Berichten

Zaterdag 11 september is de kerk tussen 11.00 en 16.00 uur te bezichtigen in het kader van de Open Monumentendag. Om 15.00 uur geeft Vincent Molenkamp een recital op het grote orgel. Als u iemand kent die de kerk wel eens van binnen zou willen zien, wijst u hem of haar dan op deze gelegenheid, want het is de moeite waard om langs te komen. Ook voor mensen die de kerk al goed denken te kennen, kan het interessant zijn. Er is een vrijwilliger aanwezig die u het een en ander kan vertellen, er liggen boeken en een meeneemfolder en uiteraard is er koffie, thee en limonade. U bent van harte welkom!

Misdienaars, dat waren vroeger allemaal jongens. Voor menige jongen was het zelfs de eerste stap op weg naar het Priesterschap. Dat laatste is voor vrouwen helaas nog niet mogelijk in onze kerk. Maar meisjes als misdienaars, daar zijn we inmiddels wel aan gewend. Sterker nog: als ze er niet zouden zijn, zouden we bijna geen misdienaars meer overhouden. Afgelopen zaterdag kwamen onze jongste zeven misdienaars naar de kerk om daar onder leiding van koster Koos Vlaar alles nog even door te oefenen wat zij tijdens de Mis mogen en kunnen doen. Na deze opfriscursus zijn Ellen de Boer, Koos Vlaar en ik met hen naar De Bolle Buik in Heerhugowaard gereden, waar we heerlijk hebben gemidgetgolfd en pannenkoeken hebben gegeten. Het was leuk om zo een middagje met zeven meisjes op stap te zijn, een echt misdienaarsuitje, zoals we dat in jaren niet hebben gehad.

Dat onze Lourdesbedevaart dit jaar niet doorgaat, dat wist u misschien al. Lourdes is op zich wel weer toegankelijk voor toeristen en pelgrims, maar door de reisorganisatie waar wij bij aangesloten zijn, worden dit jaar nog geen bedevaarten georganiseerd. Binnenkort hoort u meer over onze plannen voor 2022. Wat u waarschijnlijk nog niet wist, is dat ook de Kapellentocht dit jaar niet doorgaat. In Heiloo wil men nog geen grote groepen ontvangen. Daarom moeten we er helaas van afzien. We hopen de traditie volgend jaar te hervatten, maar zijn daarbij nog wel op zoek naar mensen die de leiding willen nemen bij de organisatie van de tocht. Houd je van wandelen en vind je het leuk om iets te organiseren, laat het me maar weten! Ik zou heel blij zijn als de Kapellentocht volgend jaar weer doorgang kan vinden.

Wij doen mee! Graag nodigen wij u uit om een kijkje te nemen in onze prachtige Sint Victorkerk Dorpsstraat 149 te Obdam. Op zaterdag 11 september is de kerk open van 11.00 uur tot 16.00 uur. Er zijn vrijwilligers aanwezig die u alles kunnen vertellen over wetenswaardigheden van de kerk en u kunnen leiden langs kerkschatten en allerlei ruimten. Er liggen boeken met informatie over de kerk en zijn vrijwilligers. Ook de gratis mee te nemen folder, geeft beknopt weer welke schatten er in onze kerk te vinden zijn. Voor de liefhebber staat er koffie, thee en limonade klaar. Om 15.00 uur verzorgt organist Vincent Molenkamp een prachtig orgelconcert van ongeveer een half uur. Kortom grijpt uw kans om te genieten van ons cultureel historisch erfgoed. U bent meer dan welkom! De Parochieraad Sint Victor Obdam

In het begin van de oorlogsjaren, in 1941, werd Peter geboren in Tuindorp Oostzaan. Al van jongs af aan leerde hij thuis mee te helpen. Hij hielp zijn vader op de tuin en zijn moeder met de was. In 1960 vond de watersnood plaats in Tuindorp. Dit heeft veel indruk op hem gemaakt. De eerste dansles werd bepalend voor de rest van zijn leven. Daar ontmoette hij Els Schuurman. Peter was op slag verliefd op haar. Door omstandigheden verloren ze elkaar uit het oog. Twee jaar later, toen hij als militair met Koninginnedag op de Dam stond, zag hij Els voorbijlopen. Sinds die tijd heeft hij haar niet meer uit het oog verloren. In de jaren zestig was er woningnood. Om eerder in aanmerking te komen voor een huis, zijn Peter en Els in 1964 voor de wet, en een jaar later voor de kerk getrouwd. Ze kregen twee kinderen; Claudia en Ronald. Na Amsterdam en Purmerend zijn ze in Obdam komen wonen. Aan de Tulpenstraat hebben ze, 46 jaar lang, met veel plezier gewoond.

