgelopen decennia zijn er veel aanpassingen, verbouwingen en opknapbeurten van de kerk en de pastorie geweest, mede op initiatief van Jan. Veel klussen zijn onder leiding van Jan gerealiseerd en tevens had Jan ook altijd een bepalende uitvoerende taak. Hij is al jaren tenor bij het koor Entre-Deux. Jan houdt heel veel van zingen en kan dit prachtig combineren als koorlid van Entre-Deux. Maar hij doet binnen dit koor meer dan zingen alleen; kerk openen, koffiezetten, lichten aan etc. Jan helpt mee bij het Doe Team sinds 2018. Hij weet van alle technische details; waar lopen leidingen, afvoerbuizen, aansluitpunten etc. Verder was hij van 1973 t/m 2001 wedstrijdleider en coördinator bij de biljartclub en de biljartbond. Kortom twee duizendpoten die deze decoratie dubbel en dwars verdienen! Namens de parochieraad en heel veel Obdammers: Jan en Peter, nogmaals van harte gefeliciteerd!

* 9 juli 1933 – † 21  maart  2023 Aaltje is geboren in Volendam en ze was maar wat trots op dit mooie dorp. Doordat zij doof werd geboren, moest zij vanaf haar vijfde tot haar achttiende jaar naar het doveninstituut in Sint-Michielsgestel. In die tijd mocht zij alleen in de zomervakantie naar huis. Aaltje was creatief met naald en draad en haar werk als coupeuse heeft zij op het instituut geleerd. Toen ze haar man Piet Bankras ontmoette was ze heel gelukkig. Ze begrepen elkaar en leefden in hún speciale wereldje. De schoenmakerij van Piet was een begrip in Obdam. De meeste dorpsgenoten lieten daar hun schoenen repareren; met nieuwe hakken en zolen konden je schoenen weer een tijdje mee. Bij Aaltje kon je kleding brengen voor verstelwerk en uit een lap stof kon zij iets moois maken.

Een superteam! Dat was het thema van de viering van de Eerste Communie afgelopen zondag. En een superteam, dat was ook de groep Eerste Communicanten zelf. Tien jongens en meisjes die met elkaar een mooie groep vormden. Zaterdagmiddag, toen we de hele viering doornamen, waren ze nog erg uitgelaten, maar zondag, toen het er echt om ging, waren de meesten toch wel een beetje zenuwachtig en in elk geval een stuk rustiger. Een trainer die zijn spelers goed leert kennen en goed ziet waar hun talenten liggen, kan van een gewoon team een superteam maken. Zo is het ook gegaan met Jezus en zijn leerlingen. Nadat Jezus was gestorven, kwamen ze bij elkaar om te bidden en te eten, maar hoe het verder moest, wisten ze nog niet. Eén van de leerlingen was zelfs al afgehaakt. Dat was Tomas. Nu hun ‘trainer’ Jezus er niet meer was, zag hij het niet meer zitten. Toen de andere leerlingen vertelden dat ze Jezus gezien hadden, kon hij dat dan ook niet geloven. Wel wisten de anderen in hun enthousiasme hem er weer bij te halen, zodat hij zich een week later toch weer bij de groep aansloot. En toen zagen ze Jezus weer. Hij was het echt…  Toen Tomas dat zelf had kunnen constateren door Jezus’ kruiswonden aan te raken, riep hij verbluft uit: mijn Heer en mijn God! Zo wist deze leerling van Jezus, die eigenlijk al afgehaakt was, precies te vertellen wie Jezus was. Zo mag het gaan met alle mensen die afgehaakt zijn. Zij, en dus ook wij, mogen altijd terugkomen bij de kerk en bij Jezus om te ontdekken wat Hij voor ons kan betekenen. Het is altijd bijzonder om met de kinderen de Eerste Communie voor te bereiden. Gelukkig hebben we hier in Obdam een flinke werkgroep die alles regelt en op touw zet. Eén van de mooiste bijeenkomsten met de kinderen is de ‘broodmaaltijd’. Dat doen we op Paaszaterdag. De leden van de werkgroep hebben de tafel mooi gedekt, er zijn breekbroden en er zijn wijnglazen met limonade. Als beleg is er alleen jam. Nadat ik het verhaal van het Laatste Avondmaal heb voorgelezen, gaan we de broden breken en met elkaar delen. Bijna alle kinderen vinden dit eenvoudige brood met een likje jam erg lekker. Dat komt volgens mij voor een groot deel door de bijzondere sfeer die er tijdens die bijeenkomst is. Wat ik ook erg leuk vind, is het zingen. Samen met Hanneke Ocheda oefen ik met de kinderen een aantal keren de liederen die ze tijdens de viering gaan zingen. In de viering zelf wordt mijn plek als gitarist ingenomen door Valentin Ocheda, de man van Hanneke, die in de viering tevens, samen met hun zoon David, de rol van fotograaf vervult. Graag wil ik de leden van de werkgroep en de familie Ocheda weer bedanken voor alles wat ze dit jaar gedaan hebben om de viering van de Eerste Communie weer tot een feest te maken. Ook jullie vormden dit jaar weer een superteam.

