Berichten

Wij vroegen u in de afgelopen maand om uw stem uit te brengen voor onze Sint Victorkerk. Via de website, de Rotonde en vanaf de preekstoel tijdens de vieringen, deden we deze oproep en…. u heeft ons gesteund. 8 Oktober was het zover, de uitreiking van de cheque van de Rabo Club Support. Deze keer kwam er een medewerker van de Rabobank de cheque persoonlijk overhandigen. Namens de stichting Restauratie en onderhoud Victorkerk, nam Peter Wortel de cheque in ontvangst. De opzet om voor club of stichting geld te verdienen is geslaagd. Elke stem leverde geld op. In totaal hebben wij het mooie bedrag van €394,19 in ontvangst mogen nemen.. Hiervoor willen wij u hartelijk danken. We hopen voor het volgend jaar weer op uw stem te mogen rekenen en natuurlijk ook die van nog vele andere parochianen. Parochieraad Sint Victor

Het is alweer 35 jaar geleden dat, na een verzoek van Pastoor Beemster om een tussenkoor op te richten, het koor Entre-Deux is opgericht. Een koor dat bestaat uit enthousiaste leden, nu onder muzikale leiding van dirigente Tiny Ursem en Valentin Ocheda, die als gitarist het koor begeleidt. In de loop der jaren heeft het koor de nodige stormen overleeft, zoals het overlijden van dirigent Ben Tames, en niet te vergeten de coronaperiode, maar het koor bleef fier overeind. Entre-Deux hoopt nog, met veel zangplezier, de komende jaren de vieringen in deze Kerk te mogen verzorgen. Op zaterdag 12 oktober viert het koor hun 35-jarig jubileum en beginnen de avond met een feestelijke eucharistieviering om 19.00 uur in de Sint Victorkerk, voorganger Bert Glorie. Wij nodigen u van harte uit om hierbij aanwezig te zijn.

Als u dit leest zijn we alweer terug, nu ik dit schrijf zijn we nog niet weg. De bedevaart naar Lourdes gaat donderdag 26 september van start. De zaterdag daarvóór hebben we een mooie ‘uitzwaaiviering’ gehad, waaraan veel mensen hebben deelgenomen: de bedevaartgangers van dit jaar met hun familie, ook oud-pelgrims en andere kerkgangers. Er heerste, zoals iemand later zei, letterlijk en figuurlijk een warme sfeer. De letterlijke warmte kwam van buiten, het was immers prachtig weer die dag, maar ook door de vele waxinelichtjes die werden aangestoken. Alle kerkgangers waren uitgenodigd om een gebedsintentie op een briefje te schrijven en dat briefje met een lichtje erop tijdens de viering neer te zetten op een tree van de altaartrap. Dit was een mooi ritueel waaraan de meeste mensen meededen. Zo hebben we veel briefjes met intenties verzameld. Deze nemen we mee naar Lourdes. Tijdens een Mis in de open lucht worden alle intenties voorgelezen. Zo bidden we voor al de mensen voor wie om gebed is gevraagd. De figuurlijke warmte was te voelen door de zang van het koor Sing@Victor, door de aanwezigheid van zoveel kerkgangers en door het enthousiasme en de zorgvuldigheid waarmee de leden van onze Lourdeswerkgroep alles hebben voorbereid en uitgevoerd. Ook de misdienaars Rosalie en Youri verdienen een compliment. Behalve de gebruikelijke taken hielpen zij deze keer ook met het aansteken van de lichtjes. Over het verloop van onze Lourdesreis leest u meer in de volgende Rotonde. Maar u kunt er ook gewoon naar vragen. De mensen die met deze bedevaart mee zijn geweest, zullen er ongetwijfeld graag over willen vertellen.


Theo Dekker werd geboren op 16 januari 1934 als jongste telg in het gezin Dekker, de bekende Obdammer bakkersfamilie. Verwend door zijn moeder en zijn oudere broers en zusters kende hij een gelukkige en onbezorgde jeugd. Muziek was in zijn jonge jaren een prachtige hobby en samen met zijn vrienden Wim en Niek vormde hij de Moonlight Riders, een dixieland orkest waarvan hij de drummer was.
Op de Obdammer kermis leerde hij Truus Sijts kennen en was direct verliefd op haar. Ze trouwden en werden verblijd met een zoon, John. Samen met Truus bouwde Theo bakkerij Dekker uit tot een begrip in de verre omgeving. Zijn broers Jaap en Wim kwamen in dienst bij hen en het bedrijf werd steeds meer gemoderniseerd. Met neef Peter in de banketbakkerij en in de wijk vormde hij een onafscheidelijk duo.


