‘Dankbaar dat ik er getuige van mocht zijn’.
Deze tekst stond in haar eigen handschrift op de rouwkaart van Ans. Ze schreef dat altijd op kaarten die ze stuurde bij verjaardagen en jubilea. Want dankbaar was ze. Ze nam het leven niet voor vanzelfsprekend aan. Ans genoot van de kleine dingen.
Twee dagen voor haar overlijden heeft ze haar levensloop met haar dochters beschreven.
Ans is in 1942 geboren als achtste kind in een groot tuindersgezin aan de Jaagweg in Avenhorn. Ze heeft een prachtige jeugd gehad, met veel warmte en gezelligheid. Ans ging naar de huishoudschool en later naar de naaischool. Uiteindelijk ging ze werken in Obdam bij De Heer van Wassenaer. In 1962 ontmoette ze Piet van ’t Hoff, met wie ze een paar jaar later trouwde. Ze woonden aan de Poststraat en kregen drie dochters: Marlène, Ivonne en Irma. Helaas werd Piet ziek en werd het leven te zwaar voor hem. Hij koos ervoor om in 1983 uit het leven te stappen. Ans moest door, samen met haar drie meiden. En ze ging door, ze was een ontzettend stoer en sterk mens.
Ze ontmoette Klaas Bijvoet, met wie ze een klik voelde. Hij was een flink stuk ouder dan Ans, had een groot gezin en zelfs al kleinkinderen. Samen maakten ze mooie reizen en hadden leuke uitjes en gezellige Sinterklaasavonden. Klaas overleed na 17 jaar huwelijk, in 2002.
Ondertussen volgden de dochters van Ans hun eigen weg; ze kregen partners, er kwamen kinderen. Er waren prachtige momenten maar ook heel veel verdriet toen twee kleinkinderen van Ans te vroeg geboren werden en overleden. Maar Ans richtte zich altijd weer op; ze genoot van haar gezin, ging regelmatig met ze op vakantie, en weekendjes weg. Wat een geluk dat ze vorig jaar nog overgrootmoeder werd van kleine Vieve. Ze vond het heerlijk! Ans had een groot hart voor haar gezin maar ook voor de mensen om haar heen. Zo is ze jarenlang gastvrouw geweest op de pastorie en vrijwilliger in De Brink.
Helaas ging het begin dit jaar mis. Ans was steeds vreselijk misselijk en voelde zich erg ziek. Natuurlijk werd ze onderzocht maar er kwam geen uitsluitsel. Ans werd niet meer beter, en uiteindelijk gaf ze zelf aan dat ze zo niet meer verder wilde.
‘Dankbaar dat ik er getuige van mocht zijn’, schreef ze nog, vier dagen voordat ze op 26 mei overleed.
Rust zacht, lieve Ans, wij zijn dankbaar dat je in ons leven was.
Hanneke Ocheda-Stoetzer