Op donderdag 12 augustus hielden we in de pastorietuin een gezellige barbecue met de Tuinkabouters en hun partners. De weergoden waren ons gunstig gezind. Het leek een goed begin van het kermisweekend. Maandag beleefden de jongeren het hoogtepunt van de kermis op het kerkplein. Het was een feest dat zonder wanklank verliep. ’s Middags om 17.00 uur was alles weer opgeruimd. De dag ervóór was bekend geworden dat de twintigjarige Wout Neefjes was overleden tijdens een tocht door Oostenrijk op de mountainbike. Voor veel jongeren zal deze kermis, die ‘illegale eerste deun’ op het Kerkplein, voor altijd verbonden zijn met het bericht van het overlijden van hun vriend Wout. Maar nog veel groter was de schok voor de familie. Er is nauwelijks iets denkbaar dat erger is dan het verliezen van je kind of kleinkind. En dan zo onverwachts, zo onvoorbereid… Als u dit leest heeft de uitvaart van Wout al plaatsgevonden. In de kerk zullen we blijven bidden voor hem en ook om kracht voor zijn familie. Hij laat een leegte achter die niet op te vullen is. Wat we deze week ook nog meemaakten in de kerk, was het afscheid van Piet van Baar als voorganger. Piet is meer dan vijfentwintig jaar actief geweest in de Marcusparochie in Hensbroek, als penningmeester, als voorganger en in nog veel andere functies, en totdat de Marcusparochie werd opgeheven, was hij ook lid van het Regiobestuur. In de Victorkerk ging hij ook regelmatig voor. Met veel betrokkenheid en inspiratie wist hij mensen een spiegel voor te houden. Dat stemde vaak tot nadenken. Op zaterdagavond 21 augustus ging Piet voor de laatste keer bij ons voor. Aan het eind van de viering, lichtte hij in een persoonlijk slotwoord toe waarom hij zich gedwongen voelde om te stoppen. Hij had er diverse redenen voor. Als eerste noemde hij de moeilijkheden die zijn ontstaan rond de verkoop van de grond van de Marcuskerk. Met de belanghebbenden en andere inwoners van Hensbroek had het regiobestuur hierover een overeenkomst bereikt. Het bisdom stak hier echter een stokje voor, tot grote frustratie van Piet en van vele andere Hensbroekers. Het wordt voor Piet ook moeilijker om zich thuis te voelen in een kerk waar de teugels steeds strakker worden aangehaald. Al langer baren de ontwikkelingen in de Katholieke Kerk hem zorgen. Daarin staat hij overigens niet alleen. Uit de reacties na de viering bleek dat veel mensen het met Piet eens waren. Zelf vind ik het een aderlating voor de parochie dat Piet ermee gestopt is. Piet was een integere voorganger die durfde te zeggen waar het op staat. Kritische geluiden van betrokken parochianen… als pastor kun je eigenlijk niet zonder! Een deel van het Parochiekoor, met daarin enkele oud-leden van het Marcuskoor van Hensbroek, ondersteunde de afscheidsviering van Piet met zang. Er werden delen gezongen uit de door Pierre van Diepen geschreven Marcusmis en ook klonk het Marcuslied, het lied van de patroon van Hensbroek, dat in de Marcuskerk vaak werd gezongen. Het was goed om dit lied weer te horen en in gedachten terug te zijn in die kleine, gemoedelijke Marcuskerk. Zelf kwam ik graag in dat kerkje, dus ik begrijp wel enigszins wat Piet en andere Hensbroekers gewend waren en waar ze naar verlangen. Nu Piet gestopt is met voorgaan, is er weer een schakel verdwenen die de Victorkerk met de Marcuskerk verbindt. Het is een groot verlies voor de parochie en vooral voor de Hensbroekers. Zij blijven welkom in de Victorkerk.