Zaterdag 14 september mocht ik ’s ochtends hier een kindje dopen, ’s middags bij iemand op bezoek en ’s avonds een Mis opdragen in een andere parochie. En tussendoor nog wat voorbereidend werk doen voor de Lourdesreis die volgende week gaat plaatsvinden. Zo wil je het hebben als pastoor… Gelukkig gaat het hier nog zo. Als de geloofsgemeenschap maar een beetje levend blijft, anders wordt het een trieste bedoening. Aan de Lourdeswerkgroep zal het niet liggen. Onze reis is overvol. De bedevaartorganisatie waar wij mee samenwerken, had gerekend op vijftig plaatsen voor Obdam in een lijnvliegtuig van Schiphol naar Toulouse. Maar vijftig plaatsen, daaraan hadden we niet genoeg. We zijn nu met drieënvijftig pelgrims, waarvan er drie niet meer met ons vliegtuig mee konden en daarom vanuit Duitsland gaan vliegen. Er hadden zich spontaan ook nog heel wat mensen opgegeven die geen directe connecties hebben met Obdam of Hensbroek. Die mensen hebben wij moeten teleurstellen. Het is bijzonder dat we zoveel mensen enthousiast hebben weten te krijgen om naar Lourdes te gaan. In andere parochies worden Lourdesstichtingen opgeheven of er wordt voor de bedevaart geadverteerd in een groot gebied. Dat hoeven wij niet te doen. Op zaterdagavond 21 september, kunt u bij ons in de kerk de Lourdessfeer al proeven. Dan houden we namelijk een ‘uitzwaaiviering’. Deze viering staat in het teken van Maria en van onze Lourdesreis. Als u dat wilt, kunt u ons een intentie meegeven waarvoor wij in Lourdes zullen bidden. Daarvoor krijgt u tijdens de viering een briefje waarop u uw intentie kunt schrijven. We nemen dan alle intenties vanuit Obdam mee in ons hart en in onze gebeden. Zo blijven we verbonden met elkaar, of u nu met ons meegaat naar Lourdes of niet. We hopen dat ons verblijf en ons gebed in Lourdes voor veel mensen een bron van moed en kracht kan zijn.

Op 1 augustus is Jo Klaver – Velzeboer overleden. Ze bereikte de leeftijd van 95 jaar. Jo groeide op in De Beemster. Van jongs af aan hielp Jo mee op de boerderij van haar ouders. Toen ze met Piet Klaver trouwde was ze er dan ook aan gewend om volop mee te werken in zijn boerderijbedrijf. In Hensbroek zorgde Jo lange tijd voor de inwonende vader van Piet. Jo en Piet kregen een zoon: Cees en toen die later met Mariët was getrouwd, werd de familie verder uitgebreid met drie kleinkinderen en vier achterkleinkinderen. Die konden altijd bij oma/omi terecht voor een praatje, een spelletje en uiteraard het nodige lekkers. Jo was een energieke vrouw die makkelijk omging met familie, buren, vrienden en kennissen. Ze was attent en gastvrij en stuurde kaarten bij verjaardagen en jubilea. Met de buren had ze haar vaste koffieochtenden en met vriendinnen werd er wekelijks gebreid.

Op 22 juli hebben we in de kerk afscheid genomen van een bijzondere, lieve, belangstellende en gezellige vrouw; Riet Veldman – Overtoom. Ze is in 1939 geboren in een boerderij in Heerhugowaard-Noord. Riet was de vijfde in een rij van zeven kinderen. Na de lagere school ging ze naar de naaischool in Heerhugowaard. Ze leerde Marcel Veldman kennen, haar grote liefde. Eind september dit jaar zouden ze hun 65-jarig huwelijk vieren. Er kwamen twee kinderen; Jan en Marian. Rond 1970 ging het jonge gezin wonen in een bungalow aan de Dr. Lohmanstraat, en 16 jaar later in de zelfgebouwde woning op het perceel ernaast. Hier heeft Riet tot haar overlijden gewoond. Een huis met een prachtige bloementuin. Die tuin was haar grote passie en trots. Ze zal er heel wat uren in gewerkt hebben. Wat was ze gelukkig toen er kleinkinderen en achterkleinkinderen kwamen. Ze heeft ongelofelijk van ze genoten en dat is zeker wederzijds.