Komende zondag horen we in de kerk het verhaal over de Emmaüsgangers. Het gaat over twee mensen die onderweg zijn. Ze zijn somber gestemd over de toekomst. Het zou het verhaal kunnen zijn van u en mij. Ook wij weten niet wat de toekomst brengt en dat kan ons onzeker en bang maken. Hoe moet het verder, met ons eigen leven en met het leven van de volgende generaties. En hoe moet het verder met de kerk… De Emmaüsgangers krijgen gezelschap van een derde. Aanvankelijk weten ze niet wie Hij is, maar als Hij het brood voor hen breekt en zijn ogen opslaat naar de hemel herkennen ze Hem. Ik voel me soms als een pelgrim onderweg, die nog niet weet waar hij vannacht zal slapen. Maar de kerk blijft voor mij een baken, een richtingwijzer. Net als vele anderen kom ik er naar toe met mijn vragen, mijn twijfels, mijn zorgen. Maar als wij de kerk uitkomen om onze weg voort te zetten, hebben we misschien toch die derde ontmoet, die ons weer vertrouwen geeft. Door te bidden stellen we ons daarvoor open. Maar het kan ook zo zijn dat we geraakt worden door een woord, door een handdruk, door een praatje bij de koffie of door het ontvangen van het voor ons gebroken brood. Het is in elk geval bij het breken van het brood, dat die derde zich aan ons wil openbaren, zoals Hij dat ook deed bij de Emmaüsgangers. Daarom blijven we dat doen. Zo mogen we weten dat we onderweg gezelschap kunnen krijgen van die derde, Jezus, die met ons op wil lopen en ons wil bemoedigen. Laten we er maar op rekenen dat Hij zich op één of andere manier aan ons zal laten zien. Dat zal ons al helpen om de toekomst wat zorgelozer tegemoet te zien. Als Hij dan inderdaad een stukje met ons meeloopt, dan springt van Hem als een vonk het vertrouwen op ons over dat wij nodig hebben om weer met enthousiasme te bouwen aan een toekomst, voor onszelf, voor de volgende generaties en voor de kerk, Gods volk onderweg.    

Een feestje! Zo omschreef Tineke de Boer de laatste viering waarin zij voorging in onze kerk. Een feestje mocht het ook wel zijn, niet omdat Tineke hier voor het laatst was als voorganger, maar omdat het Eerste Paasdag was, de meest feestelijke dag in het kerkelijk jaar. Tineke weet altijd creatief om te gaan met de elementen van een viering. Met water bijvoorbeeld. Zo ging ze niet, zoals gebruikelijk is, door de kerk heen lopen om de mensen te besprenkelen, nee, ze liet de mensen naar voren komen om hen de gelegenheid te geven hun vingers in een schaal met water te steken en zo zichzelf een kruisje te geven. ‘Gezegend ben je, alle dagen van je leven’, zei ze daarbij. Zo mag iedereen weten dat hij of zij een geliefd kind is van God. Het is een mooi gebaar dat vertrouwen mag geven. Dat sprenkelen met wijwater… Ik deed het zelf wel, samen met Dick Boots, in de Paaswake. En Anne-Marie van Straaten deed het op Witte donderdag, toen de kinderen (en een aantal moeders) van De Caegh in de kerk waren. Ook dat kan een mooi gebaar zijn, bedoeld om de zegen van de Heer letterlijk op iedereen te laten neerdalen. Maar veel mensen gaan die milde zegen blijkbaar zoveel mogelijk uit de weg… De sfeer wordt altijd een beetje lacherig als je met de wijwaterkwast rondgaat. Toch vind ik het wel bij de Paaswake horen om dat te doen, want in diezelfde viering wordt water gezegend, water dat als wijwater en doopwater gebruikt wordt. Water waarmee dus ook een kruisje op het voorhoofd gegeven kan worden. Dat kun je het hele jaar door doen, bij jezelf of bij anderen, bijvoorbeeld bij je (klein)kinderen voor het slapen gaan. Dat kon dus ook de volgende dag al, op Eerste Paasdag in de kerk. Tineke, we zullen je verfrissende creativiteit gaan missen. Hartelijk dank voor al de keren dat je, ook na je pensionering, hier bent voorgegaan.