Eén van de leuke dingen van de Olympische Spelen vind ik, dat er sporten in de schijnwerpers komen te staan waarvan ik nauwelijks iets wist. Zo was het handboogschieten mij tot voor kort onbekend. Natuurlijk, ik had er weleens van gehoord en kon me er wat bij voorstellen, maar dat ‘we’ daar goed in waren, daarvan had ik geen flauw idee. Dat we er een zilveren medaille aan overhielden, komt trouwens vooral door een Mexicaanse die wegens de liefde naar Nederland is verhuisd en nu voor ons land uitkomt. Hier in de dorpen was het aantal sportmogelijkheden vroeger beperkt. Voor jongens was er de voetbal, voor meisjes de gym of de handbal. Nu is het aanbod veel groter en maken veel kinderen zelf een keuze. Dat er dan clubs zijn die in ledental achteruitgaan, dat moeten we dan maar op de koop toe nemen. Ook wat het geloof betreft, maken mensen zelf keuzes. Zo hoort het ook! Maar het heeft tot gevolg dat ook de Kerk een vereniging is, die steeds kleiner en steeds onbekender wordt, ondanks de buitenlandse priesters die, uit liefde voor God en voor de mensen, naar Nederland gekomen zijn. De voorzitter van de handboogschuttersbond is blij met alle aandacht die zijn sport nu krijgt vanwege die zilveren medaille. Hij hoopt dat er daardoor veel mensen zullen zijn die enthousiast worden voor het handboogschieten. Geef hem eens ongelijk! De Kerk krijgt in de media ook veel aandacht, maar dat is vrijwel altijd vanwege slecht nieuws. Toch heeft dat gelukkig weinig invloed op de mensen die meedoen in de parochies. Laten wij maar gewoon blijven bidden en proberen te doen wat gedaan moet worden. En laten we af en toe eens iemand uitnodigen om met ons mee te gaan. Wij zijn het, die de mensen enthousiast kunnen maken voor God en zijn blijde boodschap, maar dan moeten we ze wel de kans geven om de Kerk en het geloof te leren kennen en mee te gaan doen, want daarmee begint het!

Jongelui zoeken vaak grenzen op en overschrijden die ook wel eens… Neem ze dat eens kwalijk! De meeste jongeren willen nu eenmaal graag experimenteren en kijken hoever ze kunnen gaan. Aan het begin van de zomer leken alle deuren weer open te gaan en leek de weg naar het avontuur weer vrij. Dat duurde niet lang. De besmettingscijfers gingen te snel omhoog en we kregen te maken met maatregelen waardoor de vrijheid weer werd ingeperkt. Persoonlijk voel ik me daar niet door  belemmerd, maar ik denk toch wel eens aan de jongeren die zo graag hun vleugels willen uitslaan. Ze zullen dat deze zomer vooral in ons eigen land moeten doen, net als de watervogels in de polder. Ze zullen nu creatief moeten zijn om van deze zomer iets moois te maken, maar het kan wel, daarvan ben ik overtuigd. Genieten van het water, van de rust, van een klein maar select gezelschap… . Dat is toch niet alleen maar iets voor ouderen… Leef in het nu, grijp de kansen die het leven je nu biedt en probeer ervan te genieten, of je nu jong bent of oud. Ik wens jullie allen een mooie zomer!

Op voorwaarde dat de corona-omstandigheden het toelaten, hebben we op zaterdagavond 28 augustus om 19.00 uur eindelijk weer eens een gezinsviering in de kerk. De start van het nieuwe schooljaar, een jaar met nieuwe kansen en mogelijkheden! Voor die viering gaan we een gelegenheidskoortje vormen met kinderen die in de afgelopen jaren hun Eerste Communie hebben gedaan. We gaan alleen bekende liedjes zingen die de kinderen al kennen van hun Communieviering. Die willen we natuurlijk wel nog even doornemen! Het plan is om te beginnen met oefenen om 17.30 uur, dan gezellig met elkaar een broodje te eten, en vervolgens te zingen in de viering. Ik ben de voorganger die avond en Valentin komt gitaar spelen. Met elkaar maken we er dan een fijne, sfeervolle viering van! In verband met de maatregelen tegen corona, blijven we natuurlijk voorzichtig! Daarom is het wel belangrijk dat de kinderen zich opgeven voor het koortje, bij veel animo moeten we misschien een grens trekken. Opgeven kan bij mij op hanneke@ocheda.nl of stuur me een appje op 06 47762202. Voor meer informatie kun je ook bij mij terecht. Een fijne en veilige zomer gewenst en graag tot 28 augustus! Hanneke Ocheda-Stoetzer