Zo’n honderdvijftig jaar geleden begon er voor de katholieke kerk in Nederland een nieuwe lente. Nadat de gelovigen vanaf 1580 moesten toezien hoe hun kerken in gebruik werden genomen door de Protestanten en daardoor gedwongen werden hun praktijken in schuilkerken voort te zetten, konden ze na 1850 langzaam weer hun gezicht laten zien aan de buitenwereld. Dat ging natuurlijk gepaard met veel commentaar van Protestanten, want Nederland was toch een Protestants land! Moesten die Papen nou echt weer bisschoppen hebben en moesten er protserige Roomse kerken worden gebouwd? De katholieken vonden van wel en gingen, nu er weer vrijheid van geloof was, voortvarend aan de slag. Obdam is één van de weinige plaatsen in Nederland waar de katholieken hun kerk terugkregen. Deze stond op de plaats van het huidige Victorhof, maar het was inmiddels een bouwval geworden, dus ook hier moest een nieuwe kerk worden gebouwd. Rond 1920 begon in Nederland de katholieke zomer. De gelovigen werden zelfbewuster. Zij organiseerden zich in tal van verenigingen en wilden laten zien dat zij niet alleen trouwe kerkgangers, maar ook goede Nederlanders waren. Op allerlei manieren droegen zij hun steentje bij aan de Nederlandse samenleving.
Inmiddels zitten we in de twintiger jaren van de eenentwintigste eeuw. In welk seizoen zijn we nu beland? Voorzover het katholieke verenigingsleven nog bestaat, is de band met de Kerk veel losser geworden. Ook zijn de meeste katholieken geen trouwe kerkgangers meer. Maar de kerken staan er nog. Zijn het tekens geworden van een vervlogen tijd? Is de herfst ingetreden? Of is het zelfs al winter geworden… Zelf zou ik het liefst nog een tijdje willen ‘nazomeren’. In de nieuwe lente hebben onze voorouders de kerken gebouwd voor de katholieke eredienst. Met dat doel zijn ze gemaakt, laten we ze voor dat doel blijven gebruiken. Als priesters en pastoraal werkers hollen we van de ene kerk naar de andere om dit te kunnen realiseren. Gelukkig zijn er overal nog parochianen die ons ondersteunen en ervoor zorgen dat wij dit kunnen volhouden, ook hier in Obdam. Maar de zomer gaat voorbij, dat is onontkoombaar.
Laten we dezer dagen nog even genieten van het mooie nazomerweer buiten, en laten we ervoor zorgen dat het in onze kerk in de komende tijd nog geen winter wordt.

We hebben elke stem héél hard nodig!!! Ook dit jaar doen wij weer mee met de Rabo ClubSupport.de sponsoractie van de Rabobank. De leden van de Rabobank bepalen met hun stem naar welke organisatie het beschikbare subsidiegeld naar toe gaat. In het centrum van het dorp staat heel fier de Sint Victorkerk. Dit 130 jaar oude pand heeft heel veel zorg nodig en dat kost enorm veel geld. Denk alleen maar aan het onderhoud en reparaties van kerk en pastorie. Het verzorgen van het kerkhof en de tuin. De verduurzaming van beide panden om zo de energiekosten te drukken. Kortom willen we dit prachtige monumentale pand voor Obdam behouden dan hebben we uw stem héél hard nodig!!! Van 2 tot 24 september kan er weer gestemd worden op de Sint Victorkerk via de RABO app of www.rabobank.nl/particulieren/leden/clubsupport U vindt ons onder: Sint Victorkerk Obdam

Dat Maria met lichaam en ziel in de Hemel is opgenomen bij haar zoon Jezus, is een mysterie dat al sinds mensenheugenis wordt gevierd. Als datum voor dit feest is gekozen voor 15 augustus. Dat was oorspronkelijk de inwijdingsdatum van de Mariakerk in Jeruzalem, waar deze gebeurtenis zou hebben plaatsgevonden. In onze parochie valt het begin van de kermis soms op deze datum, maar aan het feest van Maria ten Hemelopneming wordt doorgaans weinig aandacht besteed. Dit jaar is dat anders. Op donderdagochtend 15 augustus om 9.00 uur is er in de Marcuskapel een Mariaviering waarin José Kruijer zal voorgaan. Dat is een mooie gelegenheid om een Kapelviering mee te maken. En anders is het in elk geval een mooie dag om ergens een kaarsje op te steken en te bidden voor alles wat ons ter harte gaat.