Ga met ons mee naar die mooie warme plek in de Ardennen waar Maria, de maagd der armen, op ons wacht. De bedevaart duurt vijf dagen, van vrijdag 25 tot en met dinsdag 29 augustus. Wij halen u met de bus op bij opstapplaatsen om naar de eerste stop te gaan en daar koffie of thee te drinken. Dit is het verzamelpunt van de bussen en hier ontmoet u uw medegasten en alle vrijwilligers van Bisdom Haarlem-Amsterdam. Daarna gaat de reis richting het zuiden waar een broodmaaltijd wordt aangeboden om dan voldaan naar Banneux te vertrekken. Priesters, verpleegkundigen, een arts en verzorgenden staan voor u klaar om u (daar waar nodig) te begeleiden en u vijf prachtige dagen te laten beleven. De reis is ook geschikt voor minder validen en zieken. Rolstoelen en rollators zijn aanwezig om een wandeling of uitstapje mogelijk te maken. Een rolstoelbus is aanwezig. Bent u gezegend met een goede gezondheid dan bent u natuurlijk ook van harte welkom om de warmte van Banneux te ervaren. Op de terugweg stoppen wij wederom voor een heerlijke warme maaltijd. Dat is ook de plaats waar wij afscheid van elkaar nemen en de reis naar huis vervolgen om u veilig en wel weer bij de opstapplaats te brengen. De kosten bedragen € 295,– hierbij is alles inbegrepen Voor informatie en inschrijving kunt u contact opnemen met Ellen van der Laan, tel.: 06 30918592 of e-mail: banneux.bisdomhaarlem@outlook.com Bisdom Haarlem/Amsterdam

Toen we zaterdag bij mam om een koppie waren, vertelde ze dat ze zo’n drukke en gezellige week voor de boeg had: gastvrouw in de pastorie, keezen in de Brink, klaverjassen met vriendinnen en uit eten bij de Horstenburg. Maar die dinsdagavond 14 maart werd alles anders.. Mam is 78 jaar geleden als vierde van negen kinderen van Trien Munster en Siem Sneekes geboren aan de Obdammerdijk. Het was een echt tuindersgezin, mam vertelde altijd dat ze na school mee moest helpen op het land. In 1966 kreeg ze verkering met Arie Vriend, twee jaar later kochten ze het huis aan de Dorpstraat en trouwden ze. Wij zijn er alle drie geboren en hebben een prachtige jeugd gehad. Alles kon, alles mocht, als het maar knap ging! Vriendinnen mochten altijd blijven logeren.

Zondag 2 april was het Palmzondag. De viering begon feestelijk met tweeëntwintig kinderen die met hun Palmpasenstokken een ronde door de kerk liepen, terwijl het Parochiekoor zong. Zo’n Palmpasenstok is een hoopvol teken. Het is een kruis en het verwijst dus naar de dood van Jezus. Maar met al het moois wat eraan vastzit, verwijst het ook naar nieuw leven. Ook het kind dat de stok aan iemand geeft, brengt daar nieuw leven in huis. Het lopen met Palmpasenstokken is een Nederlandse gewoonte. Elders in de wereld wordt het niet gedaan. Maar laten wij die vrolijke gewoonte maar in ere houden. Er is al genoeg ellende op de wereld. Ook in de Palmpasenviering zelf verdwijnt de feestelijke stemming al gauw. Het begint opgetogen met de intocht van Jezus in Jeruzalem, maar daarna wordt het lange verhaal voorgelezen van zijn lijden en sterven. Het eindigt bij de graflegging van Jezus. Ook de kinderen hebben dit hele verhaal gehoord, ondersteund door beelden van de Zandtovenaar. Voor hen was er in de pastorie een kindernevendienst. Ik wil de leden van de gezinsvieringgroep en de werkgroep Eerste heilige Communie die hierbij geholpen hebben, hartelijk bedanken. Door hun inzet was het weer mogelijk deze kindernevendienst te houden en zo de kinderen te betrekken bij de kerk en bij het verhaal van Jezus. De kinderen die hun Eerste Communie gaan doen, komen zaterdag alweer in de kerk. Dan lees ik het verhaal voor van het Laatste Avondmaal en gaan we met elkaar brood breken en delen. Natuurlijk gaan we die middag ook weer samen zingen. Een week later komen we weer bij elkaar om de hele viering door te oefenen en de volgende dag is het dan zover. Op zondagmiddag 16 april gaan tien kinderen uit onze parochie hun Eerste Communie doen. De viering begint om 13.00 uur. U bent van harte welkom.

Na het dieptepunt van Goede Vrijdag, waarop we de dood van Jezus herdenken, volgt Stille Zaterdag. Het is de Sabbatdag, de Joodse rustdag. Jezus ligt in het graf. In de avond is die dag voorbij. Bij de Joden begint de nieuwe dag namelijk in de avond. En zo kunnen ook wij op zaterdagavond al de zondag vieren, zeker op deze zaterdagavond, waarop we gedenken dat Jezus werd opgewekt uit de dood. Het licht van de Paaskaars komt de kerk binnen en het nieuwe doopwater wordt gezegend. Bij de lofzang gaan de klokken, die op Goede Vrijdag stil waren, weer luiden en we horen hoe het de vrouwen rond Jezus waren die als eersten ontdekten dat het graf leeg was. Aan het eind van deze viering kunnen we elkaar een zalig Pasen toewensen, maar ik wil dat nu al doen. Ik wens u allen, mede namens onze Parochieraad van harte een zalig Pasen toe.