Zoals u de afgelopen winter al hebt kunnen merken, is onze kerk voorzien van een splinternieuw verwarmingssysteem. Het heeft nog enkele kinderziektes, maar als u gaat zitten op een plaats waar het goed werkt, dan hebt u uw winterjas niet meer nodig. In grote lijnen zijn wij dan ook tevreden over onze nieuwe verwarming, temeer omdat we hiermee zelf kunnen bepalen welk deel van de kerk we willen verwarmen. Nu we dit systeem hebben, kon onze oude verwarmingsketel ontmanteld en verwijderd worden. Gerrit Bakkum, Peter Mes en Koos Vlaar hebben deze letterlijk en figuurlijk zware klus ter hand genomen. Het bleek niet makkelijk te zijn, maar na anderhalve dag waren ze dan toch zover dat ze alles naar een oud-ijzer-handel konden brengen. Gerrit moest er drie keer voor rijden, maar dat bracht gelukkig ook wat op. Op woensdag 7 juli kon hij een mooi bedrag overhandigen aan Peter Wortel, onze penningmeester. Dit geld verdwijnt natuurlijk niet in de grote pot van de parochie. Het wordt bewaard om een gezellige middag te organiseren voor onze tuinkabouters en aanverwante vrijwilligers. Gerrit, Peter en Koos, hartelijk dank. Jullie horen er spoedig meer van!

In september wil ik weer beginnen met kerkdiensten in de kapel van De Horstenburgh. Ik ben nog op zoek naar vrijwilligers die me daarbij willen assisteren. Het gaat om het in orde maken en opruimen van de kapel, kosterswerk, het ophalen en wegbrengen van bewoners die niet zelfstandig kunnen komen, assistentie bij het koffie schenken na de viering enz. enz. Het is leuk om te doen. Er hebben zich al enkele mensen opgegeven, maar vele handen maken licht werk, dus het zou mooi zijn als er nog een paar mensen bij kwamen. U misschien? De vieringen beginnen om 19.00 uur. Als u een hele vrijdagavond meedoet, dan duurt dit vrijwilligerswerk van ± 18.15 uur tot ± 20.30 uur. Voor informatie en opgave kunt u contact opnemen met mij, pastor Bert Glorie, Tel.: 0226-451203 of 06-27318504.

15 augustus, de feestdag van Maria ten Hemelopneming, valt dit jaar op zondag. Dat geeft aan het Parochiekoor de gelegenheid om flink uit te pakken met bekende Marialiederen. Als er aan de coronamaatregelen niets verandert, mogen er twaalf koorzangers zingen en mag er in de kerk op praatniveau worden meegezongen. Het is in dat weekend ook kermis. Ook dat mag gevierd worden. Maar laten we de zondag beginnen in de kerk, om ter ere van Maria, de moeder van Jezus, te zingen en alles wat ons hart bezwaart, bij haar neer te leggen.

In de kerk lezen we soms als eerste lezing een stukje uit het boek van een profeet. Zo komen er deze zomer ook weer een aantal profeten aan het woord. Een profeet is geen toekomstvoorspeller. Het is een aanklager. Meestal klaagt hij de autoriteiten aan: de koning, de overheid, de religieuze leiders. Een profeet roept dat het zon niet langer kan, dat mensen worden uitgebuit en kapot gemaakt, dat er leugens en mooie praatjes worden verkocht, dat de armen steeds armer worden en de rijken steeds rijker. De woorden van de profeten zijn verbazend actueel. En gelukkig zijn er ook nu nog profeten. Ook vandaag zijn er mensen die hun nek uitsteken om autoriteiten aan te klagen en te roepen dat het zo niet langer kan. Eén van hen is Peter R. de Vries. Terwijl ik dit schrijf, zweeft hij op het randje van de dood. Hij durfde de georganiseerde misdaad aan te klagen en de mensen te verdedigen die daaronder te lijden hadden. Een andere profeet is Pieter Omtzigt. Hij zit momenteel ziek thuis. Hij klaagde de overheid aan, onder meer vanwege het onrecht dat mensen werd aangedaan die een toeslag aanvroegen voor de opvang van hun kinderen. Ze zijn er dus nog: mensen die letterlijk hun leven op het spel zetten voor de goede zaak. In de kerk blijven jaar na jaar de aanklachten van de oude profeten klinken: woorden van meer dan tweeduizend jaar geleden die aan betekenis niets hebben ingeboet. En we blijven bidden voor de profeten van vandaag en hun familie: dat zij de moed niet verliezen, dat zij blijven geloven dat het uiteindelijk zin heeft wat ze doen. Hopelijk kan ons gebed hun tot steun zijn en kunnen zij hun hart ophalen aan profeten als de schapenboer en vijgenkweker Amos, die het waagde de koning en de godsdienstige leiders van Israël aan te klagen. Hoe het met de profeet Amos persoonlijk is afgelopen, staat niet in zijn boek te lezen, maar het koninkrijk Israël, waartegen hij zo fel te keer ging, werd spoedig onder de voet gelopen door de Assyriërs. Amos, die een enorme innerlijke drive had om uit naam van God op te treden tegen wanpraktijken, is op allerlei manieren de voet dwars gezet. Dat was vroeger, en is nog steeds, het lot van een profeet.