Nederland staat in de halve finale. Wie had dat gedacht? Waardoor zouden ze zover gekomen zijn? Er zitten toch maar weinig echte wereldtoppers in de selectie. Wel zijn er minstens tien spelers die regelmatig in de Bijbel lezen, bidden, een kaarsje opsteken of op een andere manier uiting geven aan hun geloof. Zou dat de reden zijn? In elk geval vind ik het heel bijzonder dat deze jonge mensen ervoor uitkomen dat ze gelovig zijn. Veertig jaar geleden was het ondenkbaar dat spelers van het Nederlands elftal met hun geloof te koop zouden lopen. Geloof werd door de meeste jongeren van toen gezien als iets achterhaalds, iets van vroeger. Zelf hoor ik ook tot die generatie. Naar de kerk ging ik wel en ik was ook lid van het jongerenkoor, maar in het openbaar bidden, dat deed ik liever niet. Ook toen ik hier pas was, dacht ik nog vaak: zal ik dat wel doen? Zullen de mensen dat niet overdreven vinden? Mijn priesterwijding heeft daar wel wat verandering in gebracht. Een vergadering openen met gebed, met iemand bidden bij wie ik op huisbezoek ben… Ik doe het nu met minder schroom, maar ben er nog steeds terughoudend in. Waarom eigenlijk? Waarom zou je je schamen voor je geloof? Of waarom zou je het voor jezelf willen houden? Geloof in God is iets wat je met andere mensen kunt delen. Eigenlijk moet je geloof wel met anderen delen, want het is iets om samen te beleven. Het is ook niet vrijblijvend. Geloof doet een beroep op je. Het vraagt tijd en aandacht, om te bidden, of om iets te gaan doen… Jongeren van nu begrijpen dat. In deze tijd is geloof namelijk veel meer dan veertig jaar geleden een persoonlijke keuze. Als je er nu voor kiest je aan te sluiten bij een geloofsgemeenschap, dan heeft dat consequenties. Dan ga je naar de kerk, dan bid je, dan ben je lid van een Bijbelkring… Dan doe je in elk geval mee met dat soort activiteiten. Jongeren die niet gelovig zijn, hebben daar vaak groot respect voor. Wat dat betreft is er veel veranderd in de afgelopen veertig jaar. Als een jongere belangstelling heeft voor het geloof, dan zou je hem of haar het liefst in contact willen brengen met andere jongeren die gelovig zijn, maar die zijn er nauwelijks in onze parochie. In elk geval is er geen jongerenclub. Jongeren die iets met het geloof willen, zullen dus noodgedwongen verder kijken. Gelukkig zijn er wel de sociale media, waardoor ze met gelijkgestemde jongeren in contact kunnen komen. En er worden op verschillende plaatsen in het land evenementen georganiseerd waarbij ze elkaar kunnen ontmoeten. Ik verwijs jongeren graag door naar de jonge priesters in onze regio, maar misschien heb ik ze wel meer te bieden dan ik zelf weet. En dat geldt misschien ook voor u als parochiaan. We hoeven ons niet te schamen voor ons geloof. We mogen er gerust voor uitkomen dat we gelovig zijn. Van de meeste jongeren mogen we daarvoor veel respect verwachten. En wellicht zijn er jongeren die hierin een aanleiding zien om zich aan te sluiten bij de geloofsgemeenschap van onze Sint Victorkerk.

De Mis van 7 juli werd zoals gewoonlijk op de eerste zondag van de maand opgeluisterd met zang van het Parochiekoor. Maar er gebeurde meer. In plaats van de gebruikelijke twee misdienaars waren er deze keer vier: Linde, Lieke, Myrthe en Renske. Dat had een reden. Zij dienden deze zondag voor het laatst. Het was na mijn priesterwijding dat we ineens een vrij grote groep misdienaars kregen, bijna allemaal meisjes van ongeveer dezelfde leeftijd. Ik was daar erg blij mee, want als priester had ik ze echt nodig. Als ik alles zelf moet doen, wordt het een heel gestudder. Dat is niet om aan te zien, dat begrijp ik wel. Voor nieuwe misdienaars is het natuurlijk ook wel even wennen, maar uiteindelijk doen ze alles toch veel vlotter en handiger dan ik. Maar nu waren deze vier meisjes er voor het laatst. Ze zitten inmiddels allemaal op de middelbare school en krijgen het druk met andere zaken. Er blijven drie misdienaars over. Er zijn dus nog plaatsen vrij op het priesterkoor. Hebt u een (klein)zoon of (klein)dochter waarvan u denkt dat hij of zij er misschien wel belangstelling voor heeft, praat er dan eens over! Ook ik zal proberen nieuwe misdienaars te werven. Maar nu wil ik vooral de vertrekkende misdienaars bedanken en hen een goede zomer toewensen. Dat wens ik natuurlijk ook de misdienaars toe die nog blijven. En ook u als lezer van de Rotonde wens ik een aantal mooie weken toe.