Voor mij is Goede Vrijdag altijd een bijzondere dag. Het is voor mij een dag van stilte, van bidden en lezen, van de Kruisweg lopen en ’s avonds een viering met kruishulde. Eén keer was Goede Vrijdag anders. Ik wandelde van Porto naar Santiago met vrienden die niet veel met de kerk hadden. Tegen 15.00 uur kwamen we aan op de plaats waar wij wilden overnachten en streken we neer op een terrasje. Vlakbij hoorde ik een kerkklok luiden…  Maar we gingen er niet heen. Voor hen hoefde het niet en alleen gaan kon ik uiteraard niet. Het treurige gevoel dat ik toen kreeg, komt weer in me op nu ik eraan terugdenk. Gelukkig kan ik dit jaar Goede Vrijdag, de dag van het lijden en sterven van Jezus, weer helemaal meebeleven. Maar juist doordat dat toen niet kon, is die Goede Vrijdag in Portugal een dag geworden die ik niet snel zal vergeten…

Vorige week vrijdag was het nationale pannenkoekendag. Misschien was het u ontgaan, maar mij ontging het niet, want in de Horstenburgh, waar ik bijna elke dag de warme maaltijd gebruik, kregen we om die reden die dag pannenkoeken. Op veel plaatsen waren er schoolkinderen die pannenkoeken bakten voor ouderen. Dat gebeurde in Obdam niet. Er zijn in de Horstenburgh nog mensen die zich herinneren dat er tot enkele jaren geleden wel schoolkinderen waren die daar pannenkoeken uitserveerden. Het bakken lieten ze over aan de kok, maar het uitserveren werd gedaan door kinderen van groep 8, die op deze manier eens de gelegenheid hadden om in de Horstenburgh een beetje achter de schermen te kijken. Alleen: dat uitserveren van pannenkoeken ging niet uit van de school, maar van de kerk. Het waren namelijk de vormelingen van onze parochie die dat deden. Een goed idee van onze werkgroep, die toen nog korte lijntjes had met één van de koks. Nationale Pannenkoekendag bestond nog niet. Bij ons heette het Sint Victordag. Het was een leuke middag met spelletjes, een speurtocht door de kerk en over het omliggende terrein, het beklimmen van de kerktoren en als uitsmijter het serveren van pannenkoeken aan de bewoners van de Horstenburgh. Soms is de kerk zijn tijd ver vooruit!

Afgelopen week is de informatieavond geweest voor de ouders van vormelingen over het Sacrament van het Vormsel. We zijn dieper op de 7 sacramenten ingegaan en hebben praktische zaken doorgenomen. Denk daarbij aan hulpouder zijn tijdens een bijeenkomst, doopkaars alvast zoeken, app-groep, wapenschild mee die de vormelingen thuis mogen invullen en waarmee ze zich gaan voorstellen. Een groep van 9 vormelingen uit Hoogwoud, Benningbroek, Obdam en Spanbroek beginnen vanaf eind maart met het vormselproject ‘In vuur en vlam’. Tijdens de bijeenkomsten zijn de thema’s: – De Helper: tijdens dillema’s is er Iemand die je helpt de juiste keuze te maken. – Contact: een gebedsarmband maken. – Missie: wat is je droom en wat is de droom van God? – Vuur: interview houden met een vrijwilliger van de kerk. – Ik geloof: uitleg over het Sacrament van het Vormsel. – Uitdragen: 7 werken van barmhartigheid vormgeven in woord en op baksteen. – Gevormd, en nu?: terugblik op traject en afsluiting met torenbezichtiging en taart. Op zaterdagavond 22 april 2023 stellen de vormelingen zich voor tijdens de viering in Spanbroek. De Vormselviering is op vrijdagavond 16 juni in Obdam. Weet u welkom om bij deze vieringen aanwezig te zijn! Groeten van pastor Anne-Marie van Straaten.

Vallen en opstaan, zo is het leven. Carlo van Diepen wist dat als geen ander. Zoals één van zijn zoons het treffend uitdrukte: hij moest klaverjassen met slechte kaarten, maar wist alles eruit te halen wat erin zat. Carlo en zijn broer Herman werden op 31 maart 1971 geboren, Herman als nummer zes, Carlo als nummer zeven in het gezin van Herman en Gré van Diepen. Net als zijn vader, was Carlo boer in hart en nieren. Op zijn beurt heeft Carlo de liefde voor het boerenleven weer overgedragen op zijn zoons. Herman en Carlo waren een hechte tweeling. Vanaf hun geboorte tot de dood van Carlo trokken ze heel veel met elkaar op. Wel hadden ze allebei een eigen gezin. Carlo bracht Marlène van Diepen mee naar de boerderij en daar kwamen nog vier van Diepentjes bij: Lisa, Sem, Nick en Daan.