Voor mij was het afgelopen zondag de eerste keer dat ik als priester voor mocht gaan in een viering van de Eerste heilige Communie. Het was dus ook voor het eerst dat ik zelf de kinderen de Eerste Communie mocht uitreiken. Daarom was het voor mij misschien wel net zo spannend als voor de twaalf kinderen die dit jaar voor het eerst de communie mochten ontvangen. Gelukkig kon ik bouwen op een werkgroep bestaande uit zeven dames, die de voorbereiding voortvarend ter hand hadden genomen en met leuke ideeën kwamen om de viering voor de kinderen en hun families tot een feest te maken. De kinderen hadden al eerder puzzelstukjes versierd, maar aan het begin van de viering was de puzzel nog niet compleet. Er ontbraken nog vier stukjes. In de loop van de viering kwamen die erbij. Spectaculair was de neerdaling van het laatste stukje, het gouden stukje van God dat de puzzel compleet maakte. Jezus had tijdens zijn leven een vriendengroep, de twaalf apostelen, maar nu heeft Jezus er nog twaalf vrienden bij.

Op de vrijdagavonden waren er altijd vieringen in de kapel van De Horstenburgh. De laatste anderhalf jaar was dat helaas niet mogelijk, maar in september wil ik daar weer een begin mee maken. Ik ben op zoek naar enkele vrijwilligers die me daarbij willen helpen. Het gaat vooral om hand- en spandiensten. Veel bewoners van De Horstenburgh kunnen niet zelfstandig naar de kapel komen. Daarom zijn er mensen nodig die de bewoners ophalen uit hun kamer en later weer terugbrengen. Ook zijn er mensen nodig die de kapel voor de viering in orde maken en later weer opruimen. De vieringen beginnen om 19.00 uur. Na afloop wordt er koffie gedronken in de eetzaal. Als je er geen hekel aan hebt om een kerkdienst bij te wonen en daarna koffie te drinken, dan is het leuk werk. Het duurt al met al van kwart over zes tot half negen. Vele handen maken licht werk. Ik hoop dus op een groot aantal aanmeldingen, zodat de taken verdeeld kunnen worden en niet iedereen er alle vrijdagavonden bij hoeft te zijn. Voor meer informatie kunt u contact opnemen met mij, pastor Bert Glorie, Tel.: 451203 of 06-27318504.

Nu de Tour de France weer volop draait, denk ik aan Jaap Neefjes. Hele middagen zat hij voor de televisie in Huize Agatha, en later op zijn kamer in De Horstenburgh, om het wielrennen te zien. Hij volgde de koers, maar zag ook graag beelden van het landschap waar de renners doorheen reden, want hij was wielerliefhebber en natuurliefhebber. Jaarlijks speelde hij met zijn familie een tourcompetitie, die bekroond werd met een echte beker. Jaap is 97 jaar oud geworden. Op 15 juni hebben we afscheid van hem genomen in de Sint Victorkerk, waarna hij herenigd is met zijn vrouw Tiny. Jaap had een gelukkige jeugd in het gezin van Gert Neefjes. In de oorlog wist hij te ontkomen aan tewerkstelling in Duitsland. Begin jaren vijftig ontmoette hij Tiny Tesselaar uit Warmenhuizen, die zijn vrouw zou worden. Het huis aan de Dorpsstraat dat ze hadden gekocht en waar ze in 1955 zouden gaan wonen, werd door de burgemeester gevorderd voor een echtpaar dat tijdelijk zonder woning zat. Daardoor moesten Jaap en Tiny hun huwelijk een jaar uitstellen. Ze kregen samen drie kinderen.

‘Het is goed zo’, stond er op de rouwkaart van Martha Leek. Deze tekst heeft zij zelf uitgekozen. Het is kort en bondig, zonder ‘toeters en bellen’, zoals zij had aangegeven. In haar leven hield Martha ook niet van poespas. Maar in mijn en misschien ook wel uw ogen was ze niet gewoon. Martha deed haar naam eer aan, zoals de Martha uit het bijbelverhaal, zorgen dat iedereen het goed had. Ze stond altijd voor de ander klaar om het hen naar de zin te maken. Martha hield van mensen. Natuurlijk kon ze soms ook uit de hoek komen op een manier dat je dacht, moet dat nou zo? Maar wat overheerst zijn haar zorg, goedheid en vriendelijkheid. Zij was belangstellend en geïnteresseerd naar de ander en de wereld om haar heen en verbonden met de mensen die haar na stonden. Martha haar leven was niet altijd makkelijk en toch wist zij steeds de moed er in te houden en positief te blijven. Totdat het niet meer ging, haar kaarsje doofde langzaam en ze moest lichamelijk steeds meer inleveren. Op 4 juni, de geboortedag van haar moeder, is Martha op 87 jarige leeftijd overleden. We bidden dat zij haar rust gevonden heeft. Het is goed zo.   Astrid Wittebrood-Schouten