Beste, Wij nodigen u uit voor de bijeenkomsten Verlies en Rouw. De bijeenkomsten vinden plaats op de maandagen 30 sept., 14 okt., 28 okt. en 11 nov. van 10.00 tot 12.00 uur. De bijeenkomsten zullen gehouden worden in het parochiecentrum van de St. Bonifatiuskerk in Spanbroek, Spanbroekerweg 186, 1715 GV Spanbroek. Een kwartier van tevoren zal de deur open zijn. Voor koffie, thee en wat lekkers wordt gezorgd. Tijdens deze bijeenkomsten is er ruimte om te vertellen over jouw eigen verlies, jouw rouwproces en gaan we kijken naar hoe je je leven weer invulling hebt gegeven. Of je erover wilt vertellen is geheel vrijblijvend, er hoeft niets… luisteren en samen zijn kunnen al erg veel saamhorigheid brengen. Graag vragen we je om voor de eerste bijeenkomst iets mee te brengen, wat voor jou symbool staat voor degene die jij bent verloren… dit kan een voorwerp zijn / muziek / een woord / een foto / of iets heel anders. Aan de bijeenkomsten zijn geen vastgestelde kosten verbonden. Bij de laatste bijeenkomst staat er een schaal, waarin u uw vrijwillige bijdrage voor de gemaakte kosten in een gesloten enveloppe kunt deponeren. We zien jullie graag en mochten er nog vragen zijn, kunt u altijd contact met één van ons opnemen. Opgeven onder vermelding van naam, adres, telefoonnummer en e-mailadres kan bij Jan Verbruggen, Meerkoet 6, 1715 HJ Spanbroek of jcj.verbruggen@quicknet.nl Hartelijke groet, Jan Verbruggen en Marlies Mol 0226-351951 / 0229-853680/ 06-37683954

Als u dit leest is het Nederlands elftal een ronde verder en staat de volgende wedstrijd op stapel. Haalt Nederland de finale? Misschien! En komt er dan ook weer een Oranjemis? Nee, dat niet. Dat was een spontaan idee van pastor Paul en ik moet niet proberen dat nog eens dunnetjes over te doen. Maar bovendien… Ik heb er geen behoefte aan om door allerlei mensen in binnen- en buitenland hinderlijk op internet te worden gevolgd en ik wil hier graag nog een tijdje blijven. De schorsing die pastor Paul aan zijn broek kreeg, twee maanden naar de abdij van Egmond, daartegen zou ik geen bezwaar hebben. Toen ik uit mijn geboorteplaats Egmond naar Obdam vertrok zeiden de Egmondse parochianen al: Bert, je weet wat je doen moet als je voor twee maanden terug naar Egmond wil! Ja, ik weet het, maar ik doe het niet. Het bevalt me hier veel te goed. Het scheelde trouwens maar weinig of ik had toch weg gemoeten. In Medemblik zocht men naar een pastoor. Ik had niet gesolliciteerd, maar kwam toch voor die functie in beeld. Pastor Álvaro zag het helemaal zitten. Pastoor van Medemblik worden en daar gaan wonen, dat zou toch een promotie voor mij zijn. Maar dan moest ik wel het één en ander blijven doen in regio De Waterkant, vond hij, want hij wilde me hier nog niet kwijt. Gelukkig is er uiteindelijk gekozen voor een andere oplossing. Pastor Álvaro, pastor Josué en ik worden wel benoemd voor Medemblik, maar blijven ook benoemd in regio De Waterkant. Wij blijven dus de parochies in deze regio bedienen, maar gaan ook naar Medemblik, Wervershoof, Onderdijk en Andijk. De kerken van Wervershoof, Onderdijk en Andijk zijn al min of meer gesloten. De kerk van Medemblik is de hoofdkerk van dit gebied en daar zullen we dan ook het vaakst naar toe gaan. Dat doen we vanuit onze huidige woonplaatsen: Álvaro en Josué vanuit Nibbixwoud en ik dus vanuit Obdam. Het wordt er voor mij niet makkelijker op, omdat ik regelmatig in Medemblik zal moeten zijn en minder vaak zal kunnen voorgaan in de Sint Victorkerk, maar ik hoef in elk geval niet te verhuizen. Dat zou voor mij een ramp zijn geweest. Hier ben ik gewend en er zijn veel vrijwilligers die mij helpen met van alles en nog wat. Hoe zal dat in Medemblik zijn? Ook van veel parochianen hoor ik dat zij mij liever niet zien vertrekken. Daar kan ik me ook wel iets bij voorstellen, want de kans dat er voor mij een opvolger komt, is klein. De pastorie van Medemblik blijft dus voorlopig leeg. Wel gaan Álvaro en ik binnenkort kennismaken met de mensen die daar actief zijn. Medemblik zal ook wel een leuke parochie zijn, maar toch ben ik blij dat ik in Obdam mag blijven. Pastor Bert Glorie