Riet Potter wordt als oudste van drie kinderen geboren op 26 maart 1937 aan de Beukenlaan in Heerhugowaard. Enkele jaren later krijgt ze een broertje, Freek, en als ze 11 jaar is wordt haar zusje Gre geboren. Ze groeit op aan de Jan Glijnisweg in Heerhugowaard, waar haar vader een tuinderij had. Als kind hielp ze al mee op de bouw. Nadat haar zusje geboren was, werd ze van school gehaald om haar moeder te helpen. Hoewel ze goed kon leren, kan haar droom om verpleegster te worden daardoor niet uitkomen. Riet kreeg verkering met Niek Blank. Hij had een fiets en ze hebben, met Riet achterop de bagagedrager, tochtjes gemaakt. Ook zijn ze zo naar kermissen en cafés gegaan. Op 9 mei 1958 trouwden Niek en Riet. Ze gingen wonen in een oude boerderij aan de Dorpsweg in Hensbroek. Daar werden relatief snel achter elkaar vijf dochters geboren: Lisette, Joke, Irma, Margo en Gerda. De hectiek die dit alles met zich mee bracht heeft een zware wissel getrokken op het leven van Riet. Ze had weinig energie, maar dat verhinderde haar niet om het in huis gezellig te maken. Zodra de natuur het toeliet stond er wel een vaas op tafel met bloemen uit eigen tuin. Nadat de dochters waren uitgevlogen, werden de oude koeienstal en de deel gesloopt. De boerderij werd verkocht en ernaast lieten Niek en Riet een huis bouwen. Daar hebben ze prettig gewoond totdat ze in 2009 verhuisden naar de Veilinghof in Obdam. In die tijd gingen Niek en Riet jaarlijks samen op vakantie met een georganiseerde busreis. Riet hield van natuur en cultuur. Zowel de fjorden in Noorwegen als het Alhambra in Spanje konden haar bekoren. Ook zijn ze een keer naar Nieuw Zeeland naar de zus en broer van Niek gevlogen. Toen er kleinkinderen kwamen paste Riet regelmatig op. Ze vond het jammer dat ze, toen de kleinkinderen groter werden en ze hun eigen leven opbouwden, hen minder zag. In oktober werd Riet ziek met als gevolg een delier. Daarna is ze eigenlijk niet meer de oude geworden. Met Kerst heeft ze nog genoten van alle visite die bij haar langs kwam. Begin januari is ze gevallen waarna het voor haar niet meer veilig was om in haar eigen huisje te blijven. Ze verhuisde naar de Oude Trambaan in Alkmaar. Daar was ze op haar plek. Haar gezondheid bleef echter achteruit gaan. Op 16 februari is ze in de armen van haar dochters overleden. Een paar dagen later, op Aswoensdag, hebben we afscheid van haar genomen in de Sint Victorkerk, waarna zij in Heerhugowaard is gecremeerd. Moge zij rusten in vrede. Pastor Bert Glorie

Even een kopje koffie of thee drinken na de viering is een mooi moment om wat bij te praten met elkaar. Juist nu, in deze onzekere tijden waarin het voortbestaan van onze kerk niet meer zeker is, lijkt het mij goed om alle mogelijkheden aan te grijpen om het ‘samen kerk-zijn’, na de vieringen voort te zetten. Daarom is er voortaan, niet alleen de eerste zondag van de maand, maar na alle vieringen  gelegenheid om koffie of thee te drinken. Natuurlijk zijn er wel vrijwilligers nodig om voor de viering een en ander klaar te zetten, en na de viering de koffie en thee te schenken. Wilt u ook af en toe eens helpen? Geef u dan op bij mij, dan maak ik een schema. Hartelijk dank vast! Hanneke Ocheda hanneke@ocheda.nl – 06 47762202

Ook dit jaar heeft de landelijke Vastenactie een project geadopteerd dat uitgaat van een stichting die afkomstig is uit onze eigen regio. De afgelopen twee jaar viel die eer te beurt aan Bake for Life, nu is het een project van de stichting Uganda voortzetting werk pater Kees Spil dat opgenomen is in de lijst van landelijk goedgekeurde projecten. Na de viering van zaterdagavond 25 maart zal er een deurcollecte worden gehouden voor dit project. Vronie Spil – Konijn, een schoonzus van pater Kees Spil, zal tijdens de viering het een en ander vertellen over het werk van de stichting en over dit project. De bijdragen die wij voor dit project inzamelen, worden vermeerderd met een bijdrage uit de opbrengst van de landelijke Vastenactie. Daarom verdient dit project ons aller steun. Achterin de kerk staat een kist waarin u uw bijdrage kunt deponeren. Als u geld overmaakt naar de stichting Vastenactie, wees dan zo goed het projectnummer erbij te vermelden waarvoor het geld bestemd is. Het nummer van ‘ons’ project is 402178. Hieronder vindt u meer informatie over dit project. Stichting Uganda Werkvoortzetting pater Kees Spil mag meedoen met de Vastenactie. Vanaf 1977 tot en met zijn gewelddadige dood in 1988 was pater Kees Spil uit de Zuidermeer werkzaam als parochiepastoor in Buswale. Hij had grote plannen voor de parochie die onder zijn zorg viel. Maar vooral ging zijn aandacht uit naar scholing en de jeugd. Hij bouwde scholen en organiseerde voor de jeugd activiteiten. In Uganda krabbelt men weer op na een intensieve periode van lock-downs. Scholen zijn weer open en de leerlingen vinden de weg weer naar de schoolbanken. Buswale is een afgelegen en zeer grote parochie in de bush (80 km²) over een uitgestrekt gebied dat moeilijk te bereiken is. De mensen leven van de opbrengst van het land en van de visvangst. In droge periodes wordt er weinig tot niets verdiend. In de parochie Buswale zijn ongeveer 30 lagere scholen. De scholen zijn armlastig en er is een groot gebrek aan instructie- en werkboeken en andere leermiddelen. Om daar iets aan te doen, ondersteunt de stichting het project Bussoms (Buswale Schools Materials). Wij hebben ervaren dat dit boekenproject enorm stimulerend werkt. Niet alleen voor de leraren en leerlingen, maar ook voor de ouders. Zij zien de onderwijskwaliteit en de schoolresultaten toenemen, hetgeen hun interesse voor het wel en wee van de school vergroot en hen motiveert ook hun steentje bij te dragen aan verdere verbeteringen. Om sneller een groter aantal kinderen een kans op goed onderwijs te geven heeft de stichting het Bussomsproject ingediend bij de Vastenactie. We zijn heel blij dat het project is goedgekeurd. Hierdoor krijgen nog eens 3800 kinderen de kans op beter onderwijs. We hopen dat u met ons deze kinderen een kans wil geven door deel te nemen aan de Vastenactie! U kunt uw bijdrage overmaken op  NL21 INGB 0000 0058 50, t.n.v. Vastenactie, Den Haag. Vermeld daar dan het projectnummer bij: 402178 Hartelijk dank!