Op 29 mei overleed Gré Rood-de Boer op 87-jarige leeftijd. Geboren en getogen in Obdam en al die jaren niet weggeweest. Ze trouwde met Arie Rood en kreeg samen met hem vijf kinderen. Vijf kinderen die allemaal ontzettend trots op haar zijn. Want Gré was een hardwerkende, lieve en hartelijke moeder die altijd voor iedereen klaar stond. Bij de familie Rood was niets te gek en was het altijd gezellig. De kinderen hebben een geweldige jeugd gehad in een warm gezin. Samen met Arie was ze druk met hun kruidenierswinkeltje en het gezin. Zij en Arie waren tegenpolen; hij avontuurlijk en kwajongensachtig en zij rustig en de grote kracht op de achtergrond. Na het sluiten van de winkel kreeg ze meer tijd voor zichzelf. Ze ging kleding maken, genoot van zwemmen en ging zingen in het Parochiekoor. Ruim 40 jaar heeft ze dat gedaan, met altijd veel plezier en grote inzet. Een heel groot geluk was de komst van de zes kleinkinderen, ze genoot van ze en was een hele lieve oma voor hen.

‘Vaders worden niet geboren, maar gemaakt’. Dat is een van de wijsheden uit de nieuwste encycliek van paus Franciscus, getiteld Patris Corde, oftewel met het hart van een vader. De encycliek gaat over de heilige Jozef, die het vaderschap van Jezus op zich nam. ‘Telkens wanneer een man de verantwoordelijkheid aanvaardt voor het leven van een ander, wordt hij op de een of andere manier een vader voor die persoon’, zegt de paus. Jozef deed dat voor Jezus. Hij zal een harde werker zijn geweest die zijn kind Jezus toch de ruimte gaf om zich te ontwikkelen volgens het plan van God. Jozef, de vader die zich helemaal overgeeft aan Gods voorzienigheid, zal zich desondanks zorgen hebben gemaakt over Jezus en de hachelijke situaties waarin Hij zich begaf. Waarschijnlijk is Jozef gestorven voordat Jezus werd gekruisigd. Het is goed dat hij dat niet mee hoefde te maken. Maar als hij nog geleefd had, had hij wel Maria kunnen steunen… ‘Vader zijn betekent kinderen kennis laten maken met de ervaring van het leven, om ze in staat te stellen zelf keuzes te maken, vrij te zijn en nieuwe mogelijkheden te verkennen’, zegt de paus verder in de encycliek. Als je zelf vader bent, probeer dat dan inderdaad zo te doen. Ook jouw kinderen zullen zich in hachelijke situaties begeven. Laat ze niet los en houd ze ook niet te stevig vast. Vertrouw maar een beetje op Gods voorzienigheid. Je weet immers wel dat je toch niet alles zelf in de hand kunt houden. Als je de verantwoordelijkheid in elk geval maar op je durft te nemen. Laat Jozef daarbij een voorbeeld voor je zijn. De paus schreef deze encycliek bij het afkondigen van een speciaal Jozefjaar. Het is begonnen op 8 december vorig jaar en loopt door tot 8 december dit jaar. In de kerk beleven we dus geen vaderdag, maar een heel vaderjaar. En vaders worden niet alleen maar in het zonnetje gezet, het vaderschap wordt ook serieus genomen. Zo illustreert deze pauselijke brief het oud-Hollandse spreekwoord: ‘Vader worden is een gunst, vader zijn een hele kunst!’