Beste ouders/verzorgers van kinderen die naar groep 8 gaan, Een aantal jaar geleden heeft uw dochter of zoon de Eerste heilige Communie ontvangen. Komend schooljaar gaat zij/hij naar groep 8 van de basisschool, waarna een grote stap gezet zal worden naar de middelbare school, doorheen de ontwikkeling naar jong volwassenheid. De kerk sluit hierbij aan door het vieren van het Sacrament van het heilig Vormsel, de voltooiing van het Doopsel en de Eerste heilige Communie. We nodigen uw dochter en/of zoon uit om mee te doen aan het Vormseltraject. Er zal een gezamenlijke voorbereiding zijn van vormelingen uit verschillende parochies. Dit houdt in dat ze zeven keer bij elkaar komen op een doordeweekse avond van 18.30 uur tot 20.00 uur, verspreid in de maanden november 2024 t/m februari 2025. Elke bijeenkomst wordt er een hoofdstuk uit het Vormselproject ‘In Vuur en Vlam’ behandeld. Er komen diverse werkvormen aan bod, zoals het maken van een gebedsarmband, rollenspel, tekenen, gespreksvoering, interview. U kunt uw kind nu al opgeven! Aan de hand van de opgaven wordt bepaald waar we de informatieavond voor de ouders en de bijeenkomsten gaan plannen. Opgeven kan heel makkelijk door een mail te sturen naar pastoraal werker Anne-Marie van Straaten: anne-marievanstraaten@hotmail.com Vermeld in die mail het volgende: Voor- en achternaam vormeling: Adres en woonplaats: Telefoonnummer: E-mailadres: Naam parochiekerk waar u ingeschreven staat: School- en plaatsnaam: Na opgave ontvangt u na half september verdere informatie over datums, tijden en plaatsen. En het wordt op prijs gesteld wanneer u meehelpt om deze vormselinformatie verder te verspreiden in de parochie(s), bij de klasgenoten van de vormeling en/of familie. Ook al doen we ons best de informatie breed te verspreiden in parochieregio ‘de Waterkant’, het gebeurt nog wel eens dat er overheen gelezen wordt… Hartelijke groeten van pastoraal werker Anne-Marie van Straaten

Er is weer heel veel gebeurd in de voortuin. De randafwerking voor de paden is afgemaakt en afgewerkt. De bestaande grondlaag doorgespit en 60 kuub mooie zwarte grond aangebracht. De paden zijn inmiddels met een dikke laag schelpen bedekt. En op maandag 10 juni is het waterornament geplaatst. Gelukkig kon dit toch doorgaan, ondanks de stromende regen. Onder een partytent werd er stevig doorgewerkt. Meteen geeft dit aan de voortuin een heel ander aanzien. De nostalgie die dit uitstraalt, brengt ons gelijk terug naar tijden van weleer, toen het hart van het dorp een plek van samenkomst was. Maar dit hoeft niet bij vroeger te blijven. Wanneer straks alles af is en u wandelt op een zomerse dag door de voortuin van de pastorie, wordt dit net als toen een plek waar je graag komt. Nu kunnen de tuinkabouters aan de gang. Er moeten veel struiken en planten worden aangebracht, maar met hun deskundigheid moet dit zeker lukken. Er is veel diversiteit aan planten, die bloeien op verschillende tijden, zodat ook de bijen hun gang kunnen gaan. Hoge en lage struiken, bodembedekkers allemaal met zorg uitgezocht, zodat het een lust voor het oog zal worden. Ook het voorontwerp voor de informatiekast is klaar. Deze draagt dezelfde versierselen als de poort van de kerk, zo is het één geheel. En ook hier is de juiste plek in de tuin voor bepaald. Er komen bankjes met rugleuning, zodat jong en oud in alle rust kunnen genieten van al het moois dat met heel veel vrijwilligers tot stand is gekomen. En we dus gerust kunnen zeggen; die tuin is van ons allemaal! Parochieraad Sint Victor Obdam

