Vallen en opstaan, zo is het leven. Carlo van Diepen wist dat als geen ander. Zoals één van zijn zoons het treffend uitdrukte: hij moest klaverjassen met slechte kaarten, maar wist alles eruit te halen wat erin zat.
Carlo en zijn broer Herman werden op 31 maart 1971 geboren, Herman als nummer zes, Carlo als nummer zeven in het gezin van Herman en Gré van Diepen. Net als zijn vader, was Carlo boer in hart en nieren. Op zijn beurt heeft Carlo de liefde voor het boerenleven weer overgedragen op zijn zoons. Herman en Carlo waren een hechte tweeling. Vanaf hun geboorte tot de dood van Carlo trokken ze heel veel met elkaar op. Wel hadden ze allebei een eigen gezin. Carlo bracht Marlène van Diepen mee naar de boerderij en daar kwamen nog vier van Diepentjes bij: Lisa, Sem, Nick en Daan.
Carlo werkte hard, maar kon ook van het leven genieten. Ik heb hem leren kennen als een blije, optimistische man. Al vanaf eind jaren negentig had hij lichamelijke klachten, maar hij liet zich niet uit het veld slaan. Verwacht geen wonderen, gewoon deurdonderen! Vanaf begin vorig jaar ging het slechter. Er werden twee tumoren geconstateerd in zijn hersenen. Behandeling was niet mogelijk. Carlo was realist genoeg om onder ogen te zien dat dit zijn einde zou betekenen, maar behield zijn positieve levensinstelling. Tot vlak voor zijn overlijden bleef hij het stralende middelpunt van zijn familie- en vriendenkring. Wat zijn er in die laatste maanden veel mensen bij Carlo op bezoek geweest! En hij wist vrijwel iedereen op te monteren. Dat deed hij ook in een filmpje, opgenomen een paar weken voor zijn dood, waarin hij ons allemaal opriep om iets van het leven te maken.
Iedereen besefte: dat had Carlo zelf op voorbeeldige wijze gedaan. Carlo overleed op 23 februari.
Op 28 februari hebben we hem herdacht in een stampvolle Sint Victorkerk. De dag daarna hebben nog eens honderden mensen een erehaag gevormd en hem voor de laatste keer uitgezwaaid toen hij naar het crematorium werd gereden. Het was een afscheid zoals hij dat zelf had gewenst, maar voor ons kwam het veel te vroeg.
Pastor Bert Glorie