‘Telkens weer slaat wat er vroeger was Weer als ’n vlam omhoog uit de oude as’ Dat zong Willeke Alberti op woensdag 22 februari in De Brink. Ik was er niet bij, maar ik neem zonder meer aan dat ze dat lied heeft gezongen, ‘Telkens Weer’, het lied dat door de jaren heen haar lijflied is geworden. En hoe toepasselijk was het, want het was die dag Aswoensdag. Dat zal Willeke niet geweten hebben en ook de meeste bezoekers van De Brink zullen daar niet aan hebben gedacht. Maar het is mooi dat die as zo toch even ter sprake kwam… De as van het smeulende liefdesvuur… De as waarmee in de kerk het askruisje wordt uitgereikt is die fase voorbij. Het smeult niet meer. Er slaat geen vlam meer uit omhoog. Nee, op deze as mag iets groeien dat helemaal nieuw is. Wij zijn kwetsbaar en vergankelijk als as, maar zoals as een vruchtbare bodem is voor nieuw leven, zo zijn wij dat ook. De dood is niet het einde. Ook voor ons is er nieuw leven. Jezus heeft dat laten zien. Zijn weg voerde door de dood heen. Die weg liep via Jeruzalem. De mensen zwaaiden met palmtakken toen Jezus op een ezel Jeruzalem binnentrok. Op Palmzondag wordt dat verhaal verteld en worden er gewijde palmtakjes uitgedeeld. De palmtakjes die niet worden meegenomen, die worden een klein jaar later verbrand en vormen zo de as, waarmee we op Aswoensdag volgend jaar weer een nieuw begin mogen maken. In de veertigdagentijd mogen we onze opgekropte spanning, onze angst, afleggen. We mogen groeien in liefde, in vertrouwen. We krijgen nog het dieptepunt van Goede Vrijdag, als een koude winter die daarna de lente des te heftiger doet ontluiken… En dan is het Pasen. Jezus wordt opgewekt uit de dood en laat zo aan ons zien dat nieuw leven mogelijk is. Nieuw leven, dat gegroeid is op oude as.