De eerste jaren dat ik hier was, kreeg ik rond mijn verjaardag een groot aantal kaarten. Hoewel ik de kaarten niet zelf kon lezen, vond ik dat toch wel leuk. Een kaart is nu eenmaal een tastbare, blijvende herinnering. Maar nu gaat het anders. Kaarten krijg ik nauwelijks meer, het aantal e-mails blijft constant, maar wat ieder jaar groeit is het aantal appjes. Voor mij hebben deze berichtjes op mijn telefoon, net als de e-mails, het voordeel dat ik ze zelf kan lezen en beantwoorden. En net zoals sommige mensen bij het sturen van kaarten creatief waren door er een plaatje in reliëf op te maken, zo zijn er mensen die een berichtje sturen die bedenken dat het leuk is om bijvoorbeeld een linkje toe te voegen naar een muziekstuk. Zo verandert er veel in de wereld, maar velen gaan creatief en vindingrijk met die veranderingen om. Gelukkig maar!

Op zondag 9 juni was ik jarig. Ik heb dat in de parochie gevierd na de viering met Entre-Deux op zaterdagavond 8 juni. Het weer liet het niet toe om naar buiten te gaan, maar Ellen de Boer en Jan Beentjes hadden in de voor- en achterkamer van de pastorie op zaterdagmiddag al zoveel mogelijk tafels en statafels neergezet, zodat iedereen die dat wilde mee kon gaan voor een kopje koffie en meer… Het werd een gezellige avond, waarvoor ik iedereen wil bedanken die eraan heeft meegewerkt. Ook zeg ik dank voor alle gelukwensen en cadeautjes die ik in ontvangst mocht nemen. Ik ben blij met zoveel hartelijkheid in de parochie en hoop hier dan ook nog lang te mogen blijven.

Op 5 mei is Riet Wester-Hoogewerf overleden. Ze werd 94 jaar. Riet groeide op in een groot gezin. Vanuit het protestantse Hensbroek gingen de Hoogewerfjes iedere dag lopend naar het katholieke Obdam: eerst te kerk en daarna naar school. 
Na de lagere school had Riet wel door willen leren, maar, zoals voor de meesten in die tijd, zat dat er niet in. Ze hielp thuis in de huishouding en heeft op de naaischool haar diploma’s tot coupeuse behaald. Vlak na de oorlog ontmoette Riet op een dansavond Arie Wester. Hij stond op het punt naar Nederlands-Indië te vertrekken. Al brieven schrijvend kwam het tot verkering. Na terugkomst trouwden ze en gingen wonen aan de Bosstraat in Obdam. Na het overnemen van de melkzaak van Arie’s vader werden de woning en winkel aan de Dorpsstraat betrokken. Het gezin groeide door de komst van zeven kinderen. Door latere aanhang en kleinkinderen werd het huis bij verjaardagen en andere feestdagen steeds voller. Samen hebben Riet en Arie ruim 40 jaar aan de Dorpsstraat gewoond. Na hun pensionering verhuisden ze naar De Melcksloot.

Op zondag 9 juni hoop ik 62 jaar te worden. In de kerk wil ik dat vieren op zaterdagavond 8 juni. Na de viering met Entre-Deux is iedereen uitgenodigd voor een kopje koffie of thee met iets lekkers erbij en daarna een glaasje. Bij mooi weer doen we dat in de achtertuin van de pastorie. U bent van harte welkom. Pastor Bert Glorie