Bij de laatste versoepeling van de coronamaatregelen, is bepaald dat er weer meer dan dertig mensen mogen deelnemen aan een kerkdienst. Voor uitvaarten was het aantal al eerder vastgesteld op honderd, maar nu mogen er ook bij gewone kerkdiensten meer mensen aanwezig zijn. Vijftien procent van de zitplaatsen mag worden benut. Dat komt voor onze kerk neer op zestig mensen. En er mag door de kerkgangers worden gezongen op praatniveau. Voor ons, katholieken, is dat het normale niveau. Als kerkgangers zingen we meestal maar een beetje mee. Voor het betere zangwerk hebben wij immers de koren, maar die mogen nog niet op volle sterkte aantreden. Het aantal koorzangers moet beperkt blijven tot vier. Het is met name het Parochiekoor dat ondanks alles door blijft gaan, met eenvoudige liederen, vaak eenstemmig gezongen, maar er blijft muziek inzitten. Bij de gewone vieringen op de zaterdagavond en de zondagochtend en de laatste tijd ook weer bij uitvaarten. De afgelopen weken hebben leden van het Parochiekoor gezongen bij de uitvaart van twee oud-koorleden: Gré Rood en Jaap Neefjes. Ook bij de uitvaart van Martha Leek, die weliswaar geen koorlid was maar wel vrijwilliger voor de kerk, zongen leden van het Parochiekoor. Hopelijk wordt bij de volgende versoepeling het maximum aantal koorzangers verhoogd tot acht, want er zijn steeds meer koorleden die het weer aandurven om te gaan zingen. Wellicht kunnen de andere koren in september weer een nieuwe start maken. Tot het zover is, gaan we door met leden van het Parochiekoor.

Kinderen (en uiteraard ook volwassenen) die het Heilig Vormsel toegediend krijgen, worden op het voorhoofd gezalfd met chrisma. De vormheer zegt dan: ‘ontvang het zegel van de heilige Geest, de gave Gods’. Daarmee zijn ze dan volledig opgenomen in de geloofsgemeenschap. Vijf vormelingen waren er dit jaar in onze parochie. Het lijkt een klein aantal en dat is het natuurlijk ook, maar ik heb zelden zo’n mooie vormselviering meegemaakt als afgelopen vrijdag. Pastor Nico Knol was vormheer. Hij gaf ruim aandacht aan de kinderen, die ook wel serieus op zijn vragen ingingen. En dan was er de prachtige zang van Tjesse, Lotte en Jelline Hoebe, bij één lied ook nog bijgestaan door hun vader Marcel. En de medewerking van pastor Anne-Marie van Straaten die alles goed had voorbereid, samen met Margretha Mol. Het was een viering waarin we voor alles de tijd namen en die daarom ondanks het kleine aantal vormelingen vijf kwartier duurde, maar ik denk niet dat er iemand was die zich verveeld heeft. De heilige Geest was bijna letterlijk ervaarbaar…

Vorige week woensdag ben ik weer een jaartje ouder geworden. Het was voor mij een gewone werkdag maar toch met een gouden randje, want als er zoveel mensen zijn die aan je denken, dan blijft dat bijzonder. Hartelijk dank voor de vele kaarten, telefoontjes, appjes en mailtjes die ik bij deze gelegenheid mocht ontvangen.