Afgelopen woensdag was het Aswoensdag en daarmee begon de veertigdagentijd. Vasten, bidden en aalmoezen geven, dat zijn de deugden die ons voor deze tijd worden aanbevolen. Het vasten is niet meer zo erg in trek. Er is niemand van wie ik weet dat hij daaraan actief meedoet. Wel ken ik mensen die in deze tijd niet roken en/of drinken. Voor hen dus geen ‘stoptober’ of ‘dry January’, maar een rook- en alcoholvrije veertigdagentijd. Bidden, daar hebben veel mensen al een gewoonte van gemaakt, maar dat zouden er best nog wat meer mogen worden. Aalmoezen geven daarentegen, dat is een deugd die de laatste tijd weer steeds normaler wordt. Om de haverklap worden we geconfronteerd met de vraag of we geld of goederen beschikbaar willen stellen voor een goed doel: voor de voedselbank, voor de slachtoffers van de oorlog in Oekraïne, voor de slachtoffers van de aardbeving in Turkije en Syrië… en vaak pakken we gul de portemonnee of we geven spullen die ze goed kunnen gebruiken. We zijn ons er weer meer van bewust, dat de overheden niet alle problemen kunnen oplossen. Als we daartoe in staat zijn, waarom zouden we dan niet zelf een bijdrage leveren… Nu is het de Vastenactie die onze aandacht vraagt. We verkeren in de gelukkige omstandigheid dat de stichting Vastenactie een project heeft goedgekeurd dat uitgaat van een stichting die afkomstig is uit onze eigen regio. Het zijn dus min of meer bekende mensen die in onze kerken reclame komen maken voor dit project. Een bijkomend voordeel is dat onze bijdragen worden vermeerderd met een bijdrage uit de opbrengst van de landelijke Vastenactie. Daarom verdient dit project ons aller steun. Achterin de kerk komt een kist te staan, waarin u uw bijdrage kunt deponeren. Als u geld overmaakt naar de stichting Vastenactie, wees dan zo goed het projectnummer erbij te vermelden waarvoor het geld bestemd is. Het nummer van ‘ons’ project is 402178. Hieronder vindt u meer informatie over dit project. Stichting Uganda Werkvoortzetting pater Kees Spil mag meedoen met de Vastenactie. Vanaf 1977 tot en met zijn gewelddadige dood in 1988 was pater Kees Spil uit de Zuidermeer werkzaam als parochiepastoor in Buswale. Hij had grote plannen voor de parochie die onder zijn zorg viel. Maar vooral ging zijn aandacht uit naar scholing en de jeugd. Hij bouwde scholen en organiseerde voor de jeugd activiteiten. In Uganda krabbelt men weer op na een intensieve periode van lock-downs. Scholen zijn weer open en de leerlingen vinden de weg weer naar de schoolbanken. Buswale is een afgelegen en zeer grote parochie in de bush (80 km²) over een uitgestrekt gebied dat moeilijk te bereiken is. De mensen leven van de opbrengst van het land en van de visvangst. In droge periodes wordt er weinig tot niets verdiend. In de parochie Buswale zijn ongeveer 30 lagere scholen. De scholen zijn armlastig en er is een groot gebrek aan instructie- en werkboeken en andere leermiddelen. Om daar iets aan te doen, ondersteunt de stichting het project Bussoms (Buswale Schools Materials). Wij hebben ervaren dat dit boekenproject enorm stimulerend werkt. Niet alleen voor de leraren en leerlingen, maar ook voor de ouders. Zij zien de onderwijskwaliteit en de schoolresultaten toenemen, hetgeen hun interesse voor het wel en wee van de school vergroot en hen motiveert ook hun steentje bij te dragen aan verdere verbeteringen. Om sneller een groter aantal kinderen een kans op goed onderwijs te geven heeft de stichting het Bussomsproject ingediend bij de Vastenactie. We zijn heel blij dat het project is goedgekeurd. Hierdoor krijgen nog eens 3800 kinderen de kans op beter onderwijs.We hopen dat u met ons deze kinderen een kans wil geven door deel te nemen aan de Vastenactie! U kunt uw bijdrage overmaken op  NL21 INGB 0000 0058 50, t.n.v. Vastenactie, Den Haag. Vermeld daar dan het projectnummer bij: 402178 Hartelijk dank!