Afgelopen zaterdag, 25 mei, is Josué Mejia Sanchez, samen met een jongeman uit Chili, door bisschop Jan Hendriks tot priester gewijd. Bij mij kwamen natuurlijk herinneringen naar boven aan mijn eigen priesterwijding. Destijds mochten er vanwege corona slechts dertig mensen in de kathedraal. Daardoor was de viering heel intiem. Nu was de kathedraal goed gevuld en was de viering veel uitbundiger. Zondag droeg Josué zijn eerste Mis op in Hoogwoud. Uit alle parochies van de regio waren er mensen gekomen om de Mis mee te vieren en Josué te feliciteren. Ook daar zat de kerk dus weer goed vol. Maar behalve mensen uit De Waterkant waren er ook veel buitenlanders: familieleden en vrienden van Josué uit El Salvador en leden van de gemeenschap van de Neocatechumenale Weg, waarvan Josué lid is. Ook deze viering was uitbundiger dan dat wij het hier gewend zijn, want naast de gebruikelijke zang van het dames- en herenkoor van Hoogwoud werd er onder gitaarbegeleiding en handgeklap luidkeels gezongen door de mensen van het Neocatechumenaat en de andere buitenlandse gasten. In zijn preek benadrukte Josué hoe blij hij was met het feit dat God hem had uitgekozen om priester te worden. Aan het eind van de viering deelde pastor Álvaro mee dat hij van de bisschop had vernomen dat Josué voorlopig in onze regio werkzaam blijft. Zo hebben we er in De Waterkant een priester bijgekregen. Ook hier in Obdam zal hij regelmatig voorgaan in de Mis en mensen gaan bezoeken. Laten we blij zijn met de komst van deze jonge priester en hem een goede tijd gunnen in de regio en in onze Sint Victorparochie.

Met een knal sprong de kurk van de champagnefles de lucht in. De inhoud spoot als een fontein omhoog… Zo moet het gegaan zijn op het Pinksterfeest. Plotseling kwamen de leerlingen van Jezus naar buiten. Ineens was de hele stad Jeruzalem er vol van. Jezus van Nazareth, de man die uit de dood was opgestaan, hij is de Messias, de beloofde redder. Laten we God daarom prijzen… Die boodschap werd door de apostelen zo enthousiast gebracht dat iedereen het kon horen in zijn eigen taal. Zo ontstond de kerk, doordat er heel veel mensen waren die spontaan verder wilden met het verhaal van Jezus. Het kon niet afgelopen zijn… En zo is het nog. Nog steeds zijn er mensen die verder willen gaan in zijn voetspoor, in zijn Geest… Ook hier in onze Sint Victorkerk gooien we het bijltje er niet bij neer. We gaan door. Dit weekend is het weer Pinksteren. In onze kerk vieren we dat op Eerste Pinksterdag met een viering met het Parochiekoor waarin Hanneke Ocheda voorgaat. U bent allemaal van harte welkom!

‘Regent het de eerste mei, dan is de maand april voorbij’. Zo luidt een bekende grap van Brigitte Kaandorp. En er zit natuurlijk een kern van waarheid in. Maar het regende dit jaar helemaal niet op de eerste mei. Integendeel! Het was een prachtige dag. Ook de dag daarna was het weer mooi. Op 3 mei werd het minder en volgens de weerberichten zou het in de avond van 4 mei gaan regenen. Gelukkig viel dat in Obdam mee. Ik heb van verschillende mensen gehoord dat de dodenherdenking hier weer heel indrukwekkend was. Zelf was ik dit jaar uitgenodigd bij de dodenherdenking in Ursem, om daar te spreken namens de kerken. Aan het eind van de viering in de kerk liepen we naar Rustenburg, naar de plaquette op de Schermerbrug, waar de twee minuten stilte in acht werden genomen en het Wilhelmus werd gezongen. Het hele stuk van Ursem naar Rustenburg hadden we in de stromende regen gelopen, maar toen we daar stonden in stilte, was het ineens zo goed als droog. De paraplu’s werden ingeklapt. De wereld hield even de adem in… Het was goed zo! De dodenherdenking blijft een mooi ritueel!

Jammer genoeg maakt Ria Potveer vanaf nu geen deel meer uit van de afscheidsgroep van onze Victorkerk. In al die jaren heeft ze vele families / nabestaanden op een persoonlijke, warme manier ondersteund bij het afscheid van een overledene. Ria maakte veel werk van begeleiding en was actief in het het verzamelen van passende lezingen en gedichten. Zelf beschikt ze over een rijke taalvaardigheid zodat ze op die manier aan de afscheidsvieringen een persoonlijke invulling kon geven. Bij de jaarlijkse viering van Allerzielen was ze een drijvende kracht door het aanbrengen van thema’s en het schrijven van een herinnering aan de overledenen. Ria is inmiddels als professional in het uitvaartwezen werkzaam en heeft besloten dat haar tijd voor de afscheidsgroep erop zit. We willen Ria hartelijk bedanken voor haar inzet in al die jaren: velen hebben steun aan haar gehad. Maar vooral ook Ria: bedankt voor de fijne samenwerking. We konden altijd een beroep op je doen. En we wensen je veel succes met je werkzaamheden. Astrid, Bert, Gerrit, Hanneke en Peter