Vanaf het begin van de corona-crisis hielden we de kapelvieringen op donderdagochtend in de kerk. Daar is natuurlijk volop ruimte en veel meer afstand. Letterlijk maar helaas ook figuurlijk. Veel van de vaste bezoekers van de kapelvieringen komen niet meer naar de kerk en hebben we al maandenlang niet meer gezien. Ik snap dat natuurlijk. Je moet je veilig voelen en het veiligst is het nou eenmaal om thuis te blijven en zo min mogelijk mensen te ontmoeten. En daarbij; hoe mooi de kerk ook is, de sfeer, het intieme en gezellige van de kapelvieringen kunnen we helaas niet vasthouden.
In gedachten loop ik de stoelen van de Marcuskapel na… en ik mis de mevrouw die altijd links vooraan zit, ik mis de mevrouw met haar supermoderne hoortoestel, de mevrouw met de rollator, de meneer die soms brommend instemt met wat er verteld wordt. Ik mis die stralende mevrouw van 90+ die ik zo graag wil knuffelen en dat echtpaar dat nooit een donderdagviering oversloeg, die lieve mevrouw die na het overlijden van haar man steeds een luisterend oor vond bij de koffie na afloop… en al die anderen.. ik mis jullie allemaal!
Er komt een einde aan deze nare tijd, het licht blijft schijnen, het kan niet anders en tot dan moeten we volhouden.
Zoals Amanda Gorman, die 22-jarige dichteres bij de inauguratie van Joe Biden zei aan het einde van haar verhaal:
Het licht blijft altijd schijnen.
Als je de moed maar hebt het te zien.
Als je de moed maar hebt het te zijn.
Lieve allemaal, ik denk aan jullie, wens jullie het allerbeste en hoop jullie weer te ontmoeten in betere tijden. Aanstaande donderdagochtend steek ik een kaarsje aan voor jullie in de kerk.
Lieve groet, Hanneke Ocheda-Stoetzer