Zaterdagavond 22 mei is Jan Beentjes in de St.Victorkerk in Obdam onderscheiden met de hoogste kerkelijke onderscheiding Pro Eclesia et pontifice: voor Kerk en Paus. Deze onderscheiding is bij het bisdom aangevraagd en als die akkoord zijn, sturen ze de vraag door naar de paus. De Heilige Stoel heeft zijn toestemming gegeven voor deze pauselijke onderscheiding. Het bijzondere is, dat deze onderscheiding alleen wordt uitgereikt na 25 jaar als vrijwilliger in de parochie, en dat je je op velerlei gebied hebt ingezet. Jan heeft de 25 jaar nog niet gehaald en is toch met deze allerhoogste kerkelijke onderscheiding gedecoreerd. En dit is niet verwonderlijk als je de waslijst aan activiteiten bekijkt waar Jan zich binnen de parochie mee bezig houdt. Jan is een onmisbare kracht binnen de Victorparochie. Vanaf 2004 zingt hij in het koor Entre Deux van de parochie, vanaf 2007 is hij de technische man binnen het bestuur van de St.Victorparochieraad, vanaf 2011 verzorgt hij het secretariaat. In het kerkbestuur doet Jan zoveel mogelijk onderhoud aan de kerk en de pastorie zelf. Dat gaat van de verlichting controleren en een lampje vervangen tot een compleet nieuw lichtplan. Van de goten uithalen tot hele nieuwe zinken goten aanbrengen of herstellen. Het inspectierapport van de monumentenwacht wordt door Jan nauwkeurig doorgenomen en alle punten waar herstel of verbetering nodig is, doet Jan zelf het herstelwerk. Omdat Jan letterlijk ieder plekje van de kerk en de pastorie kent, weet hij er ook heel veel over te vertellen. Dat doet hij graag en ieder jaar komen er schoolklassen en andere groepen die een rondleiding krijgen. Speciale projecten zoals de bouw van de toiletruimte of de installatie van een nieuw hoogaltaar, het bouwen van een urnenmuur, het is Jan die daar met zijn eigen handen het meeste werk verzette. Ook de hele aankleding er omheen met de paden en de verlichting doet Jan zelf, met hulp van de tuinonderhoudmensen. Ook toen de toren groot onderhoud nodig had, stond Jan zelf het meest op de steigers. Inmiddels zijn ook de kozijnen en de verwarming aangepakt, waarbij Jan de controle doet en hand en spandiensten verricht. Door zijn inzet voor het cultureel erfgoed op technisch en sociaal vlak, kan de gemeenschap van Obdam hun prachtige monumentale panden blijven koesteren. Het secretariaatswerk is veel omvattend. Een korte greep hieruit; bestellingen plaatsen zoals de communie, kaarsen, misboekjes, olie, stencilpapier en postpapier, koffie/thee en papierenbekers etc. Ook het maken van het rooster voor de vieringen, zodat voorgangers, lectoren, koren, misdienaars e.a. op de hoogte zijn. Het parochieblad Kerkvizier wekelijks in elkaar zetten en afdraaien. Zorgen dat de website van actueel nieuws wordt voorzien. Parochiemail beantwoorden, post verzorgen. Jan is een sociaal persoon met een warme belangstelling voor zijn medemens, hij heeft een luisterend oor. Vooral voor de mensen die het secretariaat bezoeken om misintenties door te geven, nadat hun partner is overleden. Kortom je kunt altijd een beroep op hem doen. Bij Entre Deux regelt hij diverse dingen voor het koor. Kerk openen, koffie zetten, kachel aan, lichten aan, orgel klaarzetten. Vanuit een andere taakveld zorgt hij er voor dat de leden van de tekstgroepen de liturgie toegestuurd krijgen, die nodig zijn voor het samenstellen van een viering, die Entre Deux verzorgt. Tevens krijgen de lectoren van het koor via Jan altijd de papieren voor de viering met daarin dan weer eventuele actualiteiten. Als het nodig is, verricht Jan ook kostersactiviteiten en is hij gastheer als er mensen komen voor een vergadering Pastor Bert is blind en heeft daardoor veel extra hulp nodig. Vanaf het begin heeft Jan zich daarvoor beschikbaar gesteld en allerlei klusjes stilzwijgend voor hem gedaan. En dat terwijl hij al zoveel werk had in de parochie. Elke dag is Jan op de pastorie of in de kerk te vinden. Wij zijn heel dankbaar voor alle activiteiten die Jan voor de parochie deed en doet. Hij heeft deze prachtige onderscheiding dubbel en dwars verdiend. Namens de Parochieraad St.Victor Gerda Wester secretaris

We leven al maandenlang in een vrijwel gesloten wereld. We ontmoeten veel minder mensen dan voor die tijd. Vaak voelen we ons belemmerd in onze bewegingsvrijheid. Maar er is hoop! Alle oudere mensen die dat willen, zijn al gevaccineerd. Zelf ben ik komende zaterdag aan de beurt. Daags voor Pinksteren krijg ik mijn eerste prik. Hoewel we ons allemaal nog aan de regels moeten houden, voel je je door de vaccinatie toch wat vrijer. Aan de onzekerheid, de angst en de eenzaamheid kan langzaamaan een einde komen. We mogen weer meer bij elkaar op bezoek en durven elkaar weer te knuffelen. Onze wereld gaat weer open, zoals de wereld voor de apostelen openging op die eerste Pinksterdag. Na de dood van Jezus waren ze de wanhoop nabij. Ze durfden bijna niet op straat te komen en trokken zich terug in een bovenzaal. Hoe moest het nu verder… Ze zagen Jezus nog wel een paar keer op mysterieuze wijze in hun midden verschijnen, maar dat was niet voor iedereen geloofwaardig. Op het Pinksterfeest, het Joodse oogstfeest, kregen ze een prik van de heilige Geest. Daardoor kwam er heilig vuur in hen. Ze gooiden de deuren open en begonnen op straat over Jezus te vertellen. Iedereen hoorde hen spreken in zijn eigen taal. Zo enthousiast waren ze. Laten we bidden dat ook in ons de heilige Geest mag komen; dat ook wij het heilig vuur mogen krijgen, waardoor we weer toekomst zien voor onszelf en voor anderen, in het voetspoor van Jezus. Kom heilige Geest, vervul de harten van wie in U geloven; Beziel ons met uw adem, ontsteek in ons hart het vuur van uw liefde. Dat de duisternis ons niet meer bang maakt en wij alles gaan zien in uw licht. Amen.