Afgelopen zondag mocht ik weer voorgaan in de kerk. Zoals gebruikelijk begroette ik bij het welkom ook de mensen die via de livestream met ons verbonden waren. Bij het slotwoordje wenste ik alle mensen in de kerk en ook de mensen thuis een fijne week toe. Ik keek richting de camera, maar zag toen dat die richting het plafond gericht stond. Helaas… hij stond uit…
Later kwam ik erachter dat de microfoon wel aanstond, het geluid was dus gelukkig wel doorgekomen.
Aan het begin van de coronatijd, nu alweer 5 jaar geleden, is de camera voor de livestream aangeschaft. Het is geen super professionele apparatuur, maar zeker in de coronatijd was het een uitkomst. Niemand kon toen vermoeden dat die periode zo lang zou gaan duren. Nu gebruiken we de livestream nog steeds iedere week bij de weekenddiensten. Dat gaat bijna altijd goed.
Maar het is uiteraard heel vervelend als de apparatuur een keer niet werkt, en mensen thuis daardoor niet mee kunnen vieren. De grote oplossing is natuurlijk dat men gewoon naar de kerk toekomt.
We zitten midden in de vastentijd. Deze periode is een tijd om stil te staan bij wat echt belangrijk is. Om de rust op te zoeken, om bewust even een stapje terug te doen, minder afleiding, minder drukte, meer ruimte voor stilte en bezinning. Waar kan dat beter dan in de kerk? Een uurtje voor God, een uurtje weg van je telefoon, social media, nieuws en na afloop even bijpraten met een kopje koffie.
Livestream is leuk, maar écht meevieren doe je in de kerk. U bent van harte welkom!
Hartelijke groeten, Hanneke Ocheda-Stoetzer