Op donderdagavond 16 februari was er in onze kerk een informatieavond waarop het beleidsplan werd gepresenteerd van regio De Waterkant. Een zestigtal mensen had de moeite genomen om deze avond bij te wonen. Peter Bakker, de vice-voorzitter van het regiobestuur, vertelde dat er van de tien kerken in onze regio binnen vijf jaar vijf gesloten moeten worden. Nog drie moeten er gesloten worden tussen vijf en tien jaar. Onze kerk behoort tot deze categorie. De twee kerken die open blijven, zijn die van Nibbixwoud en De Goorn, met de kerk van Wognum daarbij als een activiteitencentrum. Het plan is niet in beton gegoten, of zoals Peter Bakker zei: het staat niet in marmer gegrift. Er kan dus nog het een en ander worden gewijzigd. Dat geldt zeker voor de kerken die voorlopig nog niet aan de eredienst worden onttrokken. Wel is het zo, dat de kerken die op termijn dicht gaan geen grote investeringen meer mogen doen. Dat geldt dus ook voor onze kerk. Na de presentatie van het beleidsplan was het tijd voor een tweede kopje koffie. Daarna kwamen Win Bijman en Peter Wortel aan het woord, de voorzitter en penningmeester van onze Parochieraad. Uiteraard reageerden zij op de woorden van Peter Bakker, waarbij zij vooral de toestand van onze parochie in ogenschouw namen. Peter Bakker had een aantal belangrijke criteria genoemd om open te kunnen blijven. Wat de meeste daarvan betreft, zit het met onze parochie wel goed, aldus Win Bijman. De financiële situatie is op orde en door de jaren heen stabiel, ondanks een aantal grote uitgaven die we hebben moeten doen in de afgelopen tijd. Dat is voor een deel natuurlijk te danken aan de gelden die binnenkomen via de veiling. De staat van onderhoud van het gebouw is heel goed. Ook het feit dat wij nog een pastorie hebben die in gebruik is, pleit voor ons. We hebben ook voldoende parkeerruimte. Een punt waarop we wat minder goed scoren dan de parochies van Nibbixwoud en De Goorn, is het aantal kerkbezoekers en het aantal vrijwilligers. De Goorn en Nibbixwoud maken een iets vitalere indruk dan Obdam. We weten natuurlijk niet hoe zich dat in de loop der jaren zal ontwikkelen. Duidelijk is wel dat overal het kerkbezoek achteruit gaat en dat het ook steeds moeilijker wordt om voor bepaalde taken vrijwilligers te vinden. In geen enkele parochie is het kerkbezoek na de coronacrisis teruggekomen op het oude peil. Dat heeft ertoe geleid dat in sommige parochies nu serieus wordt nagedacht over sluiting van de kerk. Maar bij ons hoeft dat dus voorlopig nog niet. Een ander onderwerp dat door Win Bijman aan de orde werd gesteld, is de ontwikkeling van het ontmoetingsplein. Enkele aanwezigen stelden daarover vragen, waarop Win niet uitgebreid inging. De reden hiervoor, was dat de bisschop het plan vooralsnog heeft afgewezen. Wij zijn van mening dat dat ten onrechte is gebeurd en zullen dus opnieuw proberen het plan aanhangig te maken bij het Bisdom, maar zolang de bisschop bij zijn standpunt blijft, heeft het niet veel zin om een discussie over het plan aan te gaan. Er kwamen ook vragen over de bestemming van het terrein van de Marcuskerk in Hensbroek. Hierover viel helaas weinig nieuws te melden. Het vorige regiobestuur was tot overeenstemming gekomen met de mensen die een garagebox op dit terrein hebben staan en ook met de volkstuinders, de omwonenden en de gemeente. Het Bisdom betwist echter de rechtmatigheid van deze overeenkomsten en wil nu alles opnieuw laten taxeren en opnieuw met alle partijen onderhandelen. We zijn dus weer terug bij af, tot groot verdriet van alle betrokkenen. Tenslotte meldde Win nog dat onze kerk sinds half december regelmatig wordt verhuurd aan de Eritrees Orthodoxe geloofsgemeenschap. Als wij een viering op zaterdag hebben, dan komen de Eritreeërs op zondag en omgekeerd. Na afloop was er tijd om na te praten onder het genot van een drankje en een zoutje. Uit de reacties kon ik wel opmaken dat de aankondiging dat de kans groot is dat onze kerk op den duur aan de eredienst zal worden onttrokken, bij sommige mensen aankwam als een donderslag bij heldere hemel. Anderen hadden al wel met die mogelijkheid rekening gehouden, gezien de leeftijdsopbouw van het vrijwilligerskader en het teruglopende aantal kerkgangers. Zelf denk ik dat onze kerk in elk geval als kerk in gebruik zal blijven. De ligging bij het station en de goede faciliteiten zorgen ervoor dat onze kerk ongetwijfeld in trek zal zijn bij groepen Christenen die op zoek zijn naar een kerk. We maken dat nu mee met de Eritreeërs, maar er zijn nog veel meer groepen die een kerkgebouw nodig hebben. Of het een Rooms-Katholieke kerk blijft, dat is voor mij nog een vraag, maar dat de Sint Victorkerk als kerk gebruikt zal blijven worden staat voor mij als een paal boven water.

Riet Schutte werd in 1927 geboren in Wognum. Ze bracht haar jeugd door op de fruitkwekerij van haar ouders met haar zus Lies en haar broer Karel. Na de lagere school en de naaischool was ze thuis nodig. Het niet mogen doorleren was een groot gemis. Dat stak ze niet onder stoelen of banken. Op 25-jarige leeftijd trouwde ze met Piet Groot. Al gauw konden ze het boerenbedrijf overnemen van zijn ouders in Zandwerven. Piet was ook kolenboer en was dus vaak op pad om bij zijn klanten kolen en briketten te bezorgen. Intussen verkocht Riet petroleum aan huis. Piet en Riet kregen vier kinderen: Agaath, Kees, Hetty en Marian. Aan het drukke leven op de boerderij kwam een einde toen Piet besloot bij de plantsoenendienst van de gemeente Spanbroek te gaan werken. Ze kochten een nieuwe bungalow in Spanbroek. Riet hield van netheid, maar ook van gezelligheid, dus de collega’s van Piet, maar ook de vriendinnen en vrienden van de kinderen konden altijd bij haar terecht voor een koppie. Toen Piet met pensioen ging, kochten ze een stacaravan in Garderen, waar de kinderen met hun gezinnen vaak gingen logeren. Uiteraard werden de kleinkinderen door oma in de watten gelegd. Een grote klap voor Riet was het overlijden van haar Piet. Ze kon slecht wennen aan het alleen-zijn, maar wilde niet klagen. De laatste jaren woonde ze in de Horstenburgh, waar ik haar heb leren kennen als een opgewekte vrouw die veel belangstelling had voor iedereen in haar omgeving. Haar gezondheid ging langzaam achteruit en ze begon wat te vereenzamen, maar als er wat te doen was in de familie, dan wilde ze daar nog graag bij zijn. Een paar weken geleden werd ze ziek en verdween haar wilskracht. In alle rust is zij op 26 januari gestorven. We hebben in de Sint Victorkerk afscheid van Riet genomen op dinsdag 31 januari, waarna ze in besloten kring is gecremeerd. Riet hing aan het leven totdat ze het moest loslaten. Moge zij nu rusten in vrede. Pastor Bert Glorie